spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
| *ตั้งค่าถาวร (คลิกตั้งค่าถาวร) |
Chapter 200: ขอบคุณแต่ฉันเกลียดนาย
ในตอนที่ จางเทีย เดินออกมาจากร้านเพชร เขาก็สูดลมหมายใจเข้าลึกๆโดยไม่รู้ความหายของมัน นอกจากปล่อยน้ำแล้ว นี่คือของที่ดีที่สุดที่เขาจะให้ได้ เพราะไม่นานเขาต้องไปสนามรบและไม่มั่นใจว่าจะรอดกลับมารึเปล่า
ถ้าเขาตาย เพชรรนี่จะเป็นความทรงจำให้กับสาวๆว่าเขาเป็นคนแรกที่ให้ความสุขพวกเธอเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ เขาควรทิ้งบางอย่างให้พวกเธอ บางทีเขาอาจดูแลพวกนั้นได้ไม่เหมือนที่ทำกับ แพนโดร่า และ เบเวอร์รี่ แต่อย่างน้อยเขาก็ทำดีที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้
เพรชพวกนี้เขาเลือกมาอย่างดี อีกหตุผลนอกจากความทรงจำแล้ว – เผื่อฉุกเฉิน เพชรนี่ก็จะเอาไปขายเพื่อช่วยพวกเธอได้
หลังจากที่ออกจากร้านเพชรแล้ว จางเทีย ได้ไปที่ร้านชุดชั้นในผู้หญิง ชุดชั้นในที่ขายที่นี่นั้นยี่ห้อดีที่สุดในเมือง ก่อนหน้านี้เขาไม่รู้ว่ายี่ห้อไหนดีที่สุดแต่ตอนนี้เขารู้จากสาวๆกลุ่มกุหลาบว่ายี่ห้องที่ฮิตที่สุดคือ Mrs.Diss
เมื่อเห็นเจ้าหน้าที่สุดหล่อเดินเข้ามาในร้าน พนักงานสาวสวยข้างในก็เข้ามาล้อมเขาด้วยความสงสัย
“ เอากระดาษกับปากกาให้หน่อยสิ แล้วเตรียมสิ่งที่ฉันจดลงไป ! “
พวกเขาไม่คิดมาก่อนว่าเจ้าหน้าที่สุดหล่อนี้อาจจะต้องการปากกาและกระดาษ แต่เพราะความสงสัยพนักงานคนหนึ่งเลยเอาของที่เขาขอมาให้
...
ในตอนที่เขาออกจากร้าน เขาก็กลายเป็นเหมือนเทพอีกครั้ง พนักงานทุกคนนั้นมองเขาเดินออกจากประตูไป แม้ว่าผู้ชายที่ซึ่งซื้อชุดชั้นในให้ผู้หญิงนั้นจะไม่ใช่เทพแต่ผู้ชายที่ซื้อชุดชั้นใน 85 ชุดในทีเดียวน่ะและยังบอกขนาดของแต่ละคนได้นี่น่ะเทพของจริง
นี่เป็นครั้งแรกที่ จางเทีย ใช้ความทรงจำที่พัฒนาขึ้นหลังจากการเพิ่มของพลังวิญญาณในที่แห่งนี้
ชุดชั้นใน 85 ชุดนั้นเป็นเงิน 30 ทอง ต่างไซต์และความยาว เขาจะมาที่นี่ในอีกสามวันเพื่อรับของ แม้ว่ามันจะไม่ได้ทำให้เสียเงินอะไรมากมายแต่เขาแค่ต้องการบอกสาวๆว่าเขาน่ะจดจำทุกคนได้ รวมถึงหน้าตาและรูปร่าง เพราะพวกเธอน่ะได้มอบสิ่งที่สำคัญที่สุดที่พวกเธอมีให้เขา
...
หลังจากที่ออกจากร้านชุดชั้นในแล้ว จางเทีย ก็ได้ไปที่ร้านของขวัญและร้านดอกไม้ หลังจากที่ใช้เงินไปอีก 20 ทอง ในที่สุดเขาก็จัดแจงทุกอย่างไว้พร้อมก่อนที่เขาจะออกจากเมืองครบ
จากเย็นนี้เป็นต้นไปสิ่งดีๆที่เจ้าหน้าที่หนุ่มคนนี้ได้ทำในสามร้านจะกลายเป็นตำนานซึ่งพนักงานจะเอาไปพูดให้ลูกค้าฟังไปอีกหลายปี
...
หลังจากจัดการเรื่องพวกนี้แล้ว อยู่ๆ จางเทีย ก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมา
เขาเดินไปตามถนนคนเดียว จางเทีย คิดถึง สมิหลา
ได้เวลาที่จะจัดการไอ้บัดซบนั่นแล้วแต่ความแค้นระหว่างเขากับ สมิหลา นั้นเป็นเรื่องส่วนตัว ดังนั้นเขาหาหลักฐานของความผิด สมิหลา ไม่ได้ อีกอย่าง สมิหลา มี อาจารย์เอเบียน คอยหนุนหลัง นี่ทำให้ยากกว่าเดิมที่ จางเทีย จะจัดการกับมัน แม้ว่าผู้คุมเมืองจะเปลี่ยนไปแต่นักเล่นแร่แปรธาตุที่ชื่อ เอเบียน นั้นยังคงมีฐานะที่สูงกว่าเขา ร้อยโทขั้นสองนั้นไม่มีค่าอะไรเลย
ถ้าเขาต้องการที่จะจัดการกับ สมิหลา เขาไม่ควรไปยุ่งเกี่ยวกับคนด้านหลัง ดังนั้นแล้วเขาต้องเตรียมแผนดีๆ..
ด้วยการที่ไม่ฆ่า สมิหลา ที่ซึ่งคุกคามเขาและจัดฉากเขาหลายครั้ง จางเทีย รู้สึกไม่ดีเลยถ้าจะออกจากเมืองไปแบบนี้ ถ้าเขาทิ้งไอ้บ้านั่นไป มันคงเป็นความเสี่ยงต่อครอบครัวและตัวเขาเองด้วย
จางเทีย คิดเรื่องที่จะฆ่า สมิหลา ก่อนที่จะออกจากเมืองไป มันคือการตัดสินใจแรกที่เขาจะฆ่าคนตั้งแต่ที่เขาเกิดมา
...
เขาได้ใช้เวลาไปในสามร้านนั้นมาก จนตอนที่เขากลับมาที่พักมันก็ดึกแล้ว มีแค่ตะเกียงที่คอยให้แสงสว่างตามทาง
มีพานหะและคนรออยู่ด้านนอกประตูตึกของ จางเทีย
ชายวัย 60 ปีในชุดดำที่ซึ่งใส่หมวกสีเทา แม้ว่าจะยืนอยู่ด้านนอกประตูอยู่นานแต่เขาก็ยังทำตัวได้สุขุมเหมือนเดิม
“ ผม พานาโว พ่อบ้านของครอบครัวเกกรอเรี่ยน ในนามของเกกรอเรี่ยน ผมขอโทษอย่างมากกับสิ่งที่เกิดขึ้นที่คลับวันนี้ เด็กนั่นจะไม่ไปที่นั่นอีก นี่คือคำขอโทษ หวังว่าคุณจะชอบมัน ! “
ชายวัย 60 ผมขาวโบกมือให้กับรถ จากนั้น แมรี่ ที่ซึ่งแต่งตัวอย่างดีก็ได้เดินลงมาอยู่ต่อหน้า จางเทีย เธอดูสวยแต่หน้าซีดกว่าเดิม
ตอนนั้นเธอใส่ชุดสุดแพงตกแต่งไปด้วยคริสตัล ดูเหมือนว่าเธอคือของขวัญที่ถูกจัดให้มาแต่หน้าตาของเธอนั้นเหมือนกับคนที่กำลังจะตาย
ชายแก่มองไปยัง แมรี่ ที่ซึ่งตัวสั่น
“ โปรด...โปรดเอาฉันหน่อย ! “
มันยากที่จะพูดประโยคแบบนี้ออกมาโดยเฉพาะสาวๆ หลังจากที่พูดจบ แมรี่ ก็เริ่มร้องไห้ออกมา นี่คือนัดที่ จางเทีย และ แมรี่ ได้ตกลงกันไว้ตั้งแต่แรก
สำหรับเกกรอเรี่ยนแล้ว พวกเขามีเป็นพันวิธีที่จะทำให้เด็กสาวอย่าง แมรี่ นั้นเป็นแบบนี้ได้ จางเทีย คาดไว้นานแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ได้แปลกใจเลยสักนิด
เขาได้ยิ้มออกมาแล้วบอกกับพ่อบ้าน - “ ฉันไม่สนกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ก็แค่เด็กน้อย ..”
“ หวังว่าคุณจะมีค่ำคืนที่ดี ! “ – หลังจากที่โค้งให้ พาวาโน ก็กลับไป
นี่แหละการกระทำของพวกมีอำนาจ จางเทีย พึมพำในใจ
เมื่ออยู่กับ จางเทีย เพียงลำพังและไม่รู้ว่าเพราะความหนาวรึความกลัว แมรี่ ก็เริ่มตัวสั่นอีกรอบ
หลังจากมองไปที่เธอแล้ว จางเทีย ก็ได้เอากุญแจออกมาเปิดประตูตึก แมรี่ ก้มหน้าและเดินตามเขาเข้าไป
ที่พักของ จางเทีย ยังเต็มไปด้วยกลิ่นแปลกๆ ในตอนที่ แมรี่ เดินเข้ามา เธอก็ได้กลิ่นแปลกและหน้าซีดลงยิ่งกว่าเดิม กลิ่นนี้เหมือนกับกลิ่นเลือดที่เหมือนกับการลงโทษเธอ
จางเทีย เองก็ได้กลิ่น ในตอนที่อยู่ในเขตที่พักมาหลายวัน เขาไม่ได้กลิ่นเลยแต่ตอนนี้หลังจากที่ออกไปข้างนอกแล้วกลับมา เขาตระหนักได้ว่าห้องนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นคาว
หลังจากที่เข้ามาที่ห้องนั่งเล่นแล้ว แมรี่ ก็เริ่มตัวแข็งทื่อ เมื่อได้ยินเสียงของ จางเทีย ปิดประตู เธอก็กลัวและตัวสั่นขึ้นมาอีกรอบ
จางเทีย ไม่ได้สนใจเธอ เขาไม่ได้คุยกับเธอด้วย เขากลับแค่ทำเรื่องต่างๆไปเรื่อยๆ หลังจากที่ถอดเสื้อผ้าออกในห้องนอน เขาก็เข้าไปอาบน้ำ ใช้เวลากว่าสิบนาทีเขาก็อาบเสร็จ จากนั้นเขาก็ได้เดินออกมาโดยใส่แค่บ็อกเซอร์สั้นๆ
ระหว่างตอนนั้น แมรี่ ในชุดนอนนั้นยืนนิ่งและกังวล เธอตัวสั่นเล็กน้อย
จางเทีย เอาน้ำผลไม้ไปที่ห้องนั่งเล่นก่อนจะเดินเข้าไปหาแล้วรินมันให้เธอ
“ ดื่มซะ มันจะช่วยให้เธออุ่นขึ้นหน่อย ! “
แมรี่ ดูเหมือนจะฟังคำพูดเขา เธอรับแก้วไปด้วยสองมือ เธอเงงยหน้าขึ้นมาแล้วดื่มเหล้านั่นไปจนเกือบสำลัก จากนั้นก็เริ่มไอออกมา
“ นั่งก่อนสิ ! “
จางเทีย ชี้ไปที่โซฟา แมรี่ ไปนั่งตัวแข็งและเริ่มมีน้ำตาหยดลงมาที่หน้าของเธอ ตอนแรกเธอไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ หลายชั่วโมงก่อนตอนเธอจะโดนแย่งตัวไป เขายังดูพอใจเล็กน้อยอยู่เลย
แต่เกกรอเรี่ยนได้เปลี่ยนความคิดที่มีต่อเธอทำให้เธอตื่นและเข้าใจว่าเธอน่ะใสซื่อมากแค่ไหน ในสายตาของครอบครัวพวกนั้น ผู้หญิงอย่างเธอน่ะไม่ต่างอะไรกับสินค้าที่วางขายตามร้าน สำหรับเกกรอเรี่ยนแล้ว เธอน่ะคือสินค้าราคาถูกที่ไม่มีใครต้องการแม้ว่าจะลดราคา ของเล็กๆที่ไม่มีคุณภาพแม้แต่จะเอาไปตั้งโชว์ในห้อง
สิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้ได้ทำให้ แมรี่ ได้ตื่นจากฝันดีๆของเธอและรู้ว่าความจริงมันโหดร้ายเพียงใด
จางเทีย พบว่าเขาทนไม่ไหวที่จะเห็นผู้หญิงร้องไห้ เมื่อเห็นหน้าตาน่าสงสารของเธอ ความเข้าใจผิดของเขากับเธอนั้นก็ได้หายไป
หลังจากที่นอนกับสาวๆมาหนี่งอาทิตย์ จางเทีย พบว่าเขาน่ะได้โตเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเดิมเล็กน้อย เขาดูเหมือนจะเข้าใจผู้หญิง หลายครั้งที่เขาต้องคิดเกี่ยวกับปัญหาในมุมมองของผู้หญิง
หลังจากปลดปล่อยความต้องการที่มีมานานก่วาหลายปีกับสาวๆ เขาพบว่าข้อขัดแย้งในใจเขาได้หายไปในตอนที่นอนกับสาวๆ ร่างกายของผู้หญิงที่เขาได้ทำการแลกเปลี่ยนนั้นดูเหมือนจะทำให้จิตใจของเขารู้สึกสบายขึ้น
หลายเดือนก่อนเขาก็แค่ลูกเป็ดขี้เหร่ผู้น่าสงสาร สำหรับ แมรี่ ที่ซึ่งหน้าตาสละสลวย ตอนนั้น จางเทีย น่ะไม่มีทางทำให้เธอเคารพเขาได้ ไม่มีทางเลยที่จะลดตัวลงมาทำให้เขาได้นอนกับเธอ
ยิ่งพูดในแบบ ดอนเดอร์ แล้วเขาคงบอกว่า – “ แกมีไอ้จ้อนใหญ่รึไง ? “
“ ฉันเองก็ทำผิดที่คลับ ฉันหยาบคายกับเธอตอนนั้น ฉันขอโทษเรื่องนั้นด้วย เพราะเรื่องนี้แล้วเราหายกัน ! “
แมรี่ ที่น้ำตาไหลเงยหน้าขึ้นมา เธอมองมาที่ จางเทีย ด้วยตาที่เบิกกว้าง เธอคิดว่าเธอจะตกนรกแล้วเมื่อเธอได้ยินเขาขอโทษ
จางเทีย นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามมองไปที่เธอแต่ไม่ได้พูดอะไร
หลังจากที่ถอดเครื่องแบบแล้ว เขาดูเป็นเด็กธรรมดา
“ นายหมายถึง ...เราหายกัน ? “ – แมรี่ ถามออกมาด้วยความสงสัย
“ ใช่ ฉันไม่รู้ว่าครอบครัวนั้นบอกอะไรเธอและแลกเปลี่ยนอะไรกัน เธอน่ะแค่ทำมันแล้วกลับไปพรุ่งนี้เช้า มีห้องรับแขกสองห้องตรงนั้น เธอเลือกได้เลยห้องหนึ่ง ฉันบอกผู้จัดการไว้แล้ว ดังนั้นจะได้ไม่ต้องไปหาเรื่องเธออีก เธอจะได้เป็นอิสระตั้งแต่วันพรุ่งนี้ไป... “
“ นาย...นาย..นายไม่ต้องการฉันงั้นเหรอ ? “
แมรี่ ช็อก จากนั้นก็เปลี่ยนคำพูดเผยถึงความคิดของเธอ
จางเทีย เกาหัวแล้วตอบกลับ – “ มันไม่น่าสนใจไม่ใช่รึไงที่ไม่สมยอมกัน ? ฉันรู้สึกว่าเราสองคนน่ะไม่ได้เป็นพวกเดียวกันหรอกและฉันก็ไม่ชอบที่จะบังคับคนอื่นทำ ฉันเองก็ไม่ชอบผู้หญิงเศร้าและมีเรื่องเพราะฉัน เธออยากให้ฉันต้องการเธอรึไง ? “
“ แน่นอนว่าไม่ ! “ - แมรี่ ปฏิเสธทันทีพร้อมกับหน้าที่แดงขึ้นมาเล็กน้อย
“ ก็นั่นแหล่ะ ไปนอนซะ ฉันเหนื่อยนิดหน่อย งั้นฉันจะไปนอนก่อน ฉันจะไม่คุยกับเธออีก ! ตอนเธอกลับไปที่ห้อง จำไว้ว่าให้ปิดไฟที่ห้องนั่งเล่นด้วย.. “
หลังจากที่พูดจบ จางเทีย ก็ได้ลุกขึ้นหาว จากนั้นก็กลับไปที่ห้องตัวเอง เขาล็อคห้องจากด้านในตามความเคยชิน
แม้จะได้ยินเสียงล็อคห้องแล้ว แมรี่ ก็นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นสักพัก หลังจากนั้นเธอก็ได้ก้มหน้าและมองไปที่รูปร่างและชุดของเธอ เธอควรจะถอนหายใจออกมาแต่ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกสลด...
หลังจากสู้มาแปดวัน ในที่สุด จางเทีย ก็จะได้นอนสบายๆสักที
คืนนี้เขารู้สึกว่ามันสบายอย่างมากที่ได้นอนคนเดียว
ในวันที่สองตอน จางเทีย ตื่นขึ้นมา แมรี่ ก็ได้กลับไปแล้ว เขาไม่รู้ว่าเธอกลับไปตอนไหนแต่เขาก็ไม่ได้สน ที่กระจกตรงห้องนั่งเล่น เขาเห็นคำพูดที่ผู้หญิงใช้ลิปสติกของเธอเขียนเอาไว้
-----ขอบคุณ ! แต่ฉันเกลียดนาย !
“ เหี้ย ผู้หญิงนี่ป่วยจิตรึไง ? “
จางเทีย ด่าในใจ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงได้เกลียดเขาทั้งๆที่เขาใจดีขนาดนี้ เหี้ย !
หลังจากที่สลัดเรื่องนั้นทิ้ง จางเทีย ก็ได้เข้าไปในห้องหนังสือแล้วลงไปที่ห้องใต้ดิน
...
กว่าสิบนาทีต่อมา เขาก็ได้เดินไปที่บาร์ใต้ดินด้วยชุดและเสื้อผ้าใหม่ หลังจากที่เดินผ่านบล็อกหนึ่งมา เขาก็ได้ขึ้นรถบัสแล้วไปที่ทางใต้ของเมือง ครึ่งชั่วโมงต่อมาเขาก็ได้มาที่ตลาดสัตว์ เขายืนอยู่ที่เนินแล้วมองไปยังปราสาทของ อาจารย์เอเบียน ซึ่งตั้งอยู่ข้างๆแม่น้ำที่ไกลออกไป
จางเทีย ใช้เงินสองเงินเพื่อซื้อข่าวเกี่ยวกับ สมิหลา จากคนท้องถิ่นในตลาด
ในไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ สมิหลา ได้มาที่ตลาดนี้เพื่อซื้อด้วงในราคาที่ต่ำอย่างมาก ดูเหมือนว่า อาจารย์เอเบียน นั้นต้องการที่จะใช้มันเพื่อทำยาบางอย่าง....