spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

Chapter 339: ความทะเยอทะยาน

จางหยาง ดูดีกว่าที่  จางเทีย คิดเอาไว้ เขานอนอยู่ที่เตียงและขาข้างหนึ่งห้อยไว้  มีผ้าพันแผลเล็กๆที่ตาซ้าย นอกจากว่าเคลื่อนไหวได้ไม่สะดวกแล้วก็ไม่ได้ดูแย่เท่าไหร่

จางหยาง ได้บอกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสองวันก่อนให้ จางเทีย รู้  แม้ว่าเขาจะโดนลักพาตัวไปแต่เขาก็พอจำเรื่องราวได้บ้าง

“ มันดึกแล้วตอนนั้น เพื่อนร่วมงานก็กลับแล้วเหลือข้าแค่คนเดียว ข้าไปเช็คที่ทำงานแต่มีคน 3 คนเข้ามาตอนนั้น ตอนแรกข้าคิดว่าพวกนั้นเป็นแขกและไม่ได้ระวังอะไร พวกนั้นถามข้าว่าข้าใช่ จางหยาง รึเปล่า ข้าก็ตอบกลับว่าใช่ จากนั้นข้าก็หมดสติไป... “

จางหลาย อธิบายอย่างอายๆ จางเทีย เข้าใจความรู้สึกของพี่เขา เพราะพี่เขานั้นอยู่แค่ระดับ 5 และยังไม่ได้สร้างพลังฉีต่อสู้  เขาก็เหมือนกับคนธรรมดาที่ไม่มีความสามารถที่จะสู้กับพวกนักสู้ระดับ 7-8 ได้  ดังนั้นแล้วมันจึงง่ายมากที่จะทำให้เขาหมดสติ

“ แล้วไงต่อ ? “

“ ตอนข้าตื่นมา ข้าอยู่ในรถ แขนขาโดนมัด ปากโดนปิด รถเหมือนจะขับเร็วแต่ข้าไม่รู้ว่ามันมุ่งหน้าไปที่ไหน มันไม่น่าจะใกล้เมืองจินไห่ ในตอนที่พวกนั้นเห็นข้าตื่น พวกนั้นก็ดึงเทปจากปากข้าออกและถามคำถามข้า --- วิธีการทำยารักษารอบด้านทำยังไง ? “ - จางหยาง ยิ้มออกมาอย่างขมขื่น – “ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้ยินชื่อยานี่ แน่นอนว่าข้าไม่รู้ว่าจะตอบยังไง  ดังนั้นพวกนั้นเลยทรมานข้า เมื่อไม่ได้รับคำตอบ พวกนั้นก็ถามว่าเจ้าให้ข้าปิดบังอะไรให้รึเปล่า ข้าตอบว่าไม่  จากนั้นพวกนั้นก็เอาเทปมาปิดปากข้าอีกรอบ “

ในตอนที่เขาอธิบาย จางหยาง มีสีหน้ากระอักกระอ่วน เขามองไปที่ จางเทีย ที่นั่งอยู่ข้างๆ – “ ข้ากลัวมากในตอนนั้น แม้ว่าพวกนั้นจะปิดปากข้าไว้แต่ข้าก็ได้ยินอย่างชัดเจนว่าพวกนั้นพูดถึงเรื่องอะไร เมื่อไม่ได้รับคำตอบจากข้า พวกนั้นเลยคุยกันเรื่องฝังข้า จากนั้นข้าก็คิดถึงเจ้า, เฉี่ยนเอ๋อ และพ่อแม่  ข้าไม่รู้ว่าข้าจะได้เจอพวกเจ้าอีกรึเปล่า ! “

เมื่อได้ยินคำพูดของพี่ จางเทีย ก็ไม่ได้พูดอะไร เขาแค่กุมมือของพี่เอาไว้แน่น

“ ตอนนั้น  ข้าคิดว่าข้าคงโดนฝัง ข้าได้ยินเสียงเบรก จากนั้นข้าก็รู้สึกว่ารถไปชนกับรถอีกคัน ผลก็คือรถของเราพลิกคว่ำ ในเวลาเดียวกันข้าก็กระเด็นออกมา สำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นแล้วข้าจำไม่ได้ .. “

แม้ว่า จางหยาง จะจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นต่อแต่ จางเทีย ก็พอรู้เรื่องแล้ว  ในตอนที่คนขับ ขับไปตามทางภูเขาด้านเหนือ มีพวกเด็กขับรถที่นั่น เพราะแบบนั้นรถเลยชนกันทำให้มันตกลงมาจากหน้าผาสูงกว่า 10 ม.

โชคดีที่ จางหยาง กระเด็นออกมา  แม้ว่าขาเขาจะหักและร่างกายมีแผลแต่ จางหยาง ก็ถือว่าหลุดจากการควบคุมของพวกนั้นได้แล้ว

ในตอนที่เด็กที่ขับรถจอดและเตรียมตัวที่จะช่วยคนในรถ พวกนั้นก็เห็นว่าแขนขาและปากของ จางหยาง โดนมัดไว้  พวกเขาเลยรู้สึกทันทีว่าผิดปกติ

ดังนั้นคนคุ้มกันของพวกนั้นเลยลงมือ บางคนถึงกับแข็งแกร่งด้วย  ผลก็คือหนึ่งในพวกลักพาตัวโดนฆ่าทันทีและคนที่เหลือนั้นโดนจับแต่พวกนั้นฆ่าตัวตายโดยการใช้ยาพิษในฟัน

เมื่อตระหนักได้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้น พวกเด็กรวยๆนั่นก็รีบส่ง จางหยาง ไปที่โรงพยาบาลและเรียกตำรวจ

นี่แหละคือเนื้อเรื่องของมัน ในตอนที่ จางเทีย รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับ จางหยาง  จางหยาง นั้นยังคงโคม่าอยู่ในโรงพยาบาล

จางเทีย รู้ว่าพี่ชายเขาแน่นอนว่าต้องเจ็บตัวเพราะเขา  หัวหน้าของการลงมือในตระกูลเฉินนี้ไม่แน่ใจว่า จางเทีย เป็นแค่คนเดียวที่รู้วิธีทำยารักษารอบด้านรึเปล่า ดังนั้นเขาจึงได้ส่งคนมาที่จินไห่และตัดสินใจลงมือพร้อมกัน

จากจุดนี้ จางเทีย ตระหนักได้ว่าองค์กรนี้ใหญ่อย่างมากและมีกฎที่เคร่งครัด เพราะพวกเขาต้องร่วมมือกันจากทั้งสองทางทั้งบนเกาะและในจินไห่ พวกเขาต้องใช้คริสตัลสื่อสารสองอันซึ่งคนธรรมดาไม่น่าที่จะหาซื้อได้

หลังจากที่ฟังเรื่องของ จางหยาง แล้ว จางเทีย ก็ได้บอกพี่ทุกอย่างรวมไปถึงที่เขาสามารถทำยารักษารอบด้านและการที่เขาโดนลอบฆ่าด้วย

หลังจากที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับ จางเทีย   จางหยาง ก็อึ้งแต่เมื่อเทียบกับการลอบฆ่าแล้ว ความแข็งแกร่งและความสามารถของ จางเทีย น่ะน่าทึ่งยิ่งกว่า

“ เจ้าอยู่ระดับ 7  หลังจากไปอยู่เกาะมังกรลับแค่ครึ่งปีเหรอ ? เจ้าสามารถผลิตยารักษารอบด้านได้ด้วย ? “ – จางหยาง ถามออกมาด้วยความทึ่ง

“ ใช่  !” - จางเทีย พยักหน้า – “ อย่าเพิ่งบอกพ่อแม่ในเรื่องที่เกิดกับข้าบนเกาะ มันจะทำให้พวกเขากังวลมากกว่าเดิม ! “

“ ข้ารู้ แต่เจ้าโอเคกับเรื่องนี้จริงๆเหรอ ? ถ้าเอาจริง เจ้าจะได้รับโอกาสในการเป็นที่รู้จักทั่วตระกูลจางผ่านทางเกาะมังกรลับ หลังจากที่อยู่ในจินไห่มากกว่าครึ่งปี ข้าตระหนักได้ว่าตระกูลของเราน่ะมีอำนาจกว่าพันธมิตรซะอีก ! “

 “ใช่ วังไฮหยวนน่ะมีอำนาจมากแต่มันอาจจะไม่เหมาะที่ข้าจะเป็นชนชั้นสูงของตระกูลเหมือนเป้าหมายของคนอื่นๆ ! “ - จางเทีย มองไปที่อีกฝ่ายด้วยท่าทีจริงจัง – “ ข้ายังไม่หลุดจากการควบคุมของวังไฮหยวนอย่างสิ้นเชิง ข้ายังคงเป็นตระกูลจางแต่ถ้าเทียบกับคนอื่นแล้ว ข้าเลือกทางที่เข้ากับตระกูลได้ง่ายกว่า  นี่คือข้อดีทั้งสำหรับข้าและวังไฮหยวน ไม่งั้นแล้วข้าคงมาที่นี่ตอนนี้ไม่ได้ ! “

“ ข้าหวังว่าจะเป็นแบบนั้น  !” - จางหยาง คิด – “ แต่ข้าก็ยังรู้สึกเสียดายที่เจ้าจะตีตัวออกห่างจากวังไฮหยวนและเป็นสมาชิกนอกกฎของระบบตระกูล ! “

“ ไม่มีอะไรน่าเสียดายหรอก ที่ไหนมีเสียก็ต้องมีได้ วังไฮหยวนเป็นเรือลำใหญ่ซึ่งมีผู้คนมากมาย บางคนน่ะไม่สามารถรู้ตัวตนได้ง่ายๆซึ่งทำให้ข้าอึดอัด ข้าไม่ชอบให้คนอื่นมาขีดเส้นชีวิตให้ อีกอย่าง ข้าตั้งใจที่จะออกจากวังไฮหยวนและไม่ต้องการมีเรื่องกับพวกเขา  ข้าเลือกแค่ปกป้องตัวเอง พวกนั้นรู้ดี ! ตัวตนของข้าในวังไฮหยวนขึ้นอยู่กับความสามารถของข้าและค่าที่ข้าสร้างให้กับตระกูลมากกว่าที่สนว่าข้าจะทำตัวยังไง ! “

จางหยาง มองไปที่ จางเทีย และรู้สึกว่าน้อยชายนั้นเปลี่ยนไปมากจากครึ่งปีที่แล้ว  จางเทีย สูงขึ้นและดุดันขึ้นกว่าเดิม ตาของเขาเป็นประกาย ที่สำคัญกว่านั้นจิตใจ จางเทีย ได้เติบโตเป็นผู้ใหญ่และแข็งแกร่งขึ้นด้วย

จางหยาง รู้สึกว่า จางเทีย แข็งแกร่งพอที่จะแบกรับภาระของครอบครัวได้แล้วและมีความมั่นใจและความเด็ดเดี่ยวทีจะเผชิญหน้ากับปัญหา

 ตอนอายุ 17  จางเทีย ได้กลายเป็นเสาหลักของครอบครัว เมื่อเห็นแบบนั้น จางหยาง ก็รู้สึกสบายใจอย่างมาก

“ ตอนข้าโดนลักพาตัวและรอถูกฝัง  ข้ากังวลเรื่องพ่อแม่และลูก ข้าคิดถึงเรื่องนี้มาหลายวัน มันทำให้ข้ากลัว ตอนนี้ข้าวางใจแล้วเมื่อเห็นเจ้าเปลี่ยนไป  เจ้ามีความสามารถที่จะดูแลทุกคนได้ ! “ - จางหยาง ยิ้มออกมาอย่างพอใจ

“ ไม่ต้องกังวลพี่ ข้าจะต้องแก้แค้นให้ท่านอย่างแน่นอน ! “ – สายตาอันเย็นชาได้แสดงออกมา

“ เจ้ารู้มั้ยว่าพวกนั้นเป็นใคร ?”

เพื่อที่จะให้ครอบครัวสบายใจ  จางเทีย ไม่ได้บอก จางหยาง ถึงความจริงที่เขารู้  เขาเลือกที่จะโกหกออกไปแทน

“ พวกคนที่ทำแบบนี้ได้แน่นอนว่าต้องไม่ใช่คนธรรมดา เพราะพวกนั้นได้เสียคนไปเยอะในครี้งนี้ มันต้องมีเบาะแสบาง ตราบใดที่ข้ายังมีชีวิตอยู่และสามารถทำยาได้ ข้าเชื่อว่าพวกนั้นต้องกลับมาในไม่ช้า ! “

“ โอ้ ยาที่เจ้าพูดถึงนั่นมันอะไร ? “ - จางหยาง ถามออกมาด้วยความสงสัย

จางเทีย อธิบายฟังก์ชันการทำงานของยาให้ฟัง เมื่อได้ยินแบบนั้นตาของ จางหยาง ก็แทบหลุดออกมาจากเบ้า  - “ ไม่ใช่ว่าสุยอดเอนไซม์ซึ่งสามารถรักษาโรคทุกอย่างและทำให้ร่างกายแข็งแรงขึ้นหรอกนะ ? “

“ ก็เกือบเหมือนจะเป็นแบบนั้น  ! “

“ เจ้าไปเรียนวิธีการผลิตของแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ?”

“ หลังจากที่ออกจากแบล็คฮ็อตมา ข้ามีโอกาสได้เรียนความรู้ลึกลับที่คนอื่นชำนาญไม่ได้ ด้วยความรู้นี้ ข้าจึงสร้างมันขึ้นมาได้ ! “

“ เจ้าบอกว่าเจ้าร่วมงานกับกลุ่มลองวินเพื่อขายมัน  ตามที่ข้ารู้ มันยากมากที่กลุ่มธุรกิจธรรมดาจะร่วมมือกับกลุ่มที่ยิ่งใหญ่แบนั้นได้ และกลายเป็นพ่อค้ารายใหญ่  อีกอย่างแล้วกลุ่มลองวินมักจะต้องการของจำนวนมาก เจ้าทำยาได้กี่ขวดต่อปี ? “

“ มากกว่า 1 ล้านขวด ! “ - จางเทีย ตอบกลับอย่างใจเย็น

“ อะไรนะ ? “ - จางหยาง คิดว่าเขาได้ยินไม่ชัด  เขาลุกขึ้นนั่งทันทีและตาเบิกกว้าง – “ กี่ขวดนะ ? “

“ มากกว่า 1 ล้าน  ! “ - จางเทีย มองไปที่พี่ชายด้วยท่าทีใจเย็นโดยไม่คิดว่าพี่ชายเขาจะช็อก – “ จากนี้ครอบครัวของเราจะมีเงินอย่างน้อยหลายล้านทองต่อปีโดยการขายยานี่  ด้วยเงินพวกนี้เราสามารถทำอะไรก็ได้ที่ต้องการ มันเป็นไปได้ที่ท่านกับข้าจะสร้างตระกูลขึ้นมาให้เทียบเท่ากับวังไฮหยวน ! “

“ มาก...กว่า...ล้าน...ขวด.. “ – จางหยาง มองไปที่ จางเทีย ด้วยตาที่แข็งทื่อ  ตาของเขาไม่ได้โฟกัสไปที่ จางเทีย  เพราะเขาอึ้งกับจำนวนที่ได้ยิน  ที่ทำให้ช็อกกว่านั้นคือความทะเยอทะยานของ จางเทีย ที่จะสร้างตระกูลให้เทียบเท่ากับวังไฮหยวน