spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ตอนที่ 264 หลักฐาน? นั่นเป็นสิ่งจำเป็น !

เฟิงหยูเฮงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ท่านย่าเป็นห่วงอาเฮง และน้องชาย เนื่องจากเราไม่ได้อยู่ในช่วงปีใหม่ที่เมืองหลวงมานานหลายปี ท่านย่าส่งพี่ใหญ่ไปที่เรือนตงเซิงเพื่อให้คำแนะนำอาเฮง อาเฮงรู้สึกขอบคุณมาก แต่ข้ารีบออกไปในตอนเช้าเพื่อไปรับจื่อหรู ดังนั้นข้าจึงไม่มีโอกาสได้ดูของกำนัลที่นำมาด้วยเจ้าค่ะ”

นางพูดแบบนี้ในขณะที่ดันเฟิงจื่อหรูไปข้างหน้า เด็กชายใช้เวลา 3 เดือนในเสี่ยวโจวและเขาก็ฉลาดมากขึ้น เมื่อเห็นว่าพี่สาวของเขาดันเขาไปข้างหน้า เขาจึงรีบวิ่งไปที่ด้านข้างของเตียงของเฟิงเฉินหยูและคุกเข่าลง เขากล่าวออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “จื่อหรูขอบคุณพี่ใหญ่สำหรับความเป็นห่วงขอรับ พี่ใหญ่ไปรับข้าด้วยความเมตตา แต่พี่ใหญ่ต้องได้รับบาดเจ็บจากการถูกซุ่มโจมตี จื่อหรูรู้สึกผิดมากขอรับ แต่พี่สาวคนโตวางใจได้ ท่านย่าจะต้องทวงความยุติธรรมให้พวกเราอย่างแน่นอน ! ”

ฮูหยินผู้เฒ่ายังคงสงสัยว่านางให้เฟิงเฉินหยูไปบอกเฟิงหยูเฮงเมื่อไหร่ แต่นางก็ตกใจอย่างมากกับสิ่งที่เฟิงจื่อหรูพูด นางถามอย่างกังวลใจ “เจ้าพูดว่าอะไรนะ? ถูกซุ่มโจมตี ” นางมองดูที่อาการบาดเจ็บบนหัวของเฟิงเฉินหยู ตอนแรกนางคิดว่าเฟิงเฉินหยูตกรถม้า แต่นางไม่เคยคิดเลยว่ามันจะมาจากการซุ่มโจมตี

เฟิงเฉินหยูนอนบนเตียงและร้องไห้ ฮูหยินผู้เฒ่ารู้สึกว่านางทำผิด ดังนั้นนางจึงอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “เฉินหยูไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่เพิกเฉยต่อเรื่องนี้ ใครกล้าที่จะลงมือทำร้ายลูกหลานของตระกูลเฟิง คนร้ายคงเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่ ! ”

ทันใดนั้นเสียงร้องของเฟิงเฉินหยูก็หยุดลงราวกับมีบางสิ่งกีดขวางคอ นางไม่สามารถส่งเสียงได้

คำพูดของฮูหยินผู้เฒ่าทำให้นางตกใจ แต่เมื่อนางคิดถึงมัน นางก็ไม่มีอะไรจะกลัว นางรู้ว่านอกเหนือจากเหยี่ยวที่ท่านลุงสามของนางเลี้ยงดูอย่างลับ ๆ ผู้คนที่ถูกส่งไปฆ่าเฟิงจื่อหรูล้วนได้รับการว่าจ้าง แม้ว่าฮูหยินผู้เฒ่าจะสอบสวนนางก็จะไม่พบอะไรเลย

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้การอุดตันในลำคอของนางก็หายไป และนางก็กลับมาร้องไห้ต่อ

ฮูหยินผู้เฒ่าเสียใจด้วยการร้องไห้ แต่นางก็รู้สึกว่าอาการบาดเจ็บที่หน้าผากนั้นค่อนข้างน่าตกใจ เมื่อเนื้อชิ้นนี้หายไป ใบหน้าของเฟิงเฉินหยูก็เสียโฉม ความมั่นใจที่นางเพิ่งจะได้รับเมื่อหลายวันก่อนก็หายไปอีกครั้ง นางอดไม่ได้ที่จะด่าว่า “หยุดร้องไห้ เรียกหมอมาแล้ว ! ”

เฟิงเฉินหยูมีอะไรบางอย่างขวางลำคอของนาง และต้องการให้ยี่หลินช่วยให้นางสงบลงเล็กน้อย

ฮูหยินผู้เฒ่าและยายจาวมองไปที่เฟิงจื่อหรูจากนั้นนางถามเขาว่า “พวกเจ้าถูกโจมตีได้อย่างไร ? ” คิดอีกเล็กน้อยนางมองเฟิงหยูเฮง “ทำไมพี่ใหญ่ของเจ้าถึงได้รับบาดเจ็บ ? ”

เฟิงจื่อหรูตอบ “ระหว่างทางกลับสู่เมืองหลวง ข้าถูกซุ่มโจมตีโดยคนสวมชุดดำ 20 คน โชคดีที่วังซวนซ่อนข้าไว้ในกองหิมะ มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่ทำให้ข้าหลีกเลี่ยงวิกฤตินี้ แต่… วังซวนถูกคนร้ายจับไป ดูเหมือนว่าพวกเราโชคร้ายขอรับ” เมื่อถึงจุดนี้เด็กก็เริ่มรู้สึกเศร้าเสียใจจนน้ำตาไหล

เขามีความสัมพันธ์ที่สนิทกับวังซวนและหวงซวน โดยเฉพาะอย่างยิ่งวังซวนที่ดูแลเขาเป็นพิเศษหลังจากไปที่เสี่ยวโจว นางมักจะไปเยี่ยมเขาที่สำนักศึกษา นางเป็นคนเดียวที่อยู่ที่เสี่ยวโจว และการออกจากบ้านในวัยเด็ก หากจะบอกว่าเขาไม่ได้คิดถึงบ้านก็จะเป็นเรื่องโกหก การเห็นวังซวนเป็นเหมือนการได้เห็นครอบครัวซึ่งทำให้เขารู้สึกดีมาก

เมื่อเห็นว่าเฟิงจื่อหรูร้องไห้และไม่สามารถพูดได้อีกต่อไป ฮูหยินผู้เฒ่าก็หันไปหาเฟิงหยูเฮงและพูดว่า “ตาเจ้าพูดแล้ว”

เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นในด้านของจื่อหรู สำหรับเราแล้ว ม้าของเราวิ่งได้ตามปกติ แต่มันก็มีเหยี่ยวโผล่มาจากกลางอากาศ ทำให้มันตกใจ มันวิ่งเร็วมากทำให้รถม้าโยกไปมา อาเฮงตกรถม้าไป และเหยี่ยวเข้าไปในรถม้า มันจิกเนื้อตรงหน้าผากของพี่ใหญ่เจ้าค่ะ”

เฟิงจื่อหรูอุทาน “ข้าคิดว่าเหยี่ยวถูกคนอื่นส่งมา มันตั้งใจที่จะทำเพื่อไม่ให้พี่สาวไปรับข้า”

“อ๊ะ ! ” ฮูหยินผู้เฒ่าตกใจมากจากการฟัง จากนั้นนางก็ถามเฟิงหยูเฮง “เจ้าได้รับบาดเจ็บจากการตกรถม้าหรือไม่ ? ”

“ขอบคุณท่านย่าสำหรับความห่วงใย อาเฮงเจ็บปวดเล็กน้อย แต่ไม่มีอาการบาดเจ็บสาหัส แต่พี่ใหญ่… ท่านย่าต้องสืบสวนเรื่องนี้นะเจ้าคะ ! ”

ฮูหยินผู้เฒ่าพยักหน้า “ข้าจะต้องสืบสอนแน่นอน กล้าที่จะทำร้ายบุตรสาวของขุนนางขั้นหนึ่งในเมืองหลวง คนแบบนี้น่าจะถูกถลกหนังทั้งเป็น ! จื่อหรูพูดถูก เหยี่ยวนั้นจะต้องถูกส่งมาอย่างจงใจ มิฉะนั้นแล้วทำไมมันจึงจิกคนในขณะที่มันกำลังบิน ? ยายจาว” นางสั่งยายจาว “ส่งคนไปรายงาน แค่พูดว่าคุณชายและคุณหนูจากคฤหาสน์ของเสนาบดีถูกซุ่มโจมตีในเขตชานเมืองของเมืองหลวง ให้เจ้าเมืองสอบสวนเรื่องนี้อย่างละเอียด ! ”

“เจ้าค่ะ” ยายจาวกำลังจะแจ้งบ่าวรับใช้อีกคนให้รายงาน แต่ฮูหยินผู้เฒ่ากล่าวเพิ่ม “บอกเจ้าเมืองว่าเสนาบดีเฟิงจินหยวนจะกลับมาถึงเมืองหลวงในวันพรุ่งนี้ เขาจะสอบสวนเรื่องนี้ด้วยตัวเอง”

ยายจาวพยักหน้าแล้วก็รีบออกไปอย่างรวดเร็ว นางรู้ว่าตั้งแต่ฮูหยินผู้เฒ่ายินดีที่จะใช้ชื่อของเฟิงจินหยวนเพื่อทำให้เจ้าเมืองนั้นหวาดกลัว นั่นหมายความว่านางค่อนข้างโกรธ คิดเกี่ยวกับมันว่าเป็นกรณีที่เฟิงจื่อหรูถูกซุ่มโจมตี ! ปัจจุบันตระกูลเฟิงมีทายาทเพียงคนเดียวเท่านั้น หากมีบางสิ่งเกิดขึ้นตระกูลเฟิงจะไม่ล่มสลายหรือ ?

เมื่อได้ยินว่าฮูหยินผู้เฒ่าต้องการรายงานเรื่องนี้ เฟิงเฉินหยูที่นอนอยู่บนเตียงรีบพูด “ท่านย่าจะรายงานเรื่องนี้อย่างไรเจ้าค่ะ? เราไม่มีเบาะแสใด ๆ สำหรับท่านเจ้าเมือง นักฆ่าเหล่านั้นไม่ทิ้งร่องรอยใด ๆ ไว้รวมถึงศพ พวกเขาจะตรวจสอบอย่างไร ? ”

แม้ว่าฮูหยินผู้เฒ่าจะรู้สึกว่าที่เฟิงเฉินหยูพูดมีเหตุผล แต่คดีนี้ต้องถูกรายงาน แม้ว่าจะยากที่จะไขคดีได้ และนางก็รู้อยู่เสมอเกี่ยวกับความสามารถของเจ้าเมืองในการทำสิ่งต่าง ๆ แต่นางเคยได้ยินว่าเจ้าเมืองคนก่อนหน้านี้ทำผิดพลาดทำให้ฮ่องเต้ลดตำแหน่งเขาลงอย่างกะทันหัน ตอนนี้มีคนใหม่เข้ารับตำแหน่ง นางไม่รู้ว่าเขาจะมีความสามารถหรือไม่

เฟิงหยูเฮงได้ยินคำพูดของเฟิงเฉินหยู จากนั้นก็ดูท่าทีของฮูหยินผู้เฒ่า นางจะไม่เข้าใจสิ่งที่พวกเขากำลังคิดได้อย่างไร น่าเสียดาย… นางแอบยิ้มกับตัวเอง เพราะเรื่องนี้กับเรื่องของเด็กกำพร้า นางจึงเขียนจดหมายถึงซวนเทียนฮั่ว นางไม่เคยคิดเลยว่าคนที่ดูสงบและนิ่งเงียบอย่างซวนเทียนฮั่วจะลงมืออย่างรวดเร็ว และเด็ดเดี่ยว นางส่งจดหมายในตอนบ่ายและเรื่องนี้ได้รับการแก้ไขในตอนเย็น

เมืองหลวงมีเจ้าเมืองคนใหม่ที่มีการประกาศให้ทราบ ทางการยังส่งคนไปแจ้งที่บ้านของเจ้าหน้าที่ชั้นสูง เป็นธรรมดาที่ตระกูลเฟิงเป็นคนแรกซึ่งทราบข่าวนี้

แต่ไม่มีใครรู้ว่าการเปลี่ยนแปลงของเจ้าหน้าที่เป็นเพราะคำพูดเพียงไม่กี่คำจากเฟิงหยูเฮง

“ไม่ใช่ว่าเราจะไม่มีหลักฐานเลย” นางพูดขึ้นมาทันใด เมื่อมองเฟิงเฉินหยู นางเหล่ตาเล็กน้อย “ไม่จำเป็นที่ท่านย่าจะต้องกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่พี่ใหญ่ใคร่ครวญ”

คำพูดเหล่านี้ทำให้เฟิงเฉินหยูตัวสั่นบนเตียงจากความตกใจ นางหันหน้าไปมองเฟิงหยูเฮงด้วยความสยอง หัวใจของนางก็กระโดดเข้าไปในลำคอของนาง

นางได้ยินเฟิงหยูเฮงพูดว่า “หลานสาวมีหลักฐานบางอย่างเจ้าค่ะ” นางพูดอย่างนี้นางเปลี่ยนน้ำเสียงของนาง “นำหลักฐานมา ! ”

หวงซวนเข้าห้องอย่างรวดเร็ว เมื่อนางเข้ามานางถือของใหญ่ไว้ในมือ ปกคลุมด้วยผ้าสีดำ ของที่อยู่ข้างในไม่สามารถเห็นได้

เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “เปิดหลักฐาน เอาให้ท่านย่ากับพี่ใหญ่ดูสิ”

“เจ้าค่ะ” หวงซวนปฏิบัติตามและวางสิ่งของไว้ในมือของนาง ดึงผ้าสีดำออก วางกรงไว้ข้างหน้าทุกคน

ฮูหยินผู้เฒ่าดูในกรงแล้วถอยกลับด้วยความกลัว เกือบจะทำให้นางล้มลง ! โชคดีที่มีบ่าวรับใช้คนหนึ่งคอยประคองนาง แต่สิ่งนี้ทำให้นางรู้ว่าร่างกายทั้งหมดของฮูหยินผู้เฒ่าสั่นด้วยความกลัว

ไม่เพียงแต่ฮูหยินผู้เฒ่าเท่านั้นที่สั่น แต่พวกบ่าวรับใช้ก็ยังสั่นเพราะในกรงมีเหยี่ยว และมันมีขนาดใหญ่เกือบเท่าเฟิงจื่อหรู จงอยปากแหลมของมันคือความยาวครึ่งหนึ่งของมือเด็กเล็ก แม้ว่ามันจะนอนอยู่ในกรงโดยที่หลับตา มันก็ยังทำให้ใจของผู้คนสั่นเทาด้วยความกลัว

“นี่คือ... นี่…” ฮูหยินผู้เฒ่าตอบโต้ทันที “นี่คือเหยี่ยวที่ทำร้ายเจ้าหรือ ? ”

คำสามคำเหล่านี้ทำให้เฟิงเฉินหยูลุกขึ้นนั่งบนเตียงทันที เมื่อมองไปที่กรงด้วยความสยองขวัญราวกับว่านางได้เห็นภูตผีแล้ว

ยี่หลินพยุงนางนอนลงเพราะกลัวว่านางจะพูดอะไรบางอย่างที่ไม่ควรพูด นางจึงพูดซ้ำๆ ว่า “คุณหนูสงบสติอารมณ์เจ้าค่ะ แม้ว่าเหยี่ยวนั้นจะทำให้คุณหนูได้รับบาดเจ็บ แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือร่างกายของคุณหนู คุณหนูต้องไม่โกรธเจ้าค่ะ ! ”

เมื่อได้ยินนางพูดอย่างนี้ ทุกคนเชื่อว่าการกระทำของเฟิงเฉินหยูนั้นเหมือนพบศัตรู นี่คือสิ่งที่สามารถเข้าใจได้ แต่มีเพียงเฟิงหยูเฮงเท่านั้นที่รู้ว่าเฟิงเฉินหยูอาจกำลังจะเป็นบ้าจากการเห็นเหยี่ยว ซึ่งนางคิดว่าบินหนีไปแล้วปรากฏขึ้นทันที

“ท่านย่า” นางเตะไปที่กรง 2 ครั้ง “หลานสาวจะให้บ่าวรับใช้นำเหยี่ยวนี้ไปที่จวนเจ้าเมือง และมอบมันให้กับเจ้าเมืองเป็นการส่วนตัว เหยี่ยวประเภทนี้พิเศษมาก มันมีห่วงทองคำบนคอของมัน มันถูกยกขึ้นอย่างชัดเจนโดยใครบางคน ตราบใดที่เจ้าเมืองไม่ได้โง่เกินไป ข้าเชื่อว่าเขาจะสามารถติดตามเบาะแสนี้ และค้นพบความจริงบางอย่างได้เจ้าค่ะ”

ฮูหยินผ็เฒ่ามองดูที่คอเหยี่ยว แน่นอนมีห่วงทองคำอยู่ที่นั่น นางพยักหน้าโดยพูดว่า “ส่งมันไป ! ให้เจ้าเมืองตรวจสอบให้แน่ใจ ให้เขาตรวจสอบเรื่องนี้อย่างละเอียด มีคนที่กล้าที่จะทำร้ายลูกชายและลูกสาวของตระกูลเฟิง สิ่งนี้จะไม่อาจยอมรับได้อย่างแน่นอน ! ” หลังจากที่นางพูดสิ่งนี้ นางหันไปหาเฟิงเฉินหยูแล้วพูดว่า “ไม่ต้องกังวล ข้าจะต้องหาผู้กระทำความผิดและหาทางแก้แค้นให้เจ้าอย่างแน่นอน ! ”

เฟิงเฉินหยูเกือบตกจากเตียงด้วยความกลัว แต่ฮูหยินผู้เฒ่าคิดว่านางได้รับความกลัวจากเหยี่ยวโดยกล่าวว่า “ดูแลตัวเองและพักผ่อน หมอจะมาที่นี่ในไม่ช้า" แต่เดิมนางต้องการให้เฟิงหยูเฮงดูก่อน แต่เมื่อนางจำเรื่องนี้ได้ด้วยใบหน้าของเฟิงเฟินได นางก็อายเกินกว่าจะพูด “พ่อของเจ้าจะกลับมาถึงวันพรุ่งนี้ ในเวลานั้นเขาจะให้การสนับสนุนเจ้าด้วย”

ดวงตาของเฟิงเฉินหยูกลอกไปมาในขณะที่นางหมดสติ

คืนนั้นเฟิงหยูเฮงและเหยาซื่อแบ่งเวลาของพวกเขาไปกับเฟิงจื่อหรู ตลอดทั้งคืน เด็กชายจับมือเฟิงหยูเฮงและเล่าเรื่องราวจากสำนักศึกษาหยุนลู่ และพี่น้องก็จะหัวเราะด้วยกันเป็นครั้งคราว gab’จื่อหรูบอกกับนางว่า “อาจารย์ใหญ่บอกว่าข้าสามารถเข้าร่วมการสอบระดับมณฑลเมื่อข้าอายุ 8 ขวบ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดจะไม่มีแรงกดดันมากนัก ข้าจะรู้สึกถึงสิ่งนี้”

“อายุ 8 ขวบหรือ ? ” เฟิงหยูเฮงนับนิ้วมือของนาง “นั่นไม่เร็วไปหรือ ? ”

เฟิงจื่อหรูเอียงศีรษะของเขาแล้วถามนางว่า "มันเร็วไปหรือขอรับ ? "

มันไม่เร็วใช่ไหม มันคงจะดีถ้าเขาทำไม่ได้ดี แต่ถ้าเขาทำคะแนนได้ดี นั่นจะไม่ทำให้เขาเป็นนักเรียนที่ถูกโดดเดี่ยวและโดนกลั่นแกล้งจนตายหรอกหรือ ?

นางถามเฟิงจื่อหรู “ข้าจำได้ว่าเจ้าเคยบอกว่าไม่ต้องการเป็นบัณฑิตแทนที่จะต้องการเรียนรู้กลศึกทางทหาร”

จื่อหรูกล่าวว่า “ตอนนี้ข้ายังคงชอบกลศึกทางทหาร วิชาเหล่านั้นเป็นสิ่งที่ข้าต้องเรียนรู้ ทุกวันข้าใช้เวลาอ่านหนังสือ 2 ชั่วยามก่อนที่อาจารย์ใหญ่จะสอนเกี่ยวกับตำราพิชัยสงคราม พี่สาวข้าสามารถท่องตำราพิชัยสงครามได้ 2 เล่มแล้ว ถึงแม้ว่าข้าจะไม่เข้าใจอย่างถ่องแท้ แต่อาจารย์ใหญ่ก็บอกว่าข้าควรจะจำมันก่อน จากนั้นเขาจะสอนข้าทีละน้อย”

เฟิงหยูเฮงปรบมือให้ความฉลาดของเด็กคนนี้ แม้ว่านางจะไม่ชอบวิธีที่เฟิงจินหยวนกระทำกับตัวเอง แต่เขาก็ยังก้าวไปทีละขั้นและกลายเป็นเสนาบดี ความฉลาดสามารถสืบทอดได้ทางกรรมพันธุ์จริง ๆ

คืนนั้นเรือนตงเซิงมีความสุข ขณะที่เฟิงเฉินหยูไม่ได้นอนทั้งคืน

เมื่อนางพบว่ามีชิ้นส่วนของเนื้อจากหน้าผากของนางถูกเหยี่ยวกิน นางเกือบจะเป็นบ้า นางเกลียดเฟิงหยูเฮง และนางก็เกลียดเฉินเหลียงเช่นกัน อย่างไรก็ตามยี่หลินต้องเตือนนางว่า “เราต้องแจ้งให้ท่านลุงสามทราบเกี่ยวกับเหยี่ยว และให้เขาหาวิธีที่จะแลกเหยี่ยวในจวนเจ้าเมือง”

“อย่าเปลี่ยนมัน ! ” ใบหน้าของนางบิดเบี้ยวจากความโกรธ และเสียงของนางก็ขาดหาย “แค่ให้เจ้าเมืองพบมัน ! มันจะดีที่สุดถ้าพวกเขาค้นพบ และฆ่ามัน ! ใช่ ฆ่าพวกมัน ! ฆ่าเหยี่ยว ! ฆ่าตระกูลเฉิน ! ฆ่าเฟิงหยูเฮง ! ”