spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
| *ตั้งค่าถาวร (คลิกตั้งค่าถาวร) |
Chapter 205: ออกจากเมืองแบล็คฮ็อต
บ่ายต่อมาในสถานี รถไฟกองทัพกำลังจะออกไปหลังจากเปิดหวูดครั้งแรกซึ่งบ่งบอกถึงเรื่องเร่งด่วนกำลังจะแล่นออกไป
“ ทุกคนพร้อมมั้ย ? “ - ผู้พันรินฮาท ถามแล้วมองไปรอบๆเป็นครั้งสุดท้าย จากนั้นทหารคนสุดท้ายของแคมป์เหล็กโลหิตก็ได้โดดเข้ามาจากลานสถานี
“ ทุกคนเข้ามาแล้ว ! “ – พลตรีกู๊ดเดียน เช็ดแว่น – “ ทุกคนและอุปกรณ์ทุกอย่างอยู่บนรถไฟแล้ว ! นอกจากทหารที่ได้รับบาดเจ็บหนึ่งคน ทุกคนในแคมป์ได้อยู่ข้างในแล้ว “
“ ได้ ออกเลย ! “ – ผู้พันรินฮาท สั่ง ในเวลาเดียวกันเขาก็คิดถึงหน้าของ จางเทีย และรู้สึกเสียดายในใจ
หลังจากที่หวูดดังครั้งที่สาม รถไฟก็ค่อยๆแล่นออกไปช้าๆ
“ น่าเสียดายจริงๆ ! “
พลตรีกู๊ดเดียน ถอดแว่นตาออกและค่อยๆเช็ดแว่น ในแคมป์แล้วมีแค่พลตรีและผู้การสองคนนี้เท่านั้นที่รู้ว่าเกกรอเรี่ยนได้เอายารักษาระดับสูงให้กับ จางเทีย ตอนที่เขาออกจากโรงบาล ถ้า จางเทีย ใช้ยานั่น เขาน่ะมาอยู่ที่นี่ด้วยแต่ จางเทีย ไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วย ดังนั้น กู๊ดเดียน จึงถอนหายใจออกมา
รถไฟที่เต็มไปด้วยทหารของแคมป์เหล็กโลหิต สำหรับการถอนหายใจของ กู๊ดเดียน แล้วไม่มีใครตอบรับอะไร พวกเขาได้แต่เงียบ
“ ไม่เห็นต้องเสียดาย นี่อาจจะเป็นกรรมของคนที่ มาแชลหลินแชงเจียง พูดเอาไว้ ! “ - รินฮาท พูดได้ตรงประเด็น
...
รถไฟเร่งความเร็วขึ้น ตอนนั้นเองคนในรถเหมือนจะได้ยินเสียงตะโกน ‘ มาสิ ‘ จากขบวนด้านหลัง
ผู้พันและเจ้าหน้าที่หลายคนต่างก็พากันสงสัยและพวกเขาก็ได้หันอออกไปมองนอกหน้าต่าง ทุกคนเห็น SUV ที่กำลังขี่ผ่านมาใกล้ๆกับราง ไม่นาน SUV นั้นก็ตามทันตรงขบวนตรงกลาง ทหารในแคมป์ต่างก็เปิดประตูแล้วตะโกนออกมาดังๆเพื่อกระตุ้นเด็กผมดำที่ยืนอยู่บนที่นั่งด้านหลังคนขับ
ด้วยกระเป๋าใบโตที่แบกไว้ที่หลัง เขากำลังถือดาบอยู่ ด้วยการกระตุ้นนั้น ชายคนนั้นได้โยนกระเป๋าไปในขบวนตามไปด้วยดาบของเขา ให้ทหารบางคนถือมันไว้ก่อน สุดท้ายเขาก็ได้โดดลงจากรถเหมือนกับเสือและกลิ้งอยู่บนขบวน เพราะการโดนกระโดดทับทำให้ทหารหลายคนถึงกับร้องโอดโอยออกมา....
เมื่อได้ยินเสียงร้องของทหารที่ซึ่งกระตุ้นเขา คนอื่นๆต่างก็หัวเราะออกมา
ในนาทีสุดท้าย จางเทีย ก็ได้มาถึง...
...
ห้านาทีต่อมาเพราะอายบางอย่าง จางเทีย ได้โผล่มาในขบวนที่ผู้พันอยู่
“ บอส จางเทีย ร้อยโทขั้นสอง, หัวหน้าหน่วยสาม,กลุ่มห้าได้หายดีแล้ว ผมมาที่นี่เพื่อรายงานตัว ! “ – เขายืนอยู่ต่อหน้า รินฮาท จางเทีย ทำท่าเคารพให้กับบอสของแคมป์
“ ดี ! “ – รินฮาท ยิ้มออกมาที่มุมปาก เขามองไปที่เด็กหนุ่มตรงหน้าและรู้สึกดีใจอย่างมาก – “ แกหายดีแล้วเหรอ ? “
“ ครับ ! “ - จางเทีย ตบอกตัวเอง – “ ผมหายดีหลายวันแล้วแต่เพราะบางอย่างผมจึงกลับมาช้า ! “
“ อะไร ? “ – ด้วยความสงสัย กู๊ดเดียน จึงถาม
“ พลตรี...เอิ่ม ...คุณก็รู้ว่าผมเพิ่งไปขลิบมา...ผมทนมากว่าหลายสิบปีและแฟนผมก็รอไม่ไหวอีกต่อไป แต่มันไม่สะดวกที่จะทำแบบนั้นในแคมป์... “ - จางเทีย เริ่มอายขึ้นมานิดๆ
“ ไอ้บ้านี่ ! “- หลังจากที่ด่า จางเทีย กู๊ดเดียน ก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ แน่นอนว่าเขารู้ว่า จางเทีย น่ะมีชื่อเล่นว่ามัมมี่
ในเวลาเดียวกันเจ้าหน้าที่คนอื่นเองต่างก็หัวเราะกันออกมาด้วย...
จางเทีย ไปนั่งที่นั่ง เขาเห็นเมืองแบล็คฮ็อตเล็กลงไปเรื่อยๆ มีหลายความคิดแว๊บขึ้นมาในหัว
...
ตอนนั้นที่บ้าน อลิซ ได้ถือกล่องของขวัญที่ห่อมาด้วยกระดาษสีฟ้าซึ่ง แพนโดร่า และ เบเวอร์รี่ ได้เอามาให้ตามคำขอของ จางเทีย เธอมองไปที่ทั้งสองคนด้วยความสงสัย
“ มีอะไรข้างใน ? “ - เธอถาม แพนโดร่า
“ เปิดมันดูสิ ! “ – แพนโดร่า ยิ้มและเร่ง
อลิซ เปิดกล่องออกมา ก็เหมือนสาวๆคนอื่น ในตอนที่เธอเห็นยี่ห้องชุดชั้นในและยี่ห้องเพชรและยังดอกไม้ เธอก็อุทานออกมา
เมื่อรวมของพวกนี้เข้าด้วยกันแล้ว สาวทุกคนต้องชอบมันแน่
อลิซ เปิดกล่องสองกล่องด้านใน กล่องใหญ่กว่านั้นเป็นชุดชั้นในสีฟ้า ส่วนกล่องเล็กกว่ามีแหวนที่มีไพรินก้อนใหญ่
ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา อลิซ นั้นอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่แต่ด้วยการได้ของขวัญพวกนี้ เธอก็ยิ้มออกมาราวกับดอกไม้
“ จางเทีย ขอให้เธอสองคนเอามันมาให้เหรอ ? “ - ตาของเธอมองไปที่ของในมือ เธอชอบมันมาก
“ ใครล่ะถ้าไม่ใช่เขา ? “
“ ทำไมเขาไม่มาด้วยตัวเอง ? “ – หน้าเธอแดง อลิซ เอาชุดชั้นในมาเทียบกับตัวเองและพบว่ามันพอดี – “ ไอ้บ้านี่ รู้วิธีทำให้ผู้หญิงมีความสุขจริงๆ... “
“ เขาไม่รู้ว่าจะเจอหน้าเธอได้ยังไง ดังนั้นเขาจึงขอให้เราเอามาให้.. “ - แพนโดร่า พูดอย่างใจเย็น
“ เขาไปไหน ? “ - อลิซ ตัวแข็งทื่อ
“ ไปที่คารัวล์ เขาควรจะอยู่ที่รถไฟแล้วตอนนี้ แคมป์เหล็กโลหิตน่ะคือที่เขาอยู่ได้ออกจากที่นี่เพื่อเข้าร่วมสงครามระหว่างอาณาจักรนอแมนและราชวงศ์อาทิตย์ในคารัวล์ในฐานะโล่ของทีม 39... “- เบเวอร์รี่ พูดด้วยท่าทีสลด
หน้าของ อลิซ ซีดขึ้นมา
“ เขาพูดอะไรถึงฉันมั้ยก่อนที่จะไป ? “ - เสียงของ อลิซ เริ่มสั่น
“ เขาสลักสิ่งที่เขาจะบอกไว้ที่แหวน ! “ - เมื่อคิดถึงคำพูดที่ จางเทีย ให้กับเธอ เบเวอร์รี่ ก็เริ่มร้องไห้ออกมา หลายคนด่าเธอว่าอีตัวไม่ว่าจะเป็นผู้ชายรึผู้หญิง มีแค่ จางเทีย เท่านั้นที่รู้ว่าเธอน่ะบริสุทธิ์เหมือนกับทับทิม ทำไมถึงเป็นคนดีแบบนี้ เบเวอร์รี่ พอใจอย่างมาก ไม่ว่าเธอจะได้อยู่กับเขาในอนาคตหรือไม่ก็ตาม
“ หวังให้เธอมีความสุขยิ่งกว่าทะเล – จางเทีย “
อลิซ เอาแหวนนั้นออกมาและเห็นคำพูดที่ด้านหลัง เธอคิดว่าเธอเห็นรอยยิ้มของ จางเทีย อีกครั้ง ...
ชายคนนั้นดูแลเธอดีจริงๆ ชายที่โกรธในตอนที่เธอโดนหมาป่าไล่ ชายที่ใช้ร่างของตัวเองเป็นโล่จากธนูในตอนที่อันตราย ! ในตอนที่เธอร้องไห้ตอนที่เป็นครั้งแรกของเธอ ชายที่ยอมกดอารมณ์ตัวเองไว้แล้วใส่กางเกงให้กับเธอให้เธอเก็บของล้ำค่าที่สุดของเธอไว้
อลิซ ไม่คิดเลยว่ามันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอได้เจอกับ จางเทีย ในตอนที่เขากำลังจะไป เขาได้ให้คนมาส่งแหวนเพื่ออวยพรเธอและยังหาชุดชั้นในที่เหมาะกับเธอโดยเขาเลือกเองอีก
อลิซ ร้องไห้ออกมาก่อนที่จะวิ่งออกจากบ้านตรงไปยังสถานี เธอต้องการที่จะมองหน้าชายคนนั้นเป็นครั้งสุดท้ายแต่เธอก็ไม่อาจจะตามรถไฟนั่นทัน..
...
ตอนนั้นอีกที่ในเมือง แบร์ลี่, ฮิสต้า, ดั๊ก, แบกแดดและ ลิซ ได้เอาของที่ จางเทีย ทิ้งไว้ให้พวกเขา
มันเป็นซองหนังที่มีเงิน 600 ทองและจดหมายของ จางเทีย
จดหมายมีดังนี้
‘ เพื่อน ฉันจะไปคารัวล์ พวกนายคือพี่น้องของฉัน พวกในแคมป์ก็ด้วย พวกเขาน่ะยอมสละตัวเองเพื่อฉัน ดังนั้นฉันต้องสละตัวเองเพื่อพวกเขาบ้าง ฉันไม่อยากทำแบบนี้แต่บางครั้งฉันก็ต้องบอกความจริง เพราะฉันไม่ใช่พระเจ้า มันยังมีโอกาสที่ฉันจะไม่กลับมา อีกอย่างโอกาสที่จะตายของแคมป์เหล็กโลหิตน่ะก็สูงที่สุดในกองทัพเขาเหล็ก ถ้าฉันเอาเงินให้พวกนายคนละ 100 ทอง ฉันรู้ว่าพวกนายจะไม่รับมันเหมือนกับ ชอร์วิน เพราะความเป็นเพื่อนของเราน่ะมีค่ามากกว่าเงินนั่น นี่ ฉันอยากให้พวกนายรับมันทั้งหมดเอาไว้ เหตุผลก็ง่ายๆ ถ้าฉันกลับมาไม่ได้ ฉันต้องการจะทำดีที่สุดเพื่อพี่น้องของฉัน ทำไมน่ะเหรอ ? เพราะสงครามศักดิ์สิทธิ์ระหว่างมนุษย์กับปิศาจกำลังจะมา ฉันรู้มาจากคนที่เชื่อใจมากที่สุด เขาบอกฉันตอนที่เขาออกจากเมืองนี้ไป ฉันเชื่อเขา บางทีอีกไม่กี่ปี สถานการณ์ในสมาคมแบล็คซอนจะเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ เพราะเมืองมันไม่ปลอดภัยอีกต่อไป พวกนายควรมีแผนที่จะออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ถ้าฉันมีความสามารถพอ ฉันจะทำให้พวกนายมากกว่านี้ แต่ยกโทษให้ฉันด้วย ฉันทำได้แค่นี้ เงินนี่น่ะคือเงินเก็บมาให้พวกนายตั้งแต่แรก ก่อนหน้านี้ฉันมีหลายอย่างจะพูดแต่ฉันไม่รู้ว่าจะพูดมันยังไงก็เท่านั้น ! ถ้าฉันรอดและกลับมาแล้วพบว่าพวกนายไม่รับความหวังดีของฉัน ฉันจะโกรธมาก ฉันจะอัดใครก็ตามที่ทำแบบนั้น ฮิสต้า ไอ้บัดซบ นายไม่ควรเอาเงินไปนอนกับผู้หญิง นายควรคิดถึงวิธีหนีไปกับผู้หญิงของนาย ดั๊ก นายไม่เหมือนคนที่เก่งเรื่องทำเงินรึใช้เงิน ถ้านายมีปัญหาอย่าลืมไปคุยกับ แบร์ลี่ เขาน่ะไม่ทิ้งนายหรอก แบกแดด ตอนที่ฉันออกจากคลับไออ่อนทอร์น ฉันได้บอกผู้จัดการไว้ว่าถ้านายอยากไปที่นั่น พวกเขาน่าจะจัดตำแหน่งที่เหมาะสมให้นายได้ซึ่งแน่นอนว่าดีกว่าบริกรที่นายทำอยู่แน่ ชอร์วิน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต อย่าเผชิญหน้ามันเพียงลำพัง จำไว้ว่านายมีเพื่อนดีๆอยู่มากมาย แบร์ลี่ ฉันรู้ว่าแกน่ะคือไอ้อ้วนผู้น่ารักที่มีความคิดดีที่สุด ฉันดีใจที่ได้เป็นพี่น้องกับแก ก็แค่นั้นแหละ สุดท้ายแล้วฉันอยากจะบอก ฉันน่ะขลิบแล้วและไม่ซิงอีกต่อไปแล้ว พวกแกไม่ต้องสงสัยจะดีกว่าเพราะพวกแกจะอิจฉาฉัน ฉันไม่อยากทำให้พวกแกเสียความมั่นใจและเดี่ยวแกจะมองหน้าฉันไม่ติดในครั้งหน้า ฮาฮาฮา.. ด้วยความจริงใจ ! ‘
ในตอนที่อ่านจดหมายของ จางเทีย จบ ทั้งกลุ่มก็น้ำตาไหลออกมาแต่สุดท้ายแล้วพวกเขาก็หัวเราะ
“ จางเทีย ไอ้บัดซบนี่ ! “
ในตอนที่ ดั๊ก อยากที่จะร้องไห้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะพร้อมกับปล่อยฟองเขียวๆออกจากจมูก เขาไม่คิดอะไรมากแล้วเช็ดมันด้วยเสื้อคนที่อยู่ข้างๆ เขาเช็ดมือตัวเองด้วยเสื้อของคนข้างๆด้วย..
จนกระทั่งอ่านจบ ฮิสต้า ก็เพิ่งรู้ตัวว่า ดั๊ก มาเช็ดเสื้อเขาถึงสองรอบ ‘ มันหมายความว่าไง ? ‘ เขารู้สึกผิดปกติแล้วก้มหน้าลงแล้วก็ต้องสะดุ้งทันที !
“ อ่า ดั๊ก ไอ้บ้านี่ ! แกเอามาเช็ดเสื้อฉันทำไมวะ ? ฉันจะฆ่าแก ..... “
...
ในที่ไกลออกไป รถไฟที่มีทหารและอุปกรณ์เต็มคันได้แล่นออกไปทางใต้ เมื่อมองไปยังเมืองที่ค่อยๆหายไป จางเทีย ก็พึมพำออกมาในใจ – “ แล้วเจอกัน เมืองแบล็คฮ็อต ! “