spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

Chapter 249: ดึงดาบออกมา

จางเทีย รู้ว่าเขาหลงเข้ามาสู่กับดักอีกรอบแล้ว เมื่อเห็นศพที่เขาฆ่าเมื่อสองอาทิตย์ก่อน  แม้ว่าจะหงุดหงิดอย่างมากแต่ จางเทีย ก็ยังคงทำใจเย็นอยู่

เมื่อเจอกับระบบลำดับชั้นและความน่ากลัวของตำรวจลับของอาณาจักรนอแมน ตราบใดที่เขาทำผิดอย่างหนึ่ง เขาก็จะหายไปจากโลกนี้

แม้ว่าศพพวกนี้จะตายไปกว่าสองอาทิตย์แต่มันก็ถูกเก็บไว้อย่างดีอย่างกับโดนฆ่าตะกี้  จางเทีย ไม่ได้โง่ที่จะถามว่าพวกนั้นเก็บศพไว้อย่างดีแบบนี้ได้ยังไงเพราะมันคงเป็นแค่ปัญหาเล็กๆ  ดอนเดอร์ ได้บอกเขาหลายวิธีที่จะเก็บศพอย่างเช่นที่เห็นทั่วไปแล้วก็เอาศพไปแช่แข็งรึซับซ้อนมาหน่อยก็เอาไปใส่ขี้ผึ้งไว้ มีหลายวิธีที่จะเก็บศพเหล่านี้ไว้ในสภาพที่ใหม่ ทำให้คนอื่นสามารถจัดฉากเขาได้

ในตอนที่เขาเห็นศพพวกนี้  จางเทีย ก็รู้หลายอย่าง อย่างแรกคนพวกนี้คือคนที่เผาโรงงาน พวกนี้ทำลายฉากและกันไม่ให้เขารู้ว่าศพพวกนี้หายไปตอนที่เขากลับไปเช็คอีกรอบ  จางเทีย เชื่อว่าไฟนั้นจะเผาพวกนี้ทิ้งไปแล้ว

อย่างที่สองในตอนที่เขาฆ่าพวกนี้ ตอนนั้นมีคนจับตาดูอยู่ พวกนั้นซ่อนตัวในความมืด พวกนั้นต้องเห็นวิธีที่เขาฆ่าคนพวกนี้รึไม่ก็รู้ผ่านการสืบสวน

หลังจากที่เข้าใจสองอย่างนี้แล้ว จางเทีย ก็มีความคิดที่กระจ่างขึ้น

“ แกต้องรับผิดชอบสำหรับทหารทีม 21 สองคนที่หายตัวไป แกทำมันเพื่อว่าให้ฉันเชื่อว่าสายของราชวงศ์อาทิตย์ยังคงอยู่ในเมืองบาปีและทำให้ฉันเชื่อว่าไฟถูกจุดโดยสายพวกนั้นเพื่อทำลายหลักฐานข้างในและกำจัดข้อสงสัยของฉันสินะ ? “ – จางเทีย ถามออกมาอย่างเย็นชา เขามองไปที่ชายผมสีเงิน แฟรนก้า

ผู้การแฟรนก้า พลิกมือเพื่อบอกให้คนอื่นรอบๆ จางเทีย ออกไปเหลือไว้แค่เขาเท่านั้น

นัยน์ตาของ จางเทีย หดลงจากการกระทำของอีกฝาย ตอนนั้นชายคนนี้กล้าเผชิญหน้าเขาเพียงลำพัง นั่นหมายความว่าชายคนนี้เป็นนักสู้อย่างน้อยก็ระดับ 8 และมั่นใจว่าจะเอาชนะเขาได้  จางเทีย ไม่เชื่อว่าชายคนี้คิดจะจัดฉากเขานานโดยไม่รู้ความสามารถของเขาในแคมป์เหล็กโลหิต แม้ว่าจะเป็นนักรบระดับ 4 แต่เขาก็จัดการนักสู้ระดับ 6-7 ได้ง่ายๆ

“ แกพูดถูก ฉันทำให้ทหารสองคนที่หายไปในทีม 21 เพื่อทำให้ทุกคนเชื่อว่าสายของราชวงศ์อาทิตย์ยังอยู่ในเมือง ดูจากผลลัพธ์แล้วมันก็ได้ผล ! “ - แฟรนก้า พูดออกมาราวกับพูดกับ จางเทีย อยู่ ในขณะเดียวกันเขาก็ถอดถุงมือออกแล้วตบมันเข้าที่ฝ่ามืออีกด้าน

“ มีคนบอกว่ามีการไม่เห็นด้วยของสมาชิกหน่วยสั่งการและ มาแชลหลินชางเจี้ยง ความต่างในมุมมองของคนมีอนาคตนี้ทำให้แกบ้าซะจนฆ่าทหารและป้ายความผิดให้เจ้าหน้าที่งั้นเหรอ ? “

จางเทีย มองไปที่ แฟรนก้า ด้วยยสายตาหงุดหงิด

เมื่อได้ยินแบบนั้น แฟรนก้า ก็หัวเราะอย่างกับคนบ้า

“ ตอนนี้แกรู้ว่าเราทำอะไร แกต้องรู้บทบาทของเราในบาปีแน่ ฮี่ฮี่ ในสายตาคนมีอำนาจ คนตัวเล็กๆอย่างเราน่ะทำได้แต่สิ่งที่น่ารังเกียจเท่านั้น เราน่ะก็เหมือนกองเนื้อเน่าที่มีหนอนเต็มไปหมด เราได้ถูกส่งมาที่นี่เพื่อทำให้บางคนคิ้วขมวด, ไม่อยากกินอะไรรึหมดอารมณ์เมื่อเห็นเรา  แกรู้มั้ยว่าเรารู้สึกยังไงที่ต้องโดนปฏิบัติแบบนั้น ?  แกคงไม่มีทางรู้.. “ -หน้าของ แฟรนก้า บิดเบี้ยวเล็กน้อย – “ เพื่อที่จะได้กำจัดชีวิตแบบนั้นและการส่งคนแบบพวกฉันมาเพื่อทำความสะอาด มันก็ไม่ได้มีอะไรน่าห่วงกับการฆ่าทหารสองคนและจัดฉากเจ้าหน้าที่ “
ตอนที่หัวเราะนั้น จางเทีย ได้เห็นถึงความทะเยอทะยาน, ความคลั่งและความน่ากลัวของชายคนนี้

“ บอกเลยว่าตั้งแต่ต้นน่ะสายลับพวกนี้คงอยู่ภายใต้การจับตามองของแกมาโดยตลอด “

“ ฮี่ฮี่ ฉลาดดีนิ  ! “ – แฟรนก้า ถูนิ้วโป้งกับนิ้วกลางแล้วดีดออกมา ก่อนจะชี้ไปที่ศพที่กองอยู่ที่พื้น  - “ ไม่นานหลังจากที่มาบาปีแล้ว ฉันได้เห็นร่องรอยของพวกนี้ ก่อนหน้านี้ฉันแค่รอให้พวกนั้นทำความเสียหายมากพอก่อนที่จะจับพวกมันเพื่อทำให้หัวหน้าพอใจ  หนูพวกนี้น่ะทำเกินกว่าคาดเพราะมันได้จับร้อยโทพิการของหน่วยอุปกรณ์มาและบังคับให้แกพาพวกมันเข้าไปในหน่วยเพื่อทำความเสียหายที่นั่น นี่น่ะเป็นความคิดที่ดี ฉันหวังจริงๆว่าพวกมันจะทำสำเร็จ น่าเสียดายที่มันผิดกับที่ฉันคาดไว้ แกฆ่าพวกนั้นทุกคนและทำลายแผนของฉัน  แต่ถึงยังไงก็ถือว่าเป็นเรื่องดีเพราะฉันเห็นบางอย่างที่มีค่ามากกว่าในตัวแก ! “

แฟรนก้า เลียปากตัวเองแล้วมองอย่างตะกละมาที่ จางเทีย

“ แกต้องการอะไรจากฉัน ? “ - จางเทีย ถาม

“ ไม่ได้เอาแต่เป็นการแลกเปลี่ยน ! “ – แฟรนก้า พูดออกมาอย่างมั่นใจ – “ ตราบใดที่แกบอกความลับที่แกมีมา ฉันจะลืมสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ไม่มีใครเห็นแกที่นี่ แกจะได้เป็นร้อยโทต่อไปและสนุกกับชีวิตที่แกมีและสนุกความเยี่ยมยอดของผู้หญิงของแก “

แฟรนก้า ถึงกับบอกชื่ออาวุธที่ จางเทีย เคยใช้ในสนามรบได้

“ ความลับอะไร ? “ – หัวใจ จางเทีย เริ่มเต้นรัว

“ โฮ่...โฮ่ ..ไม่ต้องกังวล ฉันรู้ว่าแกกังวล แกน่ะมีความลับมากมาย ยกตัวอย่างเช่นแกฆ่าคนพวกนั้นก่อนที่พวกนั้นจะตอบโต้ได้ยังไง ? แกสร้างแรงลับได้ยังไง ? ทำไมแกไม่กลัวพิษน้ำแข็งฟ้า ? แกแข็งแกร่งจากเด็กธรรมดาในไม่กี่เดือนได้ยังไง ? “ – แฟรนก้า ถอนหายใจออกมาพร้อมกับเสียงและตาที่ดูจริงจังขึ้น –“  จริงๆแล้วฉันก็อยากจะเป็นเหมือนแก ถ้าฉันมีความสามารถเหมือนแก ฉันคงกำจัดชีวิตแบบนี้ไปได้ แกช่วยฉันได้มั้ย ?”

จางเทีย รู้ว่ามันไม่มีประโยชน์ที่จะมาอธิบายว่าเขาโดนฟ้าผ่ามา ชายคนี้จัดฉากเขาเพื่ออยากรู้ความลับเพื่อให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้น  ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้เกิดจากความทะเยอทะยานและความโลภของชายคนนี้

“ แล้วถ้าฉันไม่บอกแกล่ะ ? “

“ ฮี่ฮี่ คนพวกนั้นที่ส่งฉันมาที่นี่จะสนใจเจ้าหน้าที่ตัวเล็กๆที่ซึ่งทรยศอาณาจักรนอแมน ! “ - แฟรนก้า มองอย่างจริงจังไปที่ จางเทีย – “ ฉันพนันเลยว่าแกคงไม่รู้ถึงวิธีการที่หน่วยสังการและตำรวจลับจัดการกับคนทรยศ แก, ครอบครัวของแก,แม้แต่เพื่อนต้องรู้สึกผิดที่เกิดมาในโลกนี้ แม้ว่าแกจะสร้างพลังต่อสู้เหล็กโลหิตได้แต่ไม่มีใครช่วยแกได้ แม้แต่กองทัพเขาเหล็ก, หลินชางเจี้ยง, และการปกป้องพิเศษจากเทพต่อสู้ก็ช่วยแกไม่ได้ นอกจากนี้แกน่ะก็แค่ร้อยโทตัวเล็กๆที่ซึ่งทำได้แค่สร้างแรงลับออกมาได้เท่านั้น... “

จางเทีย ก้มหน้าลงไป มันแปลก เขาไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดเลยสักนิด เพราะบางอย่าง เมื่อได้ยินที่ แฟรนก้า พูด เขานึกถึงฉากที่อยู่โรงเรียนเมื่อหลายเดือนก่อน  วันที่เขานั่งเล่นอยู่ใต้ต้นไม้และมีคนเดินมาตรงหน้าโยนถาดอาหารใส่โดยไม่สนใจเลยว่าเขาจะปฏิเสธหรือไม่...

บางครั้งชีวิตก็เป็นแบบนี้ แค่นั่งเล่นใต้ต้นไม้ดูท้องฟ้าแต่ก็มีคนตัดสินว่าคุณน่ะรังแกง่ายและโยนถาดอาหารใส่ ปล่อยให้คุณเลือกเองว่าจะโดนหยามรึต้องเจ็บตัว

วันนี้คนๆนั้นได้โยนถาดอาหารใส่ตรงหน้าเขากลายเป็นคนจากตำรวจลับของอาณาจักรนอแมน ชายผมสีเงิน แฟรนก้า

ตัวเลือกเดียวกันโผล่มาตรงหน้า จางเทีย

แฟรนก้า คิดว่ามันเป็นตัวเลือกแต่มันไม่ใช่ตัวเลือกสำหรับ จางเทีย เลยสักนิด ทั้งสองเส้นทางนั้นคือความตาย

จางเทีย เงยหน้าขึ้นมามองไปที่อีกฝ่าย – “ แม้ว่าแกจะพูดมากไปหน่อยแต่มีประโยคเดียวที่ถูก ! “

“ ประโยคไหน ? “

“ แกนี่มันน่ารังเกียจจริงๆ  มันเหมาะแล้วที่ส่งแกมาที่นี่ ! “ - จางเทีย พูดอย่างใจเย็น

หน้าของ แฟรนก้า หม่นลงทันที...

“ แกตัดสินใจรึยัง ? แกรู้ผลลัพธ์ของการปฏิเสธฉันในตอนนี้มั้ย..”

แฟรนก้า มองไปที่ จางเทีย ด้วยตาที่เหมือนกับเข็ม เขาต้องการที่จะพูดต่อ...

แต่ จางเทีย ได้ยิ้มออกมา

“ ผลลัพธ์ ?  มันไม่มีผลลัพธ์อะไรหรอก แกก็แค่คนตัวเล็กๆในสายตาคนมีอำนาจ บางทีฉันอาจจะมีความลับจริงๆแต่แกเป็นใครล่ะ ? แกไม่มีสิทธิแลกเปลี่ยนด้วยซ้ำ แกรู้สึกว่ามันจะเปลี่ยนแกให้กลายเป็นผู้แข็งแกร่งได้รึไง ? แกคิดว่าตำรวจลับน่ะป้ายความผิดให้เจ้าหน้าที่ที่ซึ่งได้เหรียญเหล็กโลหิตได้ง่ายๆโดยการพูดรึไง ? “

“ แกคิดจะต่อรองกับฉันงั้นเหรอ ? “ – แฟรนก้า ถามแล้วมองไปที่ จางเทีย พร้อมกับเผยรอยยิ้มออกมาซึ่งแสดงให้เห็นถึงการตื่นตัว

“ มันไม่มีตัวเลือก งั้นฉันก็ต้องไปทางอื่น ! “

“ ทางไหน ? “

“ ทางที่เต็มไปด้วยเลือด ! “

จางเทีย ดึงดาบของตัวเองออกมาทันที