spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

Chapter 195: ทนไม่ไหวอีกแล้ว

เมื่อเห็น ชาราโปว่า วิ่งเข้ามาหาเขาด้วยใบหน้าที่แดงกล่ำ จางเทีย ก็อึ้งจริงๆ เขารีบลุกขึ้นแต่เธอตงรมาที่เขาแล้วกดเขานอนลง  ด้วยการที่มันป่าเถื่อนไปนิด ชาราโปว่า รีบกดเข้าที่อกอันเปลือยเปล่าของ จางเทีย

เขาร้องออกมาทันที

หลังจากที่กรีดร้องออกมาแล้ว ชาราโปว่า ก็เลื่อนไปที่ริมฝีปากของเขาและเริ่มจูบเขาอีกรอบ  รสชาตินั้นทำให้เขาเคลิ้มอีกรอบ  ท่าทีของเธอนั้นทำให้ จางเทีย กอดเธอเอาไว้แล้วทั้งสองก็เริ่มกลิ้งไปมาบนโซฟา

จางเทีย รู้สึกว่าเขามีแววจะเป็นคนที่มีความต้องการสูง ภายใต้การมองของสามสาว เขาไม่ได้รู้สึกอายเลยสักนิด เขารู้สึกตื่นเต้นมากกว่า

ทั้งสองกลิ้งไปมากว่าห้านาที ไม่ใช่แค่ จางเทีย แต่ทั้งสามคนที่เหลือต่างก็จ้องอยู่ตลอด

นี่เป็นจูบที่ยาวนาน ในตอนที่ ชาราโปว่า ถอนปากกลับไป เธอก็ดึงกางเกงเขาออก  เมื่อตระหนักได้ว่าถ้าเธอยังรุกหนักแบบนี้เขาคงทนไม่ไหว จางเทีย รีบคว้าข้อมือของเธอเอาไว้และส่ายหน้า ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป  จางเทีย รู้สึกว่าคำพูดเขาก่อนหน้านี้คงไร้ค่าไปด้วย

เธอหอบอย่างรุนแรง ชาราโปว่า รู้สึกว่ามือของ จางเทีย นั้นสั่น  เธอเลยกัดปากตัวเองและมองไปที่เขา – “ นายทำกับ อลิซ, แพนโดร่า และ เบเวอร์รี่ แบบเดียวกับฉันรึเปล่า ? “

“ ไม่ แน่นอนว่าไม่ ! “

จางเทีย นั่งหลังตรง เขาพบว่า ชาราโปว่า นั้นนั่งที่ตักเขาด้วยท่าทีกระตุ้น ตราบใดที่เขาก้มหน้าลงไป มันก็เกือบฝังไปที่อกของเธอแล้ว

เขาตบก้นเธอและบอกให้เธอลุกขึ้นแต่เธอน่ะยังคงส่ายหน้า – “ทำไมถึงไม่เป็นฉัน ! อลิซ, แพนโดร่า และ เบเวอร์รี่ น่ะทำได้ ฉันก็ต้องทำได้ ! “

“ เพราะฉันยังไม่ใช่แค่แลกเปลี่ยนของเหลวในร่างกายกับพวกเธอแต่ยังเป็นอารมณ์ด้วย ทุกอย่างระหว่างพวกเธอกับฉันน่ะเกิดขึ้นตามธรรมชาติ ! อีกอย่างถ้าเราทำกันที่นี่ เพราะบางอย่างฉันต้องรู้สึกผิดแน่ๆ.. “

“ ชาราโปว่า พอ หยุดได้แล้ว.. “ – แองเจล ที่นั่งอยู่อีกโซฟาพึมพำออกม

หลังจากที่กัดฟันและมองไปที่ จางเทีย ด้วยสีหน้าที่ซับซ้อนสักพัก ชาราโปว่า ก็ลุกขึ้นจากเขา

‘ ฉันไม่ใช่แลกเปลี่ยนของเหลวในร่างกายกับพวกเธอเท่านั้นแต่ยังอารมณ์ด้วย ‘ ทั้งสี่คน แหย่คำพูดนี้ขึ้นมาพร้อมกัน

ตาของ ชาราโปว่า ทำให้ใจของ จางเทีย เต้นรัว เขายืนขึ้นจากโซฟามองไปที่รอยฟันที่เหลือทิ้งไว้ที่อก จากนั้นเขาก็ได้ใส่เสื้อผ้าและมองไปที่สี่สาว

“ พวกเธอไม่กลับบ้านเหรอ ? “

“ มันดึกแล้ว ไม่มีรถอยู่ด้านนอก นายจะมีน้ำใจขับไปส่งเรารึไง ? “

ฟิโอน่า มองไปที่ จางเทีย ด้วยสีหน้าออดอ้อน เพราะบางอย่างในตอนที่เขาเห็นผู้หญิงคนนี้ เขารู้สึกว่าเธอน่ะมีเสน่ห์อย่างมาก

บรรยากาศตอนนี้ดูอันตรายขึ้น สาวๆคุยกับเขาเป็นกันเองมากขึ้น ตาของพวกเธอทำให้ใจเขาเต้นรัว  จางเทีย รู้สึกว่ามันถึงเวลาต้องจบเรื่องนี้แล้ว

“ งั้นฉันมีสองห้องนอน พวกเธอสี่คนไปนอนห้องละสองคน แต่พวกเธอต้องกลับบ้านพรุ่งนี้ ! “

“ อะไร ? ไม่ใช่ว่าเราจะไปนอนห้องเดียวกับนายหรอกเหรอ ? “ - ซูซาน อุดทานออกมาพร้อมกับมองไปที่ จางเทีย

เขามองไปที่ทั้งสี่คน จางเทีย ฝืนกลืนน้ำลายออกมา – “ แน่นอนว่าไม่ ฉันจะนอนที่ห้องตัวเองคนเดียว ! มันดึกแล้ว ฉันเหนื่อยนิดๆด้วย พวกเธอเองก็ควรไปพักผ่อนได้แล้ว ! “

หลังจากที่พูดจบ จางเทีย ก็พาทั้งสี่คนไปที่ห้องนอนและจัดให้เข้าห้องก่อนจะหนีไปที่ห้องตัวเอง เขาปิดประตูลงแล้วโดดลงเตียงแล้วใช้มือปิดหน้าก่อนที่จะหลับลงไป

เมื่อเห็นการหนีของ จางเทีย  ทั้งสี่คนก็ยิ้มออกมาก่อนจะมองหน้ากัน

“ อันไหนที่เธอคิดว่าน่าเชื่อมากกว่า ผู้ชายที่ชอบจะแลกเปลี่ยนของเหลวกับอารมณ์กับพวกเธอรึคนที่คิดเรื่องแลกเปลี่ยนอย่างอื่นในตอนที่เขาแลกเปลี่ยนของเหลวกับพวกเธออยู่ ? “ – แองเจล ถามพร้อมกับมองไปที่สาวๆคนอื่น

“ เธอต้องการจะบอกอะไร แองเจล ? “

เธอโดดลงไปที่เตียงโดยมี ซูซาน อยู่ข้างๆ

“ ฉันหมายถึง บางทีเราทำพลาดในตอนที่เรามาที่นี่วันนี้ ชายคนนี้น่ะแตกต่างจากชายที่รุ่นพี่เราเคยเจอ ดังนั้นแล้วประสบการณ์ของรุ่นพี่น่ะใช้กับชายคนนี้ไม่ได้ ในที่สุดฉันก็เข้าใจว่าทำไม อลิซ, แพนโดร่า และ เบเวอร์รี่ ถึงได้ตกหลุมรักเขา ! “

แองเจล ถอนหายออกมาและคิดถึงตอนทีเธอพบกับ จางเทีย  เธอถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ตอนนั้นเธอหยิ่งเกินไป ดังนั้นเธอจึงพลาดผู้ชายที่ดีที่สุดในเมือง ถ้าวันนั้นเธอทำตัวน่ารักแบบวันนี้ แน่นอนว่าเธอจะกลายเป็นผู้หญิงที่หลายคนชื่นชม เมื่อคิดถึงตอนที่เธอเก็บโคนสนกับ จางเทีย  แองเจล ก็ได้ยิ้มออกมา

...

ตกดึกเสียงฟ้าร้องดังไปทั่วและมีเสียงฝนตกหนักตามมาทั่วทั้งเมือง

จางเทีย กลิ้งไปมาในห้องนอนไม่หลับ หน้าของ อลิซ, แพนโดร่า เบเวอร์รี่ และ มิสไดน่า โผล่เข้ามาในหัวทีละคนๆ เขาจำสิ่งที่เกิดขึ้นกับสามสาวในวันนั้นได้  เด็ก 15 ปีรู้สึกว่าเลือดนั้นสูบฉีดขึ้นมาอีกครั้ง

ที่มากกว่านั้นคือเตียงของเขาเต็มไปด้วยกลิ่นของ อลิซ, แพนโดร่า และ เบเวอร์รี่  เขานอนพร้อมกับดมกลิ่นน้ำหอมที่สาวๆทิ้งเอาไว้และเขารู้สึกว่าตัวเขากำลังลุกไหม้

ดูเหมือนว่าการต่อต้านนั้นจะทำให้เขาดูน่าครอบครองขึ้น แม้ว่าเขาจะนอนอยู่บนเตียงคนเดียวแต่ไอ้จ้อนของเขากลับแข็งโด่

มีคำถามที่ถามตัวเอง – “ ทำไม ? ทำไม ? ทำไมแกดึงฉันออกมาจากลิ้นอุ่นๆนั่น แกรู้มั้ยว่าตอนนั้นฉันรู้สึกดีแค่ไหน ? ไอ้คนเห็นแก่ตัว แกไม่รู้รึไงว่าฉันอยู่คนเดียวมาตลอด 15 ปี ? คนอื่นยังทำได้แต่ฉันนิแข็งทุกวันแล้วไม่ได้ทำบ้าอะไรเลย  แกทำกับฉันแบบนี้ตอนที่ อลิซ มาที่นี่ครั้งที่แล้ว  วันนี้แกก็ทำเหมือนเดิมอีก นี่แกแค้นอะไรฉันรึเปล่า ? พวกเธอมาอยู่ในบ้านแกแล้ว แกจะรออะไรอีก ! “

“ หุบปาก ! “ - จางเทีย ด่าตัวเองในใจ

เมื่อได้ยินเสียงฝนข้างนอก เขาก็เริ่มหงุดหงิดมากขึ้น เขากลิ้งไปมาและฟังอยู่สักพัก  จางเทีย ลุกขึ้นมาและรีบเข้าไปห้องน้ำเพื่ออาบน้ำเย็นๆ

น้ำเย็นๆถูกเปลี่ยนเป็นน้ำอุ่นทันทีที่โดนตัวร้อนๆของ จางเทีย  หลังจากที่อาบน้ำเย็นรอบสองแล้วเขาก็รู้สึกดีขึ้น เขายืนอยู่ต่อหน้ากระจก เขาเห็นผิวของเขาที่แดงอย่างกับกุ้งเพราะพลังคีและเลือดของเขาที่เดือดพล่าน

ในทีสุด จางเทีย ก็เริ่มฝึกท่าพยัคฆ์หลับในห้องของตัวเองแต่ท่านี้ไม่ได้ช่วยให้เขารวบรวมสติได้เลย หลังจากที่ฝึกกว่าสิบนาที  จางเทีย ก็กรีดร้องออกมาแล้วโดดขึ้นไปบนเตียง เขาใช้หมอนอสอันปิดหน้าเขาไว้แล้วพยายามหลับอีกรอบ

หลังจากนั้นสักพักด้วยการที่ยังตื่นอยู่  จางเทีย ได้ยินเสียงเท้าจากด้านนอก ไม่นานก็มีคนเปิดประตูห้องเขา หลังจากที่รู้ว่ามันล็อคจากด้านใน คนๆนั้นก็ได้เคาะประตู เมื่อไม่มีการตอบรับ เธอก็เคาะอีกครั้ง

เพราะบางอย่าง แม้ว่า จางเทีย จะมองทะลุประตูไม่ได้แต่เขารู้ว่า ชาราโปว่า นั้นยืนอยู่ด้านนอก  เมื่อคิดถึงริมฝีปากของเธอแล้ว จางเทีย ก็โดดขึ้นจากเตียงแล้วเข้าไปในห้องน้ำอีกรอบเพื่ออาบน้ำเป็นรอบที่สาม

หลังจากที่ยืนอยู่ด้านนอกสักพัก ในที่สุดสาวๆก็ได้กลับไป

ตั้งแต่เที่ยงคืนจนถึงเช้า ห้องของ จางเทีย โดนเคาะอยู่สามรอบ แต่ละครั้งเขารู้ว่าใครมาเคาะ มันคือ ฟิโอน่า และ ซูซาน ที่เรียงคิวกันมา

จางเทีย รีบวิ่งเข้าห้องน้ำทุกครั้ง ด้วยน้ำเย็นทำให้เขาสงบจิตใจลงได้อีกครั้ง แม้ว่าเขาจะนอนอยู่บนเตียงแต่ จางเทีย น่ะนอนไม่หลับเลยสักนิด  เขารู้สึกหัวหมุ่น เขาอดกลั้นมาทั้งคืน จนเช้าเขายังไม่ได้หลับเลยสักงีบ

...

เช้าวันต่อมา ข้างนอกยังคงฝนตกอยู่และมีแต่จะตกหนักขึ้นเรื่อยๆ หลังจากที่ตื่นแล้ว จางเทีย ได้ไปที่ห้องน้ำและดูหน้าอายๆของตัวเองในกระจก ตาแดงๆของเขามีแสงสีเขียวส่องประกายออกมา  เขาหอบอย่างกับหมาป่าที่โดนขังในกรงหลายปี

หลังจากที่ทำความสะอาดตัวเองแล้ว จางเทีย ก็ได้เปิดประตูห้องตัวเองออก ในตอนที่เขาออกมาที่ห้องนั่งเล่น เขาก็พบว่าทั้งสี่คนแต่งตัวกันพร้อมแล้วนั่งอยู่ที่โซฟา เมื่อเห็นเขาเดินออกมา ทั้งสี่คนก็หันหน้ามามองที่เขา  ตาแดงๆของ จางเทีย ทำให้ แองเจล อึ้ง ส่วนอีกสามสาวนั้นกรอกตาใส่  ดูเหมือนว่า จางเทีย น่ะจะได้ยินพวกเธอบ่น  เขาก็สมควรโดนแล้ว

แองเจล มองมาที่ จางเทีย ส่วนสาวๆคนอื่นนั้นทำท่าทีไม่พอใจก่อนจะมองไปที่เขา

จางเทีย จำคำพูดของ ดอนเดอร์ ได้ – หลังจากที่รับใช้กองทัพ 3 ปีแล้ว แม้แต่คนขี้เหร่ก็สวยเท่ากับสาวในตำนาน  จางเทีย ไม่เข้าใจในตอนนั้นแต่หลังจากที่ทรมานมาทั้งคืน ในที่สุดเขาก็เข้าใจ

เช้านี้สาวๆทั้งสี่ดูสวยกว่าเดิมเป็นสิบเท่า พวกเธอสวยจนไม่อาจจะอธิบายได้ ผิวขาวๆ,ตาคู่สวย,หน้าอก, เอวคอดๆและก้มนั้นน่าดึงดูดอย่างมาก

“ ไม่ใช่ว่าพวกเธอ...จะกลับ ? “

หลังจากที่พูดติดอ่างออกมา  จางเทีย ก็รู้สึกว่าคอเขาแห้ง  แม้ว่าเขาจะพูดไปแบบนั้นแต่ จางเทีย ก็ไม่อาจหยุดหมองหน้าอกพวกเธอได้

“ ข้างนอกฝนตกแรง นายอยากให้เราไปไหน ? “ – แองเจล มองมาที่ จางเทีย ด้วยความไม่พอใจ

“ มันคงเป็นเหมือนการแลกเปลี่ยนของเหลวในร่างกาย ของสวรรค์และดิน  เสียง ป่ะ ป่ะ ของฟ้าร้องนี่เหมือนกับเสียงชนระหว่างผู้หญิงกับผู้ชายเลย .. “ - ฟิโอน่า มองมาที่ จางเทีย ด้วยท่าทีใสซื่อ – “ นายอยากให้เราเปียกขนาดนั้นเลยเหรอ ?”

“ เมื่อได้ยินคำอธิบายของ ฟิโอน่า แล้ว ฉันก็ตระหนักได้ว่า.. “ - แองเจล มองไปที่ จางเทีย – “ ฉันไม่รู้ว่ามีคนอดกลั้นได้ทั้งวันเลยนะ ! “

“ ฝนน่ะกินได้ ฉันได้ยินมาว่าของเหลวของคนก็กินได้เหมือนกัน พวกมันน่ะคล้ายกันอย่างมาก ! “ – ซูซาน เลียปาก

ด้วยการโดนสาวๆพวกนี้ยั่วเอา จางเทีย เกือบจะพุ่งเข้าไปหาพวกเธอ

เมื่อเห็นเขาหายใจหอบขึ้นมากับตาที่ดูแข็งกร้าว  สาวๆก็หัวเราะออกมาตัวสั่น

ตาของ จางเทีย มองไปหน้าอกที่ส่ายไปมาในชุดของพวกเธอ

บรรยากาศในห้องนั้นเริ่มอันตรายขึ้นมาอีกครั้ง

ฟิโอน่า และสามสาวนั้นเริ่มที่จะยั่ว จางเทีย ด้วยการเคลื่อนที่และคำพูด เขาอาจทนไม่ไหวอีกต่อไปและต้องกลับไปที่ห้องเขาแต่ถ้าเขาทำแบบนั้นเขาก็แพ้ให้กับพวกเธอ ดังนั้นแล้วเขาก็มีแต่ต้องทนอยู่ที่นี่ต่อไป

เรื่องที่สาวๆคุยกันนั้นไม่มีขีดจำกัดเลย พวกเธอเริ่มพูดคุยเรื่องลับๆกัน  หลังจากที่อยู่ตรงนั้นไม่นาน จางเทีย ก็รู้สึกว่าเวลามันเดินผ่านไปราวทั้งปี

ในตอนที่เขารู้สึกว่าต้องไปอาบน้ำอีกรอบ ออดก็ได้ดังขึ้นมา เมื่อได้ยินแบบนั้น  จางเทีย ก็ดีดตัวขึ้นและวิ่งไปที่ประตูด้วยความเร็วอันน่าเหลือเชื่อ

ในตอนที่เปิดประตูออก เขาก็เห็น เบเวอร์รี่ และ แพนโดร่า ยืนอยู่ด้านนอก  เขาเกือบร้องไห้ออกมา ผู้ช่วยชีวิตในที่สุดก็มาถึง

หลังจากที่สองคนนั้นเก็บร่มและเช็ดน้ำที่รองเท้า พวกเขาก็พบกว่า จางเทีย ได้เปิดประตูรอเอาไว้แล้ว เขาไม่พูดอะไร เขารีบกอดพวกเธอแล้วเอาพวกเข้ามาในห้อง  พวกเธอทำได้แค่ร้องออกมาด้วยความตะลึงเท่านั้น

ทั้งสองคนรู้สึกว่า จางเทีย มีเรื่องด่วนและรู้สึกแปลกนิดๆ ในตอนที่โดนลากมาข้างใน เมื่อผ่านห้องนั่งเล่น ทั้งสองคนก็ได้เห็น แองเจล และคนอื่นๆ

“ ทำไมพวกเธอถึงอยู่ที่นี่ได้ ? “ - เบเวอร์รี่ ถามด้วยความสงสัย

“ ไปที่ห้องฉัน ฉันจะอธิบายเอง ! “ – จางเทีย รีบเดินผ่านห้องนั่งเล่นไป

...

หลังจากที่พาสองสาวเข้าไปในห้อง  จางเทีย ก็โยนพวกนั้นลงไปที่เตียงแล้วถอดเสื้อผ้าและกางเกงของพวกเธอออกทันที ภายใต้เสียงกรีดร้องเพราะความตกใจ เขาก็รีบพุ่งเข้าหาพวกเธอ

...

แองเจล ถอนหายใจอออกมาและลุกขึ้นจากโวฟา ตั้งใจที่จะไปช่วย จางเทีย ปิดประตูบ้าน

ในตอนที่เธอกลับมา ก็ได้มีเสียงแปลกๆดังขึ้นมาจากห้องของเขา

ชั่วโมงต่อมานั้นก็เหมือนกับการเอาคืนทั้งสี่สาวด้วยเสียง ป๊ะ ป๊ะ และเสียงครางและหอบของ แพนโดร่า และ เบเวอร์รี่ อีกทั้งยังเสียงเตียงที่ดังออกมาจากห้องของ จางเทีย ทำให้หน้าของสี่สาวนั้นแดง

ฝนด้านนอกนั้นดูเหมือนจะไม่หยุดง่ายๆแต่เสียงในห้องของ จางเทีย น่ะดังกว่า

ในตอนที่สี่สาวนั้นทำนั่งเฉยๆไม่ไหว ประตูห้องของ จางเทีย ก็ถูกเปิดออก เมื่อได้ยินแบบนั้นทั้งสี่สาวก็หันกลับไปพร้อมกับและเห็น เบเวอร์รี่  ที่ซึ่งผมยุ่ง,ครึ่งตัวเปลือยและหอบอย่างรุนแรงจากข้างในห้อง

ส่วนบนของเธอนั้นเปิดออก ในตอนนั้น เบเวอร์รี่ ยังคงใส่เสื้อยกทรงอยู่ มองไปแล้วรู้เลยว่าชายคนนี้นั้นรีบขนาดไหน

ในตอนที่หอบหายใจอยู่นั้น เบเวอร์รี่ ได้คุยกับสาวๆที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น – “ ใคร..ที่อยากแลกเปลี่ยนของเหลวกับอารมณ์กับชายคนี้...เราทน...ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว.. “

หลังจากที่พูดแบบนั้น เบเวอร์รี่ ที่อยู่ที่ประตูก็โดนดึงเข้าไปทั้งๆที่มือของเธอนั้นจับที่ประตูอยู่

เพราะสิ่งที่เกิดขึ้น สาวๆในห้องนั่งเล่นไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างแต่ภายใต้สายตาของพวกนั้น ตัวที่อยู่นอกประตูของ เบเวอร์รี่ เริ่มสั่นเหมือนกับเป็นจังหวะคลื่น

เสียงข้างในก็ยังคงดังอยู่ด้วย

ไม่กี่นาทีต่อมา เบเวอร์รี่ ที่แทบจะหมดสติก็ไม่อาจจะยืนต่อไปไหว เธอคุกเข่าลงไปหน้าซบลงกับพื้น เธอนอนอย่างอ่อนแรงที่พื้นในห้อง ด้านหลังกำแพงที่ซึ่งไม่มีใครมองเห็นนั้นมีเสียงอันรุนแรงยังคงดังอยู่บนตัว เบเวอร์รี่....

หลังจากนั้นไม่กี่นาที เบเวอร์รี่ ที่แทบจะหมดสติที่ประตูห้องก็โดนมือสองมือแปลกๆกอดเอาไว้ เธอดูเหมือนว่าโดนถึงเข้าไปโดยสัตว์ประหลาด จากนั้นเธอก็ได้หายไปจากประตู

ตอนนั้นสาวๆทั้งสี่นั่งเฉยๆไม่ไหวอีกแล้ว

ชาราโปว่า ยืนขึ้นแล้วเดินไปที่ห้องของ จางเทีย  ในตอนที่เธอเข้าไปใกล้ประตู มือแปลกๆก็ยื่นออกมากอดเธอเอาไว้และ ชาราโปว่า ก็ได้หายไปด้วย ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องด้วยความตะลึง...

เสียงตอนนี้คือเสียงกรีดร้องของ ชาราโปว่า

ยี่สิบนาทีต่อมา ฟิโอน่า ก็ได้เดินเข้าไป...

ยี่สิบนาทีต่อมา ซูซาน ก็ได้เข้าไป...

หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง แองเจล ก็ได้ถอนหายใจออกมาแล้วถอดเสื้อผ้าตัวเองออกแล้วเดินเข้าไป...

ในตอนที่เธอกัดปากและเข้าไปข้างในห้อง มือของเธอได้กุมหน้าอกตัวเองไว้ สิ่งที่เธอเห็นทำให้เธอขาอ่อน เธอเกือบร่วงลงไปที่พื้น..

ห้องนั้นยุ่งเหยิงอย่างมาก  เบเวอร์รี่ นั้นนอนอยู่บนเตียง ส่วน แพนโดร่า นอนอยู่ข้างๆของเหลวเต็มไปทั่วตัว  ซูซาน หอบหายใจอย่างอ่อนแรงโดยครึ่งหนึ่งตัวอยู่ที่ปลายเตียงอีกครึ่งอยู่ที่พื้น เธอหรี่ตา หน้าของเธอนั้นเต็มไปด้วยเหงื่อ ผมของเธอนั้นกระจัดกระจาย

ในทางกลับกัน ฟิโอน่า นั้นนอนอยู่บนเตียงราวกับลูกหมา เธอสะบัดผมไปมา เธอดูเหมือนคนที่สนุกไปกับมันซึ่งทำให้ผู้ชายชอบ อันที่จริงเรื่องนี้เองก็ทำให้ ฟิโอน่า สนุกไปกับมันอย่างมาก

ตอนนั้น ชาราโปว่า อึ้งกับทักษะที่ไม่อาจอธิบายด้วยคำพูดที่ผู้ชายคนนั้นทำกับ ฟิโอน่า...

แองเจล เดินเข้าไปข้างในพร้อมกับปิดตาแล้วกอด จางเทีย เอาไว้...