spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

ดวงตาของต้วนหลิงเทียนหรี่ลง

เหตุผลที่เขาต้องการคว้าตำแหน่งชนะเลิศในการประลองประจำตระกูลคือรางวัลล้วนๆ

ตอนนี้ประมุขลี่อู๋ได้ขอให้เขายอมรับความพ่ายแพ้ และ สัญญาว่าจะชดเชยให้เขาด้วยรางวัลที่เท่าเทียมกันในภายหลัง ...

หากลี่อู๋พูดถึงขนาดนี้เขาก็ควรไว้หน้าบ้าง

แต่ว่า

ฝ่ายตรงข้ามของเขากำลังยืนอยู่บนเวทีการต่อสู้และจ้องมองเขาอย่างท้าทาย ชายชุดขาวนั่นกำลังมองเขาอย่างดูถูกทำให้เขาไม่พอใจอย่างมาก

เขาสามารถจินตนาการได้ว่าชายคนนี้จะได้ใจขนาดไหน ในขณะที่เขายอมรับความพ่ายแพ้

บนแท่นสูง

ลี่อู๋กังวลเมื่อสังเกตเห็นว่าต้วนหลิงเทียนไม่ได้สนใจข้อเสนอของเขา เขาหายใจเข้าลึกๆราวกับว่าเขาได้ตัดสินใจที่จะทำอะไรบางอย่าง

"ต้วนหลิงเทียน นอกเหนือจากมอบรางวัลสำหรับรางวัลผู้ชนะเลิศให้เจ้า นอกจากนี้ข้าจะให้คำมั่นสัญญา ในอนาคตข้ายินดีที่จะช่วยเหลือเจ้าหากสิ่งที่เจ้าต้องการเป็นเรื่องที่อยู่ในความสามารถของข้า แล้วมันไม่ผิดกฎของตระกูล เป็นไง? "

ลี่อู๋ทิ้งไพ่ใบสุดท้าย

ช่วยไม่ได้ที่หลิงเทียนจะหยุดเดิน เพื่อไตร่ตรอง

คำมั่นสัญญาของประมุขตระกูล ...

นั่นคือสิ่งที่แม้แต่เงิน 10,000 เหรียญทองก็ไม่สามารถเทียบได้!

เขาไม่คิดว่าประมุขตระกูลจะให้คำมั่นสัญญาแบบนี้เพียงแค่ให้เขาสละสิทธิ์ผู้ตำแหน่งชนะเลิศประจำตระกูลเท่านั้น

แน่นอนว่าเขารู้ว่าทำไมลี่อู๋ถึงทำแบบนี้

การประลองประจำตระกูลนี้สำคัญมาก

หากเรื่องผู้ชนะเลิศการประลองประจำตระกูลนั้นไม่ได้ใช้แซ่เดียวกับตระกูลแพร่กระจายออกไป จะเป็นเรื่องเสื่อมเสียของตระกูลอย่างมาก ...

ตระกูลลี่ไม่สามารถรับความอัปยศดังกล่าวได้!

และไม่ว่ายังไง ลี่อู๋ก็เป็นประมุขของตระกูลลี่

หากหลิงเทียนยังอยากอยู่ในตระกูลลี่ ก็ต้องไว้หน้ามันบ้าง

นอกจากนี้ลี่อู๋ได้ให้คำมั่นสัญญาแล้ว

ถ้าเขายังไม่เต็มใจอีก ลี่อู๋ก็จนปัญญาแล้ว

"ข้ายอมรับความพ่ายแพ้!" ภายใต้การจ้องมองของทุกคนต้วนหลิงเทียน กล่าวยอมแพ้ออกมาอย่างเรียบเฉย ก่อนที่จะหันไปมองสตรีทั้ง 3

เป้าหมายของเขาคือ โลหิต หลิงซี่ อายุ 350 ปี

ตอนนี้เขาก็เหมือนได้มันมาแล้ว อาจถือได้ว่าเป็นผลที่น่าพอใจ

สำหรับชื่อเสียงของผู้ชนะเลิศ เขาไม่ค่อยสนใจเท่าไร

ยอมรับความพ่ายแพ้งั้นหรือ?

คนที่กำลังรอการประลองระหว่าง ลี่ฉิง กับต้วนหลิงเทียน ด้วยความคาดหวังอย่างสุดขีด กลายเป็นโง่งม

ต้วนหลิงเทียน ยอมรับความพ่ายแพ้?

นี่…

ตั้งแต่ ต้วนหลิงเทียนปรากฏตัวขึ้น เขากลายเป็นม้ามืดที่แข็งแกร่งเอาชนะทุกคนได้อย่างเหนือความคาดหมาย

แต่ตอนนี้เขายอมรับความพ่ายแพ้ ออกมาแล้วจริงๆ

การเปลี่ยนแปลงที่หนักหนานี้ ทำให้คนส่วนใหญ่ไม่สามารถยอมรับได้

บนเวทีประลอง

การได้ยินต้วนหลิงเทียนยอมรับการพ่ายแพ้ ลี่ฉิงก็ดูแคลนเล็กน้อย

"คิดว่าเจ้าจะพอเป็นคู่ต่อสู้ของข้าได้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเจ้าไม่คู่ควรที่จะเป็นฝ่ายตรงข้ามของข้า"

ลี่ฉิงมองไปยังชายหนุ่มสวมชุดสีม่วงซึ่งล้อมรอบไปด้วยสตรีทั้งสาม ในสายตาของมันเต็มไปด้วยความเกลียดชังและอิจฉา

ส่วนด้านล่างเวทีประลองกำลังเต็มไปด้วยบทสนทนา

"ต้วนหลิงเทียน ยอมรับความพ่ายแพ้จริงๆ ไม่น่าเชื่อ!"

"ข้ามองเขาผิดไป ข้าคิดว่าเขาคงมีความกล้าพอที่จะสู้กับ ลี่ฉิง"

"ข้าคิดว่าเขาแข็งแกร่งระดับ 3 แมมมอธโบราณซะอีก ที่แท้ก็ไม่ขนาดนั้น "

"สุดท้ายแล้ว ความแตกต่างระดับบ่มเพาะร่างกายกับก่อกำเนิดก็มากเกินไป"

"ลี่ฉิงสมควรได้รับชื่อสาวกอันดับหนึ่งในตระกูลลี่ เขาคู่ควรแล้ว! "

......

บทสนทนาของทุกคนล้วนเป็นเรื่องเดียวกัน

แม้กระทั่งคนที่นับถือหลิงเทียนในตอนแรก ก็กลายเป็นดูแคลนเขาและหันไปนับถือลี่ฉิง

"ต้วนหลิงเทียน ทำไมเจ้าถึงยอมรับความพ่ายแพ้?"

คิ้วสวยของลี่ฉีฉีขมวดขึ้น นางไม่สามารถเข้าใจการตัดสินใจของต้วนหลิงเทียนครั้งนี้ได้

นางรู้สึกเหมือนว่าปัจจุบัน ต้วนหลิงเทียน กลับกลายเป็นคนไม่รู้จัก ...

ต้วนหลิงเทียนที่นางรู้จัก ไม่ใช่คนที่หนีการต่อสู้

เพียงพริบตาเดียวภาพลักษณ์ต้วนหลิงเทียนในใจนางสลายเป็นเสี่ยงๆ

"ข้าแค่รู้สึกว่าอยากยอมแพ้ข้าเลยยอมรับความพ่ายแพ้" ต้วนหลิงเทียนกล่าวออกมาอย่างไม่แยแส

"เจ้า!"

ลี่ฉีฉีรู้สึกหงุดหงิด นางได้แต่เตะเท้าเดินจากไปอย่างอารมณ์เสีย

"เจ้าทั้งสองคนไม่อยากรู้หรอกหรือ?"

หลิงเทียนหรี่ตาลงเล็กน้อยก่อนที่จะกล่าวถามสตรีอีก 2 คนข้างกายเขา ที่ไม่กล่าววาจาสักคำ

"ตั้งแต่นายน้อยตัดสินใจที่จะทำเช่นนี้ ย่อมแสดงว่านายน้อยต้องมีเหตุผลบางอย่าง"

เค่อเอ๋อยิมบางๆ

"เจ้าต้องได้รับรางวัลจากประมุขเยอะเลยใช่ไหมล่ะ?"

ลี่เฟยมองไปยังหลิงเทียนด้วยแววตาล้ำลึก

"เจ้า... เจ้ารู้ได้ยังไง?"

พลันหลิงเทียนกลายเป็นตัวโง่งม มันหันไปมองลี่เฟยด้วยสายตาตกตะลึงแล้วกล่าวถามออกมาด้วยความตกใจ

เด็กสาวยิ้มอย่างลึกลับ

"เฟยเฟย!"

ทันใดนั้นลี่ฉิงก็โผล่ออกมาโดยไม่คาดคิด

แต่ทว่าลี่เฟยไม่แยแสมันแม้แต่น้อย

"เฟยเฟย สาวกจากตระกูลสาขาคนนี้ไม่คู่ควรกับเจ้า มันขี้ขลาดไม่กล้าสู้กับข้าด้วยซ้ำ"

ลี่ฉิงกล่าวออกมาด้วยความเย็นชา

มันใช้สายตาอาฆาตมองมายังหลิงเทียน

"ลี่ฉิงไม่ว่าเขาจะคู่ควรกับข้าหรือไม่ ก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเจ้า ...แต่ข้ารู้ว่า ข้าจะไม่มีวันสนใจเจ้าอย่างแน่นอน เจ้าควรเลิกยุ่งกับข้าตอนนี้จะดีกว่า"

ลี่เฟย ใช้สายตารังเกียจมองไปที่ลี่ฉิง

"ไปกันเถอะ"

ลี่เฟยหันไปเรียกหลิงเทียนและเค่อเอ๋อให้เดินตามนางไป

ต้วนหลิงเทียนพยักหน้าก่อนที่จะเดินตามลี่เฟยไป และเขาไม่ลืมที่จะหันมาส่งยิ้มราวกับจะหยามหยันให้ลี่ฉิง

รอยยิ้มของหลิงเทียนทำให้อารมณ์ของลี่ฉิงแทบปะทุ เจตนาสังหารท่วมท้นออกมาจากสายตาของมัน

ต้วนหลิงเทียน!

และแน่นอนว่าหลิงเทียนย่อมสัมผัสได้ถึงจิตสังหารที่ออกมาจากแววตาของลี่ฉิง

แต่จิตสังหารระดับนี้ นับว่ากระจอกอย่างมากสำหรับหลิงเทียน

ลี่ฉิงผู้นี้ ดูแล้วไม่เคยฆ่าคนด้วยซ้ำ

จิตสังหารของมันไม่มีกลิ่นอายของความกระหายเลือดเจือปนอยู่แม้แต่น้อย

หลังจากจบการแข่งขันระหว่างลี่ฉิงกับหลิงเทียน การประลองประจำตระกูลก็จบลง

ผลลัพธ์สุดท้ายถูกปล่อยออกมา

คะแนนผลการประลองประจำตระกูล ในปีนี้ มีดังต่อไปนี้

ผู้ชนะเลิศ ลี่ฉิง 86 คะแนน

อันดับที่สอง ต้วนหลิงเทียน ​​84 คะแนน

อันดับที่สาม ลี่อัน 82 คะแนน

อันดับที่สี่ ลี่เฟย 80 คะแนน

อันดับที่ห้า ลี่ซ่ง 78 คะแนน

อันดับที่หก ลี่หู 76 คะแนน

อันดับที่เจ็ด ลี่ควง 74 คะแนน

อันดับที่แปด ลี่ฉีฉี 72 คะแนน

อันดับที่เก้า เค่อเอ๋อ 70 คะแนน

อันดับที่สิบ ลี่หยวน 68 คะแนน

เค่อเอ๋อนั้นไม่ได้ประลองกับลี่ฉีฉี นางเลือกที่จะยอมรับความพ่ายแพ้

นางเป็นเพื่อนสนิทกับลี่ฉีฉี นางจึงไม่อยากประลองแข่งขันกันเอง ...

หลังจากนั้นก็เป็นช่วงเวลาที่ประมุขของ ตระกูลลี่ ได้แจกจ่ายรางวัลต่างๆ

ขากลับ กลุ่มของหลิงเทียนก็ยังมีเพียง 3 คนเช่นเดียวกับขาไป

ลี่เฟย ได้เข้ามาแทนที่ ลี่ฉีฉี

ภายในสนามประลองของสาวกสายใน

ลี่ฉิงยืนนิ่งอยู่ด้วยท่าทางน่ากลัว

มันได้แต่มองไปยังทิศทางที่ ลี่เฟยและชายหนุ่มชุดสีม่วงเดินเคียงคู่ไปด้วยกัน จนลับสายตา ...

"ลี่ฉิงหากพวกเราร่วมมือกันเพื่อสั่งสอนหลิงเทียน เจ้าคิดว่าเป็นเช่นไร?"

อยู่ๆลี่อันก็เข้ามากล่าวคำกับลี่ฉิงโดยไม่รู้ตัว

"ฮึ!"

ลี่ฉิงค่อยๆหันมามองลี่อัน แววตาของมันเต็มไปด้วยความรังเกียจ

"ลี่อัน ทั้งเจ้าและมันล้วนพ่ายแพ้แก่ข้าทั้งคู่ ... เจ้าคิดจะให้ข้าจับมือกับคนที่แพ้ข้า เพื่อไปสู้กับคนที่ไม่กล้าแม้แต่จะสู้กับข้า ?"

ลี่ฉิงมีโทสะอย่างมาก เพราะตัวมันนั้นกล่าวได้ว่าเป็นคนที่หยิ่งยโสถึงขีดสุด

"หากเจ้าไม่สนใจก็ลืมมันเสีย"

ลี่อันกล่าวพร้อมเสียงหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนที่จะจากไป

เมื่อจากไป สีหน้าลี่อันก็บิดเบี้ยวและเต็มไปด้วยความแค้นอย่างไม่อาจทำอะไรได้

เมื่อต้วนหลิงเทียนและสตรีทั้งสองกลับมาถึงบ้าน

ฟึ่บ! ฟึ่บ!

งูน้อยทั้งสองตัวพุ่งออกมาด้วยความเร็วก่อนที่จะไปรัดพันมือของหลิงเทียนและเค่อเอ่อ

หลังจากนั้นพวกมันก็เลื้อยแล้วยกคอขึ้นมาดูสาวน้อยที่น่ารักอีกคนที่หลิงเทียนพามาด้วยความอยากรู้ แววตาของมันทอประกายออกมาอย่างน่าเอ็นดู ...

"งูน้อยพวกนี้เป็นสัตว์เลี้ยงพวกเจ้าหรือ?"

ลี่เฟยตกใจเล็กน้อยเมื่อได้เห็นงูน้อย

"น่ารักยิ่งนัก"

ลี่เฟยยื่นมือไปหยอกล้อกับเสี่ยวเฮย ที่กำลังรัดพันมือของต้วนหลิงเทียนอยู่อย่างสนุกสนาน หลิงเทียนเองก็มองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม

เสียวเฮยเองก็บิดตัวไปมาอย่างมีความสุข

หลังจากนั้นเพียงครู่เดียวเสี่ยวเฮยก็ย้ายจากมือหลิงเทียนไปรัดพันมือของลี่เฟยแทน

“อะไรกัน เสี่ยวเฮยทรยศข้าแล้ว!”

ต้วนหลิงเทียนได้แต่มองไปยังเสี่ยวเฮยด้วยสายตาตกตะลึง

"ลูกเทียน เค่อเอ๋อ นั่นพวกเจ้าพาใครมารึ?"

ลี่หลัว ที่เดินออกมาจากครัวก็ถูกสตรีน่ารักด้านข้างหลิงเทียนดึงดูดความสนใจไปจนหมด

ลี่เฟยนั้นโดดเด่นอย่างมาก

ในแง่ความงดงามของรูปร่างหน้าตา นางไม่ได้ด้อยไปกว่าเค่อเอ๋อ

นอกจากนี้นางยังมีอายุ 18 ปีแล้ว ทำให้เสน่ห์ของสตรีเผยออกมาจนเกือบหมด

"ท่านแม่ นี่เป็นว่าที่ลูกสะใภ้ของท่าน"

ต้วยหลิงเทียนกล่าวออกมาพร้อมเสียงหัวเราะ

"ข้าลี่เฟย ขอคารวะป้าหลัว"

ลี่เฟยกล่าวออกมาพร้อมรอยยิ้ม

"ดียิ่ง เอาล่ะพวกเจ้าเข้ามาก่อน ข้าจะไปเตรียมหาหารเย็น "

ใบหน้าของลี่หลัวเต็มไปด้วยความความสุข ในขณะที่นางเดินเข้าไปในครัว

"นายหญิงข้าจะช่วยท่าน"

เค่อเอ๋อเดินตามหลังไป

"เสี่ยวเฟย เจ้ายังไม่ได้บอกข้า ว่าเหตุใดเจ้าถึงรู้ว่าประมุขมอบรางวัลให้แก่ข้า เพื่อให้ข้ายอมรับความพ่ายแพ้"

หลิงเทียนจ้องไปยังลี่เฟยด้วยสายตาคาดคั้น

"ทำไมข้าต้องบอกเจ้าด้วยเล่า?"

ลี่เฟนมองกลับไปยังหลิงเทียนด้วยท่าทางล้อเลียน

"เพราะเจ้าเป็นภรรยาในอนาคตของข้าอย่างไรเล่า?"

หลิงเทียนกล่าวออกมาพร้อมเสียงหัวเราะ

“เพ้ย! เจ้ามันไร้ยางอาย ผู้ใดยอมเป็นภรรยาของเจ้ากัน "

ลี่เฟยเลิกสนใจหลิงเทียน ก่อนที่จะหันไปเล่นกับเสี่ยวเฮยอย่างสนุกสนาน

งูหลามตัวน้อยก็ไม่เกรงกลัวคนแปลกหน้าแม้แต่นิด มันเล่นกับลี่เฟยอย่างมีความสุข

ในฐานะที่เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการสังหารและอาวุธทุกชนิด อีกทั้งยังเป็นสุดยอดนักฆ่าที่มีประสาทสัมผัสในการรับรู้สภาวะของเหยื่อ หลิงเทียนสามารถบอกได้ทันทีเลยว่า ตัวเขาในสายตาของลี่เฟย ก่อนและหลังจากที่เขาช่วยชีวิตนางนั้น เปลี่ยนไปราวกับหน้ามือและหลังเท้า

ถ้าหากเขากล่าวหยอกล้อนางเช่นนี้ก่อนหน้านี้ นางต้องโกรธเขาอย่างมากไปแล้ว

แต่ตอนนี้เขาเชื่อมั่นว่าหากพยายามอีกเล็กน้อย ไม่นานเขาต้องครอบครองหัวใจของนางได้อย่างแน่นอน ...

หลังจากนั้นไม่นานก็มีแขกมาเยือนบ้านพักของเขา

มีคนส่งมอบสิ่งของบางอย่างมา

เมื่อต้วนหลิงเทียนเปิดมันออกเขาก็ดีใจกับสิ่งที่เห็น

เขาไม่คิดเลยว่าประมุขลี่อู๋ผู้นี้จะดำเนินการรวดเร็วทันใจถึงขนาดนี้

"นะ...นี่มันโลหิต หลิงซี่ อายุ 350 ปี?"

ลี่เฟยย่อมรู้จักโลหิตหลิงซี่ ในมือของหลิงเทียน นางได้แต่มองไปยังหลิงเทียนด้วยความตกตะลึง

"ไม่ใช่เจ้าคาดเดาได้อยู่แล้วเหรอ?"

หลิงเทียนยิ้ม

"รางวัลของเจ้ากลับมากมายกว่าลี่ฉิงเสียอีก เจ้าได้รับรางวัลของสามอันดับแรกไปแล้ว อีกทั้งยังได้ของรางวัลสำหรับผู้ชนะเลิศเช่นนี้อีก ข้าคิดว่าอย่างมากเพียงเทียบเท่าผู้ชนะเท่านั้น "

ลี่เฟยมองไปยังหลิงเทียนด้วยความชื่นชม

"เป็นไงเล่า? หากข้าเป็นบุรุษของเจ้าย่อมไม่มีทางทำให้เจ้าเสื่อมเสียใช่หรือไม่? "

ต้วนหลิงเทียนกล่าวพร้อมหัวเราะออกมา ก่อนที่เขาจะมองไปยังบริเวณทรวงอกของลี่เฟยด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยเพลิงปรารถนา อีกทั้งส่วนล่างของเขายังค่อยๆรู้สึกร้อนระอุขึ้นมา

"เจ้ากำลังมองไปที่ใดกัน?"

คิ้วที่สวยงามของลี่เฟยถึงกับขมวดออกมาเป็นปม พวงแก้มของนางเจือสีแดงระเรื่อไปด้วยความเขินอายนางไม่สามารถสบตาของหลิงเทียนได้จึงได้แต่เอียงคอหลบด้วยความเขินอาย

"เจ้างดงามยิ่ง"

ลมหายใจที่ถี่ขึ้นจากการบังเกิดอารมณ์ร้อนแรงของหลิงเทียนค่อยๆสงบลงเขาสูดหายใจเข้าช้าๆก่อนที่จะกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความจริงใจ

"จริงรึ?"

"มวลผกายังต้องละอายเจ้า"

"ฮึ ไม่ใช่เจ้าบอกว่าข้าต้องไปลดน้ำหนักหรือ?"

"ข้าเพียงล้อเล่น"

......