spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
| *ตั้งค่าถาวร (คลิกตั้งค่าถาวร) |
Chapter 309: การแลกเปลี่ยนครั้งแรก
ตั้งแต่ที่พวกเขาตัดสินใจที่จะทำมัน พวกเขาก็จะทำมันอย่างดี
เพราะพวกเขาล้วนแต่เป็นคนหนุ่มที่เต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน หลังจากที่ตัดสินใจแล้ว พวกเขาก็เริ่มลงมือทันที
ตั้งแต่เช้า หยานหยวนคัง ก็ได้ไปที่ศาลาซองเตาในจุดที่นัดเจอ
เขาได้เอาลังใส่ขวดคริสตัลสองลังเข้าไปที่ห้อง จางเทีย หยานหยวนคัง และ จางเทีย เติมน้ำหมักใส่ขวดยาเหล่านั้น พวกเขาได้ยามาทั้งหมดกว่า 138 ขวด
“ ยาพวกนี้ยังไม่มีเครื่องหมาย ในอนาคตเราต้องประทับตาทุกขวดด้วย ! “ – หยานหยวนคัง พูดขึ้นมา
“ เราจะทำตราได้ที่ไหน ? “
“ มันมีให้ทำในแผนก นักเรียนที่ทำการบ่มเพาะเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุนั้นจะมีตราของตัวเองบนขวดยาหลังจากที่ผลิตมันขึ้นมาแล้ว เจ้าเรียกว่ายี่ห้อก็ได้ เครื่องหมายบนขวดยานั้นคือยี่ห้อ พวกมันน่ะจะถูกลงทะเบียนในกลุ่มนักเล่นแร่แปรธาตุและถือว่าเป็นลิขสิทธิ์ที่ถูกปกป้องโดยกลุ่มนักเล่นแร่แปรธาตุ ! “
“ ข้าไม่ใช่นักเล่นแร่แปรธาตุ ข้าจะไปทำเครื่องหมายบนขวดยาได้ยังไง ? “ - จางเทีย ถามออกมาด้วยความสงสัย
“ เจ้าทำได้ ขวดยาทุกขวดด้านในน่ะสามารถลงทะเบียนยี่ห้อในกลุ่มนักเล่นแร่แปรธาตุได้ ! ” - เขาเอาขวดยาเปล่าออกมาแล้วชี้ไปที่การออกแบบพิเศษของมัน – “ นี่คือขวดคริสตัลที่มีการออกแบบที่เป็นเอกลักษณ์ พวกกลุ่มนักเล่นแร่แปรธาตุได้ผลิตมันขึ้นมาและให้สิทธิที่จะประทับตราบนขวดเหล่านี้ได้ ! “
จางเทีย พยักหน้า เขาคิดว่าถ้ายาพวกนี้ขายดี ถ้าเขาผลิตมันได้เยอะ แน่นอนว่าเขาต้องมียี่ห้อของตัวเอง
หลังจากที่เติมน้ำหมักเข้าไปในขวด หยานหยวนคัง ได้เอายาไป 120 ขวด จางเทีย เก็บที่เหลือ 18 ขวดไว้ สำหรับ 120 ขวด จางเทีย ขายพวกมันไปขวดละ 4 ทอง
จางเทีย ตัดสินใจตั้งราคามันไว้ที่ 5 ทองซึ่งต่ำกว่ายาแก้พิษระดับ 1 อยู่ 10% และให้กำไร หยานหยวนคัง และคนอื่นๆ 20%
เพราะยานั้นปกติก็จะแพงอยู่แล้ว ร้านส่วนมากจึงจะคิดกำไรเพิ่ม 5-8% สำหรับเจ้าของอย่าง จางเทีย และ หยานหยวนคัง นั้นก็ได้รับกำไรไป 20% สบายๆ
สำหรับเงื่อนไขในการร่วมมือของทั้งสองฝ่าย ถ้าพวกเขาขายมันได้สำเร็จ ในอนาคต ไม่ว่าจะขายดีแค่ไหน จางเทีย ต้องเอายาให้พวกเขา 10,000 ขวดด้วยราคาต่ำกว่า 4 ทองต่อขวดเพื่อให้มั่นใจว่าการลงทุนของพวกเขาจะได้กำไร เพราะพวกเขาเป็นกลุ่มแรกที่กล้ามาลงทุนด้วย
หลังจากที่เอายา 120 ขวดไปแล้ว หยานหยวนคัง ตื่นเต้นอย่างมาก เขาได้รีบลา จางเทีย และรีบกลับไปทันที
จางเทีย นั่งอยู่ในห้องแล้วแสยะยิ้มออกมา เขานับเงิน 480 ทองที่ หยานหยวนคัง จ่ายมาอยู่หลายครั้ง เขาพอใจอย่างมาก นี่เป็นครั้งแรกที่ จางเทีย หาเงินด้วยพรสวรรค์และความสามารถของเขา ก่อนหน้านี้แม้ว่า จางเทีย จะหาเงินได้มากกว่านี้แต่เขาไม่ได้หามันมาด้วยความสามารถของตัวเอง
ในตอนที่กลุ่มเกรกอรี่ได้ชดเชยเงิน 5000 ทองให้กับเขา พวกนั้นจ่ายเพราะมันเป็นเรื่องเกี่ยวกับชีวิตของร้อยโทขั้นสองของแคมป์เหล็กโลหิต
ในตอนที่อยู่บาปี แม้ว่าเขาจะได้รับตำแหน่งผู้จัดการของหน่วยอุปกรณ์และได้เงินมาหลายทองต่ออาทิตย์แต่มันก็เพราะเขาน่ะมีอำนาจในกองทัพเขาเหล็ก
แม้แต่แหวนรูนเองก็ยังได้มาจากสนามรบ มันขึ้นอยู่กับโชค
แต่วันนี้ด้วยความสามารถของตัวเอง เขาหาเงินได้ 480 ทอง เขากำเงินในมือที่หนักราว 10 กก.และรู้สึกพอใจอย่างมาก
หลังจากที่ หยานหยวนคัง กลับไปแล้ว จางเทีย ก็ออกจากที่พักพร้อมกับเงินบางส่วน
...
เมื่อเห็น จางเทีย ตกลงมาจากเสาสูง 4 ม.อีกครั้งแม้ว่าจะยืนที่พื้นได้อย่างมั่นคง กูไคดี ที่รับผิดชอบในการแนะนำ จางเทีย ก็คิ้วขมวดและแสดงสีหน้าจริงจังออกมา
“ น้องจางเทีย เจ้าดูเหมือนจะไม่ค่อยมีสมาธินะวันนี้ ! เพราะเจ้าพัฒนาได้อย่างรวดเร็ว เจ้าไม่ควรที่จะอู้สิ ! “
“ ใช่ พี่กู ! “ - จางเทีย รู้สึกอายและเกาหน้าพร้อมกับโดดขึ้นจากพื้นแล้วกลับขึ้นไปยืนบนเสาอีกครั้ง หลังจากที่ฝึกมาหลายวัน แม้ว่า จางเทีย จะยังเอาชนะสาวๆไม่ได้แต่การเคลื่อนที่ของเขานั้นยืดหยุ่นมากกว่าเดิม เขายืนได้นานกว่าเดิมแล้ว แม้ว่าจะตกลงมาแต่ จางเทีย ก็ยังยืนอยู่บนพื้นได้อย่างปลอดภัยแทนที่จะล้มเหมือนในตอนแรก
วันนี้เพราะ จางเทีย ได้คิดเรื่องการหาเงิน เขาจึงเหม่อเล็กน้อย
“ แม้ว่าเจ้าจะมีแรงที่เท้าแต่มันก็ไม่พอ เพราะเจ้าน่ะต้องรู้สึกเหมือนเท้าเป็นตะปูและเหมือนน้ำพุ ในแต่ละวินาทีเจ้าควรที่จะให้เท้าตัวเองอยู่ในทั้งสองแบบนั้น มีแค่ตอนที่เจ้าสามารถยึดตำแหน่งและเคลื่อนไหวในเสี้ยวพริบตาเท่านั้นที่เจ้าจะผ่านได้ !”
จางเทีย พยักหน้า
หลังจากที่เพ่งสมาธิแล้ว จางเทีย ก็ทำได้ดีกว่าเก่าเยอะ สองชั่วโมงไม่นานก็ผ่านพ้นไป
ในตอนที่เขาฝึกเสร็จและลา กูไคดี จางเทีย ก็รีบออกจากสนามฝึกทันที
เมื่อเห็นว่า จางเทีย กังวล กูไคดี ก็เผยรอยยิ้มออกมาและส่ายหน้า
แม้ว่าจะฝึกมากว่า 2 ชม.แต่ตอนที่ จางเทีย ได้ออกจากสนามฝึกไปมันก็ยัง 9 โมงเช้าอยู่
หลังจากที่ออกจากสนามฝึกมาแล้ว จางเทีย ได้ตรงไปยังห้องโถงของปราสาทกลางและต่อคิวที่เคาเตอร์ที่เขาจ่ายเงินตอนแรก
หลังจากที่คนตรงหน้าจ่ายเงินรายเดือนไปแล้ว ในที่สุดก็ถึงตา จางเทีย
ด้านหลังเคาเตอร์นั้นก็ยังคงเป็นคนแก่เหมือนเดิม
“ ข้าอยากเช่าคลัง ! “ - จางเทีย ส่งบัตรไปให้คนแก่
ชายชรารับบัตรไปเสียบลงในเครื่อง หลังจากที่ดึงลิ้นชักออกมาแล้วเขาก็ได้ดูไปที่ข้อมูลบนเครื่องก่อนที่จะพยักหน้า – “ เจ้ามีเครดิตดี เจ้าเช่าของวังมังกรลับได้ เจ้าต้องการคลังแบบไหนล่ะ ? “
“ พื้นที่คลังประมาณ 200 ตร.ม. มันควรที่จะส่งถ่ายน้ำ,ลมและของได้ดี อีกอย่างแล้วคลังควรที่จะปลอดภัยด้วย นอกจากข้าแล้วห้ามคนอื่นเข้า ! “
“ อันเดียวที่ตรงกับความต้องการของเจ้าน่าจะเป็นโรงงานทำยาในวังมังกรลับ พวกคนทำยาน่ะก็มีคลังแบบนี้ซึ่งมีพื้นที่กว่า 210 ตร.ม. คลังน่ะมีลมพัด,น้ำถ่ายเทสะดวก นอกจากนี้แล้วแสงสว่างและอุณหภูมิก็ยังปรับได้ ! “
“ โรงงานของนักทำยา ? มันก็ไม่เลว “ - จางเทีย คิดในใจ
“ อัตรามันเท่าไหร่ล่ะ ? “
“ ค่าเช่าก็ 15 ทองต่อเดือน ! เจ้าต้องจ่ายก่อนถึงจะได้ใช้มัน “
ราคานี้มันสูงกว่าการเช่าห้องแต่ยังไงซะนี่ก็คือวังมังกรลับ มันยังคงเป็นราคาที่เขารับได้อยู่
“ ดี ข้าจะเช่าโรงงานนั้น ! “ - เมื่อพูดจบ จางเทีย ก็ได้ดึงกระเป๋าเงินออกมาและนับเงิน 180 เงินซึ่งเป็นเงินที่ หยานหยวนคัง จ่ายมา หลังจากที่จ่ายไปแล้วเขาเหลือเงินอยู่แค่ 300 ทอง
“ โรงงานของเจ้าอยู่ที่สวนโปเรียโกโก้ในหุบเขาสมุนไพร “- ชายชราคืนบัตรให้กับ จางเทีย พร้อมเอาบัตรเหล็กที่มีเครื่องหมายของ ‘ โปเรียโกโก้ ‘ ให้มาด้วย – “ บัตรนี้คือกุญแจที่จะเปิดสวนโปเรียโกโก้ เอามันไปลงทะเบียนที่ศูนย์จัดการในหุบเขาสมุนไพร จะมีคนนำทางเจ้าไปที่สวนโปเรียโกโก้ ! “
หลังจากที่มองดูบัตรเหล็กนั่นแล้ว จางเทีย ก็พบว่ามันคล้ายกับบัตรของเขาเพราะด้านหลังบัตรนั้นจะมีสัญลักษณ์สลักเอาไว้อยู่
เขาจับบัตรนั่นไว้และรีบไปที่หุบเขาสมุนไพรทันที
หุบเขาสมุนไพรนั้นอยู่ข้างๆปราสาทล่าง มันไม่ไกลจากศาลาความรู้นักและห่างจากแผนกซีซิไปแค่ 500 ม. หุบเขานี้อยู่ท่างทิศตะวันออก ส่วนแผนกซีซิงอยู่ทางทิศตะวันตกโดยมีสันเขาคั่นกลาง นี่เป็นมากกว่าหุบเขาเล็กๆที่เงียบสงบซึ่งปกคลุมไปด้วยสวนสมุนไพรมากมาย ในตอนที่ จางเทีย เข้าไปในเขตนั้น เขาก็ได้กลิ่นหอมของสมุนไพรต่างๆ
มีสวนมากมายกระจายไปทั่วหุบเขา ระหว่างทาง จางเทีย ได้เห็นห้องมากมายที่ชื่อ ‘ สวนพีโอนีขาว ‘ , ‘ ส่วนลิโคไลท์ ‘ , ‘ สวนแองเจลลิกา ‘, ‘ สวนพีโอนีแดง ‘……
จางเทีย เข้าไปที่ศูนย์จัดการเพื่อลงทะเบียน หลังจากนั้นพนักงานก็ได้พาเขาไปที่สวนโปเรียโกโก้
มีประตูเหล็กอยู่ด้านนอกสวน หลังจากที่เสียบบัตรเข้าไปที่ประตูเหล็กแล้ว จางเทีย ก็บิดด้ามจับที่ประตูเพื่อเปิดมันออก
สวนโปเรียโกโก้นั้นมีพื้นที่กว่า 300 ตร.ม. มันแบ่งออกเป็นหลายห้องรวมถึงห้องทดลอง, ห้องนั่งเล่นและคลังสมุนไพร มีเครื่องมือที่ไว้ใช้ทำยาด้วย
จางเทีย กังวลเกี่ยวกับคลังมากที่สุด หลังจากที่วนรอบๆคลังแล้ว จางเทีย ก็พบกับราวไม้ในคลังซึ่งมีเต็มไปหมด เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย – “ ข้าไม่ต้องการของพวกนี้ เจ้าเอาคนขนมันออกไปได้รึเปล่า ? “
“ ของพวกนี้น่ะเอาไว้ตากสมุนไพร พวกคนทำยาต่างก็ใช้มัน ! “ - พนักงานอธิบายเพราะเขาคิดว่า จางเทีย ไม่รู้เรื่องนี้
“ ข้าไม่ต้องใช้มัน ! “
“ เจ้าไม่ใช่คนทำยารึไง ? “ – พนักงานถามอย่างสงสัย
“ ใครบอกว่าข้าเป็นคนทำยา ?” - จางเทีย ถาม
“ แต่เจ้าเช่ามันทำไม .. “
“ ข้ามีเงิน ข้าอยากเก็บผักที่นี่ ! “ - จางเทีย แสยะยิ้มออกมา