spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

บทที่ 2: สถานการณ์

แฮ่ก! แฮ่ก! แฮ่ก!

โจวหมิงรุ่ยส่ายหัวด้วยความกลัวกับสิ่งที่เห็น ราวกับว่าคนในกระจกแต่งตัวไม่ใช่ตัวเอง แต่เป็นศพ

คนที่มีบาดแผลเช่นนี้จะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร!?

เขาส่ายหัวของเขาด้วยความไม่เชื่ออีกครั้งและตรวจสอบที่อีกด้านหนึ่ง แม้ว่าเขาจะอยู่ห่างออกไปและแสงสว่างก็บางเบา เขายังสามารถเห็นแผลที่เปื้อนคราบเลือดแดงดำ

"นี่…"

โจวหมิงรุ่ยสูดหายใจเข้าลึกๆ ขณะที่พยายามอย่างหนักเพื่อสงบสติอารมณ์ตัวเอง

เขาเอื้อมมือไปกดหน้าอกซ้ายของเขาและสัมผัสหัวใจที่กำลังเต้นส่งพลังชีวิตออกมา

จากนั้นเขาก็แตะไปที่ผิว ภายใต้ความเย็นเล็กน้อยแต่ก็มีความอบอุ่นไหลผ่าน

เมื่อเขาล้มตัวลงและหลังจากยืนยันว่าหัวเข่าของเขาสามารถงอได้ โจวหมิงรุ่ยก็ยืนขึ้นอีกครั้งและสงบลง

"เกิดอะไรขึ้น?" เขาพึมพำพร้อมขมวดคิ้ว เขาวางแผนที่จะตรวจสอบอาการบาดเจ็บที่ศีรษะอีกครั้ง

เขาก้าวไปข้างหน้าสองก้าวและหยุดลงทันที แสงจันทร์ของดวงจันทร์สีนวลค่อนข้างมืดดังนั้นจึงไม่เพียงพอสำหรับ'ตรวจสอบอย่างละเอียด'

ชิ้นส่วนความทรงจำที่ปรากฏขึ้นเมื่อโจวหมิงรุ่ยหันศีรษะของเขามองไปที่ท่อสีเทาขาวและโคมไฟที่ทำจากโลหะที่ผนังด้านขวาข้างโต๊ะทำงาน

นี่คือตะเกียงแก๊สที่พบได้บ่อยที่สุด เปลวไฟของมันเสถียรและความสามารถในการส่องสว่างของมันนั้นยอดเยี่ยม

จากสถานการณ์ครอบครัวของ ไคล์ มอเรทตี้ แม้กระทั่งตะเกียงแก๊สก็เป็นเพียงความฝัน เทียนคือสิ่งที่ดีที่สุดที่ใช้งานได้แล้ว อย่างไรก็ตามเมื่อเขาทำงานอย่างหามรุ่งหามค่ำเมื่อสี่ปีก่อนเพื่อเตรียมเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยควอย เบ็นสันพี่ชายของเขารู้สึกว่ามันเป็นเรื่องสำคัญต่ออนาคตของครอบครัวพวกเขา ดังนั้นเขาจึงยืนกรานที่จะสร้างเงื่อนไขการศึกษาที่เอื้ออำนวยต่อไคลน์ แม้ว่ามันจะหมายถึงการก่อหนี้สิน

แน่นอนว่าเบ็นสันเป็นคนมีความรู้และทำงานมาหลายปีไม่ใช่คนที่ทำอะไรโดยไม่คิดถึงผลที่จะตามมา เขามีเคล็ดลับบางอย่าง เขาให้เหตุผลกับเจ้าของที่ว่าจะ 'ยกระดับมาตรฐานของอพาร์ทเมนท์โดยการติดตั้งท่อก๊าซเพื่อเพิ่มโอกาสการเช่าในอนาคต' เจ้าของบ้านก็เชื่อมั่นและจัดหาเงินเพื่อการปรับเปลี่ยนพื้นฐานให้เสร็จสมบูรณ์ จากนั้นด้วยความสะดวกสบายในการทำงานที่บริษัทนำเข้าและส่งออกเขาได้ซื้อตะเกียงแก๊สยี่ห้อใหม่ซึ่งซื้อมาได้ในราคาเกือบจะเท่าทุน ในท้ายที่สุดสิ่งที่เขาต้องการคือการใช้เงินออมของเขาและไม่จำเป็นต้องยืมเงิน

หลังจากชิ้นส่วนความทรงจำพุ่งผ่านจิตใจของเขา โจวหมิงรุ่ยมาที่โต๊ะทำงานซึ่งเขาหมุนวาล์วของท่อและเริ่มบิดสวิตช์ของตะเกียงก๊าซ

ด้วยเสียงฉีดพ่นทำให้เกิดประกายไฟขึ้นมาจากแรงเสียดทาน แสงไม่ได้ส่องมาทางโจวหมิงรุ่ยดั่งที่เขาคาด

เขาบิดสวิตช์อีกสองสามครั้ง แต่แก๊สในตะเกียงทั้งหมดก็พ่นออกมาและมืดลง

“ อืม…” เขายกมือขึ้นและกดที่ขมับซ้ายโจวหมิงรุ่ยหาเหตุผลด้วยการค้นหาในชิ้นส่วนความทรงจำของเขา

ไม่กี่วินาทีต่อมาเขาก็หันหลังกลับและเดินไปที่ประตู เขาเดินมาหยุดที่ตัวเครื่องจักรซึ่งติดตั้งอยู่ในกำแพงและมีท่อสีขาวเทาเชื่อต่ออยู่กับมัน

นี่คือเครื่องวัดก๊าซ!

หลังจากได้เห็นเกียร์และตลับลูกปืน โจวหมิงรุ่ยหยิบเหรียญออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา

มันเป็นสีเหลืองเข้มและส่องประกายระยับ ด้านหน้าของเหรียญถูกจารึกด้วยรูปคนสวมมงกุฎและมีเลข '1' อยู่บนกอข้าวด้านหลัง

โจวหมิงรุ่ยรู้ว่านี่เป็นสกุลเงินพื้นฐานที่สุดของอาณาจักรโลน มันถูกเรียกว่าเพนนีทองแดง อัตราการซื้อหนึ่งเพนนีต่อสามถึงสี่หยวนนี่เป็นเรทก่อนที่เขาจะมาสิงร่าง เหรียญดังกล่าวยังมีเป็นหน่วยเงินตราแบบอื่นเช่น ห้าเพนนี ครึ่งเพนนี และเสี้ยวเพนนี อย่างไรก็ตามทั้งสามแบบของหน่วยเงินตราไม่ใช่หน่วยที่ถูกเลย ในชีวิตประจำวันเราต้องซื้อของหลายๆโดยจ่ายได้เพียงเหรียญเพียงอย่างเดียว

หลังจากพลิกด้านเหรียญ - ซึ่งสร้างขึ้นหลังจากกษัตริย์จอร์จที่ 3 ขึ้นครองบัลลังก์ - โจวหมิงรุ่ยสอดมันเข้าไปใน'ปาก'เครื่องวัดก๊าซ

คลิ๊ง! แคล่ก!

หลังจากเหรียญเพนนีตกลงไปที่ด้านล่างของมิเตอร์ เสียงของเกียร์บดดังขึ้นทันทีทำให้เกิดจังหวะกลไกสั้นๆแต่ไพเราะ

โจวหมิงรุ่ยจ้องที่มิเตอร์สักครู่ก่อนจะกลับไปที่โต๊ะไม้ขนาดใหญ่ จากนั้นเขาก็ยื่นมือออกไปบิดสวิตช์ของตะเกียงก๊าซ

หลังจากกลไกทำงานก็มีเสียงแหลมดังขึ้น!

ไฟลุกไหม้ขึ้นอย่างรวดเร็ว แสงไฟส่องสว่างในโคมไฟติดผนังก่อนที่จะผ่านกระจกโปร่งใสทำให้ห้องสว่างและอบอุ่นขึ้น

ความมืดได้ลดลงอย่างรวดเร็วพร้อมทั้งแสงสีแดงเข้มที่ถดถอยออกทางหน้าต่าง โจวหมิงรุ่ยรู้สึกสบายใจอย่างประหลาดเมื่อเขาเดินมาอยู่หน้ากระจกแต่งตัว

คราวนี้เขาตรวจสอบที่ขมับของเขาอย่างจริงจังและไม่พลาดรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ

หลังจากการตรวจสอบสองสามรอบ เขาก็ตระหนักว่านอกเหนือจากรอยเปื้อนเลือดที่เดิมแล้ว ก็ไม่มีของเหลวไหลออกจากแผลแปลกๆนั่นอีกต่อไป ดูเหมือนว่าเลือดจะแข็งตัวและเริ่มสมานแผลด้วยตัวมันเอง สมองสีเทาอมขาวเต้นตึกตักอย่างช้าๆและเนื้อหนังค่อยๆถูกสร้างขึ้นมา มีเลือดมาเลี้ยงรอบแผลก็หมายความว่าแผลนั้นอาจใช้เวลาสามสิบถึงสี่สิบนาทีหรืออาจสองถึงสามชั่วโมงก่อนจะเหลือไว้เพียงรอยแผลเป็นเพียงเล็กน้อย

“ นี่เป็นผลกระทบจากการถูกส่งมาในร่างนี้งั้นหรอ?” โจวหมิงรุ่ยยิ้มมุมปากเขาพึมพำอย่างเงียบๆ

หลังจากนั้นเขาถอนหายใจยาว เขายังมีชีวิตอยู่!

หลังจากสงบใจได้ เขาดึงลิ้นชักออกแล้วหยิบสบู่ชิ้นเล็กๆออกมา เขาหยิบผ้าเช็ดเก่าๆและผ้าคลุมไหล่อันหนึ่งที่แขวนอยู่ข้างตู้และเปิดประตูไป จากนั้นเขาเดินไปที่ห้องน้ำสาธารณะของบ้านเช่าซึ่งอยู่บนชั้นสอง

ใช่ ฉันควรทำความสะอาดคราบเลือดที่หัวของฉัน มิฉะนั้นมันจะดูเหมือนผ่านเหตุการณ์อาชญากรรมมา ฉันตกใจตัวเองมันไม่เป็นไรหรอก แต่ถ้าฉันทำให้เมลิสซ่า น้องสาวของฉันตกใจเมื่อเธอตื่นมาในเช้าวันพรุ่งนี้มันจะมีปัญหา!

ทางเดินด้านนอกเป็นสีดำสนิท เงาเลือนลางถูกเสริมแต่งด้วยแสงจันทร์สีแดงเข้มจากหน้าต่างที่ปลายสุดของทางเดิน พวกมันดูเหมือนดวงตาสัตว์ประหลาดที่คอยสังเกตสิ่งมีชีวิตอยู่เงียบๆยามค่ำคืน

โจวหมิงรุ่ยเบาฝีเท้าลงขณะที่เขาเดินไปที่ห้องน้ำสาธารณะด้วยอาการสั่นเทาหวาดกลัว

เมื่อเขาเข้ามาถึง แสงจันทร์สาดส่องเข้ามามากขึ้นทำให้เขาเห็นทุกอย่างชัดเจน โจวหมิงรุ่ยยืนอยู่หน้าอ่างล้างหน้าและหมุนลูกบิดก๊อกน้ำ

ได้ยินเสียงน้ำไหลพุ่งออกมา เขาก็นึกชื่อเจ้าของที่ขึ้นได้ คุณแฟรงกี้

เนื่องจากน้ำถูกรวมอยู่ในค่าเช่า สุภาพบุรุษตัวเตี้ยและผอมสวมหมวกทรงสูง ใส่เสื้อกั๊กและชุดสูทสีดำคนนี้ทำการตรวจสอบห้องน้ำอย่างแข็งขันเพื่อฟังเสียงน้ำไหล

ถ้าน้ำพุ่งออกมาดังเกินไปคุณแฟรงกี้จะปลดท่าทีสุภาพบุรุษทั้งหมดของเขาด้วยการพรวดพราดและทุบประตูห้องน้ำตะโกนสิ่งต่างๆ เช่น 'ไอ้โจรขโมย' 'การสิ้นเปลืองเป็นเรื่องไร้ยางอาย' 'ถ้าฉันเห็นว่ามันเกิดขึ้นอีกครั้ง แกเตรียมถูกเตะออกไปพร้อมกระเป๋าโสโครกของแกได้เลย' 'จำคำของฉันเอาไว้ นี่เป็นอพาร์ทเมนต์ที่ประหยัดคุ้มค่าที่สุดในเมืองทินเจ็น แกไม่มีทางหาเจ้าของที่ที่ใจดีอย่างฉันได้อีกแล้ว!'

ไล่ความคิดเหล่านั้นออกไป โจวหมิงรุ่ยใช้ผ้าเช็ดตัวที่เปียกเพื่อทำความสะอาดคราบเลือดออกจากใบหน้าของเขาซ้ำแล้วซ้ำอีก

หลังจากตรวจสอบตัวเองโดยการส่องกระจกในห้องน้ำและยืนยันว่าสิ่งที่เหลืออยู่เป็นแผลที่น่ากลัว กับใบหน้าซีดขาวทำให้โจวหมิงรุ่ยผ่อนคลาย จากนั้นเขาก็ถอดเสื้อผ้าลินินและใช้สบู่ล้างมือเพื่อล้างคราบเลือด

ในขณะนั้นเขาขมวดคิ้วและนึกถึงปัญหาที่อาจเกิดขึ้น

บาดแผลสาหัสและเลือดไหลมากเกินไป นอกเหนือจากร่างกายของเขาแล้ว ที่ห้องของเขายังมีสัญญาณบ่งบอกว่าเขามีอาการบาดเจ็บ!

หลังจากที่โจวหมิงรุ่ยจัดการเสื้อเชิ้ตผ้าลินินของเขา ในอีกไม่กี่นาทีต่อมาเขาก็กลับไปที่อพาร์ตเมนต์ของเขาด้วยผ้าเช็ดตัวชื้นๆ เขาเช็ดรอยเปื้อนเลือดบนโต๊ะก่อน จากนั้นใช้แสงไฟส่องสว่างของตะเกียงแก๊สเพื่อค้นหาจุดที่เขาพลาดไป

เขาค้นพบได้ทันทีว่ามีเลือดปนเปื้อนอยู่จำนวนมากบนพื้นใต้โต๊ะ และมีสัญลักษณ์สีเหลืองที่ด้านซ้ายของกำแพง

“ ลั่นไกกระสุนที่ขมับ?” หลังจากแกะคำก่อนหน้าออกมาแล้ว โจวหมิงรุ่ยมีความคิดคร่าวๆว่า ไคลน์ตายได้อย่างไร

เขาไม่รีบยืนยันการคาดเดาของเขา กลับกันเขากำจัดคราบเลือดอย่างจริงจังและทำความสะอาด 'ฉาก' แทน หลังจากนั้นเขาหยิบกระสุนและเดินกลับไปที่ด้านข้างของโต๊ะทำงาน เขาเปิดกระบอกปืนลูกโม่และเทออกมาข้างนอก

ทั้งหมดห้านัดและตลับกระสุนทั้งหมดมีสีทองเหลืองมันวาว

“ แน่นอน…” โจวหมิงรุ่ยมองดูปลอกกระสุนที่ว่างเปล่าด้านหน้าเขาและยัดใส่กลับเข้าไปในปอกกระสุนขณะพยักหน้า

เขาเปลี่ยนจ้องมองไปทางซ้ายที่ข้อความบนสมุดบันทึก: 'ทุกคนจะต้องตายรวมถึงฉันด้วย' หลังจากนั้นมีคำถามมากมายเกิดขึ้นกับเขา

ปืนมาจากไหน?

มันคือการฆ่าตัวตายหรือจัดฉาก?

เหตุการณ์แบบไหนกันที่ทำให้บัณฑิตที่อ่อนน้อมผู้นี้พบเจอจนต้องทำเช่นนี้?

ทำไมวิธีการฆ่าตัวตายเช่นนี้ถึงทิ้งรอยเลือดไว้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น? หรือเป็นเพราะฉันถูกส่งมาในเวลาที่พอเหมาะทำให้ผลของการรักษามันเกิดผลได้ทันท่วงที?

หลังจากครุ่นคิดสักครู่โจวหมิงรุ่ยก็เปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตผ้าลินินอีกผืน เขานั่งบนเก้าอี้และเริ่มไตร่ตรองเรื่องที่สำคัญมากกว่า

ประสบการณ์ของไคลน์ยังไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการที่จะกังวลกับตัวเอง ปัญหาที่แท้จริงคือการหาสาเหตุที่เขาเข้ามาสิงและการที่เขาฟื้นกลับมา!

พ่อ แม่ ญาติพี่น้อง เพื่อนสนิทและเหล่าเพื่อนของเขา โลกที่น่าหลงใหลของอินเทอร์เน็ตและอาหารอร่อยหลายๆอย่าง ... นี่คือเหตุผลที่กระตุ้นให้เขาปรารถนาที่จะคืนชีพกลับมา!

คลิก คลิก คลิก…มือขวาของโจวหมิงรุ่ยกำลังดึงกระบอกปืนพกออกมาโดยไม่รู้ตัวและกระแทกมันกลับเข้าที่ซ้ำแล้วซ้ำอีก

ใช่ความต่างของเวลาในช่วงเวลานี้กับอดีตมันไม่มากสำหรับฉัน ดูเหมือนฉันจะโชคไม่ดีเล็กน้อย แต่ทำไมฉันถึงต้องถูกส่งมาสิงโดยไม่มีเหตุผล?

โชคไม่ดีเลย…ใช่ ฉันลองพิธีกรรมเสริมโชคก่อนอาหารค่ำวันนี้!

ความคิดที่เปล่งประกายในใจของโจวหมิงรุ่ยมันความทรงจำนั้นสว่างไสวซ่อนเร้นอยู่ท่ามกลางหมอกแห่งความสับสน

ในฐานะที่มีคุณสมบัติเป็นนักการเมือง นักประวัติศาสตร์ นักเศรษฐศาสตร์ นักชีววิทยา และคติชนวิทยา เขามักจะถือว่าตัวเอง 'รู้ทุกอย่าง' แน่นอนเพื่อนที่ดีที่สุดของเขามักจะล้อเลียนเขาว่าเขา 'รู้ทุกเรื่องเพียงผิวเผิน'

และหนึ่งในนั้นคือการพยากรณ์จีน

เมื่อเขาไปเยี่ยมบ้านเกิดของเขาเมื่อปีที่แล้ว เขาได้ค้นพบหนังสือที่มีเนื้อหาเกี่ยวข้องกับหัวข้อ 'คำทำนายและความลับของราชวงศ์ฉินและราชวงศ์ฮั่น' ที่ร้านหนังสือเก่า มันดูน่าสนใจทีเดียวและสามารถช่วยเขาในการวางตัวบนอินเทอร์เน็ตดังนั้นเขาจึงซื้อมา น่าเสียดายที่ความสนใจของเขามีไม่นาน ข้อความแนวตั้งถูกเขียนบอกเล่าประสบการณ์อันน่าหวาดหวั่น ทั้งหมดที่เขาทำคือพลิกหน้าเริ่มต้น ก่อนที่เขาจะโยนมันเข้าไปในมุม

เขาพบเจอโชคไม่ดีในเดือนที่ผ่านมา - ทำโทรศัพท์หาย ลูกค้าวิ่งหนีหลังจากโกงเขา และความผิดพลาดในที่ทำงาน ทันใดนั้นเขาก็จำได้ว่าพิธีกรรมการเสริมโชคที่เขียนไว้ในตอนต้นของ'คำทำนายและความลับ' นอกจากนี้ความต้องการที่มีนั้นเป็นสิ่งพื้นฐานที่คือสิ่งง่ายๆ

ทั้งหมดที่เขาต้องแบ่งอาหารออกเป็นสี่ส่วนและวางไว้ในห้องทั้งสี่มุม สามารถวางพวกมันไว้บนเฟอร์นิเจอร์เช่นโต๊ะและตู้อาหาร จากนั้นไปยืนอยู่กลางห้อง เขาต้องทำสี่ขั้นตอนนี้ในลักษณะทวนเข็มนาฬิกาเพื่อทำเป็นสี่เหลี่ยม ขั้นตอนแรกให้เขาตั้งจิตสวดอ้อนวอน 'ลูกเกิดจากพระเจ้าผู้เป็นอมตะแห่งสวรรค์และโลก' ขั้นตอนที่สองคือการสวดมนต์อย่างเงียบๆ 'ลูกเกิดจากพระเจ้าผู้อยู่เหนือสวรรค์และโลก' ขั้นตอนที่สามคือ 'ลูกเกิดจากพระเจ้าผู้เป็นอมตะแห่งสวรรค์และโลก' และขั้นตอนที่สี่คือ 'ลูกเกิดจากพระเจ้าผู้ยิ่งใหญ่แห่งสวรรค์และโลก' หลังจากดำเนินการตามขั้นตอนทั้งสี่แล้ว เขาต้องปิดตาและรอห้านาทีอยู่ในจุดเริ่มต้น พิธีกรรมจึงจะถือว่าสมบูรณ์

เนื่องจากมันไม่ได้ทำให้เขาเสียค่าใช้จ่ายใดๆ เขาจึงทำตามหนังสือที่เขาพบ และทำมันก่อนอาหารเย็น อย่างไรก็ตาม…ไม่มีอะไรเกิดขึ้นในตอนนั้น

ใครจะไปคิดว่าเขาจะถูกย้ายร่างในตอนดึกๆแบบนั้น!

ถูกย้ายร่าง!

“ มีความเป็นไปได้ที่จะเป็นเพราะพิธีกรรมการเสริมโชคนั่น…ใช่ ฉันควรลองที่นี่ในวันพรุ่งนี้ ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ฉันก็มีโอกาสกลับมาใช้ชีวิตใหม่ได้!” โจวหมิงรุ่ยหยุดสะบัดกระบอกปืนพกและทันใดนั้นก็ลุกขึ้นยืน

ไม่ว่ายังไง เขาคงต้องลอง!

เขาต้องลอง สวัสดีแมรี่!