spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

Chapter 391: ความรับผิดขอบ

กลุ่มเกาะงูเวทย์นั้นไม่ได้มีอำนาจในบรรดาอีเวนต้าแต่แน่นอนว่าเป็นองค์กรที่ชั่วร้ายที่สุด ในตอนที่พวกนั้นขึ้นเรือ พวกนั้นก็จะถือว่าเป็นโจรสลัด  ในตอนที่อยู่ในป่าก็จะเป็นโจร ตราบใดที่จ้างได้ พวกนั้นก็มักจะรับงานเป็นองค์กรนักฆ่า พวกนั้นอาจจะปรับตัวจนสู้กับพวกองค์กรแบบเดียวกับองค์กรอื่นได้

ถ้าในจินหยวนรึอาณาจักรนอแมน องค์กรแบบนี้โดนกวาดล้างในวันเดียวแล้วแต่พวกนี้ยังอยู่ได้ดีในอีเวนต้า

ก่อนที่จะได้เจอกับคนจากเกาะงูเวทย์  จางเทีย ไม่คิดว่าองค์กรนักฆ่าไร้ยางอายแบบนี้ หลังจากที่ฆ่าคนของฝั่งตรงข้าม พวกมันถึงกับกล้าเอาหัวมาส่งคืนด้วย

ถ้าไม่ใช่ว่าไร้ยางอายรึไม่สนใจคนของปราสาททะเลฟ้า  ชายคนนี้คงไม่กล้าที่จะทำแบบนี้แน่

ทุกคนในปราสาทต่างก็อยากที่จะโจมตี คนแรกนั้นคือ อเดรีน

ด้วยเงาสีแดงที่แว็บขึ้นมา อเดรีน ได้พุ่งเข้าไปทำให้เกิดเสียงระเบิดของอากาศดังขึ้นมา

นี่เป็นครั้งแรกที่ จางเทีย เห็นนักสู้สาวคนนี้ได้ปล่อยการโจมตีออกมา ในตอนที่เธอขยับ  จางเทีย ก็ตัดสินได้ว่า อเดรีน นั้นอยู่ระดับ 8 เหมือนกับกิตต้า
ทักษะการต่อสู้ของเธอนั้นดุดัน,ตรงไปตรงมาและรวดเร็ว  อเดรีน นั่งเก่งเรื่องการใช้หอกสั้น ในตอนที่เธอลงมือ พื้นที่ 5 ม.รอบตัวก็เต็มไปด้วยเงา

ชายคนนั้นเองก็ไม่ได้ดูอ่อนแอ เขาไม่ได้ได้รับผลจากสิ่งที่เกิดขึ้น ดูจากความสามารถของเขาแล้ว เขาน่ะแข็งแกร่งยิ่งกว่า อเดรีน  หลังจากเคลื่อนที่ได้ 5-6 ครั้ง ชายคนนั้นก็ได้ต่อยไปยังอกของ อเดรีน   อเดรีน ต้องเอาหอกของเธอมากันไว้ เขากระแทกตรงเข้าใส่หอกทำให้ อเดรีน กระเด็นกลับหลังทันที

อเดรีน ยังคงกระเด็นไปอีกกว่า 10 ม.ก่อนที่จะแตะกับกำแพงด้วยปลายเท้าของเธอและเด้งกลับมา

ในตอนที่ อเดรีน กระเด็นกลับไป คนอื่นๆต่างก็คำรามออกมาและจะพุ่งเข้าใส่

“ หยุด ! “ – โอลิน่า ส่งเสียงออกมา

เมื่อได้ยินคำสั่ง แม้แต่ กิตต้า, เพอริป ต่างก็เบิกตากว้างและหอบหายใจ พวกเขาได้หยุดทันที  อเดรีน ที่ต้องการจะพุ่งไปข้างหน้าเองก็ได้หยุดไปด้วย   เธอกลับชี้หอกไปที่ชายคนนั้น ด้านหลัง อเดรีน มีนักสู้สาวจำนวนมาได้เอาหอกของตัวเองออกมาเล็งไปที่ชายคนนั้นตั้งใจที่จะโยนหอกใส่เขา

แต่ชายคนนั้นยังคงกอดอกมองคนรอบๆด้วยท่าทีฮึคฮัด  - “อยากเอาชนะข้าด้วยจำนวน ? เอาสิน แต่อย่าโทษถ้าข้าไม่ให้ชนะละกัน ข้าน่ะไม่ได้มาเพื่อฆ่าใครแต่ข้าก็ไม่ได้รังเกียจที่จะฆ่าหรอกนะ  !”

“ แม้ว่าเจ้าจะอยู่ระดับ 9 แต่เจ้าคิดที่จะรอดไปได้เหรอ ?” - อเดรีน พูดออกมา

“ ถ้าข้าถูกฆ่าที่นี่ คนทุกคนที่นี่ก็จะตายไปพร้อมกันข้า แม้ว่าเกาะงูเวทย์จะไม่ได้เก่งเรื่องอื่นแต่เราเก่งเรื่องฆ่าคน “ - ชายคนนั้นพูด – “ พวกเธอก็รู้อำนาจของเรานิ เราน่ะจัดการปราสาทเล็กๆนี่ได้สบายอยู่แล้ว ! “

“ ข้าคิดว่าเจ้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อแสดงความแข็งแกร่ง บอกมา เจ้าต้องการอะไร ? ยังไงก็ตามข้าพอใจกับของขวัญ ขอบคุณที่ฆ่าคนทรยศของเราให้ ! “ - โอลิน่า ยิ้มและมองไปยังหัวที่พื้น

“ ทรยศเหรอ ?  “ - เมื่อได้ยินแบบนั้น ชายจากเกาะงูเวทย์ก็อึ้งไปสักพัก

“ ไม่รู้เหรอ ? ชายคนนี้น่ะโดนคนอื่นจ้างและต้องการฆ่าข้าตอนกลับมาที่ปราสาท ดังนั้นข้าเลยส่งเขาไป แต่ก็เกือบลืมไปเลยแน่ะ... “ - โอลิน่า กุมขมับ  - “ พวกคนที่จ้างเจ้าอาจจะไม่เชื่อถึงความแข็งแกร่งของพวกเจ้า เลยซื้อคนในปราสาทเป็นทางเลือกสำรอง ข้ากลัวว่าพวกนั้นคงไม่ได้บอกเจ้า “

หลังจากที่มองไปยัง โอลิน่า สักพัก  ชายคนนั้นก็พบว่าเธอไม่ได้โกหก   ไค ที่โดนคนของเกาะงูเวทย์ฆ่านั้นเป็นไปตามที่เธอคาดเอาไว้ ดังนั้นแล้วเขาจึงอึ้งเล็กน้อยและเริ่มยินดีขึ้นมา

“ จิ้งจอกเจ้าเสน่ห์ เจ้าพูดถูก ข้าไม่ได้มาแสดงความแข็งแกร่งแต่มาเพื่อเจรจาในนามของเกาะงูเวทย์ “

“ เจรจา ? “ - โอลิน่า คิ้วขมวด

“ ใช่ เจรจา ตามความต้องการของหัวหน้าเรา เบลลัส  หนี้ระหว่างเกาะงูเวทย์กับปราสาททะเลฟ้าหายกัน  ตอนแรกพวกบัดซบนั่นจ้างเราให้ฆ่าเจ้าก็โดนเราจัดการ  การจ้างก็ยกเลิกไป ข้าจะไม่มาหาเรื่องเจ้านับจากนี้  เราจะไม่หาเรื่องเจ้านับจากนี้  เจ้าไม่ควรไปที่หน่วยแจ้งความอีก  เราเชื่อว่าแม้ว่ากลุ่มบอลลาสจะใช้เงินกว่า 1 ล้านทอง มันก็คงเป็นเงินจำนวนไม่ใช่น้อยสำหรับเจ้า  ถ้าเจ้าทำให้เราคลั่งขึ้นมาจริงๆ เราจะแก้แค้นให้ได้โดยไม่สนว่าจะต้องเสียอะไร จากนั้นเงินคงไม่มีผลอีกเช่นกัน “

หลังจากที่คิดสักพักแล้ว โอลิน่า ก็ได้พยักหน้าตอบรับ – “ ข้าเห็นด้วย บอกหัวหน้าเจ้าด้วย ข้าตกลงกับเงื่อนไขนี้ “

“ แต่เรามีอีกเงื่อนไข “

“ อะไร ? เจ้าต้องการค่าตอบแทนสำหรับการสูญเสียรึไง ? “

“ ฮี่ฮี่ เกาะเราน่ะไม่ได้สนใจเงินเท่าไหร่  !” - ชายคนนั้นยิ้มกวนๆออกมา  - “ เงื่อนไขของหัวหน้าเราคือให้เจ้าบอกเราว่าใครฆ่า โพเน็ก คืนนั้น หลังจากที่เจ้าบอกเรา หนี้เราก็หายกัน อย่างบอกว่า โพเน็ก ไม่ได้โดนพวกเจ้าฆ่า  ดูจากความแข็งแกร่งของปราสาทนี้แล้ว แม้แต่ทหารของตระกูลเบลก็ฆ่า โพเน็ก ไม่ได้ง่ายๆ  แม้ว่า โพเน็ก จะหลงกลสู่กับดักแต่เขาก็หนีมาได้อย่างปลอดภัย อีกอย่างแล้วตามการสืบสวนของเราแล้ว ทหารของตระกูลเบลไม่ได้ออกไปไหนด้วยในคืนนนั้น ดังนั้นแล้วมันต้องมีคนอื่นที่ฆ่า โพเน็ก  เงื่อนไขของเราคืออยากรู้ว่าใครที่เป็นคนฆ่า “

เมื่อได้ยินเงื่อนไขนั้น กิตต้า ก็มองไปที่ จางเทีย  ส่วน โอลิน่า ที่นั่งอยู่นั้นไม่ได้มองไปที่ จางเทีย เลยสักนิด   เธอกลัวว่าการเคลื่อนไหวของเธอจะทำให้อีกฝ่ายสนใจ ดังนั้นเธอจึงไม่แสดงท่าทีอะไร  - “ นั่นเงื่อนไขเจ้าเหรอ ? เจ้าอยากแก้แค้นให้กับคนที่ฆ่าข้าไม่ได้และใช้ข้าปั่นหัวของข้ารึไง ? “

“ ใช่ นี่คือเงื่อนไขของเราในการยกเลิกหนี้  โพเน็ก นั้นเป็นสมาชิกที่สำคัญ จากกฎของเราแล้ว เราต้องแก้แค้นให้กับการตายของสมาชิกโต๊ะกลมระดับเขา ถ้าเราทำแบบนั้นไม่ได้งั้นพวกเราคงไม่มีค่าอะไร ! “

“ ถ้างั้นก็กลับไปบอกหัวหน้าเจ้าและพวกสมาชิกโต๊ะกลมได้เลยว่าข้าอยู่ในปราสาททะเลฟ้าและรอให้พวกเจ้ามาฆ่าข้า  ! “ – โอลิน่า ปฏิเสธเงื่อนไข

เมื่อได้ยินคำตอบนั้น ชายคนนั้นก็แสดงสีหน้าไม่พอใจและฮึดฮัดออกมา – “ ไม่คิดดีๆหน่อยเหรอ ? เจ้าต้องรู้นะว่าเจ้ามีเรื่องกับเราแล้ว ผลลัพธ์คงไม่ดีเท่าไหร่  ในฐานะเป้าหมายและศัตรูของเราน่ะ เจ้าจะเห็นผลลัพธ์ที่ต่างกันโดยสิ้นเชิงเลยนะ ! “

“ เจ้าตัดสินใจรึไง ?  เจ้าน่าจะรู้ว่าเจ้ารอดไปได้ถ้าทำให้ผู้หญิงไม่พอใจ แม้ว่าเงินน่ะจะใช้ไม่ได้ทุกอย่างแต่ตราบใดที่มันมีมากพอ มันจะช่วยให้หลายอย่างเป็นจริงได้ “ - โอลิน่า มองไปที่แขก – “ ข้าเกือบลืมบอกไป ข้าได้แจ้งธนาคารโกเด้นร็อกแล้วนะให้ดูแลทรัพย์สินของกลุ่มบอลลาส ตราบใดที่ข้าได้รับความเสียหาย สมบัติทุกอย่างของกลุ่มก็จะเปลี่ยนเป็นเงินเพื่อเอาไปแก้แค้น ใครก็ตามที่อยากแก้แค้นข้าและเอาสมบัติของกลุ่มไป เจ้าคิดว่านักรบโต๊ะกลมของเจ้ากี่หัวถึงจะพอล่ะ  ? ถ้าข้าโดนฆ่ามาจริงๆ ข้าสงสัยว่าจะมีพวกแข็งแกร่งกี่คนกันที่จะไปเยี่ยมเกาะงูเวทย์ของเจ้า ? “

มันเป็นตาแขกบ้างที่ต้องเปลี่ยนสีหน้า เขาไม่คิดว่าจิ้งจอกสาวผู้นี้จะโหดร้ายได้ขนาดนี้ ถ้าเกาะงูเวทย์ต้องการที่จะสู้โดยไม่สนชีวิต เธอก็จะอเอาด้วยและมาดูว่าใครกันที่ชนะในตอนสุดท้าย ?

จางเทีย ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยสักนิดแค่มองไปที่ โอลิน่า  จนกระทั่งเขาได้รู้ตัวว่าผู้หญิงคนนี้น่ะคมคาย แม้ว่าเธอจะดูอ่อนแอแต่เธอน่ะมีความรับผิดชอบมากกว่าผู้ชายคนอื่นหลายคน

จนกระทั่งเธอมองมาที่ จางเทีย อย่างใจเย็นแต่สายตาของเธอนั้นเหมือนมีหลายอย่างซ่อนเอาไว้

ตามอารมณ์ของ จางเทีย แน่นอนว่าเขาจะไม่ให้ผู้หญิงมาแบกรับภาระให้เขา แม้ว่าเขาจะฆ่า โพเน็ก เพื่อช่วยเธอก็ตาม แต่เขาทำไปด้วยความเต็มใจ ในสายตาของเขาแล้วเกาะงูเวทย์และนักรบโต๊ะกลมน่ะไร้ค่า พวกนั้นจะมาทำให้เขากลัวจนหนีไปหลบหลังผู้หญิงได้ไง ?

จางเทีย เผยรอยยิ้มออกมาให้ โอลิน่า ซึ่งรวมถึงความโล่งใจและความมีเกียรติ

โอลิน่า เข้าใจว่า จางเทีย หมายถึงอะไร เธอเปลี่ยนสีหน้าไปเล็กน้อย

“ เพอริป ส่งแขก  !” - เจ้าของปราสาทสั่งการออกมาทันที

“ ได้ อย่ามารู้สึกเสียดายทีหลังแล้วกัน  !” – ชายคนนั้นมองมาที่ โอลิน่า ก่อนจะหันกลังกลับแล้วจากไป

“ เดี๋ยว ! “

“ ฆ่าเขา ! “
เสียงแรกนั้นเป็นของ จางเทีย  ส่วนเสียงที่สองมาจาก โอลิน่า  สองเสียงนั้นดังขึ้นมาแทบจะพร้อมกั้น เสียงอันหลังนั้นดังก้องเพราะเสียงที่แหลมสูง

เมื่อได้ยินแบบนั้นชายจากเกาะงูเวทย์ก็ได้หยุดทันที ในทางกลับกันเมื่อได้ยินคำว่าฆ่าเขา นักสู้สาวทุกคนต่างก็เตรียมโยนหอกเข้าใส่

เพอริป, กิตต้า และนักสู้คนอื่นๆต่างก็พุ่งเข้าไปหาชายคนนั้น

ในเวลาเดียวกัน จางเทีย ก็ได้ลงมือไปด้วย แม้ว่าจะยืนข้าง โอลิน่า แต่ในตอนที่ จางเทีย ลงมือ เขาได้พุ่งไปยังศูนย์กลางของห้องและขวางทางเดินหน้าของ กิตต้า เอาไว้ เขาได้ต่อยไปที่หมัดของ เพอริป บังคับให้ เพอริป ต้องถอยกลับไป หลังจากนั้นเขาก็ได้พุ่งไปข้างหน้าต่อและเตะหอกสั้นของ อเดรีน เอาไว้ ในเสี้ยววินาที เขาได้หยุดการโจมตีของคนที่แข็งแกร่งของที่นี่ไปถึง 3 คน

ในเวลาเดียวกันชายนักฆ่าก็กลิ้งตัวไปกับพื้นและได้หนีจากหอกสั้นของเหล่านักสู้สาวไปได้
ผัวะๆ....หอกกว่า 10 อันถูกโยนเข้าใส่ชายคนนั้น  บางอันโดนกำแพงและทำให้เกิดรอยแตกบนกำแพงหนาๆ ส่วนอันอื่นปักไปตามพื้นไม้ของห้องจนทำให้เกิดรูขึ้นมา  นี่บ่งบอกได้ถึงพลังต่อสู้ของเหล่านักสู้สาวๆพวกนี้
ทุกอย่างเกิดขึ้นในเสี้ยววินาที ในตอนที่คนอื่นเคลื่อนไหว พวกเขาก็ต้องหยุด  ไม่มีใครคิดว่า จางเทีย จะเข้าร่วมและกันการโจมตีรอบแรกให้ฝ่ายตรงข้าม

กิตต้า ดูเหมือนจะเข้าใจ  เพอริป แค่มองไปที่ โอลิน่า ด้วยความสงสัย  ส่วน อเดรีน ชี้หอกไปที่ จางเทีย ด้วยความอคติ  ตอนนั้นชายจากเกาะงูเวทย์ก็ได้มองมาที่ จางเทีย ด้วยความสงสัย  ‘ อะไรกัน ? ข้าไม่ได้ยินหัวหน้าพูดถึงสายที่อยู่ฝั่งเธอเลย ทำไมคนนี้ถึงได้มาช่วยข้า ?  มันไม่น่าจะเป็นแบบนั้นได้ ! ‘

ด้วยความใจเย็นที่มี แม้ว่าเจ้าของปราสาทจะยังคงนั่งอยู่บนบัลลังก์แต่หน้าอกที่ขยับขึ้นลงไปมานั้นบ่งบอกได้ว่าเธอไม่ได้ใจเย็นอีกต่อไป

“ ถ้าเราฆ่าชายคนนี้ตอนนี้ มันจะยากที่จะอธิบายว่าเกิดอะไรขึ้น ! “ - จางเทีย มองไปที่ โอลิน่า แล้วยักไหล่

“ มันไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า  !” - โอลิน่า กัดฟันแน่นและเร่งออกมา

“ ข้าสับหัว โพเน็ก เอง  มันจะไม่เกี่ยวกับข้าได้ไง “ - จางเทีย ยิ้มและหันกลับไปหาแขกที่ซึ่งมองเขาด้วยความสงสัย  ในเวลาเดียวกัน จางเทีย ก็แสดงท่าทีเหนือกว่าแบบไร้คู่ปรับ – “ ข้า ปีเตอร์แฮมเพสเตอร์  ข้าแค่นักผจญภัยที่อยู่ในเกาะนี้ได้ประมาณ 1 อาทิตย์ ฐานะของข้าตอนนี้คือแขกของที่นี่และจะออกจากเกาะในวันพรุ่งนี้ ข้าเกิดมาเกลียดพวกชั่ว ไม่มีเรื่องสกปรกให้อยู่ในสายตาข้าได้  เจ้ากลับไปบอกหัวหน้าเลยและพวกนักรบตุ๊ดโต๊ะกลมไรนั่นได้เลยว่าข้านี่แหละคือคนที่ตัดหัว โพเน็ก ถ้าอยากแก้แค้นก็มาหาข้าได้เลย ถ้าไม่กล้าก็บอกทุกคนในเกาะว่าล้างคอรอได้เลย ข้าจะไปหาพวกแกที่นั่นเอง ... “
“ แก แกเป็นคนทำเหรอ ?” – แขกจากเกาะงูเวทย์ มองมาที่จ จางเทีย ด้วยท่าทีเหลือเชื่อก่อนจะมองไปที่คนอื่นๆในห้องโถง เขาสับสนว่านี่มันเรื่องหลอกรึกับดับ ดูจากสีหน้าแล้ว เขาไม่เชื่อในคำพูดของ จางเทีย  เลย เขาพบว่าทุกอย่างที่เกี่ยวกับ จางเทีย น่ะไม่สมเหตุสมผล  อายุ,ความแข็งแกร่งรึแรงจูงใจล้วนแต่ก็ไม่มี

“ อะไร ? ไม่เชื่อรึไง ? “ - จางเทีย ถามอีกฝ่าย
“ ไอ้หนู แกคิดว่าแกเป็นใคร ? โพเน็ก น่ะระดับ 9  ข้าว่าแกไม่ควรหาเรื่องตายหรอกนะ “  - สายตาอันเย็นชาปรากฏขึ้นมา

จางเทีย ไม่ได้พูดอะไร เขากลับพุ่งเข้าไปหาแทน  ในตอนที่เขาดึงดาบออกมาจากฝัก เขาก็ได้ปล่อยการโจมตีอย่างกับพายุใส่ชายคนนั้นทันที

ก็อย่างที่คำพูดเก่าๆบอก ถ้าผู้เชี่ยวชาญลงมือ เขาจะแสดงความสามารถอันสุดยอดออกมา ก็คล้ายๆกันในตอนที่ จางเทีย ลงมือ ชายคนนั้นที่มองด้วยสายตาดูถูกก็ต้องตกใจ

เมื่อเห็นการโจมตีของ จางเทีย  ทุกคนในปราสาทต่างก็ตาเบิกกว้างและอ้าปากค้าง   ดูจากความสามารถของ จางเทีย แล้ว พวกเขาตระหนักได้ว่าทักษะดาบของ จางเทีย น่ะเกินกว่าพวกเขาแต่ละคนไปมาก ตอนแรกพวกไม่ได้เห็นความต่างระหว่าง จางเทีย และชายคนนั้น  แต่เพราะ จางเทีย ยังคงโจมตีอีกฝ่ายได้เรื่อยๆ ผลก็คือชายจากเกาะงูเวทย์ก็ต้องเป็นฝ่ายป้องกันและหน้าเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ

ตอนนั้นแม้แต่พวกที่ไม่เข้าใจว่าทำไม โอลิน่า ถึงได้พา จางเทีย เข้ามาในปราสาทก็รู้ว่า ปีเตอร์ น่ะคือนักดาบที่แข็งแกร่งที่ซึ่งสุดยอดยิ่งกว่าคนที่อยู่ในระดับ 9
ดาบของ จางเทีย ทั้งเร็วและดุดันซึ่งพวกเขาเคยเห็นครั้งแรก

หลังจากสู้ได้ 5-6 นาที ก็ได้มีเสียงกรีดร้องและเลือดกระจายในอากาศพร้อมกับแขนและหูที่ถูกตัดออกมาจากตัวของแขก  ในเวลาเดียวกันเขาก็กระเด็นออกไปก่อนที่จะตกลงไปที่พื้นอย่างแรง

ด้วยการปะทะนั้น จางเทีย ได้โบกดาบเป็นเส้นโค้งอีกครั้งก่อนจะเก็บดาบลงในฝัก  จากนั้นเขาก็มองไปที่ชายซึ่งนอนอยู่ที่พื้นด้วยสายตาที่ภาคภูมิใจ

“ เชื่อรึยัง ? ข้าแค่ทิ้งรอยแผลให้เจ้าไว้เฉยๆ ตอนข้าเจอเจ้าครั้งหน้า ข้าจะตัดหัวเจ้าออกซะ ! “

“ อ๊าก ...ไอ้หนู แกตายแน่....หัวหน้าของเราต้องฆ่าแกแน่ถ้าแกกล้าฆ่าคนจากเกาะงูเวทย์ ! “

“ ข้าจะรอ !  แกมีหนึ่งนาทีเพื่อจะหายไปให้พ้นหน้าข้า  ไม่งั้นข้าตัดมือแกอีกข้างหนึ่ง
 อยากลองมั้ยล่ะ ? “
หลังจากที่เอายาจากเสื้อออกมากินด้วยมือที่สั่น  ชายคนนั้นก็ได้มองมาที่ จางเทีย ก่อนจะหันกลับแล้วหนีไป

“ เพอริป ไปส่งเขาด้วย ให้เขามีชีวิตต่อ ถ้าเขาตายเราจะต้องเจอพวกบัดซบจากเกาะงูเวทย์อีก  !” - จางเทีย ยิ้ม

ทุกคนในปราสาทต่างก็มอง จางเทีย ด้วยสายตาที่ทึ่ง