spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

Chapter 277: การฝึกที่ดีในทะเล(I)

มีชาดหาดที่เต็มไปด้วยแนวประการังที่ด้านตะวันออกของเกาะ มีแค่เส้นทางขรุขระเส้นทางเดียวที่ทดไปจากชายหาดไปถึงตีนผาสูง 100 ม. แนวปะการังที่ชายหาดนี้ต่างจากที่พื้นเพราะปะการังเหล่านี้มีสีฟ้า ชายหาดนี้เรียกว่าชายหาดแร่เหล็กที่ซึ่งคนบนเกาะนี้จะได้แร่มา

ในตอนบ่ายในตอนที่แสงแดดดร้อนอย่างกับไฟ  ข้างในทะเลใกล้กับชายหาด มีเด็กวัยรุ่นกว่า 20 คนกำลังทำงานกันอย่างหนักเพื่อเก็บแร่เหล็กฟ้าเหล่านี้จากทะเล

ปะการังที่โผล่มาในทะเลนั้นมีเรือไปจอดใกล้ๆก่อนที่พวกเขาจะเริ่มเก็บมันขึ้นมา

ด้วยคลื่นที่ซัดไปมา จางเทีย ได้โผล่หน้าขึ้นมาข้างๆปะการังที่ใหญ่พอๆกับบ้าน เขาหายใจเข้าไปเต็มปอดแล้วพ่นอากาศเสียออกมาจากร่างกาย เขายกตัวขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะดำลงไปในน้ำต่อ

“ จางเทีย ...นายจะพักมั้ย ? นี่มันก็บ่ายแล้ว มากินอะไรก่อน.. “- จางหงเชง ที่ซึ่งเหนื่อยและนอนอยู่บนปะกางรังได้ทัก จางเทีย โดยยิ้มออกมาเบาๆ

นอกจาก จางหงเทียน แล้วก็มี เว่ยเว่ย ที่นอนแผ่หลาอย่างกับปลาดาวที่ซึ่งตอนนี้เหนื่อยจนไม่อาจส่งเสียงออกมาได้

คลื่นอีกระลอกได้ซัดเข้ามา จางหยุนเฟย ที่ซึ่งหน้าซีดขาวได้โผล่หัวออกมาจากน้ำข้างๆปะการังและพยายามปีนขึ้นไปก่อนที่จะไปนอนพักอย่างหมดแรง

“ ฉันยังมีแรงเหลืออยู่อีกนิดหน่อย ฉันยังดำได้ต่อ  “ – หลังจากที่พูดออกมาดังๆกับ จางหงเชง แล้ว จางเทีย ก็ได้ดำน้ำลงไปอีกครั้ง

“ เขา..เขาทนได้นานแบบนี้ตั้งแต่ครั้งแรกได้ไง ? “ - จางหยุนเฟย อึ้งและถาม จางหงเชง

“ นี่มันก็เกือบ 20 นาทีแล้ว บ้าไปแล้ว แปลกสุดๆ ! “ - เว่ยเว่ย นั่งอยู่บนปะการังและกัดฟันแล้วพูดขึ้นมา – “ ชายคนนี้ว่ายน้ำอย่างกับหมาเมื่อวานและไม่รู้วิธีดำน้ำเลยด้วยซำ เขาทนอยู่ใต้น้ำไม่ได้ด้วยซ้ำ เพื่อที่จะเรียนรู้การดำน้ำ เขาต้องกอดหินไว้แล้วกระโดดลงไป ทำให้คนอื่นหัวเราะ ฉันไม่คิดเลยว่าเขาจะเรียนรู้วิธีดำน้ำด้วยวิธีโง่ๆแบบนั้น  หลังจากฝึกแค่วันเดียว ชายคนนี้กลับอดทนเรื่องการทำเงินได้สุดยอดเลย.... “

“ ช่างเถอะ อย่าไปพูดอีกเลย ถ้านายพูดถึงเขา ฉันจะเสียหน้า ฉันมาอยู่ที่นี่กว่าเดือน ฉันยังอยู่ใต้น้ำได้แค่ 15 นาที ชายคนนี้อยู่ได้นานกว่าฉันในวันที่สอง เทียบกันแล้ว... “ - จางหงเชง ถอนหายใจออกมา – “ สายเลือดบรรพบุรุษที่ชายคนนี้ปลุกขึ้นมาได้ต้องเกี่ยวกับน้ำแน่ๆ ฉันได้ยินเกี่ยวกับสายเลือดนี้ในวังมาก่อน “

เด็กคุยกันสักพักด้านบนปะการัง ตอนนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวในน้ำ  มันคือ จางคีเหลียง ที่โผล่หัวออกมา หลังจากที่หายใจสักพัก  จางคีเหลียง ก็ได้มองไปที่บนปะการังแล้วถามออกมา – “ จางเทีย ไปไหน ? เขาขึ้นมารึยัง ?”

“ ใช่ เขาขึ้นมาแล้วแต่ก็ดำกลับลงไปอีก..  “- จางหยุนเฟย ตอบกลับ

“ ชายคนนี้มันช่าง.. “ - จางคีเหลียง ยิ้มขมขื่นออกมาก่อนจะสูดลมหายใจเข้าสองครั้งแล้วดำลงไปอีกรอบ

...

มันเป็นแนวปะการังที่สวยงาม ปลาตัวน้อยที่แหวกว่ายไปตามแนวปะการัง น้ำทะเลใกล้ๆหาดนั้นใสราวกับกระจก  แสงที่สาดลงมานั้นทำให้เกิดเงาของสิ่งที่อยู่ใต้น้ำ มันช่างมองแล้วสบายตาจริงๆ

โลกใต้ทะเลนั้นเป็นโลกที่สวยงามซึ่งไม่มีเอามาเทียบกับด้านบนได้

จางเทีย นั้นดูเงอะงะแต่เขาก็ยังสงสัยพวกปลาตัวน้อยๆ ตาของเขาเบิกกว้างและเขาสนุกไปกับโลกใต้น้ำที่เขาไม่คิดถึงมาก่อน เขาพยายามว่ายน้ำไปหาพื้นของทะเล

ภูมิประเทศในทะเลนั้นแปลกอย่างมาก  มันมีร่องลึกมากมายที่มีความกว้างกว่า 10 ม. ยิ่งร่องลึกมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งกว้างขึ้น  ความกว้างระหว่างคูทั้งสองนั้นกว้างกว่า 10 ม. พวกมันมีแร่เหล็กฟ้าฝังอยู่ในทรายในร่องลึกเหล่านั้น

ร่องลึกพวกนี้นั้นเหมือกับว่าโดนแกะสลักขึ้นมาโดยช่างฝีมือเมื่อหลายล้านปีก่อน   จางเทีย ไม่รู้ว่าทำไมแร่ถึงได้ถูกฝังไว้ที่นี่แต่ตอนนี้มันได้โผล่ขึ้นมาบนดินแล้ว มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะเห็นพวกมันอยู่ในทะเล

แน่นอนว่าแร่พวกนี้น่ะอยู่ใกล้กับเกาะเป็นของวังไฮหยวน

เพราะ จางเทีย เพิ่งเรียนรู้การดำน้ำ เขาจึงปรับตัวเข้ากับมันได้ไม่มาก แม้ว่าเขาจะกลั้นหายใจได้นานแต่เมื่อเขาก็ทำได้แค่หาแร่งที่ลึกไปกว่า 30 ม.ได้เท่านั้น

แต่เด็กในแผนกซูซิงที่ซึ่งเก่งเรื่องดำน้ำสามารถไปถึงระดับ 50 ม.รึลึกกว่าได้ ยิ่งดำได้ลึกมากเท่าไหร่ ยิ่งได้แร่มากขึ้นเท่านั้น

มีต้นไม้น้ำเหมือนกับสาหร่ายในทะเลในคูน้ำเหล่านั้น ด้านล่างต้นไม้พวกนั้นคือทรายสีเงิน แร่จะถูกฝังไว้ในทรายเหล่านั้น บางอันที่ใหญ่กว่าอาจเห็นโผล่มาจากดินเปล่งประกายสีฟ้าอ่อนๆ นั่นคือสีที่ตัดกันอย่างมากระหว่างแร่กับสภาพแวดล้อมรอบๆ

ในตอนที่ จางเทีย ได้พบแร่ขนาดสองกำมือจากดินตรงนั้นและกำลังจะใส่มันเข้าใส่ถุง  จางคีเหลียง ก็ได้ว่ายมาหาเขาและทำท่าโบกมือให้ จางเทีย บอกเขาว่าให้สนใจรอบๆด้วย

จางเทีย พยักหน้า มันไม่ได้ปลอดภัยในน้ำพวกนี้  มีคำพูดว่ามีผู้พิทักษ์ของแผนกหลิงเที่ยนอยู่ในน้ำที่จะฆ่าสิ่งมีชีวิตอันตรายใต้ทะเลใกล้ๆกับชายหาดนี้ อย่างพวกฉลามกลายพันธุ์

แต่มันก็ยังมีอันตรายมากมายด้านล่างน้ำภายใต้รัศมี 1 กม.ของชายหายอย่างพวกงูพิษทะเล ที่ซึ่งกัดแค่ทีเดียวพิษของพวกมันสามารถฆ่าคนได้ในห้านาทีถ้าไม่ได้รับยาแก้พิษ

ราคาของยาแก้พิษต่อขวดนั้นคือ 20 เงินซึ่งทุกคนต่างก็ซื้อหามายกเว้นแค่ จางเทีย ที่ยังไม่มีเงิน

ครั้งนี้ จางเทีย ได้อยู่ในน้ำไม่ถึง 20 นาที หลังจากที่เก็บแร่ได้อีกกว่า 10 กก. เขาก็รู้สึกว่าหายใจลำบาก เขาทนต่อไปอีก 1-2 นาที ในตอนที่เขารู้สึกว่าเขาต้องทนอีกนิด เขาก็ได้กลับขึ้นมาและโผล่หัวขึ้นมาเหนือน้ำ หลังจากที่หายใจเข้าไปอีกสองครั้ง เขาก็ได้ว่ายกลับไปที่แนวปะการังแล้วปีนขึ้นไป

ทักษะดำน้ำเป็นทักษะที่จำเป็นต้องเพิ่มจำนวนการฝึกฝนก่อนที่จะชินจนใช้มันได้

แต่ จางเทีย ก็ได้มาถึงระดับนี้ได้ในสองวันซึ่งน่าแปลกใจสำหรับหลายคน  แต่ถึงยังไง จางเทีย ก็ไม่ได้พอใจกับมันเท่าไหร่  จางเทีย รู้สึกว่าเขายังปรับกับการกลั้นหายใจไม่ได้ในตอนที่เคลื่อนไหวในน้ำและยังใช้แก่นของทักษะนี้ได้ออกมาไม่เต็มที่

“ ฉันน่าจะทำได้ดีกว่านี้ ! “ - จางเทีย พึมพำแต่เมื่อเขามองไปที่ จางหยุนเฟย และคนอื่นๆที่มองมาที่เขา  จางเทีย ก็รู้ว่าเขาไม่ควรที่จะกังวลเรื่องนี้เกินไปและค่อยๆพัฒนามันช้าๆเหมือนกับตอนที่เขาฝึกทักษะหมัดเหล็กโลหิต

แม้ว่าเขาจะดำลงไปได้หลายครั้งเพราะร่างกายของเขาแต่ จางเทีย ไม่ต้องการให้มันเด่นมากเกินไป ดังนั้นแล้วเขาจึงปีนกลับขึ้นไปที่แนวปะการังและกินอาหารแล้วพักผ่อนข้างบน

หลายนาทีต่อมา จางคีเหลียง ก็ได้ว่ายกลับมาที่แนวปะการัง เขาขึ้นมานั่งพักและกินน้ำก่อนจะค่อยกินอาหารแห้ง

ตั้งแต่เช้ามาถึงตอนนี้ คนห้าคนได้ทำงานในน้ำกว่า 4-5 ชม. นอกจาก จางเทีย แล้วคนอื่นต่างเหนื่อยกันอย่างมาก

เมื่อมองไปยังทะเลที่กว้างใหญ่และกินอาหารแห้งที่เตรียมมา จางเทีย ก็รู้สึกว่าเหมือนกับได้กลับไปที่ทุ่งหญ้าพระจันทร์เสี้ยวเพราะคลื่นน้ำที่นี่มันเหมือนทุ่งหญ้าที่ทอดยาว

เมื่อคิดถึงทุ่งหญ้าพระจันทร์เสี้ยวและหมาป่าพวกนั้น จางเทีย ก็ตบหน้าผากตัวเองและด่าออกมาในใจ – “  จางเทีย แกทำไมโง่แบบนี้ ? ! แกลืมเรื่องพวกนี้ได้ยังไง ? มันก็แค่ทักษดำน้ำ มันไม่ได้ซับซ้อนเหมือนทักษะหมัดเหล็กโลหิตนิ ? แกลืมเรื่อง Trouble-Reappearance Fruit ไปได้ยังไง ? ‘

“ ฮาฮา .. “ - อยู่ๆ จางเทีย ก็หัวเราะออกมาดังๆซึ่งทำให้ เว่ยเว่ย และ จางคีเหลียง มองมาที่เขา

“ นายเป็นอะไรรึเปล่า ? “ - เว่ยเว่ย ถาม

“ ฉันแค่คิดเรื่องตลกเฉยๆ... “ - จางเทีย พูดด้วยท่าทีลึกลับ

“ อะไรล่ะ ? “

“ ฉันก็เพิ่งรู้ว่าฉันยังไม่เห็นงูทะเลยเลย ! “

“ อ๊าก ? ไอ้บ้านี่” - เว่ยเว่ย ทำปากเบี้ยวและคนอื่นๆต่างก็มองมาที่ จางเทีย

“ ฉันจะหางูพวกนั้นได้จากที่ไหน ? “ - จางเทีย ถาม เว่ยเว่ย

“ นี่นายอยากตายรึว่ายังทำเงินได้ไม่พอ ? ยาแก้พิษน่ะราคาตั้ง 20 เงิน นั่นเท่ากับทำงานหนึ่งวันเลยนะเว้ย ! “ – จางหงเชง ด่ากลับ

“ ไม่สำคัญหรอก ฉันอยากเห็นว่ามันมีหน้าตาเป็นไงเผื่อจะได้รู้วิธีการรับมือตอนโดนมันกัด  แม้ว่าฉันจะโดนกัดแต่ฉันก็ยืมยาพวกนายก่อนได้แล้วค่อยใช้คืนทีหลังตอนมีเงินพอ ! “ - จางเทีย อธิบายด้วยท่าทีใสซื่อ

“ นายอยากเห็นจริงๆเหรอว่ามันดูเป็นไง ? “ – จางคีเหลียง มอง จางเทีย ด้วยท่าทีจริงจัง

จางเทีย พยักหน้า

“ ตรงนั้น .. “ - จางคีเหลียง ชี้ไปที่ทะเลที่มีปะการังขนาดโต๊ะโผล่ออกมาเหนือน้ำห่างออกไป 100 ม.ทางซ้าย – “ พวกมันอยู่ตรงนั้น  มีพืชแดงอยู่ตรงนั้น ฉันโดนกัดตรงนั้นเมื่อเดือนที่แล้ว  งูพวกนั้นซ่อนอยู่ในสาหร่าย พวกมันมีวงสีดำและขาวอยู่บนตัว “

“ ฉันจะลองไปดูตรงนั้น... “ – หลังจากที่พูดจบ จางเทีย ก็ลุกขึ้นยืนและดำน้ำลงไปอีกครั้งก่อนจะว่ายไปหางูทะเลอย่างรวดเร็ว