spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

Chapter 4: พลังของเอ็ด

เอ็ด รอได้เกือบชั่วโมง อยู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์รวมกับเสียงลมดังขึ้นมา  เขาเงยหน้าขึ้นมองและพบกับโดรนที่บินอยู่บนท้อฟ้า มันทำขึ้นมาจากเหล็กและดูเหมือนกับโดรนขนาดใหญ่  ใบพัดทั้งสี่ของมันมีไอน้ำถูกยิงออกมาเพื่อยกตัวขึ้น ใบพัดค่อยๆลดความเร็วลงและไอน้ำก็ค่อยๆหายไปพร้อมกับที่มันลงจอด
ลี ยิ้ม – “ นั่นคือพาหนะของเรา “
ทั้งสองได้ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาโดรน  ตรงใจกลางใบพัดทั้งสี่นั้นมีห้องโดยสารที่จุคนได้ 12 คน ทั้งสองเดินเข้าไปข้างใน ห้องโดยสารมีที่นั่ง 2 แถวเรียงชิดติดกำแพง แต่ละที่นั่งมีเข็มขัดให้รัด หน้าต่างเล็กๆถูกติดตั้งไว้ข้างกับที่นั่งแต่ละที่ นักบินนั่งที่นั่งด้านหน้าห้องเครื่องของโดรนนี้ ฟรืด ! ไอน้ำได้ถูกพ่นออกมาจากใบพัดทำให้พวกมันเริ่มหมุนช้าๆ  โดรนลอยตัวขึ้นมาและเริ่มมุ่งหน้าไปยังทางเหนือ
เอ็ด มองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสายตาที่ดูสนใจ เขาหันกลับมาหา ลี – “ นี่มันน่าทึ่งมากๆ ! ทำไมเราไม่ใช่บินระหว่างเมืองกัน ?”
ผู้หญิงที่ขับโดรนตะโกนออกมา – “ ของพวกนี้แพงเกินไปที่พลเมืองจะใช้ เราใช้แค่การขนส่งฮันเตอร์และเจ้าหน้าที่รัฐ  สนุกกับการเดินทางไว้ เราน่าจะถึงที่หมายในอีก 20 นาที “
เอ็ด มองออกไปลอดหน้าต่างอีกรอบ  เขาไม่เคยขึ้นมาในระดับความสูงเท่านี้มาก่อน  ‘ ถ้าวันหนึ่งฉันบินได้ล่ะจะเป็นยังไง ? ’
ลี รอจนกว่า เอ็ด จะใจเย็นลงก่อนจะพูดขึ้น – “ เอ็ด นายรู้มั้ยว่าเราจะมุ่งหน้าไปที่ไหน ? “
เขาส่ายหน้า – “ ไม่ “
ลี ยิ้ม – “ เราจะมุ่งหน้าไปยังโรงเรียนไอน้ำ นายจะเรียนรู้วิธีควบคุมและเพิ่มพลังของตัวเองที่นั่น นายจะได้พบกับเอสเปอร์ที่อายุเท่าๆกับนายหลายคน ทุกคนต่างก็พยายามเพื่อจะเป็นฮันเตอร์ บางคนเพราะตัวเลือกและอื่นๆตามแต่เงื่อนไขของพวกเขา “
“ โรงเรียนไอน้ำอยู่ที่ไหนกัน ?” - เอ็ด ถาม
“ มันอยู่ที่เกาะของรัฐ เกาะนี้ได้ถูกสร้างขึ้นเพื่อเป็นโรงเรียนตอนที่เมืองนี้ถูกสร้างขึ้นมา สิ่งก่อสร้างที่นั่นเป็นของระดับสูง ฉันคิดว่านายน่าจะชอบที่นั่น “
โดรนได้ลงจอดที่ลานบนเกาะ ทั้งสองคนได้ลงจากโดรนมาก่อนที่นักบินสาวจะลงมาด้วยและทำการตรวจสอบโดรน
ลี ได้โบกมือให้ เอ็ด ตามเขามา – “ คงต้องใช้เวลาสักพัก เราไปกันดีกว่า ฉันจะพานายไปหาครูใหญ่ “
เอ็ด เดินตาม ลี ไปอย่างเชื่อฟัง เขามองไปรอบๆเกาะนี้ มันมีตึกและสนามฝึกมากมาย บางพื้นที่นั้นมีเด็กคนอื่นๆที่กำลังออกกำลังรึฝึกพลังของตัวเอง พื้นที่ฝึกแห่งหนึ่งโดนทำลายเพราะน้ำแข็ง เขามองไปยังอ่าวและพบกับรูปปั้นของเทพีสันติภาพที่ล้อมรอบไปด้วยน้ำ มันไม่ใช่รูปปั้นอันเดิม มันคือรูปปั้นใหม่ที่ส่องแสงสีทองแดงออกมา มันถูกสร้างขึ้นมาบนแท่นที่ยิงไอน้ำออกมาอย่างต่อเนื่อง ซึ่งทำให้รูปปั้นนี้ค่อยๆหมุนวนรอบตัว  ในตอนที่ไอน้ำพุ่งออกมา มันก็ทำให้รูปปั้นนี้ดูลึกลับขึ้น
พวกเขาได้มาถึงตึกแห่งหนึ่งบนเกาะ โครงสร้างที่นี่ต่างจากตึกส่วนมาก มันทำขึ้นมาจากอิฐ, ไม้และแก้ว ดูเหมือนว่ามันจะเก่ากว่าที่อื่น  ลี ได้ชี้ไปที่ตึกนั้น – “ นี่คือห้องเรียนในร่มที่จะเรียนในตอนบ่าย นายจะใช้เวลาส่วนมากที่นี่ “
ทั้งสองได้เดินเข้าไปในห้องโถง มันดูเหมือนโรงเรียนทั่วไปที่มีห้องเรียนเรียงรายกันอยู่ในแต่ละด้าน พวกเขาขึ้นไปยังชั้นสามก่อนจะไปยังห้องครูใหญ่
ก๊อก ก๊อก  ลี เคาะประตูห้อง
“ เข้ามา ! “ – เสียงผู้หญิงดังขึ้นมา
ลี เปิดประตูโดยมี เอ็ด เดินตามเข้ามาในห้อง เขาเห็นผู้หญิงวัยกลางคนนั่งอยู่ด้านหลังโต๊ะไม้ขนาดใหญ่ เธอมีผมสั้นสีบรอนด์และตาสีฟ้า เธอยิ้มขึ้นมา – “ สวัสดีสุภาพบุรุษ ฉันคือ ครูใหญ่วิลโลว์ นั่งก่อนสิ “
ทั้งสองนั่งลงไปที่เก้าอี้หนัง  เอ็ด มองไปรอบๆห้อง มันเป็นห้องที่ตกแต่งแบบธรรมดาทั่วไป มีชั้นหนังสือวางเรียงชิดกับกำแพง พื้นปูด้วยกระเบื้องสีทึบ แสงไฟในห้องสาดเข้ามาจากหน้าต่างด้านหลังโต๊ะนี้
วิลโลว์ กลับลงไปนั่งแล้วพูดขึ้นมา – “ ยินดีที่ได้พบ เอ็ด มีเอสเปอร์ใหม่ ค่อนข้างน้อยที่ปลุกความสามารถขึ้นมาได้ระหว่างการโจมตีของไนต์แมร์ไฟที่เมืองรีฟ เราได้เอสเปอร์อีกคนมาเข้าร่วมกับเรา ฉันหวังว่าจะมีคนอื่นๆตามมาอีก “
“ เอ่อ ? ทำไมถึงมีเอสเปอร์หลายคนถูกปลุกขึ้นมาระหว่างที่ไนต์แมร์โจมตี ? “ - เอ็ด ถาม
“ มันไม่ใช่ความลับอะไรแต่เราก็ไม่ได้พยายามจะพูดมัน “ - วิลโลว์ ถอนหายใจออกมา – “ จุดสำคัญในการปลุกความสามารถคืออารมณ์ มันอาจจะเป็นความเจ็บปวด, เครียด, พอใจรึอารมณ์อื่นๆ เอสเปอร์ส่วนมากตื่นขึ้นมาเพราะความเจ็บ, กลัวรึกดดันในตอนวิกฤต เราหลีกเลี่ยงที่จะเผยแพร่ข้อมูลนี้เพราะกลัวว่าผู้คนจะเอาตัวเองไปอยู่ในอันตรายเพื่อพยายามที่จะปลุกความสามารถของตัวเอง “
เอ็ด พยักหน้า ‘ มันเป็นแบบนี้นี่เอง มาคิดดูแล้วฉันก็เจ็บและเครียดตอนที่ความสามารถตื่นขึ้น ฉันยังเครียดตอนที่พยายามหนีจากเอสเปอร์บนรถไฟด้วย ‘ เขามองผ่าน วิลโลว์ และมองไปยังท้องฟ้าที่สดใสด้านหลัง – “ พลังที่ตื่นขึ้นมาเกี่ยวข้องกับอารมณ์ด้วยรึเปล่า ? สภาพแวดล้อมส่งผลต่อการตื่นด้วยรึเปล่า?  รึมันเป็นพลังติดตัวอยู่แล้ว ? “
“ มันไม่ได้มีคำตอบที่แน่นอนในคำถามพวกนี้ “ - เธอตอบกลับ – “ ความเห็นตอนนี้คือมันเป็นการรวมกันของทั้งสามอย่างแต่มันมีการถกเถียงกันมาอย่างหนักว่าองค์ประกอบไหนที่จะมีน้ำหนักมากที่สุด นายจะได้เรียนรู้ทฤษฎีพวกนี้ในชั้นเรียน “ - เธอมองไปที่ ลี – “ รายงานมาสิ คุณลี “
ลี พยักหน้าแล้วเปิดกระเป๋าออก  เขาได้เอาถึงมือเหล็กและเอกสารวางไว้บนโต๊ะ – “  เอ็ดเวิด ได้เซ็นสัญญาเข้าร่วมโรงเรียนไอน้ำในฐานะนักล่าในการฝึกแล้วโดยแลกเปลี่ยนกับการยกเลิกคดีพ่อของเขาระหว่างการโจมตีของไนต์แมร์ พลังของเขาดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับเหล็กรึเทคโนโลยี มันมีข้อมูลมากกว่านี้ที่ต้องได้รับการยืนยัน “
“ ดี ทำได้ดี “ – วิลโลว์ รับเอกสารมาดู – “ ฉันจะให้ ช็อปเปอร์ มุ่งหน้าไปไมอามีเพื่อจัดการเรื่องพ่อของเขา นายไปต่อที่ลอนดอนใช่มั้ย ?”
“ ใช่ มันมีเอสเปอร์ที่ตื่นขึ้นมาในลอนดอน พวกระดับสูงส่งผมไปเพื่อรับตัวเธอเข้าร่วม “ - ลี ลุกขึ้นจากเก้าอี้ – “ เรือไอ้น้ำออกตอนบ่ายนี้ เพราะผมรายงานเสร็จสิ้นแล้ว ผมขอตัวก่อน “ – เขาเดินออกจากห้องไปหลังจากที่พูดจบ
เอ็ด มอง วิลโลว์ ด้วยสายตาที่กังวล  เธอหยิบถุงมือเหล็กขึ้นมา  แสงสีขาวส่องประกายและถุงมือนั้นก็ค่อยๆงอและแยกส่วนออกจากกัน
‘ เอ่อ ? ทำไมเธอถึงต้องทำลายมันด้วย ? เดี๋ยวนะ ไม่สิ ! เธอกำลังทำให้มันกลับไปเป็นสภาพเดิมงั้นเหรอ ? ! ‘เขามองไปที่เครื่องที่กำลังแยกส่วนออกจากกัน  ชิ้นส่วนได้ลอยออกมาจากส่วนประกอบและเริ่มก่อตัวกันเป็นเครื่องตัดหญ้า  เครื่องไอน้ำได้กลับไปอยู่ในสภาพเดิมที่พังแล้วของมัน  ส่วนที่เหลือของถุงมือที่เกิดขึ้นจากเศษเหล็กนั้นก็ตกลงไปที่โต๊ะ
“ พลังของฉันค่อนข้างมีประโยชน์ใช่มั้ยล่ะ ? “ - เธอยิ้ม – “ โชคร้ายที่พลังของฉันมีเวลาที่จำกัดกับการฟื้นฟูสิ่งของ ดังนั้นฉันเลยฟื้นฟูแขนเธอกลับมาไม่ได้ ...” – เธอถอนหายใจก่อนจะส่ายหน้าแล้วพูดขึ้นอีกครั้ง – “ งั้นชิ้นส่วนพวกนี้สินะที่เธอไว้ทำอาวุธ มันถือว่าดีสำหรับเอสเปอร์ใหม่ ทุกอย่างรวมกันแล้วดูสวยงาม มันมีสนิมบนเหล็กมั้ยตอนที่เธอสร้างมัน ? “
เขาพยักหน้า – “ เครื่องยนต์ส่วนมากและตัวเครื่องมันเต็มไปด้วยสนิม “
“ อืม...” – วิลโลว์ คิดสักพักก่อนจะพูดขึ้น – “ จากรายงานตอนแรก ตอนแรกฉันคิดว่าพลังของเธอเกี่ยวข้องกับเทคโนโลยี มันมีเอสเปอร์ค่อนข้างน้อยที่มีพลังที่ช่วยในการประดิษฐ์ได้  ปกติแล้วพวกเขาไม่มีความสามารถในการต่อสู้แต่สามารถสร้างอุปกรณ์ที่ทำให้พวกมันสู้แทนได้ หน่วยอาวุธของเราประกอบด้วยเอสเปอร์สายประดิษฐ์แต่ความสามารถของนายนี้น่าจะเป็นการควบคุมเหล็ก นายอาจจะเป็นสายต่อสู้ ไม่นานต้องได้รับการยืนยัน  บางพลังนั้นเหมาะกับทั้งสองแบบ “ - เธอลุกขึ้นยืน – “ ตามฉันมา ฉันต้องทดสอบพลังของนายก่อนที่จะส่งนายเข้าชั้นเรียน “
ทั้งสองได้ออกจากห้องและเดินออกจากตึกมา พวกเขาได้เดินไปตามถนนและเดินไปถึงตึกที่เล็กกว่าเดิมอย่างมาก ตึกแห่งนี้มีโครงสร้างที่ทำขึ้นมาจากเหล็กทั้งหมด
พวกเขาได้เข้าไปในห้องก่อนที่ วิลโลว์ จะปิดประตูลง  เอ็ด มองไปรอบๆตึก มันมีใหญ่พอๆกับคลังขนาดเล็ก ที่ใจกลางคลังนี้มีกองวัสดุมากมาย พวกเขาได้เดินเข้าไปยังกองพวกนั้น
เอ็ด มองเห็นเศษเหล็ก, เศษไม้, หิน, แก้วและของอื่นๆ พวกนี้เป็นขยะ มันยังมีถังน้ำอยู่ที่นี่ด้วย
วิลโลว์ เดินเข้าไปยังถังที่เต็มไปด้วยน้ำมัน  เธอจุดไฟขึ้นก่อนจะโยนลงไปในถังนั้นก่อนที่จะทำให้ไฟลุกไม้ – “ เอาล่ะ เอ็ด  เอาเลย พยายามใช้พลังของนายกับวัสดุรอบตัวเรา พลังของนายดูเหมือนว่าจะเกี่ยวข้องกับเหล็กแต่สมมิติฐานกับสิ่งที่นายสร้างได้นั้นอาจจะให้เรามองผิดไป “
เขาพยักหน้าแล้วเพ่งสมาธิไปที่กองเหล็กก่อน มันประกอบด้วยทองแดง, เหล็ก, เหล็กกล้า, อะลูมิเนียมและโลหะอื่นๆ เขาถึงกับรู้สึกได้ถึงคลื่นมานาที่แผ่ออกมาจากตัวเขา เศษเหล่านั้นค่อยๆลอยตัวขึ้นและเริ่มละลาย โลหะทุกแบบภายในกองนั้นเริ่มรวมตัวกันเป็นลูกบอลสีต่างๆ
“ อืม ดูเหมือนนายจะควบคุมโลหะส่วนมากไม่ก็ทั้งหมดได้ กระบวนการค่อนข้างช้า มันอาจจะพัฒนาได้เมื่อเวลาผ่านไป  จากนี้มันคงไม่มีประโยชน์ในการต่อสู้ “ – จากนั้น วิลโลว์ ก็ชี้ไปที่กองไม้ – “ ลองอีกกองดูด้วย “
เอ็ด มองไปที่กองไม้แล้วทำแบบเดิมซ้ำ แท่งไม้ขนาดต่างๆเองก็ลอยขึ้นมาแล้วเริ่มละลาย พวกมันได้รวมตัวกันเป็นลูกบอลไม้ที่ดูน่าเกลียด ‘เอ่อ ? พลังของฉันได้ผลกับไม้ด้วยเหรอ ? ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ไม้มันละลายได้ ? ไม่ใช่ว่ามันต้องไหม้รึไง ? ‘
วิลโลว์ เบิกตากว้างด้วยความแปลกใจ  เธอเร่งเขาด้วยความตื่นเต้น – “ เร็วเข้า ไปลองอย่างอื่นด้วยย !  ดูเหมือนว่าพลังของนายจะต่างจากที่เราคิดเอาไว้ ! “
เขาพยักหน้าแล้วมองไปที่กองเศษแก้ว มันเกิดแบบเดิมขึ้นอีกและมีลูกบอลแก้วก่อตัวขึ้นมา จากนั้นเขาก็มองไปที่น้ำและลองทำแบบเดิมอีก – “ เอ่อ ? “ – เขาหันไปหา วิลโลว์ – “ มันไม่ได้ผลกับน้ำ แปลกจัง “
“ มันแปลกถ้ามันได้ผลกับทุกอย่าง ทำต่อไปสิ “ – เธอมองดูต่อด้วยสายตาที่แสดงความตื่นเต้น
ต่อมาหินก็ได้ลอยขึ้นในอากาศ จากนั้นก็ดิน มันได้ละลายและสร้างเป็นลูกบอลที่น่าเกลียด  เอ็ด พยายามใช้กับไฟแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาทำแบบเดิมซ้ำกับวัสดุอื่นๆ บางครั้งเขาก็ทำสำเร็จและบางครั้งก็ล้มเหลว  ในตอนที่ทดลองกับทุกอย่างแล้ว เขาก็นั่งลงไปที่พื้นพร้อมหอบหายใจออกมาเพราะหมดแรง  เขารู้สึกเหมือนเพิ่งไปวิ่งมาราธอนเร็ว  มานานค่อยๆเข้ามาในตัวเขาจากบรรยากาศรอบๆ มันรู้สึกราวกับลมเย็นที่พัดเข้ามาตอนที่ตัวชุ่มเหงื่อที่ทำให้ตัวเขารู้สึกผ่อนคลายและรู้สึกพอใจ
วิลโลว์ เขียนบางอย่างลงไปในกระดาน ในตอนที่เธอเขียนเสร็จ เธอก็ยิ้มและหันมามอง เอ็ด – “ ปรากฏว่าเราคิดผิดหมดเกี่ยวกับพลังของนาย มันไม่ใช่การควบคุมโลหะ มันกลับเป็นการหลอมรวมรึการเชื่อม  นายสามารถละลายของแข็งทุกอย่างได้และรวมมันเป็นหนึ่งเดียว พลังของนนายใช้ไม่ได้ผลกับของเหลวและแก๊ส น่าสนใจ เรามีการทดสอบอีกที่เราต้องทำ “
เธอโบกมือใส่กองวัสดุทั้งหลาย แสงสีขาวส่องประกายออกมาจากของทุกชิ้น ของทุกอย่างที่ เอ็ด หลอมไปตะกี้ค่อยๆแยกออกจากกันและกลับไปรูปร่างแบบเดิม จากนั้นพวกมันก็กลับไปยังกองของตัวเอง   เธอยิ้มออกมา – “ ค่อนข้างน่าประทับใจใช่มั้ยล่ะ ? พลังของฉันคือการย้อนเวลา มันใช้ได้ผลกับทุกอย่างรวมไปถึงผู้คน  องค์กรฮันเตอร์ได้จัดพลังของฉันไว้ที่เกรด SS ฉันอยากให้นายรวมเหล็ก, ไม้, หินและแก้วเข้าด้วยกัน  “
เอ็ด พยักหน้าและเริ่มใช้มานาตัวเองเพื่อลองมัน วัสดุทั้งสี่ประเภทลอยขึ้นมาและค่อยๆหลอมรวมกัน จากนั้นพวกมันก็หลอมรวมกันเป็นลูกบอลน่าเกลียดขึ้นมาอีกครั้ง
“ อืม ดี พลังของนายนั้นมีคงมีประโยชน์น้อยกว่านี้มากหากรวมวัสดุต่างกันไม่ได้ “ – เธอจดบางอย่างลงไปต่อ – “ เอาล่ะ เราเสร็จธุระที่นี่แล้ว ฉันจะส่งนายไปยังชั้นเรียนสายประดิษฐ์และลงทะเบียนนายกับองค์กรฮันเตอร์ในฐานะสายประดิษฐ์ พลังของนายไม่ใช่ว่าไร้ประโยชน์ ดังนั้นมันน่าจะได้รับเกรด E ในตอนแรก  ตามฉันมา เรายังมีอีกการทดสอบเหลืออยู่ “
พวกเขาได้ออกจากคลังและเข้าไปในเกวียนไอน้ำ  มีลูกสูบสี่อันในการขับเคลื่อนล้อ ไอน้ำได้ถูกพ่นออกมาจากท่อด้านหลังของเกวียน  พวกเขาได้เดินทางลงไปตามถนนอยู่หลายนาที  วิลโลว์ ดึงคันโยกและทำให้เครื่องยนต์นั้นช้าลงไป  ไอน้ำที่พ่นออกมาจากท่อด้านหน้าเพื่อช่วยลดความเร็วของเกวียนลง ทั้งสองคนได้ลงจากเกวียนแล้วเดินเข้าไปยังตึกเล็กๆสีขาว
เมื่อเข้ามาในตึกแล้วพวกเขาก็เห็นกรงนับร้อย แต่ละกรงนั้นมีหนูขาวอยู่ข้างใน ผู้หญิงคนหนึ่งในชุดทดลองสีขาวก้มหน้าอยู่ที่โต๊ะพร้อมกับเขียนบางอย่าง  ผมสีดำของเธอนั้นดูยุ่งเหยิง เธอหันกลับมามองพกวเขา  เอ็ด บอกสีตาของเธอไม่ได้เพราะแว่นหนาๆที่เธอใส่อยู่แต่เขาเห็นเขาสีขาวสองอันที่ยื่นออกมาจากหน้าผากของเธอ
“ คุณวิลโลว์ ! “ – ผู้หญิงคนนั้นพูดด้วยเสียงสูงๆ – “ ในที่สุดคุณก็เปลี่ยนใจกับการต้องการเขาแล้ว ? ฉันจะให้มันกับคุณอีกครั้ง ! ฉันสัญญาว่าคุณต้องชอบมันแน่ๆ ! “
วิลโลว์ ส่ายหน้า  - “ ไม่ล่ะขอบคุณ เคท ฉันเอามันออกครั้งที่แล้วทันทีที่เธอให้ฉันมา ฉันจะเอาออกอีกถ้าเธอเอามาให้ฉันอีก ฉันเอามันออกอยู่หลายครั้งแล้วด้วย ฉันหวังว่าเธอจะเลิกนิสัยแปลกๆนี้สักทีนะ “
“ เชยจัง “ - เคท มองไปที่ เอ็ด และยิ้มออกมา – “ ฉันไม่เคยเห็นเธอมาก่อน ! เธอคิดยังไง ? เขาของฉันดูเซ็กซี่ดีใช่มั้ย ? ฉันให้เขากับนายได้ด้วยนะ ! “
เอ็ด รีบไปหลบด้านหลัง วิลโลว์ และมองไปที่ เคท ด้วยท่าทีระวัง – “ ผมพอใจกับการไม่มีเขาอยู่แล้ว ถ้าคุณทำแขนให้ผมงอกออกมาได้ งั้นเราก็คุยกันได้ “
วิลโลว์ ส่ายหน้า – “ เคท ไม่สามารถสร้างส่วนหนึ่งของร่างกายได้ พลังของเธอคือการควบคุมกระดูก เธอทำได้แค่ยื่นกระดูกที่มีอยู่แล้วออกมา เธอมีงานอดิเรกแปลกๆในการทำเขาให้กับคนอื่น นี่คือตึกอวัยวะ  เอสเปอร์ที่มีพลังที่ส่งผลกับสัตว์ที่มีชีวิตรึพืชมักจะมาฝึกกันที่นี่ “ - เธอพา เอ็ด ไปที่กรงเล็กๆ – “ ลองใช้พลังของเธอกับหนูนี่ดู มันไม่เป็นไรหากมีอะไรผิดพลาดไป ฉันจะย้อนเวลากลับมาเอง “
เอ็ด เพ่งสมาธิไปที่หนู จากนั้นเขาก็ส่ายหน้า  - “ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น “
วิลโลว์ จดบางอย่างลงไปในกระดาษและพา เอ็ด ไปยังดาดฟ้าของตึก มีต้นไม้และผักมากมายที่ถูกปลูกในกระถาง  เธอผายมือให้ เอ็ด บอกให้เขาพยายามใช้พลังกับพืชเหล่านี้ เขาลองควบคุมมันดูแต่มันก็ไม่ได้ผล
“ เอาล่ะ “ - วิลโลว์ พยักหน้า – “ ดูเหมือนว่านายจะควบคุมสิ่งมีชีวิตรึพืชไม่ได้ เพราะนายควบคุมไม้ได้ งั้นนายก็น่าจะควบคุมพืชที่ตายได้ด้วย นี่คือพลังของนาย พวกมันอาจจะเปลี่ยนแปลงไปเมื่อเวลาผ่านไปแต่โดยพื้นฐานแล้วก็ยังคงเดิม ชั้นเรียนจะไม่เริ่มในเร็วๆนี้ เราอยากที่จะรับกลุ่มเอสเปอร์หน้าใหม่มาก่อน ด้วยวิธีนี้ทุกคนจะได้เริ่มพร้อมกัน ฉันอยากพานายไปหอนาย ตามฉันมา “
เอ็ด และ วิลโลว์ กลับขึ้นไปที่เกวียนก่อนจะออกเดินทางอีกครั้ง