spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
| *ตั้งค่าถาวร (คลิกตั้งค่าถาวร) |
Chapter 203: การพัฒนาใน Castle of Black Iron
จางเทีย ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในตลาดสัตว์และในคฤหาสน์ของ เอเบียน ตามแผนของเขาแล้วหลังจากที่ฆ่า สมิหลา ด้วยมีดก็จะวิ่งหนีด้วยความเร็วสูงที่เทียบเท่ากับหมาป่า
ลูกน้องสองคนข้างๆ สมิหลา นั้นวิ่งตามเขาไม่ทัน พวกนั้นไม่เห็นแม้แต่ฝุ่นที่ จางเทีย ทิ้งไว้เลยด้วยซ้ำ
จางเทีย ยังคงวิ่งไปทางใต้ของเมืองก่อนจะกลับไปที่ทิศตะวันตก เขาเลือกที่ไกลคนและเดินวนอยู่ในป่า
ครึ่งชั่วโมงต่อมาด้วยการวิ่งอีก 30 กม. จางเทีย ได้ยืนอยู่ในป่าห่างจากเมืองไป 10 กม.ที่ทางทิศตะวันตก
เขาชอบที่จะวิ่ง เขาชอบความรู้สึกอิสระราวกับสายลม ครั้งนี้หลังจากที่ฆ่า สมิหลา แล้ว เขาได้ลองวิ่งดูอีกรอบ จางเทีย รู้สึกว่าเย็นสบายไปทั่วทั้งตัว
หลังจากที่หยุดอยู่ในป่าแล้วเขาก็ได้หัวเราะออกมา
หลังจากที่มองไปรอบๆมั่นใจว่าไม่มีใครมาใกล้ เขาก็ถอดผ้าคลุม,วิค,และหน้ากากออก มันอึดอัดที่ต้องใส่ผ้าคลุมและวิคนี่ จางเทีย โยนมันทิ้งทันทีและสำหรับหน้ากาก เขาขยี้มันเป็นก้อนแล้วใส่กระเป๋าไว้ ตามที่ ดอนเดอร์ บอกพวกนี้สามารถคืนรูปได้โดยเอาน้ำฉีดใส่มันไม่ว่ามันจะย่นไปแค่ไหนก็ตาม ตราบใดที่มันไม่ขาด
หลังจากที่ทำแบบนั้นแล้วในตอนที่ จางเทีย กำลังจะกลับ เขาก็เห็นกรงด้วงทองที่เขาเอามาด้วยวางอยูที่พื้น
เขานั่งยองๆลงแล้วเปิดกรงออกเทด้วยออกมา มีด้วงทองกว่า 56 ตัวในกรงนั้น จริงๆแล้วมันดูน่ารักและสีสันสวยงาม
“ วันนี้ ฉันแก้แค้นสำเร็จแล้วและได้ช่วยชีวิตพวกแกเอาไว้ จากวันนี้แกควรจะจำได้ว่าอย่าไปให้คนจับได้ง่ายๆ ! “
ด้วงทองบางตัวพยายามที่จะพลิกกลับมายืน จางเทีย พยายามเอามันวางที่ต้นไม้ใกล้ๆ เมื่อปล่อยออกจากกรงแล้ว ด้วงทองก็เริ่มหนีไปทุกทิศทุกทาง
เขาไม่รู้ว่าพวกมันจะเข้าใจที่เขาพูดรึเปล่าแต่ จางเทีย รู้สึกว่าด้วงทองบางตัวพยักหน้าให้เขาแล้วจากไป บางตัวถึงกับเดินขึ้นมาข้างหน้าแล้วมองไปที่ผู้ช่วยของมันด้วยซ้ำ
แม่เคยบอกว่าสิ่งมีชีวิตทุกชนิดน่ะมีจิตใจ ดูเหมือนว่ามันจะจริง
เมื่อเห็นสิ่งมีชีวิตน้อยๆนี้ได้รับอิสระ จางเทีย เองก็รู้สึกอิสระไปด้วย เขาไม่เคยรู้สึกเย็นแบบนี้มาก่อน มันเหมือนกับดื่มน้ำเย็นๆในฤดูร้อนและมีสาวๆมากมายรอเขาอยู่บนเตียง
จางเทีย รู้สึกว่าชายที่กล้าหาญต้องทำแบบนั้น !
ตราบใดที่ไม่มีใครเห็นเขาฆ่า สมิหลา แม้แต่ เอเบียน จะสงสัยแต่อีกฝ่ายก็ทำอะไรเขาไม่ได้
ไม่นานหลังจากแก้ปัญหาเรื่องนี้แล้ว จางเทีย รู้สึกว่าไม่นานเขาต้องไปที่คารัวล์ เขารู้สึกวางใจมากกว่าเดิมกับเรื่องครอบครัวและเพื่อนในเมือง ยังไงซะถ้าไม่กำจัดไอ้บัดซบนั่น เขาไม่รู้ว่ามันจะโดดออกมาจากที่ซ่อนแล้วกัดคนที่เขารักเมื่อไหร่
ตอนบ่าย จางเทีย ได้กลับไปที่เมืองผ่านทางประตูตะวันตก
ไม่นานหลังจากที่เขาเข้ามาในเมือง เขาก็ได้เห็นชายหัวล้านที่แผ่พลังคีออกมาในชุดเครื่องแบบร้อยโทขั้นแรกขับรถผ่านเขาไป
จางเทีย รีบตะโกนขึ้นมาทันที - “ เจ้าหน้าที่เฟโอ ! “
รถเบรกทันที ชายกำยำที่ซึ่งขับรถและทหารอีกสองคนหันกลับมาพร้อมกับและเห็น จางเทีย ที่ซึ่งเดินอยู่บนถนนด้วยเสื้อผ้าธรรมดา
“ จางเทีย ! “ - เฟโอ โดดลงมาจากรถแล้วมายืนอยู่ต่อหน้า จางเทีย ในตอนที่เขาอยากต่อยไปที่ไหล่ เขาก็นึกถึงบางอย่งาและรีบหยุด – “ แผลเป็นไงบ้าง ? “
“ ดีขึ้นกว่าเดิมเยอะ อากาศนอกเมืองนี่สดชื่นจริงๆ มันส่งผลดีต่อการฟื้นตัว ผมเลยออกมาเดินเล่น ! “ - จางเทีย โกหกออกไป หลังจากนั้นเขาก็มองไปยังกล่องที่กองอยู่ในรถ –“ แคมป์เป็นไงบ้าง ? “
“ ทีมได้ส่งคำสั่งมาแล้ว สามวันหลังจากนี้แคมป์เหล็กโลหิตต้องไปที่คารัวล์ในฐานะโล่ของทีม 39 ! ตอนนี้สถานการณ์ในคารัวล์นั้นทวีความรุนแรงขึ้น แนวหน้าของเราขาดคน การต่อสู้นั้นจะเกิดวันละสิบครั้ง...เขตตรงนั้นเริ่มดุเดือดขึ้นเรื่อยๆ... “
แม้ว่าจะคิดไว้นานแล้วว่าวันนี้จะมาถึงแต่ตอนที่เขาได้ยินข่าวจาก เฟโอ ใจของ จางเทีย ก็เต้นรัว ในเสี้ยวพริบตา การต่อสู้ระหว่างสองยักษ์ใหญ่ก็ได้มาใกล้ตัวเขาแล้ว
มันเกิดขึ้นเร็วกว่าที่ จางเทีย คิดเอาไว้
เฟโอ มองมาที่เขาและรู้สึกผิด – “ เพราะแผลของนาย นายอาจเข้าร่วมการต่อสู้ในคารัวล์ไม่ได้ นายน่ะพักฟื้นในเมืองไปก่อน หวังว่าเราจะมีโอกาสได้พบกันอีก ! “
หลังจากที่ตบไหล่ จางเทีย แล้ว เฟโอ ก็ได้โดดขึ้นรถไปและขับหนีออกไปจากสายตาของ จางเทีย
หลังจากทียืนอยู่ตรงนั้นสักพัก จางเทีย ก็เริ่มวิ่ง
เขาควบคุมความเร็วไว้ในตอนที่วิ่งผ่านอเวนิวของเมืองเพื่อไม่ให้เป็นที่ตกใจเกินไป เขารักษาความเร็วไว้ในระดับแบบคนเพิ่งรู้ตัวว่าโดนล้วงกระเป๋าตัง
จางเทีย ยังคงวิ่งไปที่ตึกของเขา ในสองวันมานี้เขาออกไปแค่ครั้งเดียว เขากลับมาพร้อมกับถุงผลไม้และน้ำผึ้งที่ซื้อมาจากในเมือง จากนั้นเขาก็ได้ฝังตัวเองไปกับการปรับโครงสร้างใน Castle of Black Iron
สองวันต่อมา ตึกสามอันก็ตั้งตะหง่านใน Castle of Black Iron สองอันนั้นเป็นบ้านชั้นเดียวเบอร์ 3A80 ส่วนอีกอันนั้นเป็นบ้านสองชั้นเบอร์ 3B90 ทั้งสามหลังนี้น่ะซื้อมาจากบ้านแห่งป่าและเพราะมัน ทั้ง Castle of Black Iron จึงดูมีชีวิตชีวามากขึ้น
ทั้งสามหลังนั้นมีหลังคาเป็นสามเหลี่ยมและกำแพงสีแดงทำให้มันดูสวยและสง่า เพราะการออกแบบและประกอบเป็นส่วนๆ รูปร่างของมันจึงแตกต่างจากที่พักธรรมดาไป พวกมันดูเหมือนบ้านไม้ของเอฟล์รึคนแคระในตำนาน ไม่ว่าจะเป็นสไตล์รึการออกแบบ พวกมันดูเรียบง่ายและเท่ เต็มไปด้วยสีของธรรมชาติและการขัดออกมาอย่างดี
หลังจากที่ถูกสร้างขึ้นมาแล้ว บ้านนั้นดูสวยยิ่งกว่าในรูป จากตอนนี้ไป จางเทีย มีคลังและห้องทดลองเป็นของตัวเองแล้ว
อาหารทุกอย่างนั้นจะถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน
ในห้องทดลองนั้น จางเทีย เริ่มทำการหมักโดยใช้ยีสต์ที่พัฒนามา การหมักนี้ต้องใช้น้ำ --- น้ำพุที่มาจาก Castle of Black Iron – ผลไม้,น้ำผึ้ง, น้ำตาล ทุกอย่างถูก จางเทีย เตรียมมาไว้หมดแล้ว
มันก็เหมือนกับที่เขาเคยหมักที่บ้าน เขาหมักยีสต์เกือบ 300 กก. ด้วยการที่มันเปรี้ยวและหวาน นี่เป็นเครื่องดื่มที่เขาชอบมากที่สุดตอนเด็ก น่าเสียดายที่เขาดื่มมันมากไม่ได้ที่บ้านเพราะมันมีไว้สำหรับหมักเบียร์ข้าว ครั้งนี้ จางเทีย ได้สัญญากับตัวเองว่าจะทำยีสต์เหลวให้พอที่จะดื่มได้ตอนไหนก็ได้ที่เขาต้องการในอนาคต
นอกจากนี้แล้วเขายังใช้ค่าออร่ากับยีสต์เพื่อเริ่มการกลายพันธุ์ครั้งที่สอง จางเทีย ใช้ค่าออร่าใส่เข้าไปเหมือนกับที่เคยทำกับพวกผึ้ง ไม่ว่าเขาจะต้องทำอีกกี่ครั้ง จะสำเร็จรึเปล่า เขาก็ไม่รู้สึกขาดทุนจากค่าออร่าพวกนี้ เพราะมันผลิตขึ้นมาได้ทุกวัน
หลังจากจัดการเรื่องใน Castle of Black Iron เสร็จ ในตอนบ่ายวันก่อนที่จะแคมป์จะออกไปที่คารัวล์ จางเทีย ได้เดินออกจากตึกในชุดกองทัพและดาบยาว
จางเทีย กลับไปที่บ้านก่อน เขาไปหาพ่อแม่เพื่อฆ่าเวลาในตอนบ่าย ตอนที่กินมื้อเย็น เขาได้บอกพวกนั้นว่าแคมป์เหล็กโลหิตจะต้องไปที่คารัวล์เพื่อการต่อสู้ครั้งใหญ่ แม่เขาเริ่มร้องไห้ออกมาและบรรยากาศที่บ้านก็เริ่มสลด แม้ว่า จางเทีย จะพยายามทำให้บรรยากาศดีขึ้นแต่ถึงยังไงแม้แต่พ่อและพี่ชายเองก็ยังคงสลดอยู่ดี
แม่เขาตักอาหารให้เขากินต่อ เขาก้มหน้าลงและกลืนทุกอย่างที่เธอตักให้เขา
มันไม่ง่ายที่จะสู้กับกองทัพปีกแสงของราชวงศ์อาทิตย์ การต่อสู้ที่ จางเทีย จะไปเจอนั้นอันตรายและโหดร้ายกว่าสิ่งที่พี่ชายคนโตของเขาได้เจอมา กองทัพของราชวงศ์อาทิตย์น่ะเป็นที่รู้จักกันดีทั่วทั้งสมาคมแบล็คซอนเกี่ยวกับเรื่องความป่าเถื่อน
หลังจากกินมื้อเย็นเสร็จ พี่สะใภ้ได้เก็บถ้วยจานและไปที่ครัว
จางเทีย พาพ่อกับแม่ไปที่เก้าอี้ที่ห้องนั่งเล่น หลังจากนั้นเขาก็โค้งให้ทั้งคู่สามครั้ง
แม้ว่าพ่อเขาจะไม่ได้ร้องไห้ออกมาตอนมื้อเย็นแต่ตอนนี้เขาน้ำตาแตกออกมาแล้ว
จางเทีย ลุกขึ้นยืนแล้วยิ้มออกมา – “ แม่ พ่อ ไม่ต้องกังวล ผมจะกลับมาแบบมีชีวิต จนกว่าผมจะมีลูกสักร้อยคนได้ ผมจะไม่ตาย แม่ตั้งชื่อได้เลย ผมน่ะแข็งแกร่งอย่างกับเหล็ก ! “
...
จากนั้น จางหยาง ก็ได้พา จางเทีย เดินออกมาและเมื่อเดินออกมาได้สักพัก – “จางเทีย เงินนั่น... “
“ มันเป็นเงินสะอาด ครอบครัวเกกรอเรี่ยนให้ผมมา ! “ – ในตอนที่พี่ชายของเขาอ้าปากพูด จางเทีย ก็รู้ว่าพี่ต้องการที่จะพูดอะไร ก่อนที่จะจากกัน เขาได้กำมือพี่เอาไว้ –
“ เราพี่น้องไม่ควรสนเรื่องพวกนี้ เพราะมันวุ่นวายทุกที่ ตราบใดที่ผมออกจากเมืองไป พี่คงได้ข่าวผมยากหน่อย ในอนาคตถ้าผมไม่กลับมาในครึ่งปี พี่ควรเอาเงินนั่นแล้วออกจากเมืองไปพร้อมกับพ่อแม่และพี่สะใภ้ ไปยังทวีปตะวันออก จากนั้นพี่ควรดูแลพ่อแม่อย่างดี ! “ - เมื่อพูดจบ จางเทีย ก็ได้เอาการ์ดที่มีรูออกมาเอาไว้ให้พี่ – “ ตอนที่ไปถึงทวีปตะวันออก พี่ควรไปหา ดอนดอร์ และเขาจะจัดแจงทุกอย่างให้เอง ! “
ตาของ จางหยาง เริ่มแดงขึ้น เขาพยายามคว้าไหล่ของ จางเทีย เอาไว้ น้ำตาไหลอาบมาที่แก้มของเขา จางหยาง เองก็เป็นทหาร เขารู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นในสนามรบ ในสงครามครั้งใหญ่แบบนี้ ไม่ว่าคนเราจะแข็งแกร่งขนาดไหนก็ไม่มีใครกล้าที่จะบอกแล้วสาบานว่าจะรอดกลับมาได้ จางหยาง รู้ว่า จางเทีย ได้พูดเพื่อให้พ่อแม่สบายใจ ความจริงคือสิ่งที่เขาพูดอยู่ตอนนี้
“ นายไม่ไปไม่ได้รึไง ? “ – จางหยาง ถาม
ในครอบครัวจาง มีแค่เขาที่รู้ว่า จางเทีย นั้นหายดีแล้ว เขาได้รับบาดเจ็บหนักพร้อมกับพิษหายาก นี่ก็ผ่านมาไม่กี่วันตั้งแต่ที่เขาเจ็บตัว จางเทีย ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องไป ถ้าเข้าไม่โผล่ไปพรุ่งนี้ เขาก็จะหลบเลี่ยงการเข้าร่วมสงครามได้
จริงๆแล้วแคมป์เหล็กโลหิตและทีม 39 ซึ่งรู้สถานการณ์ล่าสุดแล้วเพราะไม่เห็น จางเทีย ไปรายงานตัวที่แคมป์ มันบ่งบอกว่าพรุ่งนี้เขาก็ไม่น่าจะมาที่นั่นด้วย
ในฐานะพี่ชาย จางหยาง น่ะหวังไว้ว่าไม่อยากให้น้องไปที่นั่น
“ ตอนที่นักฆ่าต้องการเอาชีวิตฉัน พี่น้องทุกคนในแคมป์น่ะเข้าล้อมที่พักของเกกรอเรี่ยนทันทีเพื่อที่จะแก้แค้นให้ ครั้งนี้ฉันต้องไปที่นั่นบ้าง ! “
จางหยาง ถอนหายใจออกมา เขารู้นิสัยของน้องดี บางครั้งแม้ว่าน้องชายจะเจ้าเล่ห์แต่เขาน่ะเป็นคนดี ดอนเดอร์ ดูแลเขามากว่า 2 ปี แต่เขาไม่ลังเลที่จะเอาหนังสือนั่นให้กับไอ้อ้วน ถ้าทั้งแคมป์ยอมสละตัวเองเพื่อเขา งั้นเขาก็จะยอมสละตัวเองเพื่อคนในแคมป์
นี่แหละคือ จางเทีย !
“ ฉันมีพี่น้องหลายคนในเมือง พี่ชาย, นายต้องไปเจอพวกนั้น ฉันหมายถึง เบเวอร์รี่,แพนโดร่า...ถ้าฉันไม่กลับมา ตอนที่นายจะออกไป ถ้านายไปหาพวกนั้นได้ นายช่วยเขาหน่อย ! “
จางหยาง พยักหน้าด้วยท่าทีเคร่งขรึม หลังจากนั้นสองพี่น้องก็ล่ำลากัน จางหยาง มองจน จางเทีย หายลับไปจากสายตา
...
หลังจากจัดการเรื่องทางบ้านเสร็จ จางเทีย ก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นเข้าก็ได้ไปที่บ้านไอ้อ้วน แบร์ลี่ ตอนที่เขาเห็นเพื่อน อีกฝ่ายเองก็เพิ่งกินมื้อเย็นเสร็จ ด้านล่างที่พักของ แบร์ลี่ จางเทีย ได้บอกอีกฝ่ายว่าเขาจะออกไปคารัวล์ในวันพรุ่งนี้ แบร์ลี่ ช็อก จางเทีย จึงมอบกุญแจให้กับอีกฝ่าย
“ นี่คือเซฟที่ฉันเช่าไว้ในธนาคารโกเด้นร็อควันนี้ หมายเลข 1067 ฉันเอาบางอย่างไว้ที่นั่นและจดหมายด้วย ตอนที่ฉันไป นายไปที่นั่นแล้วเอาของด้านในมาพร้อมกับ ดั๊ก และคนอื่น! “
หลังจากเงียบอยู่สักพัก แบร์ลี่ ก็รับกุญแจไป - “ นายไปลาคนอื่นรึยัง ? “
“ ไม่จำเป็น ฉันทนผู้ชายร้องไห้ต่อหน้าฉันไม่ได้ มันเหมือนกับลาศพ ฉันเลือกให้ผู้หญิงมาร้องไห้ให้ฉันดีกว่า “ - จางเทีย หัวเราะออกมาแล้วจับกอด แบร์ลี่ แน่นๆ – “ โชคดีเพื่อน ! “
หลังจากที่โบกมือให้ไอ้อ้วน เขาก็ได้หันหลังกลับและหายไปในความมืด