spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
| *ตั้งค่าถาวร (คลิกตั้งค่าถาวร) |
เมื่อเผชิญกับผู้ฝึกฝนนับร้อย,หยูตงไม่ได้รู้สึกกลัว. เขาหัวเราะอย่างเย็นชา "ดูเหมือนว่าหอโอสถเปลี่ยนมือไปแล้วจริงๆ?"
"เจ้าเป็นใคร?" นัยน์ตาของพนักงานคนนั้นดูน่ากลัว,มันส่องแสงดุดัน.
"มันไม่สำคัญว่าข้าเป็นใคร. ข้าเป็นฝ่ายที่ต้องถามว่าเจี้ยงเซิงอยู่ที่ไหน? ซงเทียนซ่งอยู่ที่ไหน? หยิงหวูหยู่ และคนอื่นๆหายไปไหนหมด? "
ถึงจะถูกล้อมรอบ,หยูตงก็ยังอารมณ์ดีอยู่.
"หึ,เจ้าถามคำถามมากเกินไป. พาตัวเขาไป! " พนักงานใช้มือชี้ออกคำสั่ง.
เมื่อผู้ฝึกฝนได้ยินคำสั่ง,พวกเขาทั้งหมดรีบวิ่งไปและแกว่งอาวุธ,พวกเขาต้องการที่จะเหยียบหยูตงลงดิน.
หยูตงรู้สึกประหลาดใจที่เห็นว่าผู้ฝึกฝนเหล่านี้คือนักบ่มเพาะผู้เชี่ยวชาญพลังลมปราณฉี. หอโอสถใช้เงินอย่างฟุ่มเฟือยจ้างคนพวกนี้มาหรือ.?
อาณาจักรตะวันออกเป็นอาณาจักรระดับสาม.
คนที่เป็นผู้เชี่ยวชาญพลังลมปราณฉีคือพวกขุนนาง.
ผู้ฝึกฝนธรรมดาสามัญของหอโอสถมาถึงระดับนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? สิ่งที่แปลกประหลาดมักจะถูกสงสัยเสมอ,ดังนั้นหยูตงจึงรู้ได้ทันทีว่ามีการเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่เกิดขึ้นในหอโอสถ.
หยูตงคนที่ก้าวเท้าสู่อาณาจักรปราณจิตวิญญาณไม่ได้หวาดกลัวผู้ฝึกฝนในระดับผู้เชี่ยวชาญฉีเลย. เขาพ่นลมหายใจและพับแขนเสื้อขึ้น,เขาส่งคลื่นพลังฉีกระเพื่อมออกไป. มันกลายเป็นคลื่นใหญ่,ทำให้ผู้ฝึกฝนเหล่านั้นถอยกลับไปข้างหลัง.
หยูตงขยับตัว,ร่างของเขาลอยไปอยู่ข้างประตูทันที. สายตาของเขาเยือกเย็นขณะที่มองไปยังพนักงาน. เรื่องนี้ยังไม่จบ. ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเจี้ยงเซิงหรือซงเทียนซ่ง,ทุกคนจงรอให้หัวของตัวเองตกลงพื้นได้เลย ! "
หยูตงมาเพื่อรวบรวมข้อมูลเท่านั้นและไม่ได้รับอนุญาตให้ทำอะไรมากกว่านี้. ดังนั้นเขาจึงไม่ได้เริ่มต่อสู้,และตัดสินใจที่จะออกไป.
เสียงโหยหวนดังมาจากภายในหอโอสถในช่วงที่เขามาถึงประตู.
กระแสของดาบที่มีพลังฉีดังไปทั่วในอากาศ.
พลังวิญญาณฉีพร้อมด้วยเจตนาอันโหดเหี้ยม. ผู้ฝึกฝนระดับอาณาจักรปราณจิตวิญญาณกำลังจะใช้พลัง !
หยูตงตกใจ. เมื่อใดกันที่ผู้ฝึกฝนอาณาจักรปราณจิตวิญญาณปรากฏตัวในหอโอสถ?
เขาหมุนไปทางด้านข้างเพื่อหลบเลี่ยงการระเบิดที่รุนแรงขณะที่เขาปกป้องตัวเองด้วยการใช้คันธนูดายู.
ทันใดนั้น,มีคนพุ่งออกจากหอโอสถ,พวกเขาวิ่งไปที่ลานด้านหน้าของหอโอสถล้อมรอบตัวหยูตงเอาไว้.
พวกเขามีสี่คนและทุกคนอยู่ในระดับอาณาจักรปราณจิตวิญญาณ.
หยูตงจ้องมองทีละคน,เขาสังเกตเห็นว่าพวกเขากำลังวางกับดัก.
ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไป. "อะไรกัน? พวกเจ้าวางแผนที่จะฆ่าคนในตอนกลางวันแสกๆงั้นรึ? "
ผู้ฝึกฝนชุดเกราะสีเงินคนหนึ่งหัวเราะอย่างเย็นชาว่า, "เจ้าเองที่เป็นคนบุ่มบ่ามเข้ามาโดยไม่รู้สถานการณ์. ถ้าเจ้าอยากจะตำหนิใครสักคน,จงโทษตัวเองที่ปากเสีย. ฆ่าเขา ! "
ผู้ฝึกฝนอาณาจักรปราณจิตวิญญาณทั้งสี่คนก่อตัวเป็นวงกลมทันที,พวกเขาพุ่งไปข้างหน้าและเล็งผ่านอากาศด้วยดาบของพวกเขา.
อย่างไรก็ตามหยูตงรู้สึกมั่นใจอย่างยิ่งเมื่อมีธนูดายูอยู่ในมือ.
เขาเป่าเสียงนกหวีดดังชัดเจนและเงาสีทองก็พุ่งเข้ามา. มันก็คือนกหงส์ทองตัวที่หยูตงขี่มา. กรงเล็บที่แหลมคมของมันขยับไปมา,และสลัดแสงอันรุนแรงเข้าใส่ผู้ฝึกฝนทั้งสองคน.
ถ้าคนใดคนหนึ่งถูกพลังกรงเล็บโจมตี,พวกเขาจะถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ.
ผู้ฝึกฝนทั้งสองที่กำลังถูกโจมตีรู้ดีถึงพลังที่อยู่เบื้องหลังลำแสงเหล่านั้น,พวกเขายกดาบขึ้นมาเพื่อปกป้องตัวเองด้วยพลังทั้งหมดที่มี.
เสียงระเบิดพลังของธนูดายูดังสนั่นไปทั่วขณะที่หยูตงโบกมัน. กระแสลมกระพือออกมาจากคันธนู,มันกำลังหั่นผู้ฝึกฝนสองคนเป็นชิ้น ๆ.
ในการต่อสู้มักมีคนที่ต้องจบลงในสภาพที่แย่กว่าคนอื่น.
หยูตงโจมตีอีกครั้งเพื่อบังคับให้ฝ่ายตรงข้ามอีกสองคนถอยกลับไป,เขาผิวปากเสียงเบาและรีบหมอบลง. เขากระโดดขึ้นขึ้นไปบนฟ้าตั้งใจจะลงจอดบนนกหงส์ทอง.
" เด็กคนนั้นกำลังจะหนี,ไปฆ่าเขา !"
ทั้งสี่คนรู้ทันว่าหยูตงกำลังจะหนี,พวกเขากระโจนขึ้นไปในอากาศพร้อมกับส่งพลังโจมตีก่อนที่นกหงส์ทองจะทะยานออกไป.
หลังจากที่หยูตงลงนั่งบนหลังนกหงส์ทอง,หัวใจของเขาก็รู้สึกสงบขึ้น.
เขาแกว่งคันธนูดายูและดึงลูกศรออกมาสองดอก.
เขายิงมันออกไปอย่างต่อเนื่อง,ส่งมันเจาะตรงไปยังผู้ฝึกฝนทั้งสองคนด้วยพลังอันรุนแรง.
วูช !
ร่างของทั้งสองแขวนอยู่ในอากาศ,พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าลูกศรของหยูตงจะมาถึงเร็วมาก.
ทั้งสองคนไม่ทันได้มีไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองในขณะที่ทั้งสองลูกศรเชื่อมต่อกับร่างของพวกเขา. อย่างไรก็ตามลูกศรได้ลงไปที่ต้นขา,มันไม่ได้โจมตีอวัยวะสำคัญ. อีกสองคนที่อยู่ข้างหลังได้วาดสายรุ้งในอากาศด้วยดาบ,ซึ่งพลังของมันกำลังดิ่งเข้าหาหยูตง.
แม้ว่านกหงส์ทองจะพุ่งไปข้างหน้าอย่างเต็มที่,กระแสอากาศจากดาบของพวกเขาก็เร็วกว่า,มันกระหน่ำเฉือนเข้าที่หลังของเขาด้วยเสียงเบาบาง.
หยูตงรู้สึกว่าร่างกายชาขึ้นเมื่อเลือดไหลออกจากบาดแผล. ดีที่นกหงส์ทองเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว,มันจึงทำให้แรงที่อยู่เบื้องหลังการโจมตีลดลง. แผลที่ได้รับจึงไม่รุนแรงมากนัก.
หยูตงรู้ว่าวันนี้ไม่ใช่วันที่จะอยู่ต่อสู้. เขาดึงนกหงส์ทองเพื่อเร่งให้มันทะยานผ่านเมฆ.
ผู้ฝึกฝนทั้งสี่คนทำได้เพียงมองจุดสีทองที่หายไปในอากาศ,พวกเขารู้สึกแค้นใจและเสียดายมาก. พวกเขามีกันถึงสี่คนก็ยังไม่ประสบความสำเร็จ !
ผู้ฝึกฝนใส่ชุดเกราะเงินขมวดคิ้ว "รีบไปรายงานหัวหน้า. เราไม่รู้ต้นตอที่มาของชายคนนี้และมีแนวโน้มว่าเขาจะเข้ามาขัดขวางการทำงานของพวกเรา"
ผู้ฝึกฝนสองคนลากเพื่อนร่วมทีมที่บาดเจ็บและเดินเข้าไปข้างใน.
........
เจี้ยงเฉินโกรธมากเมื่อหยูตงปรากฏตัวที่โรงเตี๊ยมในสภาพนองเลือด.
"นายน้อยข้าไร้ความสามารถ,ข้าทำงานที่ท่านมอบหมายไม่สำเร็จ." แววตาของหยูตงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด.
เจี้ยงเฉินลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ. "หอโอสถกล้าทำร้ายคนของข้า? ซงเทียนซ่งกล้าทรยศข้าได้ยังไง? "
"ไม่ใช่ซงเทียนซ่ง" หยูตงยิ้มอย่างโกรธเคือง. "ดูเหมือนว่าทุกอย่างเปลี่ยนไปในหอโอสถ. ซงเทียนซ่ง,หยิงหวูหยู่,และเจี้ยงเซิงไม่มีใครเหลืออยู่เลย. กลุ่มคนแปลกหน้ากำลังควบคุมและจัดการหอโอสถ "
"เกิดอะไรขึ้น?" เจี้ยงเฉินตกใจ.
หอโอสถเป็นองค์กรตัวแทนของอาณาจักรตะวันออก,ทำไมพวกเขาเปลี่ยนผู้นำอย่างฉับพลันโดยไม่มีเหตุผล?
"เราลองไปดูกันอีกรอบ"
เจี้ยงเฉินไม่ใช่คนที่ชอบสร้างปัญหา,เขาไม่เคยกลัวปัญหาเช่นกัน,เขารับไม่ได้ที่มีคนทำร้ายหยูตงโดยที่เขาไม่ได้ทำผิด. มันไม่ต่างอะไรกับการการที่เขาถูกโจมตีซะเอง.
ถึงแม้ว่าปัญหาจะมาจากผู้นำหอซงเทียนซ่งเขาก็รับไม่ได้เช่นกัน,ไม่ต้องพูดถึงผู้นำคนใหม่ที่ดูเหมือนจะเป็นผู้รับผิดชอบในขณะนี้ !
ทำไมหอโอสถจึงเปลี่ยนผู้นำอย่างง่ายดายเช่นนี้? ต้องมีบางอย่างที่เกิดขึ้นที่นั่น.
เจี้ยงเฉินไม่สนใจเรื่องของซงเทียนซ่งและคนอื่นๆแต่เจี้ยงเซิงเป็นคนซื่อสัตย์และเคยเป็นพ่อบ้านคนสนิทเก่าแก่ของเขา. เขาเป็นคนที่เจี้ยงเฉินแต่งตั้ง,และตอนนี้เขาก็หายตัวไปอย่างไม่มีเหตุผล,เจี้ยงเฉินจะไม่นั่งนิ่งอยู่เฉยๆแน่.
โกวยู่วกลับมาจากพระราชวังขณะที่พวกเขากำลังพูดคุยกันอยู่.
"นายน้อย." ดูเหมือนว่านางมีอะไรจะพูด,นางหยุดหายใจ.
"มีอะไร?" เจี้ยงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย. ตัดสินจากการแสดงออกของโกวยู่วมีบางอย่างที่นางรู้สึกอึดอัดที่จะพูด.
"ข้าเพิ่งกลับไปที่พระราชวังและพูดคุยกับจื่อยั่วและองค์ราชาหลิน"
" พวกเขาเป็นอย่างไร ?"
ความโกรธคลุ้มคลั่งอย่างรุนแรงในสายตาของโกวยู่ว," มีหลายสิ่งมากเกิดขึ้นในอาณาจักรตะวันออกในช่วงครึ่งปีนี้. บรรพบุรุษตะวันออกโผล่ออกมาจากการเพาะปลูกประตูปิด,หลังจากนั้นเขาถูกฆ่าตายภายในเมืองหลวงโดยผู้รุกรานที่ไม่มีใครรู้ที่มา. หอโอสถถูกยึดครองโดยกองกำลังที่ไม่รู้จักไม่กี่เดือนที่ผ่านมา. พวกเขาบอกว่าซงเทียนซ่งและผู้บริหารอาวุโสคนอื่น ๆ ได้ขายหอโอสถให้กับพวกเขาในราคาแพงมหาศาลและมอบให้พวกเขาเป็นคนควบคุมดูแล "
"บรรพบุรุษของตระกูลตงฟางถูกฆ่าตายหรือ?" เจี้ยงเฉินรู้สึกประหลาดใจจากสิ่งที่นางเล่า.
โกวยู่วไมได้มีความรู้สึกอาลัยอาวรณ์บรรพบุรุษของตระกูลตงฟาง. เมื่อคราวที่ตระกูลหลงก่อกบฏ,บรรพบุรุษคนนี้ยังคงอยู่ในการเพาะปลูกประตูปิด,เขาไม่ได้ออกมาช่วย. ตอนนี้โกวยู่วคิดว่าบรรพบุรุษอาจกลัวนิกายตะวันม่วงที่สนับสนุนหลงยู่ซื่อ,และได้ใช้การเพาะปลูกแบบปิดเป็นข้อแก้ตัวเพื่อหลีกเลี่ยงภัยอันตราย.
ตอนที่เขาถูกสังหารแล้ว,นางก็ไม่เสียใจเลย.
คนที่กล้าสังหารบรรพบุรุษตระกูลตงฟางต้องแข็งแกร่งและอวดดีมาก,และพวกเขายังยึดหอโอสถไว้เป็นที่ทำการ !
เจี้ยงเฉินจ้องมองกลับไปที่โกวยู่ว,เขารู้สึกได้ว่านางยังพูดไม่จบ.
"มีอะไรอีกหรือ ? พูดมาเถอะ "
โกวยู่วถอนหายใจเบาๆและมองไปที่เจี้ยงเฉินว่า "พระราชวงศ์ได้รับข่าวนี้มาไม่นานเช่นกัน ... ตระกูลเจี้ยงของท่านในอาณาเขตเจี้ยงหาน.....ในช่วงกลางคืน ... "
"ไม่?" หัวใจของเจี้ยงเฉินทรุดตัวลง. แม้ว่าเขาจะไม่มีความรู้สึกผูกพันกับตระกูลเจี้ยง,แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าใครจะข่มขู่พวกเขาก็ได้.
"ตระกูลเจี้ยงถูกเผาเผลาญภายในชั่วข้ามคืน,เหลือเพียงซากศพ"
"อะไรนะ?!" จังหวะการเต้นของหัวใจของเจี้ยงเฉินแข็งทื่อ. "พวกเขาอยู่ที่ไหน? ตายกันหมดแล้วหรือ? "
เกือบตายทั้งหมด. มีสมาชิกตระกูลเจี้ยงบางคนที่ไม่มีใครพบซากศพ,ส่วนพวกคนธรรมดารวมถึงคนรับใช้ถูกฝังอยู่ในซากปรักหักพัง "
ปัง !
เจียงเฉินกระแทกกำปั้นอย่างรุนแรงลงบนโต๊ะ.
นี่เป็นกาถอนรากถอนโคนตระกูลของเขา !
"เจ้ารู้หรือไม่ว่าใครทำมัน?" เจี้ยงเฉินพยายามควบคุมอารมณ์อย่างมากในขณะที่เขาถามอย่างเข้มงวด.
"ตอนนี้เราไม่มีข้อมูลที่เป็นรูปธรรม. ข่าวการทำลายล้างตระกูลเจี้ยงถูกปิดไว้อย่างเงียบๆ. อย่างไรก็ตามจากความคิดเห็นของผู้ที่อยู่ในที่เกิดเหตุ,ดูเหมือนว่าคนที่ทำลายตระกูลเจี้ยงกำลังมองหาบางสิ่งบางอย่าง. พวกเขาแทบพลิกแผ่นดินค้นหา.”
มันไม่สำคัญว่าสาเหตุของความโหดร้ายทารุณนี้คืออะไร.
สิ่งที่สำคัญคือตระกูลเจี้ยงถูกกลืนหายไป!
แม้ว่าเจี้ยงเฉินไม่ได้มีความผูกพันกับพวกเขา,ทั้งเขาและพ่อของเขาตัดขาดกับพวกเขามานานแล้ว,แต่พวกเขาก็ยังคงเป็นคนในตระกูลเจี้ยง.
เจี้ยงเฉินรู้ว่าถ้าพ่อรู้ว่าตระกูลเจี้ยงถูกกำจัดจนหมดสิ้น,เขาจะรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง.
"เราไปหอโอสถกัน!"
มีหลายความคิดไหลเข้ามาในใจของเขา,เขาตระหนักดีว่าเขาควรจะต้องเริ่มต้นที่หอโอสถก่อน. เขามีสัญชาตญาณว่าทั้งหมดนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนกรรมสิทธิ์ในหอโอสถ.
วูช,วูช,วูช !
ลายเส้นสีทองลอยอยู่บนท้องฟ้าเหนือหอโอสถ. แสงสีทองล้อมรอบท้องฟ้าด้านบนของหอโอสถภายในเวลาสองสามนาที.
"หยูตง,เจ้ารออยู่ที่นี่และควบคุมนกหงส์ทอง,ล้อมรอบพื้นที่ทั้งหมด. จากนี้ไปให้มีคนเข้าได้อย่างเดียว,ห้ามมีใครออกไป. ฆ่าคนที่ฝ่าฝืน ! "
เปลวไฟของความปรารถนาที่จะสังหารของเจี้ยงเฉินสูงขึ้น.
"โกวยู่ว,ตามข้ามา" เจี้ยงเฉินสั่ง.
"ได้."
ฮ่วงเอ๋อเดินตามหลังโกวยู่วไปและกล่าวโดยไม่คิดว่า "ข้าขอตามท่านเจี้ยงไปด้วย"
ฮ่วงเอ๋อเคยใช้เวลาอยู่ในหอโอสถและมีความรู้สึกผูกพันกับที่นี่. เมื่อนางได้ยินว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น,นางรู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถนั่งเฉยได้.
หอโอสถกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูอันร้ายกาจ. พื้นที่ทั้งหมดถูกปิดล้มด้วยฝีมือของหยูตง. เมื่อเจี้ยงเฉินและอีกสองคนลงมา,ผู้ฝึกฝนหลายคนก็รีบวิ่งออกไปและล้อมรอบห้องโถงของหอโอสถไว้ทั้งภายในและภายนอก.
"ใครกล้าล่วงล้ำเข้ามาในหอโอสถ !"
สายตาของเจี้ยงเฉินดุร้าย. "ข้าจะถามเพียงคำถามเดียว. ซงเทียนซ่งยังคงเป็นคนควบคุมหอโอสถหรือไม่? "
"ซงเทียนซ่งรึ? ฮ่าฮ่า ! หมดเวลาของเขาแล้ว ! หากเจ้าตระหนักถึงสถานการณ์ที่เจ้ากำลังสร้างปัญหา,เจ้าต้องฉี่ราดแน่ ! หอโอสถไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป. ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใครเจ้าต้องตายหากเจ้าบุกรุกหอโอสถ !
เจี้ยงเฉินเผยรอยยิ้มเยือกเย็น. "แล้วนี่ไม่ใช่หอโอสถของซงเทียนซ่งอีกต่อไปแล้วหรือ? พวกเจ้าก็คือโจรจริงๆด้วย ! ในเมื่อพวกเจ้าอยากเป็นโจร,พวกเจ้าคงพร้อมที่จะตายแล้วสินะ! "
เจี้ยงเฉินไม่สนใจกองทัพผู้ฝึกฝนร้อยคนที่อยู่ตรงหน้าเขา,พวกเขามีอาวุธพร้อมโจมตี,ไม่ว่าจะเป็นดาบแหลมคม,หอกหรือขวาน,พวกเขากำลังเดินก้าวไปทางเขาหน้าอย่างช้าๆ.
ทุกก้าวที่พวกเขาเดินเข้ามา,รัศมีทรงพลังของเจี้ยงเฉินจะเพิ่มขึ้นสิบเปอร์เซ็นต์,บดขยี้ที่ประตูเหมือนภูเขาขนาดมหึมา.