spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
| *ตั้งค่าถาวร (คลิกตั้งค่าถาวร) |
Chapter 306: วันกอบโกย(I)
ไม่นานหลังจากที่ หยางหยวนคัง และทีมได้เข้าไปในถ้ำมังกร ผู้จัดการพื้นที่ไข่มุกก็ต้องเริ่มปวดท้องขึ้นมาอีกครั้ง
ผู้จัดการนั้นชื่อว่า จางเฮง ที่ซึ่งเป็นผู้อาวุโสในกลุ่มการค้าลองไวน์ภายใต้การดูแลของวังไฮหยวน เขาได้ดูแลกลุ่มนี้มานานหลายสิบปี ไม่นานมานี้เขาไม่ได้สุขภาพดีเหมือนก่อนเพราะอายุของเขาแต่เขาก็ทนความเบื่อไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงได้มาทำงานในฐานะผู้จัดการพื้นที่ไข่มุกที่เกานี้ เพราะงานเล็กๆน้อยๆนี้มันจึงเป็นงานง่ายๆสำหรับเขา จริงๆแล้วมันเหมือนกับการพักผ่อนมากกว่า
ในตอนเช้าหลังจากที่เขาตื่นมา เขาก็ต้องปวดท้องขึ้นมาอีกครั้ง
เขามีปัญหากับลำไส้มานานหลายปี นอกจากสนใจในเรื่องคุมอาหาร เขายังต้องลองการรักษาหลายๆอย่างซึ่งล้วนแต่มีขีดจำกัดในผลของมัน
แม้ว่าเขาจะปวดซะจนเหมือนมีไฟมาไหม้ในท้องแต่เขาก็จยังตรวจตรารอบพื้นที่ไข่มุกอยู่ดี
ในทางกลับกันยักษที่อยู่ใกล้ๆนั้นกลับดูคึกคัดในหลายวันมานี้ แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้รับหน้าที่แต่พวกเขาก็ยังลงมาในทะเลตั้งแต่เช้าเพื่อสอนพวกหนุ่มๆในการดำน้ำ นี่ทำให้ผู้จัดการนั้นวางใจขึ้นอย่างมาก
ไม่นานหลังจากที่เดินตรวจตาแล้วผู้จัดการก็ได้กลับไปที่ออฟฟิศตัวเอง เขาเอามือปิดปากและเริ่มไอออกมาอย่างหนัก
แต่ครั้งนี้เขาได้กลิ่นเลือดในปาก หลังจากที่ไอแล้วเขาก็ได้มองไปที่ผ้าเช็ดปากของตนและต้องช็อกกับเลือดที่ออกมาด้วย
นี่มันจริงเหรอ ? เมื่อมองไปที่เลือดนั่น ผู้จัดการก็ยิ้มขมขื่นออกมา หมอบอกเขาว่าลำไส้ของเขาเริ่มแย่ เขาจะเจ็บปวดและมีเลือดออกมาซึ่งบ่งบอกว่าเส้นเลือดของเขาอยู่ในสภาพที่แย่ ในตอนที่เป็นแบบนั้นมันคืออันตราย
การไออย่างหนักบวกกับความเจ็บปวดทำให้ผู้จัดการนั้นอ่อนแอไปสักพัก เขานั่งอยู่ในห้องทำงานด้วยท่าทีอ่อนแรง ผู้จัดการจับไปที่ท้องของตนก่อนจะถอนหายใจออกมา
เมื่อได้ยินเสียงไอของผู้จัดการ รุ่นพี่เฉิน ก็ได้วิ่งเข้ามา – “ ผู้จัดการ เจ้าโอเคมั้ย ? ให้เรียกหมอจากเมืองมังกรขาวมามั้ย ?”
รุ่นพี่เฉิน รู้ว่าผู้จัดการป่วยมาหลายปีแล้วแต่เมื่อได้ยินเขาไอหนักในครั้งนี้และเห็นหน้าผากที่เปลี่ยนเป็นสีฟ้าเพราะเส้นเลือดที่ปูดออกมา รุ่นพี่เฉิน ก็เริ่มเป็นห่วง
“ ฮี่ฮี่ ไม่เป็นไร ไม่จำเป็นต้องรบกวนเจ้าหรอก ข้ารู้อาการข้าดี.. “ – เมื่อพูดจบผู้จัดการได้ซ่อนผ้าเช็ดหน้า – “ เจ้าก็อยู่ที่นี่มาหลายปีแล้วนิ หลังจากปีนี้ข้าจะแนะนำเจ้าให้หัวหน้าและให้เจ้ามาแทนตำแหน่งข้าเพราะข้าคงอยู่ตำแหน่งนี้ได้ไม่นาน ! “
เมื่อได้ยินแบบนั้นก็รีบโบกมือ หน้าของเขาแดงขึ้นมา – “ ผู้จัดการจาง ข้าไม่ได้หมายถึงแบบนั้น.. “
“ เฉิน ฟังข้า เราทำงานด้วยกันมาหลายปี ข้ารู้นิสัยของเจ้าดี ข้าทำงานมาหลายปีแล้ว ในอดีตข้าทนอยู่คนเดียวไม่ได้ ตอนนี้ข้าแก่แล้วและไม่ได้สนชื่อเสียงกับความร่ำรวยอีกต่อไป ดังนั้นแล้วข้าอยากพักผ่อนที่บ้านและอยู่กับหลาน เพราะเจ้าคุ้นเคยกับที่นี่ดี มันจึงเหมาะอย่างมากที่เจ้าจะมาแทนตำแหน่งข้าหลังจากที่ข้าออกไป.. “
เมื่อพูดจบผู้จัดการได้มองไปที่ รุ่นพี่เฉิน หลายวันมานี้ รุ่นพี่เฉิน นั้นดูแข็งแรงอย่างมาก หน้าของเขาดูดีขึ้นเรื่อยๆ เทียบกับผู้จัดการแล้ว รุ่นพี่เฉิน น่าจะทำงานได้ที่นี่อีก 10 ปีตามสภาพที่เป็นอยู่ตอนนี้
“ ผู้จัดการจาง ข้าคิดว่ามันไม่เหมาะที่จะคิดไปแบบนั้น เอาข้าและเพื่อนเป็นตัวอย่างสิ หลังจากที่ทำงานในทะเลมากว่าครึ่งชีวิต เราน่ะล้วนแต่ทรมานกับโรคไขข้อและรู้สึกว่าจะทนไม่ไหวอีกต่อไปแต่ตอนนี้เรากลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมแล้ว ! “
ผู้จัดการได้ยินข่าวที่ว่า รุ่นพี่เฉิน และยักษาคนอื่นๆนั้นหายดีจากโรคที่ทรมานมาหลายปี เขาไม่ได้สนใจข่าวนี้เท่าไหร่ ในความเห็นของเขานั้น เรื่องนี้เพราะพวกนี้น่ะโชคดีเฉยๆ
เมื่อได้ยินเรื่องน้ำหมักที่ยักษาหนุ่มที่ชื่อ จางเทีย ใช้ความรู้ลึกลับทำขึ้นมา ผู้จัดการก็ได้ถือว่ามันเป็นยา นอกจากรู้สึกโชคดีแทนพวกนี้และชมพรสวรรค์ของ จางเทีย แล้ว ผู้จัดการก็ไม่ได้คิดอะไรมากเรื่องนี้
สำหรับคำพูดที่ว่าน้ำหมักนั้นทำให้คนมีแรงและไม่รู้สึกเหนื่อย ผู้จัดการคิดว่ามันคงเกินไป สำหรับเขาที่เห็นอะไรมามากมาย จริงๆแล้วไม่ได้ยากที่จะหาของที่มีผลเดียวกัน หลังจากที่ดื่มน้ำขิงสักถ้วยที่หมักกับซุปไก เขาก็จะได้ผลแบบเดียวกันได้
“ น้ำหมักที่ จางเทีย ให้มามันดีขนาดนั้นเลยเหรอ ? “ - เมื่อได้ยิน รุ่นพี่เฉิน พูดถึงมันอีกครั้ง ผู้จัดการก็ได้ถามออกมา
“ ไม่ใช่ดี มันวิเศษเลยล่ะ ตั้งแต่ที่ดื่มมันมา ข้ากับคนอื่นๆไม่ต้องทรมานจากโรคอีก ที่ยิ่งกว่านั้นเราล้วนแต่สุขภาพดีขึ้นเหมือนกับกลับมาหนุ่มอีกครั้ง ! “
ในตอนที่พูดถึงน้ำหมักที่ จางเทีย ให้มา รุ่นพี่เฉิน ก็คึก เพราะน้ำหมักนี่ให้ผลที่สุดยอด รุ่นพี่เฉินและเพื่อนเลยขออีกและซ่อนมันไว้อย่างดี หลายวันมานี้พวกเขาดื่มแค่นิดหน่อยทุกวันแต่ก็ยังรู้สึกฟื้นตัวขึ้นมาได้อย่างดี
“ ฮ่ฮ่ เจ้าโชคดีที่ได้เจอของแบบนั้นเข้า.. “
“ ผู้จัดการ ของนี้น่ะไม่ใช่แค่รักษาโรคของเรา เว่ย ได้บอกข้าว่าเมื่อวานหลานเขาเป็นไข้ หลานเอาแต่ร้องไห้ เพราะรสชาติของยามันขม หลานเขาเลยไม่ยอมกิน ผลก็คือทั้งครอบครัวน่ะกังวลอย่างมากรวมถึง เว่ย ด้วย เดาสิว่ายังไงต่อ ? “
“ อะไร ? “ – เพราะสงสัย ผู้จัดการจึงถามออกมา
“ ฮี่ฮี่ เพราะรู้ถึงผลอันวิเศษของน้ำหมักที่ จางเทีย ให้มา เว่ย เลยเอามันใส่ในขวดน้ำไว้ ปกติแล้วเขาจะพกขวดนั้นไว้กับตัวราวกับสมบัติ เมื่อวานหลานเขาร้องไห้เพราะเป็นไข้ เว่ย เลยเอาขวดนี้ไปแหย่หลาน ไม่คิดเลยว่าตอนที่หลานเขาได้กลิ่นของน้ำหมักนี่ หลานเขาก็อยากกิน เว่ย เปิดขวดและให้หลานกินไปหลายอึก ผลก็คือไม่นานหลังจากที่ดื่มไปแล้ว หลานเขาเริ่มสงบลง ใน 1 ชม.ไข้ก็ได้หายเป็นปลิดทิ้ง ! “
“ มันได้ผลกับไข้ด้วยเหรอ ?” – เมื่อได้ยินเรื่องนี้ผู้จัดการก็อึ้งไปสักพัก น้ำนี่มีผลหลายอย่างจริงๆ มันเหมือนจะเป็นไปไม่ได้ แต่เขาเชื่อในคำพูดของ รุ่นพี่เฉิน ว่าไม่ได้โกหก เพราะมีแค่ไม่กี่คนในพื้นที่ไข่มุก ตราบใดที่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่นานมันก็จะพูดกันต่อไปเอง
“ นั่นแหละว่าทำไมข้าถึงได้บอกว่ามันวิเศษ .. “ - รุ่นพี่เฉิน ยิ้มออกมา – “ เว่ย ได้บอกข้าว่าเขาต้องการน้ำนั่นให้เขาอีกหลายขวด เมื่อได้ยินเรื่องลูกสะใภ้ของเว่ยพูดเรื่องนี้ บางบ้านก็ยังถามหาน้ำหมักให้ลูกๆตัวเองด้วย ! “
หลังจากที่คุยกับผู้จัดการสักพัก รุ่นพี่เฉิน ก็ได้ออกจากห้อง ผู้จัดการนั่งคิดตามคำพูดและส่ายหน้า มันก็แค่บังเอิญ ถ้ามันได้ผลจริงๆ แน่นอนว่ามันต้องถูกขายเป็นยาที่นักเล่นแร่แปรธาตุทำ
หลังจากที่ รุ่นพี่เฉิน ออกไปแล้ว ผู้จัดการก็รู้สึกร้อนที่ท้อง ไฟนี้ทำให้เขาเจ็บขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากที่ยืนได้สักพัก หน้าผากเขาตอนนี้ก็ชุ่มไปด้วยเหงื่อ
คำชมของ รุน่พี่เฉิน ในเรื่องน้ำหมักนี้ยังคงอยู่ในหัวของผู้จัดการ ผู้จัดการเปิดลิ้นชักด้านล่างโต๊ะออกมาทันที
มีน้ำขวดหนึ่งในลิ้นชักที่มีน้ำหมักที่ รุ่นพี่เฉิน บอกไว้ นี่เองก็เป็นสิ่งที่ จางเทีย ให้ผู้จัดการไว้ก่อนที่จะออกจากที่นี่
มันเป็นขวดแก้วธรรมดา ในตอนที่ จางเทีย ให้มา ผู้จัดการก็รู้สึกว่า จางเทีย พอมีเหตุผล เพราะเขาคิดว่าน้ำนี่รักษาได้แค่โรคไขข้อ เขาเลยเก็บมันไว้ในลิ้นชัก
ครั้งนี้ผู้จัดการได้หยิบขวดนั้นออกมา
สีของน้ำหมักข้างในนั้นสวยงามเป็นสีทองแกมเขียวนิดๆ
เมื่อจำที่ รุ่นพี่เฉิน บอกว่ากลิ่นของมันดีอย่างมาก แม้แต่เด็กยังอยากกิน ด้วยความสงสัยที่มีผู้จัดการจึงเปิดขวดและลองดมดู
เขาได้กลิ่นหอมและสดชื่น
หลังจากดมหลายครั้งผู้จัดการก็เริ่มน้ำลายไหล ด้วยความอยากอาหารที่หมดไปตั้งแต่เช้าจนกระทั่งตอนนี้เพราะความเจ็บปวดที่มี ผู้จัดการเริ่มรู้สึกหิวขึ้นมาและอยากกินบางอย่าง
หลังจากที่มองน้ำหมักนั่นดีๆแล้ว ผู้จัดการก็ทนไม่ไหวและลองซดมันเหมือนกับเหล้า
มันรสชาติดีอย่างมาก เขาลองซดอีกอึก ...
ในครึ่งนาทีต่อมาผู้จัดการก็รู้สึกได้ถึงความเย็นและสบายที่แผ่ไปที่ท้องที่ก่อนหน้านี้ร้อนอย่างกับโดนไฟไห้ ในเวลาอันสั้นไฟในท้องของเขาก็ดับลง
“ หือ ... “
ตอนแรกผู้จัดการคิดว่ามันแค่คิดไปเอง หลังจากที่ลองตรวจดูดีๆแล้วเขาก็ตระหนักได้ว่ามันคือความจริง
เขากินลงไปอีกอึกใหญ่ก่อนที่จะนั่งพักที่เก้าอี้แล้วหลับตา
10 นาทีต่อมาผู้จัดการนั้นตื่นเต้นอย่างมาก เขาลุกขึ้นยืนด้วยตามที่เป็นประกาย เขาจ้องไปยังขวดน้ำหมัก ในตอนที่เขาอยากจะกินอีกและลองมองดูอีกครั้ง ผู้จัดการก็พบว่ามือของเขากำลังสั่น....