spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
| *ตั้งค่าถาวร (คลิกตั้งค่าถาวร) |
คนที่ยังมีชีวิตอยู่ภายในหอโอสถลดลงจนกลายเป็นกระดูกขาวภายใน 15 นาที. ไม่มีสักโครงกระดูกเดียวที่สมบูรณ์.
ในครั้งนี้เจี้ยงเฉินโกรธมาก.
ถอนรากถอนโคน !
สิ่งที่เกิดขึ้นล้ำเส้นของเขามากไป. แม้ว่าเขาจะไม่ได้มีความสัมพันธ์กับตระกูลเจี้ยงอีกแล้ว,เขาจะไม่นั่งเฉยๆและปล่อยให้สิ่งชั่วร้ายเช่นนี้เกิดขึ้น !
อาณาจักรชางหยางเป็นราชอาณาจักรชั้นนำในสหพันธมิตรทั้งสิบหกแห่ง. เนื่องจากผู้สนับสนุนของพวกเขาคือนิกายตะวันม่วง,พวกเขาจึงสืบทอดลักษณะหยิ่งยโสและทำตัวยิ่งใหญ่เหมือนนิกาย.
องค์ราชาแห่งอาณาจักรชางหยาง,วูตั๋น,เขาเป็นผู้อาวุโสอันทรงเกียรติคนพิเศษของนิกายตะวันม่วงและมีเครือข่ายมากมายภายในนิกาย.
องค์ราชาวูตั๋นได้สร้างอาณาจักรอันน่าประทับใจ,และลูกชายของเขาวูฮ่องก็ถูกครอบงำด้วยความใฝ่ฝันในหนทางเดียวกัน.
ครึ่งปีที่แล้ววูฮ่องไปเยี่ยมเยียนนิกายตะวันม่วง. เขายอมจ่ายมากมายเพื่อตีสนิทกับสาวกของนิกายหลายคน,และได้รู้เรื่องราวของเจี้ยงเฉินจากบรรดาคนที่เข้าร่วมการคัดเลือก. เขาอยากรู้บางอย่างและมันคือสิ่งที่ทำให้เขาเกิดความทะเยอทะยานจนล้นและระเบิดออกมา.
เจี้ยงเฉินเป็นเด็กธรรมดาสามัญจากอาณาจักรตะวันออก,แต่ได้แสดงให้เห็นถึงความก้าวหน้าอันยิ่งใหญ่ตั้งแต่ต้นจนจบ,เขาทะยานขึ้นไปถึงจุดสูงสุดของการคัดเลือกแล้วสังหารหลงยู่ซื่อ,ร่างฟีนิกซ์สวรรค์.!
เจี้ยงเฉินได้รับมรดกอะไรมาจาไหน?
ไม่มีใครในนิกายตะวันม่วงที่ไม่มีประกายความอยากรู้อยากเห็น.
เป็นเพราะความปรารถนาอยากรู้และมุมมองของประชาชนทั่วไปว่าเขาจะไม่สามารถออกจากภูเขาอมตะได้,คนในนิกายตะวันม่วงจึงตัดสินใจที่จะคว่ำตระกูลเจี้ยง. พวกเขาอยากจะดูว่ามรดกของตระกูลเจี้ยงนั้นเป็นอย่างไร.
วูฮ่องเป็นเพียงเครื่องมือ.
เขาได้รับสัญญามากมายจากคนที่มีตำแหน่งสูงในนิกายตะวันม่วง.
ระดับอาวุโสของตระกูลเจี้ยงทุกคนกำลังสูดลมหายใจอย่างยากลำบากในคุกใต้ดินของอาณาจักร ชางหยาง. เห็นได้ชัดว่าการสอบสวนยาวนานกำลังจะทำให้พวกเขาสิ้นลมหายใจ.
ชายผู้สูงอายุที่มีผิวขาวคนหนึ่งคือผู้เฒ่าซี่,ซึ่งเป็นบุคคลที่อาวุโสที่สุดในตระกูลเจี้ยง. เลือดไหลออกมาจากปาก,ขณะที่เขาพึมพำคำสาปแช่งว่า "พวกโจรสุนัข ! เชือดข้าให้ตายไปเลย,ถ้าพวกเจ้ากล้าพอ ! อย่าแม้แต่จะคิดว่าจะได้ข้อมูลอะไรจากปากของข้า ! "
คนวัยกลางคนที่อยู่ถัดจากผู้เฒ่าซี่คือเจี้ยงเซิง. เขาแทบไม่เหมือนมนุษย์เนื่องจากการถูกทรมานทั้งหมดที่เขาได้รับ.
เจี้ยงเซิงอดทนอย่างมากทั้งๆที่เขาไม่ใช่ผู้ฝึกฝนบ่มเพาะ. การทรมานและเทคนิคการสอบปากคำหลายรูปแบบถูกนำมาใช้กับเขาในทุกวันนี้รวมทั้งทุกอย่างที่มีในคู่มืออย่างน้อยอย่างละหนึ่งครั้ง. เขายังคงปฏิเสธที่จะพูด.
ผู้เฒ่าซี่,อย่ากลัวเลย. นายน้อยจะมาช่วยพวกเราเมื่อเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้น! " เจี้ยงเซิงอดทนมากในสภาพที่นอนจมกองเลือดอยู่บนพื้น.
"ใครจะมาช่วยพวกเจ้า?" ผู้ชายคนหนึ่งในชุดของราชวงศ์หัวเราะอย่างชั่วช้า. "เจ้ายังมีความหวังอีกหรือ,ดูสภาพของตัวเองเสียก่อน? เจี้ยงเฉินติดอยู่ในภูเขาอมตะ,และไม่มีใครบนสวรรค์หรือแผ่นดินที่สามารถช่วยเขาได้! "
“โกหก !” เจี้ยงเซิงด่าทอเสียงดัง. "นายน้อยของข้าเป็นที่ชื่นชอบของเทพเจ้า ! ถึงท้องฟ้าจะพังทลายลงมา,เขาก็จะมีชีวิตรอด.
เจี้ยงเซิงไม่ได้เป็นฝ่ายได้เปรียบ,แต่เมื่อมีอะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับเจี้ยงเฉิน,เจี้ยงเซิงจะสู้หัวชนฝาไม่ยอมให้ใครพูดไม่ดีเกี่ยวกับเขา.
ชายในเครื่องแบบยิ้มเล็กน้อยและใช้แส้จี้ไปที่คางของเจี้ยงเซิง. เขาพูดอย่างเหนียวแน่นว่า "เจ้าเป็นทาสที่ค่อนข้างภักดี. อย่างไรก็ตามเจ้าซื่อสัตย์กับเจ้านายเหมือนคนตาบอด. หากเจ้าให้ความร่วมมือและให้ข้อมูลเกี่ยวกับเจี้ยงเฉิน,ข้าสัญญาว่าเจ้าจะร่ำรวยและรุ่งเรืองไม่มีที่สิ้นสุดในอาณาจักรชางหยาง. มันดีกว่าสถานที่เล็กๆของเจ้าในอาณาจักรตะวันออกมากนัก "
“ เจ้ามันคนต่ำทราม !”
เจี้ยงเซิงสาปแช่งเสียงดัง. "ถึงข้าจะไม่ใช่คนดี,แต่อาณาจักรตะวันออกก็คือบ้านเกิดของข้า ! ข้าเกิดมาในตระกูลเจี้ยง,และเมื่อข้าตาย,ข้าจะกลายเป็นผีของตระกูลเจี้ยง ! ขอให้อาณาจักรชางหยางของเจ้ามอดไหม้! ถ้าเจ้าทำให้นายน้อยของข้าโกรธ,เขาจะล่มอาณาจักรของเจ้าและทำลายจนสิ้นซากด้วยมือข้างเดียว ! "
ชายในเครื่องแบบโกรธและโบกแส้,เขาตีเจี้ยงเซิงอย่างรุนแรงหลายครั้ง.
"พอได้แล้ว. เขาจะตายก่อนถ้าเจ้ากระหน่ำตีเขาเช่นนี้. "
ชายหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างๆก็พูดขึ้น. เขาสวมเสื้อคลุมที่ทำจากหนังงูเหลือม,เขาคือองค์รัชทายาทวูฮ่องแห่งอาณาจักรชางหยาง.
วูฮ่องหัวเราะเบาๆ,เขายอมรับว่าผู้เฒ่าซี่และเจี้ยงเซิงจะไม่ยอมคายความลับแม้ว่าพวกเขาจะถูกเฆี่ยนจนตาย.
เขาเดินไปหาคนของตระกูลเจี้ยงอีกคน. "อาวุโส,ข้าเห็นเจ้าไม่ได้มีตำแหน่งใหญ่โตอะไรในตระกูลเจี้ยง. แทนที่จะตายอย่างน่าอนาถเช่นนี้ทำไมเราไม่ร่วมมือกัน? บอกข้ามาว่าเจี้ยงเฉินได้รับมรดกอะไรบ้าง? มีเงื่อนงำอะไรบ้าง ? "
เห็นได้ชัดว่าอาวุโสคนนั้นอ้ำอึ้งและลังเล.
อย่างไรก็ตามเขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเกี่ยวกับมรดกที่เจี้ยงเฉินได้รับเช่นกัน. เขารู้ดีว่าเจี้ยงเฉินเด็กที่เคยไร้ประโยชน์ได้เห็นแสงสว่างหลังจากที่ได้รับโทษจากองค์ราชาตงฟางแห่งราชอาณาจักรตะวันออก. สำหรับเหตุผล,ไม่มีใครในหมู่ตระกูลเจี้ยงที่นี่รู้ว่าทำไม.
"องค์ชายวูฮ่อง,ไม่ใช่ว่าข้าไม่ต้องการจะให้ความร่วมมือ,แต่เจี้ยงเฉินไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับพวกเรามาก,เรารู้จักเขาเพียงผิวเผิน. เขาไม่ให้เรารู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย. นอกเหนือจากเจี้ยงเซิง,ไม่มีใครที่มีความสัมพันธ์กับเจี้ยงเฉิน. นอกจากนี้เจี้ยงเฉินยังไม่สนิทกับเราสักคน. ท่านจับผิดคนแล้ว! ถ้าเราสนิทกับเจี้ยงเฉินทำไมเราถึงไม่ไปอาณาจักรนภาจันทร์กับเขา? เจี้ยงเฟิงกับเจี้ยงเฉินหนีเราไปตอนที่พวกเขายังอยู่ที่บ้าน "
ชายคนนี้พูดจาลื่นไหล,เพราะเขาพยายามจะหลบหนีความตาย.
วูฮ่องพ่นลมออกมาอย่างเย็นชาเมื่อได้ยินเรื่องนี้. "ตามคำพูดของเจ้า,เจ้าไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเจี้ยงเฉินรึ?"
“ข้าพูดความจริง.””
"หากเจ้าไม่รู้อะไร,เจ้าก็ไร้ประโยชน์. ทำไมข้าต้องเก็บเจ้าไว้ให้รกหูรกตาด้วยล่ะ? " วูฮ่องรีบเอาดาบของเขาออกมาและตัดศีรษะของอาวุโสคนนั้น.
วูฮ่องจ้องมองเจี้ยงเซิงและผู้เฒ่าซี่,เขากล่าวอย่างหยาบคายว่า "ความอดทนของข้ามีขีดจำกัด. วันนี้เป็นวันสุดท้าย. ถ้าเรายังไม่ได้รับอะไรจากพวกเจ้า,ทุกคนก็จะได้ตามวิญญาณของตระกูลเจี้ยงระหว่างทางไปนรก ! "
เจี้ยงเซิงเริ่มหัวเราะอย่างไม่เกรงกลัว. "ฆ่าเราสิ,จะมัวพูดพล่ามทำไม? ไม่ช้าก็เร็วนายน้อยจะหาตัวเจ้าเจอ,และการเป็นศัตรูกับนายน้อยก็เท่ากับความตาย ! ราชวงศ์วูควรจะไตร่ตรองประวัติศาสตร์ของตระกูลหลง ! "
ชายในเครื่องแบบโกรธเมื่อเห็นเจี้ยงเซิงกล้าโต้แย้งองค์รัชทายาท. เขายกแส้ของเขาขึ้นและกำลังจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อเฆี่ยนอีก.
วูฮ่องโบกมือให้และระงับชายคนนั้น. "เขาจะไม่หลั่งน้ำตาจนกว่าเขาจะเห็นโลงศพ. แม้ว่าเราจะไม่สามารถเปิดปากของเขาได้,คนที่อยู่ในนิกายจะมีวิธีของพวกเขา.ใกล้ ถึงเวลาแล้ว,พวกนิกายควรจะมาถึงในไม่ช้านี้ "
เสียงแตรดังขึ้นจากฟากฟ้าเหนืออาณาจักรชางหยางขณะที่วู่ฮ่องกำลังพูด.
สิ่งนี้แผ่ซ่านออกมาเหมือนฟ้าที่กำลังส่งเสียงร้องอย่างไม่ลดละ. มันมีการแสดงตนที่น่ากลัวเมื่อมันพุ่งไปข้างหน้าเหมือนคลื่นยักษ์. ในช่วงเวลาสั้น ๆ เมฆที่เป็นลางไม่ดีปกคลุมท้องฟ้าเหนือราชอาณาจักรชางหยาง,มันเหมือนเมฆสีดำกำลังลดตัวลงมาบนกำแพงเมือง.
"วูฮ่อง,ไสหัวออกมา !"
เสียงคำรามดังขึ้นจากท้องฟ้า.
วูฮ่องตกใจ. เกิดอะไรขึ้น ? ใครกล้าเรียกชื่อข้าแบบนี้ในอาณาเขตชางหยาง?
ภายในพระราชวัง,องค์ราชากำลังมีความสุขอยู่กับนางสนมอันเป็นที่รักบนเตียง. ในห้องนั้นอบอวลไปด้วยเสียงเสน่หา.
คนรับใช้หลายคนกำลังรออยู่ข้างเตียง. พวกนางมีความงามที่น่าทึ่งและยืนรอรับคำสั่ง.พวกคนรับใช้ต่างเคยชินกับเรื่องนี้,และตัดสินจากท่าทางของพวกนาง,พวกนางสามารถเข้าไปเติมเต็มแทนที่นางสนมได้ตลอดเวลา.
เสียงคำรามอย่างฉับพลันนี้ทำให้วูตั๋นรู้สึกราวกับสายฟ้ากำลังพุ่งเข้าใส่เขา,เขาจึงผลักดันหญิงงามที่อยู่ข้างๆออกทันที.
"เกิดอะไรขึ้น ?"
ยามที่อยู่ข้างนอกดูเหมือนจะเผชิญหน้ากับศัตรูที่ยิ่งใหญ่ขณะที่พวกเขาร้องว่า "จงปกป้ององค์ราชา,คุ้มกันองค์ราชา"
วูตั๋นไม่สามารถมีความสุขกับนางสนมได้อีก,เขาพลิกตัวลงจากเตียง,สวมใส่เสื้อผ้า,และเดินออกไปข้างนอก.
"องค์ราชา"
"ใครกำลังสร้างความวุ่นวายข้างนอก?" วูตั๋นเป็นผู้ปกครองอาณาจักร. เขาไม่ได้ตกใจจนออกนอกหน้า.
ยามรีบวิ่งออกมาจากข้างนอกพระราชวัง,เขารีบเข้ามารายงาน.
"องค์ราชา,จู่ๆก็มีคูปรากฏขึ้นรอบนอกเขตราชวังและรอบโครงสร้างทั้งหมด !"
"องค์ราชา,มีจุดสีดำนับไม่ถ้วนเต็มท้องฟ้า. เรารู้ไม่ว่ามันคืออะไร,แต่พวกมันปิดดวงอาทิตย์และท้องฟ้าจนมิด ! "
"องค์ราชา,ทหารตรวจตราที่อยู่รอบคูเมืองเพื่อเฝ้าระวัง,ทั้งหมดถูกสังหาร !"
วูตั๋นเริ่มตื่นตระหนกมากขึ้นขณะที่เขาฟังข่าวที่องค์รักษ์มารายงาน. ใครที่กล้ามาทำเรื่องโง่เง่าบ้าบิ่นในอาณาจักรชางหยาง?
พวกเขาไม่ทราบหรือว่าการแสดงออกอย่างไร้มารยาทในอาณาจักรชางหยางก็เท่ากับการทำเช่นเดียวกันที่หน้าประตูของนิกายตะวันม่วง.
"ระดมพลผู้เชี่ยวชาญของราชวงศ์ทันทีและเรียกทั้งสามวิหารออกมาปกป้องราชวัง !" วูตั๋นออกคำสั่ง.
เช่นเดียวกับที่นิกายพฤกษาสวรรค์แห่งอาณาจักรนภาจันทร์มีสี่วิหาร,นิกายตะวันม่วงจึงก่อตั้งสามวิหารแยกออกมาด้วย.
ทั้งสามวิหารอยู่ภายใต้การควบคุมของพระราชวงศ์,ซึ่งตรงข้ามกับราชอาณาจักรนภาจันทร์.
วูตั๋นไม่ได้ตื่นตระหนกขณะที่เขาวางแผนอย่างเป็นระเบียบในการเคลื่อนไหว.
"องค์รัชทายาทอยู่ที่ไหน?" วูตั๋นถามหลังจากวางแผนการ.
"องค์รัชทายาทอยู่ในคุกใต้ดิน,กำลังสอบปากคำนักโทษ"
วูตั๋นยกมือขึ้น. "ให้เขารีบออกมาจากที่นั่นเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดสถานการณ์แทรกซ้อนที่ไม่คาดคิด"
วูตั๋นเข้าใจว่าคนที่มาไม่ใช่มิตร,ส่วนบรรดามิตรสหายที่สมควรมาก็ยังมาไม่ถึง. เพื่อความปลอดภัยของลูกชายเขา,เขารู้สึกกังวลที่ลูกชายของเขายังอยู่ในคุกใต้ดิน.
หลังจากนั้นไม่นานวูฮ่องรีบวิ่งเข้าไปดูวูตั๋นในพระราชวัง.
"ท่านพ่อ,เกิดอะไรเกิดขึ้นรึเปล่า? ข้าได้ยินมาว่าพระราชวังถูกล้อม? " วูฮ่องรีบถาม.
"พวกเจ้าตื่นตระหนกอะไรกัน?" วูตั๋นหัวเราะอย่างเย็นชา. "อาณาจักรชางหยางของข้ายิ่งใหญ่ที่สุดในพันธมิตรทั้งสิบหกอาณาจักรเป็นเวลาพันปี. อะไรบ้างที่เราไม่เคยเห็นมาก่อน? การกระทำแบบนี้ตรงหน้าประตูของนิกายตะวันม่วง,ไม่ว่าศัตรูจะเป็นใคร,มันกำลังร้องหาความตาย! "
วูตั๋นทีท่าทางที่หยิ่งยโสโอหัง. เขาแตกต่างจากองค์ราชาแห่งอาณาจักรนภาจันทร์. เขาเป็นอาวุโสกิตติมศักดิ์ของนิกายตะวันม่วง. ตำแหน่งของเขาสูงมาก,และการควบคุมอาณาจักรของเขาก็ไม่เหมือนกับองค์ราชาของอาณาจักรนภาจันทร์.
บรรดาผู้เชี่ยวชาญของราชวงศ์ได้รวมตัวกัน.
ในฐานะหัวหน้ากลุ่มพันธมิตรสิบหกอาณาจักร,การฝึกฝนบ่มเพาะของผู้เชี่ยวชาญของราชวงศ์ชางหยางอยู่ในระดับอาณาจักรปราณจิตวิญญาณ. โดยเฉพาะเหล่าผู้นำนักรบอยู่ในระดับอาณาจักรปราณจิตวิญญาณปฐพี.
อาณาจักรชางหยางไม่ได้มีเทพวิญญาณผู้พิทักษ์เหมือนเย่ชองหลิว,อาณาจักรนี้มีนักรบทั้งสี่ได้แก่เทียนเชา,เต๋อฉี,ลี้เฟิงและเฉิงหยุน. พวกเขาทั้งหมดอยู่ในระดับปราณจิตวิญญาณนภา !
นักรบทั้งสี่คนนี้มักอาศัยอยู่อย่างสันโดษ.
เมื่อได้ยินว่าพระราชวังถูกล้อม,พวกเขาไม่สามารถนั่งอยู่เฉยๆได้อีกต่อไป,ไม่นานหลังจากนั้นพวกเขาก็เปิดเผยตัวเอง.
"องค์ราชาไม่จำเป็นต้องเป็นกังวล. เราได้ติดต่อไปยังนิกายตะวันม่วงแล้ว,ความช่วยเหลือของพวกเขาจะมาถึงในไม่กี่ชั่วโมงนี้ " ผู้นำของทั้งสี่,เทียนเชาก้าวไปข้างหน้าเพื่อรายงาน.
"องค์ราชา,คนบ้าคนนี้เป็นใครกันถึงกล้าดูถูกอาณาจักรชางหยางอันเกรียงไกรของเรา. พวกเราเต็มใจรับหน้าไปดูว่าคนบ้าวิกลจริตคนนี้มันเป็นใคร! " คนที่พูดคือเต๋อฉี.
"ข้าจะไปด้วย" ลี้เฟิงก้าวไปข้างหน้า.
"งั้นก็ต้องไปร่วมด้วยเช่นกัน" เฉิงหยุนยิ้มสบายใจ.
เสียงดังกึกก้องเหมือนฟ้าร้องอีกครั้งบนท้องฟ้าในขณะนี้.
"ฟังคำพูดของข้าให้ดี,องค์ราชาวู ! ทุกอย่างต้องมีคนรับผิดชอบ,หนี้ต้องมีคนชำระ. มอบตัววูฮ่องมาภายในสิบห้านาทีและข้าจะยอมคุยด้วย. หากเจ้ายังดื้อด้านอยู่ในแนวทางที่ผิดพลาด,ราชวงศ์วูจะถูกกำจัดทิ้งโดยที่ข้าจะไม่ให้เหลือไก่หรือสุนัขสักตัวในเวลาสิบห้านาที ! "
ความโกรธดั่งเปลวไฟลุกโชนของเจี้ยงเฉินเปลี่ยนเป็นเสียงฟ้าร้องดังสนั่นที่กึกก้องในพระราชวังชางหยาง !