spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

Chapter 231: ลักพาตัว

จางเทีย ตื่นขึ้นมาเพราะโดนน้ำเย็นราด เขาตัวสั่นไปหนึ่งครั้ง ในตอนที่เขาจะขยับตัว เขาก็ตระหนักได้ว่ามือของเขาไม่อาจที่จะขยับได้ ตอนที่เขาลืมตาขึ้นมาก็เห็นตะเกียงอยู่ต่อหน้าเขา ด้วยแสงสีแดงแทงตา จางเทีย ปิดตาอีกครั้งพร้อมกับหันหน้าไปทางอื่น

ในตอนที่ตาของเขาปรับเข้ากับแสงได้ เขาได้หันกลับมาและดูสถานการณ์ตอนนั้น

ดูเหมือนว่าเขาจะอยู่ในคลังที่มีถังไม้มากมายกองเอาไว้ที่นี่ดูเหมือนจะถูกใช้เป็นร้านเบียร์มาก่อน ในตอนที่เขาเห็นถังเบียร์เหล่านั้น  จางเทีย ก็รู้ว่าเขาอยู่ใกล้ๆกับบาปีเพราะถังเบียร์พวกนี้คือสัญลักษณ์ของบาปี

ในคลังนี้ จางเทีย ได้กลิ่นหอมๆของเบียร์ลอยออกมาจากถังพวกนั้นด้วย

จางเทีย นั่งอยู่บนเก้าอี้ โดยมีสองคนกดมือเขาไว้ด้วยแรงที่มากกว่าที่เขามีตอนนี้ แม้ว่าความแข็งแกร่งของเขาตอนนี้จะอยู่ในขั้นนักรบระดับ 2 แต่เขาก็รู้สึกว่าสองคนที่อยู่ด้านข้างนี้แข็งแกร่งกว่าเขามากเพราะสองคนนี้กดเขาเอาไว้ได้ง่ายๆ

ดูจากแรงแล้วน่าจะใกล้เคียงกับระดับ 4-5  จางเทีย รู้ว่าแม้เขาอยากจะสู้แต่ด้วยแรงน้อยนิดที่มี พวกนี้คนเดียวก็จัดการเขาได้สบายๆ บางทีเขาอาจจะโดนจัดการก่อนที่พวกมันจะได้แผลแต่เขาน่ะคงทำแบบนั้นไม่ได้

ตรงหน้าเขามีคนจำนวนมากมองมาที่เขาด้วยสายตาเย็นชาซึ่ง จางเทีย รู้สึกได้ถึงความต้องการฆ่าที่ยากที่เขาจะเข้าใจได้

ที่เกินกว่าเขาจะคิดได้คือคนเหล่านี้รวมถึงอีกสองคนที่กดเขาไว้นั้นใส่ชุดทหารของอาณาจักรนอแมน

‘ นี่มันบ้าอะไรกันวะ ! ‘

จางเทีย สับสนเล็กน้อยเพราะเขาไม่เคยไปหาเรื่องใครในกองทัพเขาเหล็กเลย

“ พวกแกเป็นใคร พวกแกต้องการอะไร ? “

หลังจากที่เคยผ่านเรื่องเฉียดตายมา จางเทีย ก็รวบรวมสติได้ทันที เขามองอย่างเย็นชาไปที่พวกนั้นโดยไม่มีท่าทีกลัวเลยสักนิด

จางเทีย รู้ว่าเขามีโอกาสในการพลิกชนะเพียงครั้งเดียว ถ้าพลาดเขาก็จะต้องตกอยู่ในอันตรายแน่ๆ

“ แกคือเจ้าหน้าที่ที่เกษียรจากแคมป์เหล็กโลหิต มีคนบอกว่าแกได้เหรียญด้วยนิ แกฆ่าไปกี่คนถึงได้มา... “

หนึ่งในทหารเดินเข้ามาหา จางเทีย  หน้าของเขาดูคุ้นเล็กน้อยราวกับว่า จางเทีย เคยเห็นมาก่อน  แต่ก่อนที่เขาจะนึกได้ว่าเคยเห็นที่ไหน คนๆนั้นก็ต่อยเข้าที่ท้องน้อยของเขา  จางเทีย ตัวสั่นไปทั่ว เส้นเลือดที่คอปูดขึ้นมา ในเสี้ยววินาทีเหงื่อก็ชุ่มเต็มหน้าผาก

เขากัดฟันแน่นแต่ไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกมา

“ โฮ่โฮ่ ฉันไม่คิดเลยว่าเด็กแบบแกจะใจแข็งแบบนี้ ! “

เมื่อพูดจบมันก็ได้ต่อยเข้าที่เดิมอีกครั้ง ถ้าไม่โดนคนอื่นกดไว้ จางเทีย คงกระเด็นออกไปแล้ว หลังจากโดนหมัดที่สอง หน้าของ จางเทีย ซีดทันทีพร้อมกับมีเลือดไหลออกมาจากมุมปาก

“ หมาแดง มีคำพูดบอกว่าแกน่ะเก่งในสนามรบ แกเก่งเรื่องฆ่ารึเปล่า ? โชว์ให้ฉันดูที ! “

เมื่อพูดจบชายคนนั้นก็ยิ้มและคว้าคอ จางเทีย เอาไว้ทำให้เขายากที่จะหายใจได้

สิบวินาทีต่อมา จางเทีย ก็เริ่มเวียนหัว

“ พอ ให้มันมีชีวิต่อ เราต้องการมันเพื่อร่วมมือกับเราในการลงมือ ! “

อีกคนได้เปิดปากพูดออกมา เมื่อได้ยินแบบนั้น ชายคนแรกก็ได้ปล่อยคอ จางเทีย

หลังจากที่ไอมาสองรอบ จางเทีย ก็หอบอย่างรุนแรง เมื่อต้องเจอกับคนพวกนี้ หลังจากที่ได้ยินคำว่า ‘ หมาแดง  จางเทีย ก็เข้าใจบางอย่างได้ทันที

“ พวกแก...ไม่ใช่ทหารของอาณาจักรนอแมน ! “

“ แน่นอน เราคือลูกหลานของเทพแสง ! “

อีกคนที่ซึ่งเป็นชาวนาที่นั่งอยู่ข้างถนนเดินเข้ามาใกล้ เมื่อเห็นมัน จางเทีย ก็จำได้ว่าทำไมคนที่ต่อยเขาถึงดูคุ้นๆ หลายวันก่อนตอนที่เขาอยู่ที่โทนิคาส เขาได้เจอกับคนๆนั้น เขาได้เดินไปชนที่ถนนและเกือบจะทำให้อีกฝ่ายล้ม

ในที่สุด จางเทีย ก็รู้ว่าชายคนนั้นตั้งใจที่จะมาชนเขาเพื่อวัดความแข็งแกร่งที่มี ด้วยวิธีง่ายๆนั้นพวกนั้นจะรู้ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขาว่าอยู่เกือบระดับ 2  ดูเหมือนว่าคนพวกนี้จับตาดูเขาหลายวันแล้ว

“ พวกแกคือทหารของหน่วยปีกแสงที่หนีมาจากยาน ? “ - จางเทีย เข้าใจสถานะนั้นทันที

“ โฮ่โฮ่ แกไม่ได้โงนิ ฉันชอบทำงานกับคนฉลาด ตอนนี้แกก็รู้ฐานะตัวเองแล้ว แกน่าจะเข้าใจสถานการณ์ของตัวเอง ! “

“ เพราะพวกไม่ฆ่าฉัน พวกแกคงอยากให้ฉันช่วยสินะ ถูกมั้ย ? “

“ ถูกต้อง ถ้าแกร่วมมือกับเรา เราจะปล่อยแกไป ! “

‘ ปล่อยฉัน ? ‘ จางเทีย ฮึดฮัดในใจ

คนพวกนี้คิดว่าเขาโง่จริงๆ ! เขาเคยเห็นหน้าพวกนี้และรู้ว่าพวกนี้ซ่อนอยู่ไหน บางคนอาจจะเป็นสายลับที่ซ่อนตัวในเมืองนี้ เพราะแบบนั้นพวกนี้จะปล่อยเขาไปได้ยังไง ?

เมื่อเห็น จางเทีย เงียบ ชายคนที่เคยเดินชน จางเทีย ก็ยิ้มออกมาพร้อมกับตาที่ส่องประกายแปลกๆ – “ ฉันรู้ว่าแกคิดอะไร เมื่อแกช่วยเราหนีจากเมืองนี้ได้ เราจะไม่ฆ่าแก ฉันรู้ว่าแกเคยมีประสบการณ์ในกองทัพเขาเหล็ก แกอาจจะไม่รู้แต่เพราะแกฆ่า หมิวหลิง ชุดดำ ถ้าเราเอาแกกลับไป เราจะได้ความดีความชอบ ดังนั้นแล้วมันจะมีความหมายมากกว่ากับการให้แกยังมีชีวิตอยู่ “

จางเทีย ฮึดฮัดอกอมาในใจพร้อมกับทำท่าอึ้ง  เขาเข้าใจว่าคนเหล่านี้น่ะอยากให้ความหวังเขาโดยบอกว่าให้เขาเชื่อฟังพวกมัน พวกมันต้องคิดว่าถ้าเขารู้ว่าเขาต้องโดนฆ่า เขาคงไม่เชื่อฟังแน่ๆ

นี่คือสงครามความคิด เป้าหมายคือให้เขายอมอ่อนข้อให้  อีกอย่างแล้ว จางเทีย น่ะก็มีบทบาทน้อย – ร้อยโทพิการ แน่นอนว่าเขาต้องไม่มีค่าพอสำหรับกองทัพปีกแสงให้ส่งยานและคนมากมายมาจับตัวเขาที่นี่ นั่นมันตลกเกินไป !

“ ฉันจะรอดถ้าถูกพาไปที่ราชวงศ์อาทิตย์ ? “ - จางเทีย ฮึดฮัด – “ ยังไงฉันก็ถูกฆ่า ทำไมฉันต้องเลือกที่จะถูกฆ่าหลังจากที่โดนพาตัวไปราชวงศ์อาทิตย์ ? “

“ แกไม่ตายแน่ถ้าเราเอาแกกลับไป แกอาจจะมีประโยชน์กว่าเดิมถ้าแกยังมีชีวิตรอด นี่คือโอกาสครั้งเดียว เพราะแกอายุ 15-16 ปี แกยังมีเวลาเหลืออยู่มาก  แกจะได้เจอกับเรื่องราวมากมายและมีผู้หญิงอีกมายกมาย เพราะแกคือคนของเมืองแบล็คฮ็อตมาก่อนและเข้าร่วมกับอาณาจักรนอแมนไม่กี่เดือน แกควรคิดดีๆว่าจะยอมสละชีวิตตัวเองทิ้งดีรึเปล่า ถ้าแกร่วมมือกับเรา อย่างน้อยแกก็อยู่ได้นานขึ้นแต่ถ้าแกปฏิเสธ แกตายแน่! “

เมื่อมันพูดจบ ชายคนนั้นก็ได้ควักมีดออกมาและจ่อเข้าที่คอ จางเทีย

เมื่อได้ยินแบบนั้น  จางเทีย ก็อุทานออกมาในใจ ‘ คมฉิบหาย ! ‘

แม้ว่าคำพูดเหล่านั้นจะน่าสงสัยแต่ว่าแต่ละคำนั้นคือคำเชิญชวน เอาจริงๆแล้วนอกจากคนที่ดื้อด้านสุดๆ ใครก็ตามที่ได้ยินคำพูดนี้คงฝันว่าจะได้มีชีวิตต่อไปมากกว่าเดิมด้วยการร่วมมือกับพวกมัน

คนๆนี้น่ะเก่งเรื่องการกล่อมคน เขาไม่เคยเป็นทหารที่ยอมตายของกองทัพปีกแสงบนยานนั้นแต่เขาคือสายลับที่อยู่ในเมืองบาปี

คนอื่นๆในคลังมองมาที่ จางเทีย  ชีวิตเขาขึ้นอยู่กับการตัดสินใจเสี้ยววินาที

ตอนที่ถามนั้น จางเทีย ได้นับว่ามีคนในคลังกี่คนแล้ว นอกจากเขาแล้ว มีคนอีก 12 คนที่อยู่ไม่ไกลเกินกว่า 4 ม.จากตัวเขา

‘ ฉันมีโอกาสแค่ครั้งเดียว ฉันควรตรวจสอบอีกรอบเพราะฉันไม่อยากตายกับพวกห่านี่ ‘ จางเทีย บอกกับตัวเองในใจ

เขาทำท่าดิ้น จางเทีย คิดว่าทำมันได้หลายวินาทีก่อนที่มีดจะกดใส่คอแรงขึ้นกว่าเดิม

จางเทีย ก้มลงไปและไหล่เขาเหมือนจะทรุดลงไป – “แกต้องการให้ฉันทำอะไร ? ฉันรู้ว่าบาปีน่ะมีการตรวจสอบที่เข้มงวด แกอยากให้ฉันส่งพวกแกออกจากเมืองโดยตรงรึไง ? “

เมื่อพูดจบ มีดที่จ่อคอก็ดูจะเบาลงกว่าเดิม

“ เราอยากให้แกไปส่งเราออกจากเมืองจริงแต่ก่อนหนั้นเราควรสร้างความวุ่นวายเพื่อดึงสนใจพวกนั้นก่อนซึ่งจะได้ส่งผลดีต่อเราเมื่อเราออกจากที่นี่ ! “

“ เรื่องวุ่นวายอะไร ? “

“ ฉันรู้ว่าแกเข้าออกหน่วยซ่อมได้อย่างอิสระ ดังนั้นก่อนที่จะออกจากเมือง แกต้องพาเราเข้าไปในนั้น ถ้ามีของที่ติดไฟลุกไหม้ในคืนนั้น ทั้งเมืองจะวุ่นวาย ถ้าเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นมา เราจะได้ออกไปได้ง่ายกว่าเดิม ! “

ชายคนนั้นดูจริงจังในตอนที่พูดเรื่องนี้ ตาของเขาเป็นประกายออกมายิ่งกว่าเดิม

จางเทีย รู้ว่าเหตุผลจริงๆที่พวกนี้ลักพาตัวเขามาและพาเขามาที่นี่ก็เพื่อให้เขาพาเขาไปที่หน่วยซ่อม พวกนี้น่ะจะทำลายสิ่งของด้านในและก็เขาด้วยแทนที่จะเอาเขากลับไปเป็นรางวัล ชีวิตของเขาน่ะมาถึงจุดจบตอนที่คนพวกนี้เข้าไปในฐานได้

‘ บ้าเอ้ย พวกห่านี่หาจุดอ่อนได้เก่งจริงๆ เหี้ยเอ้ย ! ‘

“ ถ้าเราเข้าไปในนั้นได้ ฉันต้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ฉันต้องใส่ชุดเครื่องแบบที่อยู่ในบ้านเช่า ! “ - จางเทีย ตอบกลับหลังจากคิดสักพัก

“ ไม่ต้องกังวล เราเตรียมเสื้อผ้ามาให้แกแล้ว แกเปลี่ยนที่นี่ได้เลย เพราะแกพกหนังสือยืนยันมาด้วย แกช่วยเราประหยัดเวลาไปได้เยอะ ! “

สีหน้าเยาะเย้ยแสดงออกมาบนใบหน้าของชายคนนั้น จากนั้นเขาก็ได้โบกมือให้อีกคนเอาชุดเครื่องแบบโยนมาตรงหน้า จางเทีย

จางเทีย ไม่รู้ว่าคนพวกนี้ได้ชุดเครื่องแบบมาได้ยังไงแต่ปัญหานี้น่ะถือเป็นเรื่องเล็ก เขาเลยไม่สนใจมัน ในฐานสายลับของราชวงศ์อาทิตย์ในบาปีแล้วถ้าพวกเขาทำเรื่องนี้ไม่ได้ พวกเขาก็ถือว่าโง่เกินไปแล้ว

จางเทีย ทำท่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่เมื่อเขาเห็นว่ามือเขายังคงขยับไม่ได้ เขาก็มองไปที่ชายคนที่คุยกับเขา ชายคนนนั้นมองไปที่ชายสองคนที่กด จางเทีย ไว้อยู่ให้ปล่อยแขน จางเทีย

ไม่สำคัญว่าจะมีคนมอง จางเทีย อยู่มากแค่ไหน อีกอย่างพวกเขาน่ะได้ทำการค้นหาอยู่ทั่วทุกที่แล้ว ดังนั้นพวกนี้จึงไม่กลัว จางเทีย เล่นตลก

จางเทีย เอามือถูข้อมือที่โดนกดไว้อย่างแรงนั้นซึ่งมันได้เปลี่ยนเป็นสีม่วง   เขาลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้แล้วก้มตัวลงไปหยิบชุดเครื่องแบบ ภายใต้การจับตามองของพวกนั้น เขาต้องถอดเสื้อผ้าออกอย่างเชื่อฟังและใส่ชุดเครื่องแบบเข้าไปแทน

หลังจากที่ใส่ชุดเครื่องแบบแล้ว จางเทีย ก็ขยับชุดไปมาให้มันพอดี เขาหันไปมองหน้าคนทั้งสิบสอง ทุกคนต่างก็อยู่ในระยะสายตาเขาภายในระยะ 4 ม.

เมื่อเห็น จางเทีย ร่วมมือด้วยดี คนพวกนี้ที่ซึ่งมองมาที่เขาก็ดูจะผ่อนคลายลง  ในเวลาเดียวกันก็มีสีหน้าเยาะเย้ยแสดงอออกมาที่ใบหน้าพวกนั้นด้วย

‘ หมาแดง ถ้าแกอยากจะมีชีวิตต่อไป ฮึ่มฮึ่ม..ดูเหมือนว่าคนที่ได้รับเหรียญมานี่จะไม่ได้เก่งเท่าตำนานเลย ! พวกมันคิดไปเองทั้งนั้น ‘

จนกระทั่ง จางเทีย ใส่เครื่องแบบและรัดเข็มขัดเสร็จ เขาก็พบว่าพวกนั้นผ่อนคลายอย่างมาก เขาเลยถามออกไป – “แกมีคนกี่คน ? ถ้าแกมีคนเยอะไป ฉันคงเอาเข้าหน่วยทุกคนไม่ได้ ! “

“ เรามี 15 คน ! “ – เมื่อเห็น จางเทีย อยากจะร่วมมือ ชายคนแรกเองก็ดูผ่อนคลายลงเล็กน้อย เขาไม่รู้ความหมายที่แท้จริงที่ จางเทีย ถามออกมา ดังนั้นเขาจึงรีบพูดต่อ  - “ นอกจาก 12 คนที่นี่ เรายังมียามสามคนด้านนอก เราน่ะมีรถ SUV ของกองทัพแล้ว  แกกับฉันนั่งด้านหลัง  ตอนเราขับเข้าไป แกก็แค่บอกพวกนั้นว่าเรามาซ่อมรถ “

“ 15 ? “ - จางเทีย เช็คดูอีกรอบ

“ 15 ! “ – ชายคนนั้นพยักหน้าพร้อมกับมอง จางเทีย ด้วยสีหน้าแปลกๆ ไม่คาดคิดเลยว่าเขาเห็นท่าทีขัดขืนบนสีหน้า จางเทีย

“ งั้น... “ - จางเทีย สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วรอยยิ้มนั้นก็ได้หายไป ในเวลาเดียวกันสายตาของเขาก็แสดงความต้องการฆ่าออกมา – “ พวกแกตายไปตอนนี้เลย ! “

ไม่นานหลังจากที่พูดจบ โซ่ผูกมัดทั้งสิบสองก็ได้พุ่งออกมาจากหว่างคิ้วของเขา พุ่งเข้าใส่คนทั้งสิบสองในคลังเหมือนสายฟ้า...