spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

Chapter 315: หน้าไม่อาย

ในเสี้ยววินาที จางเทีย ก็ได้อ้าแขนของเขาและพุ่งไปหาเธอ  ผลก็คือหญิงสาวคนนั้นหลบและพุ่งหนีออกไปแล้วบินห่างออกไปกว่า 10 ม.  จางเทีย ไม่ได้หยุด เขายังคงพุ่งไปหาเธอต่อราวกับหมาป่าที่หิวโหย

หญิงสาวถอยหลังกลับ ส่วน จางเทีย ยังคงเดินหน้า ในคืนนี้นหญิงสาวได้พุ่งไปได้ 100 ม.ในเสี้ยวพริบตา ในเวลาเดียวกัน จางเทีย ก็ได้ปล่อยแรงเต็มที่ของตัวเองออกมาเพื่อไล่ตามเธอ

“ ถ้าเจ้ายังไล่ข้าต่อ ข้าจะอัดเจ้า  !” – หญิงสาวหงุดหงิดขึ้นมานิดๆ

“ เจ้าขโมยของข้า ตอนนี้อยากจะหนีงั้นเหรอ ? “ - จางเทีย พูดด้วยความหงุดหงิด

“ พวกมันเป็นรองเท้าของข้า ! “ – หญิงสาวหงุดหงิดขึ้นมาเพราะ จางเทีย

“ เจ้าแย่งมันไปจากข้า มันจะเป็นรองเท้าของเจ้าได้ไง ? ข้าเก็บมันมาจากป่า  เจ้ายืนยันได้ไงว่าเป็นเจ้าของ ? มีแค่เจ้ารึไงที่มีรองเท้า ? เจ้ามาแกล้งรุ่นน้องเพราะแค่เจ้าเป็นรุ่นพี่งั้นเหรอ ?  เจ้าน่ะทำตามต้องการได้เพาะเจ้ามีทักษะบินที่เหนือกว่างั้นเหรอ ?  ว่าข้าจะเอาชนะเจ้าไม่ได้แต่ข้าก็จะลอง ข้าจะดูว่าเจ้าจะอัดข้าจนตายรึเปล่า ... “ - จางเทีย พูดราวกับโดนปักปรำ

“ ไอ้บ้าเอ้ย ! “ - หญิงสาวด่าออกมา ในตอนที่เธอเห็น จางเทีย พุ่งเข้ามาหาเธอ เธอก็บินกลับออกไปด้วยใบหน้าที่แดงกล่ำ

จางเทีย พุ่งเข้าไปหาเธอโดยกางแขนออก แน่นอนว่าเขาต้องการที่จะกอดเธอ ตั้งแต่ที่เธอเกิดมา เธอไม่เคยโดนใครกอดแบบนี้มาก่อน ท่าทางของ จางเทีย ทำให้เธอกลัว

การผลิตยารักษารอบด้านขึ้นมานี้ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่ในวังมังกรลับ ในตอนที่เธอได้ยินว่าคนที่ผลิตมันขึ้นมานั้นชื่อ จางเทีย ที่ซึ่งอยู่ที่ศาลาซองเตา เธอก็ต้องการที่จะไปดู

เพราะมีคนชื่อเดียวกันอยู่เยอะในวังมังกรลับ ในตอนที่เธอได้ยินชื่อ จางเทีย  ที่ทำยานี้ขึ้นมา ตอนแรกเธอคิดถึงไอ้บ้าที่เธอเจอในหุบเขาสมุนไพร  ด้วยความสงสัยที่มี เธอเลยมาที่ศาลาซองเตาเพื่อดูและพบว่าเป็นคนคนเดียวกัน

เธอไม่คิดว่า จางเทีย จะรู้ถึงการมาของเธอได้จากกลิ่น  ไม่ใช่แค่นั้น เขายังพูดแย่ๆเพื่อบังคับให้เธอออกมาอีก อีกอย่างแล้วคำพูดที่หลงใหลและจริงใจของ จางเทีย และท่าทีหน้าไม่อายนี้น่ะก็ทำให้เธอกลัวขึ้นมาอีกครั้ง

เธอไม่เคยเห็นใครเป็นแบบนี้มาก่อนตั้งแต่ที่เกิดมา เธอไม่รู้ว่าจะรับมือกับเขายังไง  แม้เธออยากสั่งสอนบทเรียนเขาแต่เธอก็ไม่อาจตัดสินใจได้ ดังนั้นเมื่อเจอกับความตรงไปตรงมาของ จางเทีย และดวงตา,การกระทำที่น่าไม่อาย  เธอไม่กล้าที่จะมองไปที่ตาของ จางเทีย โดยตรง

ตอนนั้นแม้ว่าเธอต้องการที่จะหนีแต่ จางเทีย ไม่ยอมปล่อยเธอไป เขากลับไล่ตามเธอมาตลอด

เธอไม่เคยโดนไล่ตามแบบนี้มาก่อน  ดังนั้นเมื่อโดน จางเทีย ไล่ตาม ความรู้สึกแปลกจึงเกิดขึ้นมาในตัวของเธอ

แต่เธอน่ะแข็งแกร่งกว่า จางเทีย มาก แม้ว่า จางเทีย จะมีความอึดจาก Wild Wolf Seven-Strength Fruit  9 ผลที่กินไปแต่เขาก็ยังเทียบความเร็วกับเธอไม่ได้

ในเสี้ยวพริบตาเมื่อพวกเขาออกห่างจากศาลาซองเตาได้ 500 ม. ในตอนที่เธอหลุดระยะสายตาไป จางเทีย ก็เริ่มลน ตอนนี้เขาจับมือเธอไม่ได้ด้วยซ้ำ ถ้าเธอหนีไปแบบนี้ เขาไม่รู้ว่าเขาจะได้เจอเธออีกตอนไหน

“ เฮ้ หยุดเลย ถ้าเจ้ายังหนีอยู่ ข้าจะโจมตีเจ้าแล้วนะ ! “ - จางเทีย เริ่มขู่เธอ แม้ว่า จางเทีย เทียบความเร็วกับเธอไม่ได้แต่ด้วย Wild Wolf Seven-Strength Fruit   ที่มีทำให้เขาอึดกว่า แม้ว่าในตอนวิ่งแต่ จางเทีย ก็ยังพูดคุยได้แบบปกติ

เมื่อได้ยินเสียงตะโกนของ จางเทีย  หญิงสาวตรงหน้าก็ได้ยิ้มออกมา

เธอไม่คิดมาก่อนว่า จางเทีย จะพูดคุยได้อย่างปกติ หญิงสาวทึ่งกับความอึดและการวิ่งของ จางเทีย

“ เจ้ามีเวลา 3 วิ อย่ามาเสียดายแล้วกัน ! “

หญิงสาวไม่สนใจคำพูดของ จางเทีย – “3...2...1 จับโจร โจรผู้หญิงที่ขโมยรองเท้าข้าไป ... “  - จางเทีย ตะโกนไล่หลังตามมา – “ ถ้าเจ้าไม่หยุด ข้าจะฟ้องเรื่องนี้กับวังจินหยุนแล้วตั้งค่าหัวสูงๆ  ข้าไม่กลัวเจ้าหรอก ข้าทำได้  เจ้าน่ะขโมยรองเท้าข้า รอคนอื่นมาตัดสินละกัน.. “

หญิงสาวหงุดหงิดขึ้นมา เธอไม่คิดว่า จางเทีย จะหน้าไม่อายแบบนี้ เพราะเธอไม่ต้องการให้เรื่องเล็กๆนี่เป็นที่รู้กันในสาธารณะ หลังจากที่ด่า จางเทีย  แล้วในที่สุดเธอก็หยุด

ตอนที่ จางเทีย ตามเธอทัน  เธอนั้นโกรธอย่างมากจนโยนรองเท้าใส่หัว จางเทีย – “ เอาไป ! “

จางเทีย หัวเราะออกมาและจับรองเท้าไว้ก่อนจะซุกมันเก็บเข้าไปในเสื้อ  “ แค่นี่แหละ เจ้าจะมาเอาของของคนอื่นได้ยังไง ? เจ้าต้องคืนมันให้เจ้าของสิ ! “

“ ไอ้บัดซบ ! “ – หญิงสาวด่าออกมา

จางเทีย ตอบกลับพร้อมกับกรอกตา – “ เจ้าไม่อยากได้มันจริงๆเหรอ ? ”

“ ใช่ ข้าไม่อยากได้แล้ว !” - หญิงสาวมองมาที่ จางเทีย พร้อมกัดฟันแน่  เธอสงสัยว่าเขาจะทำยังไงต่อ

“ ดี งั้นมันถือว่าเป็นของแทนความรักแล้วกัน ข้าจะเอามันไว้เอง ยังไงข้าก็จะเก็บมันไว้อย่างดี ! “ – จางเทีย มองไปที่เธอด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยอารมณ์มากมายซึ่งทำให้เธอขนลุก

“ เจ้า...เจ้า..ข้าให้ของแทนความรักกับเจ้าตอนไหน ?” – หน้าของหญิงสาวแดงกล่ำและได้ชี้นิ้วมาที่ จางเทีย

“ เจ้าบอกเองตะกี้นิ  !” – จางเทีย โบกรองเท้าไปมาตรงห้าเธอก่อนจะรีบซ่อนมันไว้ในเสื้อ – “  เจ้าเอารองเท้านี่มาให้ข้าและบอกว่าไม่ต้องการมัน ไม่ใช่ว่ามันคือของแทนความรักรึไง ? ข้าก็ไม่ได้อยากได้รองเท้าหรอกนะแต่เมื่อสาวเอารองเท้าให้ข้าแล้ว ไม่ใช่ว่ามันคือของแทนความรักเหรอ ? งั้นไปอธิบายให้คนอื่นฟังแล้วให้พวกนั้นตัดสิน  ไม่ใช่ว่าผู้หญิงที่ตกหลุมรักผู้ชายจะให้ของแทนความรักไว้เหรอ ? เจ้ากล้าบอกมั้ยว่านี่ไม่ใช่รองเท้าเจ้า ? เจ้ากล้าบอกมั้ยว่าเจ้าไม่ได้เอาให้ข้า ? “

จางเทีย พูดและยิ้มให้กับเธอ

“ เจ้า..ไอ้บัดซบ ! “  - หญิงสาวทั้งหงุดหงิดและอาย เธอสงสัยว่าทำไมถึงมีคนหน้าไม่อายแบบนี้บนโลกด้วย ? เขาคือโจรในหมู่โจร  เขาพูดได้ยังไงว่าข้าขโมยของของเขาโดยการเอารองเท้าตัวเองคืน ? ถ้าข้าไม่จำเป็นต้องใช้มัน มันก็จะกลายเป็นของแทนความรัก

“ ตอนนี้เจ้าเอารองเท้าให้ข้าแล้ว ข้าขอรู้ชื่อเจ้าได้มั้ย ? “ – จางเทีย ถามโดยไม่รู้ว่ามันหน้าไม่อายแค่ไหน

“ เอารองเท้าข้าคืนมา ! “  - เธอคลั่งอย่างมากจนเกือบสลบ เมื่อได้ยินการตอบกลับของ จางเทีย  เธอก็ยิ่งอายและหงุดหงิดกว่าเดิม  เธอพุ่งเข้าไปตบ จางเทีย ทันที

แต่ จางเทีย ไม่ได้หลบการโจมตีของเธอ เขาแค่ยืนนิ่งรอให้เธอโจมตี  เขาร้องออกมาก่อนจะกระเด็นกลับหลังแล้วตกลงไปที่ทุ่งหญ้าห่างออกไปหลายเมตร เขากลิ้งไปกว่า 10 ม.และในที่สุดก็อยู่ด้านล่างเนินหญ้า  เท้าเขากระดิกอยู่สองครั้งและไม่ได้ขยับอีก

หญิงสาวอึ้งเพราะเธอไม่คิดว่า จางเทีย จะไม่หลบ  เธอใช้แรงไปแค่ 30% แต่ชัดแล้วว่าเธอรู้ว่าแม้จะเป็นการตบเพียงครั้งเดียวแต่เธอสามารถฆ่าเสือรึเสือดาวได้ง่ายๆ คนธรรมดาคงยากที่จะทนมันได้

‘ เขาอ่อนแอแบบนั้นเลยเหรอ ? ข้าอัดเขาจนตายเลยเหรอ ? ‘ ในตอนที่เธอคิดแบบนั้น เธอก็รู้สึกเสียใจขึ้นมา  เมื่อเห็น จางเทีย นอนนิ่งอย่างกับศพ  หญิงสาวก็รีบบินลงไปที่เนินหญ้า

จางเทีย ที่นอนอยู่นั้นหน้าซีด ตาของเขาปิด เขาดูเหมือนกลัวนิดๆ เมื่อเห็นสีหน้าของ จางเทีย  แล้ว หญิงสาวก็เศร้ากว่าเดิม เธอรีบนั่งยองๆตรงหน้าเขาเพื่อเช็คอาการ

หญิงสาวยื่นมือไปที่จมูก จางเทีย เพื่อตรวจลมหมายใจ   ไม่คาคคิดเลยว่า จางเทีย จะเงยหน้าขึ้นมาแล้วจูบมือของเธอ

“ อ๊าก.. “ – มันรู้สึกเหือนโดนฟ้าผ่า เธอตัวสั่นไปทั้งตัว ก่อนที่เธอจะได้ตอบโต้  จางเทีย ที่นอนอยู่ที่พื้นก็คว้าข้อมือทั้งสองของเธอไว้แล้วกอดเธอแน่น  จากนั้นหลังจากที่พลิกตัวแล้วเขาก็กดตัวเธอลงกับพื้น

นี่มันเกินกว่าที่เธอคาดเอาไว้ที่ จางเทีย แกล้งตาย  เธอไม่ได้เตรียมตัวมาก่อนจึงถูก จางเทีย กดลงมาแบบนี้ แรงของเขาน่ะมากซะจนเธอไม่อาจสลัดเขาได้  ผลก็คือเธอทำได้แค่ถูกกดไว้ใต้ตัวของ จางเทีย เท่านั้น

ตอนนั้นมันเหมือนกับว่า จางเทีย กำลังข่มขืนเธออยู่  หญิงสาวหงุดหงิด  จากนั้นเธอก็เริ่มอายขึ้นมาและในที่สุดก็เริ่มลนลาน

แม้ว่า จางเทีย จะกดสาวๆมาหลายคนแต่ครั้งนี้เขารู้สึกตื่นเต้นที่สุด  แม้ว่าจะกดหญิงสาวคนนี้อยู่แต่ จางเทีย ไม่ได้ทำอะไร เขาแค่จ้องไปที่เธอเท่านั้น

หญิงสาวบิดตัวไปมาในตอนที่เธอพบว่า จางเทีย เหมือนกับกระทิงที่ไม่ยอมให้เธอใช้แรงออกมาเลยสักนิด ผลก็คือเธอทำได้แค่จ้อง จางเทีย ไปอย่างอายๆและหงุดหงิด – “ เจ้าต้องการอะไร เร็วเข้า ปล่อยข้าได้แล้ว ! “

“ ข้าไม่ปล่อย  ! “ – จางเทีย ส่ายหน้า – “ ถ้าข้าปล่อยเจ้า เจ้าก็จะหนีข้าไปอีก ถ้าเจ้าหนี ข้าก็จะจับเจ้าไม่ได้ ! เพราะการจับตัวเจ้ามันยาก ถ้าข้าปล่อยเจ้า  ข้าก็โง่แล้ว ! “

เมื่อได้ยินคำอธิบายของ จางเทีย หญิงสาวก็รู้สึกแปลกๆขึ้นมาซึ่งทั้งอบอุ่น,น่าอาย,หวานและน่าหงุดหงิด – “ ถ้าข้ารู้ว่าเจ้าบัดซบแบบนี้ ข้าคงตบเจ้าจนตายไปแล้ว ! “ – ในตอนที่มีความรู้สึกแปลกๆนั้น เธอก็ได้พึมพำออกมาอย่างหงุดหงิด