spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

Chapter 314: โด่งดัง

หลังจากที่ออกจากห้องสมุดแล้ มันก็มืดแล้ว  จางเทีย เดินกลับไปที่ที่เขาเห็นหญิงสาวกระโปรงแดงเมื่อวานและไปนั่งตรงนั้นและรอเธอ

จางเทีย หวังว่าจะเจอเธอที่นั่นอีกแต่หลังจากที่รอกว่า 3 ชม. นอกจากเสียงแมลงและลมเย็นๆที่พัดมาแล้วเขาก็ไม่เห็นอะไรเลย  สุดท้าย จางเทีย ก็รู้ว่าหญิงสาวนั้นคงไม่มาในคืนนี้  เขาได้ยิ้มอย่างขมขื่นออกมาและลุกขึ้นยืนจากหินก่อนจะปัดฝุ่นตามตัวก่อนจะเดินออกไป

‘ แล้วทำตามที่คนต้องการล่ะ .. ‘ ความคิดหนึ่งแว็บขึ้นมาในหัว จางเทีย  เขาจำที่ เฟโอ บอกเขาได้ เขาน่ะต้องรอเธอมาเรียกเขาว่าลุงรึไง

ตอนนั้น จางเทีย ก็คิดถึงสาวคนนั้นมีลูกที่เรียกเขาว่าลุง หน้าของ จางเทีย บิดเบี้ยว ในที่สุดเขาก็จับไปที่รองเท้าและกัดฟันแน่น

ตอนที่เขากลับไปที่พัก เขาก็ยืนยันอีกประโยค – สิ่งที่ไม่ได้รู้แค่คนเดียวน่ะไม่ใช่ความลับ มีการผลิตยารอบด้านที่มีคนอย่างน้อย 7 คนที่รู้

แม้ว่ามันจะดึกแล้วแต่ก็ยังมีคนกว่า 30 คนรอเขาอยู่ด้านนอกศาลาซองเตาทั้งผู้หญิงและชาย  ส่วนมากแล้วฝันที่จะเป็นศิษย์ของนักเล่นแร่แปรธาตุ หลายคนมาที่นี่เพื่อมาดูเฉยๆ เพราะพวกเขาได้ยินมาว่าคนที่ผลิตยารักษารอบด้านนั้นอยู่ที่นี่ ทุกคนเลยอยากเห็นว่าคนๆนั้นเป็นใคร

ยารักษารอบด้าน ! มันเป็นเรื่องที่ช็อกที่มีคนทำมันขึ้นมาได้ พวกเด็กที่อยากเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุต่างก็รู้สึกตื่นเต้น มันไม่คาดคิดว่าคนธรรมดาที่ว่าคนที่พวกเขาเจอทุกวันนั้นอยู่ๆก็กลายเป็นดาวดังขึ้นมา

เพราะเอนไซม์นั้นสามารถที่จะผลิตขึ้นมาได้ง่ายๆ พวกคนที่อยากเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุก็ได้ลองผลิตเอนไซม์ขึ้นมาเพื่อพิสูจน์ข้อสมมติฐานในโลกของนักเล่นแร่แปรธาตุ

แม้ว่าพวกเขาจะล้มเหลวกันหมดแต่ประสบการณ์ในการสร้างสุดยอดเอนไซม์นั้นคือจุดเริ่มต้นในการเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุ แม้ว่าเอนไซม์นั้นจะทำขึ้นมาได้ง่ายแต่มันก็ต้องใช้ความรู้มากมาย อาจารย์ของพวกเขาต้องให้พวกเขาคุ้นเคยกับคุณสมบัติต่างๆของยาและพืช อีกทั้งยังความรู้เกี่ยวกับความลับของร่างกายมนุษย์

เด็กฝึกหัดเกือบทุกคนได้ลองสร้างเอนไซม์ในตอนแรกและฝันที่จะสร้างยารักษารอบด้านโดยใช้สุดยอดเอนไซม์และได้มีชื่อเสียงขึ้นมา

แต่มันก็เป็นได้แค่ฝัน ในตอนที่ไม่มีสักคนที่ทำสำเร็จ ทุกคนก็ยอมรับมันแต่ไม่มีใครคิดว่าวันหนึ่งฝันของหลายๆคนที่ไม่อาจรู้ได้มาหลายร้อยปีนั้นในที่สุดก็สำเร็จขึ้นมาจากคนที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้
พวกเขาจะไม่ช็อกได้ไง ? พวกเขาจะไม่คึกได้ไง ?  พวกเขาจะไม่สงสัยได้ไง ? พวกเขาอดไม่ได้ที่จะตามหาชายคนนั้น  พวกเขาต้องการที่จะเห็นคนที่เก่งแบบนั้น

พวกคนที่รอ จางเทีย อยู่ต่างก็มีเป้าหมายต่างๆ  เพราะไม่มีคนงี่เง่าในแผนกทำลายสวรรค์ เกือบทุกคนรู้ว่าบางคนสามารถผลิตยารักษารอบด้านขึ้นมาได้ ทุกคนรู้สึกได้ถึงเงินและอำนาจที่ชายคนนั้นจะได้

เทียบกับคนทำยาอื่นๆแล้ว ยารักษารอบด้านนี้ไม่ได้มีผลมากมายอะไร  มันไม่ได้ผลกับสุขภาพมากมายเท่าไหร่เมื่อใช้กับพวกนักรบรึนักสู้ พวกเขาก็ถือว่ามันเป็นแค่ยารักษาระดับต้นที่มีผลมากมายแต่สำหรับหลายๆคนที่เจ็บปวดจากโรค ยานี่แน่นอนว่าเป็นยาวิเศษที่ส่งผลทันที

ในตอนที่ จางเทีย ไปใกล้ที่ศาลาซองเตา คนต่างๆก็มองมาที่เขา  จางเทีย รู้ว่าในที่สุดเขาก็เจอเรื่องนี้ เขาไม่ได้สนใจเท่าไหร่  เขากลับเดินไปที่หน้าประตูและเตรียมที่จะใส่กุญแจของเขาเข้าไป

จนกระทั่ง จางเทีย เปิดประตูออก คนพวกนั้นจึงตระหนักได้ถึงบางอย่าง เพราะเขาเกือบเป็นคนสุดท้ายที่กลับมาที่ศาลาซองเตา ทุกคนจึงคิดว่าเป็นเขา

คนที่มาล้อมศาลาต่างก็มองหน้ากัน  ในวินาทีนั้นทุกคนก็เงียบ บางคนมองหน้ากันแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆและอยากเดินเข้าไปหา จางเทีย

ในที่สุดก็มีบางคนเดินเข้าม

“ โทษทีนะ เจ้าใช่ จางเทีย รึเปล่า ? “ – เสียงหนึ่งดังขึ้นมาด้านหลัง

จางเทีย หยุดและหันกลับไปมอง เขาพบชายวัย 20 ปียืนอยู่ด้านหลังเขาที่ซึ่งมองมาที่เขาด้วยท่าทีจริงจัง

“ ใช่ ข้าคือ จางเทีย  ! “ - จางเทีย พูดออกมาและมองไปรอบๆ เขาเตรียมที่จะตอบคำถามนี้ไว้อยู่แล้ว

“ อ๊าก เขาคือ จางเทีย .. “

“ ข้าไม่คิดว่าเขาจะเด็กขนาดนี้ ! “

“ ข้าคิดว่าเขาจะเป็นรุ่นพี่ซะอีก เขาเป็นรุ่นน้อง !”

“ เขาหล่อจัง ! “

เมื่อได้ยินคำชื่นชมและเสียงกระซิบต่างๆและตาที่เป็นประกายขึ้นของแต่ละคน

“ โทษทีนะที่กวนแต่เจ้าใช่คนทำยารักษารอบด้านรึเปล่า ? “ – เด็กหนุ่มจะยืนยันอีกครั้ง

“ ใช่ ข้าทำมันเอง ! “ - จางเทีย เผยรอยยิ้มออกมา – “ ข้ารู้ว่าพวกเจ้าต้องการเห็นว่าใครทำยานี่ ตอนนี้พวกเจ้าก็เห็นแล้ว มันดึกแล้วและนี่ก็หนาวมากด้วย พวกเจ้ากลับไปดีกว่า ข้าไม่เชิญพวกเจ้าเข้าไปหรอกนะ ! “

เมื่อได้ยินคำพูดของ จางเทีย  ทุกคนอึ้ง ส่วนเด็กที่ถามออกมาก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ

ในตอนที่ จางเทีย หันกลับและต้องการที่จะเปิดประตูเข้าไปก็ได้มีชายอีกคนเดินออกมา

“ เดี๋ยว รุ่นน้อง ! “

จางเทีย คิ้วขมวดเล็กน้อยและหันกลับมา เมื่อได้ยินการเรียกแบบนั้น   จางเทีย ก็เหมือนโดนกดให้ต่ำลง

มันคือเด็กหนุ่มอายุ 20 ปีใส่ชุดสีขาวโดยที่เอวนั้นมีรูปหญ้าปักเอาไว้ ดูจากเอวแล้ว จางเทีย รู้ถึงฐานะของอีกฝ่ายทันที อีกฝ่ายเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุ  ป้ายของนักเล่นแร่แปรธาตุนั้นถือว่าเขามีสิทธิที่จะภูมิใจในตัวเอง

“ ข้า กูไบ่  เจ้าเคยได้ยินชื่อข้ามั้ย ? “ -แม้ว่าจะยิ้มแต่เด็กหนุ่มก็เผยท่าทีหยิ่งทะนงออกมา ในตอนที่เขาพูด เขาได้มองมาที่ จางเทีย เพื่อรอให้ จางเทีย พูดอะไรอย่าง ‘ ข้าได้ยินชื่อเจ้ามานานแล้ว ‘

แต่หลังจากที่มองไปที่ชายคนนั้นสองรอบ  จางเทีย ก็ส่ายหน้า – “ไม่เคยได้ยินมาก่อน ! “ - จางเทีย ไม่เคยได้ยินชื่อนี้จริงๆ มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาด้วย

เมื่อได้ยินคำพุดของ จางเทีย  หน้าของ กูไบ ก็นิ่งไป แต่ไม่นานเขาก็ยิ้มและทำท่าสง่าออก – “ เพราะรุ่นน้องอยู่ในวังมังกรลับไม่นาน เจ้าอาจจะไม่รู้เรื่องข้าก็ได้  ข้าอยู่อันดับ 27 ในรายชื่อการสร้าง ไม่ได้มากมายเท่าไหร่ ! “

เขาแก้ตัวออกมา

เมื่อได้ยินว่าอีกฝ่ายอยู่ในรายชื่อนักสร้าง  จางเทีย ก็มองอีกฝ่ายสองรอบแต่น้ำเสียงของ จางเทีย ยังคงสงบเหมือนเดิม – “ เจ้าต้องการอะไร ? “

“ ข้าได้ยินมาว่าเจ้าเป็นคนทำยารักษารอบด้านมา ข้าอยากเชิญเจ้าไปที่ศาลาปีกนกในหุบเขาสมุนไพร ! “

“ ศาลาปีกนก ? “ - จางเทีย พึมพำ

“ ใช่ หลังจากที่ได้ยินว่าเจ้าทำยารักษารอบด้านมา เพื่อนบางคนในหุบเขาสมุนไพรน่ะสงสัยเรื่องนี้อย่างมาก พวกเขาต้องการเรียนรู้จากเจ้า ! “

เมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย  จางเทีย ได้มองเข้าไปในตาอีกฝ่ายแล้ว  เขาเข้าใจได้ทันที จิรงๆแล้วพวกนี้ก็แค่ต้องการขโมยวิธีเขาในการผลิตยานี้ขึ้นมา ตอนนั้น จางเทีย ไม่ได้รู้สึกจะคุยกับพวกนี้อีกต่อไป

“ โทษที ข้าไม่ได้เรียนรู้การทำยาอะไรมากมาย เพราะข้าใช้ความรู้ลึกลับในการทำยา ข้ากลัวว่าข้าคงไม่แบ่งปันมันกับเจ้าหรอก ! “

ด้วยการที่ปฏิเสธโดยตรง รอยยิ้มของ กูไบ นิ่งไปทันที  ไม่นานเขาก็เหมือนคร่ำครวญออกมา

“ ยารักษารอบด้านน่ะมีผลมากมาย ตราบใดที่โปรโมทดีๆแน่นอนว่ามันต้องส่งผลดีต่อสิ่งมีชีวิตทุกอย่าง รุ่นน้อง เจ้าไม่ต้องหวงมันขนาดนั้นหรอก ด้วยความพยายามจากคนอื่นมาช่วย โลกของเราก็จะดีขึ้น ข้าเสนอมาเพราะหวังดีแท้ๆ ! “

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น  จางเทีย ทำท่าเป็นคนถูกทันที – “ ในฐานะรุ่นพี่ที่ต้องการจะนำความสุขต่อสิ่งมีชีวิตบนดาวนี้ แน่นอนว่าข้าต้องช่วยเจ้า งั้นเอางี้เป็นไง ต่อหน้าที่สาธารณะ เจ้าก็เอาสมบัติของเจ้าออกมาแล้วก็ซื้อยาของข้า   จากนั้นเจ้าก็เอายานี่ไปแจกจ่ายความสุขที่เจ้าต้องการฟรีๆ มีคนจนมากมายบนเกาะ เอางั้นเป็นไง พวกคนที่ไม่กล้าทำตามที่ตัวเองพูดก็เป็นได้แค่พวกบัดซบหน้าไม่อาย ! “

“ แค่ก..แค่ก.. “ - กูไบ เริ่มไออกมาเมื่อได้ยินคำพูดของ จางเทีย  เขารักษาสีหน้าของตัวเองไม่ได้ หน้าของเขาเริ่มแดง – “ เจ้า..เจ้า...เจ้าปฏิบัติต่อความสุขของทุกคนแบบนี้ได้ไง ? “

“ มันถือว่าเป็นเรื่องที่ดีที่จะสร้างความสุขให้ทุกคน เพื่อเรื่องนั้นแล้วชีวิตส่วนตัวและเกียรติน่ะเป็นแค่เรื่องเล็กๆ เราทิ้งพวกมันได้ตามต้องการ ไม่ต้องสนเรื่องเงิน รุ่นพี่ไม่กล้าที่จะทิ้งเรื่องพวกนั้นรึไง ?” - จางเทีย ถามออกมาพร้อมกับยิ้ม

“ เอิ่ม..สำหรับเรื่องนี้แล้ว ข้าจะ จะให้เจ้าช่วยได้ไง ถ้าข้าผลิตยาได้เอง ข้าจะทำแบบนั้น ไม่จำเป็นต้องให้เจ้าช่วยสักนิด ! “ – กูไบ ไม่รู้ว่าพูดอะไรออกไป

“ ถูกต้องเลยรุ่นพี่ ข้าก็คิดแบบนั้น สำหรับคนแล้วการกระทำอันยิ่งใหญ่ที่นำพาความสุขมาให้มันก็เหมือนกับการได้เข้าแต่งงาน แม้ว่าข้าจะเหนื่อยรึหมดแรง แต่ข้าก็จะทำมันด้วยตัวเอง ข้าไม่อยากให้คนอื่นมาช่วยหรอก ! “ - จางเทีย มองอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม – “ เจ้าอยากให้คนอื่นทำแทนมั้ยล่ะ ? ถ้าเจ้าอยากได้จริงๆ ข้าช่วยเจ้าได้นะ... “

พรืด ! เมื่อได้ยินคำพูดของ จางเทีย หลายคนก็ได้หัวเระออกมา สาวๆพากันหน้าแดงและด่า จางเทีย ในใจ

ไม่มีใครคิดว่าคนที่ทำยารักษารอบด้านนี้ขึ้นมาจะเป็นคนแบบนี้

“ แน่นอนว่าไม่จำเป็น ! “ – กูไบ สำลักกับคำพูดนั้น เส้นเลือดที่หน้าผากปูดขึ้นมา เขากลั้นอารมณ์ตัวเองไว้ไม่อยู่แล้ว

“ งั้นก็กลับไปเถอะรุ่นพี่ ข้าเองก็ไม่อยากให้เจ้าช่วย.. “

จากนั้น กูไบ ก็ตระหนักได้ว่าหลงกล จางเทีย แล้ว หลังจากที่มองไปรอบๆ กูไบ ก็อยู่ต่อไม่ได้อีก เขาออกจากศาลาซองเตาด้วยท่าทีอับอาย

ทุกคนรู้ว่า จางเทีย ไม่ใช่คนที่จะโดนหลอกด้วยเหตุผลแบบนี้ได้

“ รุ่นน้องจางเทีย เจ้ายังขายยานั่นอยู่มั้ย ? เราอยากได้บ้าง ! “ – บางคนตะโกนขึ้นมา

“ ยาล็อตแรกขายไปหมดแล้ว อีกล็อตน่าจะมาในอีกสองอาทิตย์ พวกเจ้าค่อยมาหาข้าตอนนั้นก็ได้ ! โปรดกลับไปก่อน ข้าจะต้องไปนอนแล้ว ! “

เมื่อได้ยินคำพูดของ จางเทีย  ทุกคนก็ได้กลับไป

หลังจากที่เห็นทุกคนกลับไปแล้ว จางเทีย ก็ตั้งใจที่จะกลับไปที่ห้อง อยู่ๆเขาก็ได้กลิ่นบางอย่าง  เขาหยิบเอารองเท้าที่เก็บไว้ในเสื้อออกมา หลังจากนั้นเขาก็มองไปที่รองเท้าด้วยความเอ็นดู

“ รองเท้าที่น่าสงสาร ! แกถูกเจ้าของทิ้ง ถ้าเจ้าของแกไม่มาหาแกคืนนี้ แกคงต้องตามข้าไป ! แต่เชื่อข้า ข้าจะหวงแกมากๆ ถ้าเจ้าของแกไม่โผล่มา แกต้องถูกแขวนไว้ในห้องโถงของวังฉินหยุนเพื่อเจ้าของแก “

“ ไอ้บ้านี่ ! “ - ไม่นานหลังจากที่พูดจบ  จางเทีย ก็เห็นหญิงสาวกระโปรงแดงตรงหน้าเขาที่ซึ่งตอนนี้เธอใส่กระโปรงสีขาวมา

เมื่อเห็นเธอแล้ว จางเทีย รู้สึกว่าทั้งโลกรวมถึงหัวใจเขากลับมามีชีวิตชีวาขึ้น มันเหมือนกับสายรุ้งปรากฏตรงหน้าเขา ความทรงจำที่หายไปนั้นได้กลับมาอีกครั้งพร้อมกับความรู้สึกมากมาย

“ เอารองเท้าข้าคืนมา ! “- หญิงสาวมองไปที่ จางเทีย ด้วยท่าทีอายและหงุดหงิด หน้าของเธอนั้นมีชั้นน้ำแข็งเกาะเล็กน้อย  ในวังมังกรลับนี้ไม่มีใครกล้าจะเอาของของเธอและพูดหยอกเธอแบบนี้

เขาราวกับไม่ได้ยินคำพูดของเธอ  จางเทีย แค่จ้องไปที่เธอ – “ ข้าไปที่ที่เราเจอกันเมื่อคืนและรออยู่กว่า 3 ชม. เมื่อรู้ว่าเจ้าไม่ไปที่นั่น ข้าเลยกลับมา ! “

“ ทำไมเจ้าถึงรอข้า ? “ – เสียงของหญิงสาวยังคงเย็นชา

“ เพราะข้าจำไมได้ว่าเจ้าหน้าตายังไง เมื่อคืนตอนที่ข้ากลับมา ข้าคิดถึงเจ้ามากแม้แต่ในฝันก็ด้วย ดังนั้นข้าจึงเกือบลืมหน้าของเจ้าไป ! เพราะข้ากลัวว่าข้าจะจำหน้าตาเจ้าไม่ได้ ข้าต้องการที่จะพบเจ้าที่นั่นอีกครั้ง... “ - จางเทีย ยิ้มออกมาอย่างสง่า – “ ตอนนี้มันโอเคแล้ว ข้าจำหน้าตาเจ้าได้อีกครั้งแล้ว ! “

หญิงสาวคิดจะอัด จางเทีย แต่ไม่รู้ว่าทำไมเมื่อได้ยินแบบนั้น เธอรู้สึกว่าหน้าของเธอร้อนขึ้นมาและชั้นน้ำแข็งตรงหน้านั้นเริ่มหายไป

เธอช็อกเล็กน้อยกับคำพูดนั้น เธอไม่เชื่อว่าคนเราจะคิดถึงใครมากขนาดนี้ได้จนลืมหน้าตาของอีกฝ่าย แต่เมื่อเห็นท่าทีแปลกๆและคำพูดพวกนี้ เธอรู้ว่า จางเทีย ไม่ได้โกหกเธอ

ท่าทีของ จางเทีย มันเหมือนกับไฟ  หญิงสาวน่ะไม่เคยเจอคำพูดแบบนี้มาก่อน เธอไม่เคยได้ยินมันมาก่อนด้วยซ้ำ

หลังจากที่มองไปที่ตาที่สดใสและจริงใจของ จางเทีย ใจของเธอก็เริ่มเต้นรัวขึ้นมา ผลก็คือเธอไม่กล้ามองไปที่ตาของ จางเทีย อีกต่อไป

“ อ๊าก ไปห่างๆข้าเลย ! “ - หญิงสาวหงุดหงิดในตอนแรกแต่เมื่อเห็น จางเทีย เดินเข้ามาหาอีกสองก้าว เธอก็ลนลาน  แม้ว่าเธอจะแข็งแกร่งกว่า จางเทีย มากแต่ตราบใดที่ จางเทีย เข้ามาใกล้เธอ เธอจะเครียดขึ้นมา สำหรับเธอแล้ว จางเทีย น่ะเป็นภัยคุกคาม

“ ดี ข้าจะไม่ขยับ... “ – ด้วยการที่กลัวว่าเธอจะหนีไปแบบเมื่อวาน  จางเทีย เลยหยุด

“ เจ้ารู้ได้ไงว่าข้าอยู่นี่ ! “ – หญิงสาวถาม จางเทีย ด้วยตาที่เบิกกว้าง  เมื่อเห็น จางเทีย อยู่นิ่ง ในที่สุดเธอก็พอรวบรวมสติได้

“ กลิ่นเจ้า  เจ้ามีกลิ่นที่พิเศษอย่างมาก ! “ - จางเทีย มองรอบตัวผู้หญิงคนนี้ด้วยสายตาเป็นประกายแล้วทำท่าฟุดฟิด – “  เจ้าสวยนะไม่ว่าจะใส่กระโปรงอะไรก็ตาม โอ้ เจ้ายังไม่ได้บอกชื่อเลยนิ ? “

หญิงสาวมองไปที่ จางเทีย  - “ ทำไมข้าต้องบอกชื่อเจ้าด้วย ? “

“ เพราะเจ้าทิ้งรองเท้าไว้และข้าเก็บมาให้ อีกอย่างข้าดูแลมันมาตั้งวันหนึ่ง อย่างน้อยเจ้าอก็ควรสุภาพกับคนที่ช่วยเจ้าสิ ! อีกอย่างเจ้าต้องเอารูปเจ้าให้ข้าด้วย  เพื่อข้าจะได้ไม่ลืมเจ้าอีก ! “ - จางเทีย โบกมือและพูดออกมาดังๆ

“ ไอ้บ้า ชัดเลยว่าเจ้าขโมยรองเท้าข้า ! “ – หญิงสาวกัดปากแล้วพูดต่อ – “ นี่ก็สุภาพเกินไปแล้วที่ข้าไม่อัดเจ้า ! “

“ เลิกไร้สาระได้แล้ว คนมีพรสวรรค์แบบข้าจะไปขโมยรองเท้าเจ้าได้ไง ! มันแพงมากรึไง ? ข้าจะขโมยได้ไงถ้ามันอยู่ที่เท้าของเจ้า ?” - จางเทีย ตอบกลับ – “ ข้าไม่สน ถ้าเจ้าไม่บอกชื่อ เจ้าก็ไม่ได้รองเท้าคืน ! “

หลังจากที่พูดจบ จางเทีย ก็รู้สึกว่ามือนั้นว่างเปล่า รองเท้าของเธอนั้นลอยออกไปจากมือเขาแล้ว

จางเทีย ตกใจกับพลังของเธอ  หลังจากที่เอารองเท้าไปแล้วผู้หญิงคนนั้นได้มองมาที่ จางเทีย อย่างพอใจ  ไม่คาดคิดเลยว่า จางเทีย จะพุ่งเข้าหาเธออย่างกับเสือที่ไล่ตามเหยื่อ....