spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

Chapter 188: แลกเปลี่ยน

บ้านสองชั้นเบอร์ 3B210 สำหรับทางทิศเหนือพื้นที่ 210 ตร.ม. เป็นเงิน 71 ทอง 40 เงิน...

บ้านสองชั้นเบอร์ 3A80 พื้นที่ 80 ตร.ม.ด้านทิศตะวันตก เป็นเงิน  36 ทอง  80 เงิน

บ้านสองชั้นไว้เป็นห้องทดลองเบอร์ 3B90 ด้านทิศตะวันออก เป็นเงิน 30 ทอง 60 เงิน

นอกจากนี้แล้ว จางเทีย ได้สั่งของอีกมากมายจาก ล็องค์ ซึ่งบ่งบอกได้ว่าเขาน่ะคิดที่จะไปตั้งที่ดินในที่รกร้างในป่า

จางเทีย ได้สั่งของทั้งหมดทั้งเฟอร์นิเจอร์, ของใช้ต่างๆรวมถึงขวดและเหยือก มีหลายอย่างที่ ล็องค์ นั้นสับสนว่า จางเทีย คิดจะใช้มันทำอะไรแต่เมื่อเด็กนี่สั่งแล้ว ล็องค์ ก็จดมันอย่างพอใจลงไป ลูกค้ารายใหญ่อย่าง จางเทีย น่ะไม่ค่อยมีให้เห็นแต่เมื่อนักสำรวจจำเป็นต้องใช้พวกมันแล้ว กลุ่มพวกเขาก็ยินดีที่จะจัดให้

อีกอย่าง จางเทีย ได้สั่งถุงเมล็ดต้นไม้อีก 4 ถุง, เครื่องมือ 2 ชุด, เหล็กระดับ 2, ข้าว 2 ตัน, แป้ง 2 ตัน, เนื้อแห้งและนมอัดเม็ดอีก 1 ตันและอาหารอื่นอีก 1 ตัน ของอย่างพวกอาหารกระป๋องน่ะสามารถเก็บไว้ได้นาน

ของทุกอย่างที่ จางเทีย สั่งในทีสุดก็กลายเป็นตัวเลขในสมุดของ ล็องค์  หลังจากที่ประหยัดไปกว่า 10 เงิน  จางเทีย ต้องจ่ายเงิน 237 ทองในการซื้อของพวกนี้

“ มีของอย่างอื่นที่ต้องการเป็นพิเศษอีกมั้ย ? “

เมื่อเห็น จางเทีย ซื้อของพวกนี้โดยไม่ลังเล ล็องค์ ก็ได้แสดงรอยยิ้มยินดีออกมา

“ ของพวกนี้ไม่น่าหนักกิน 500 กก.ต่อห่อ ! “ - จางเทีย บอก – “ หนักที่สุดน่าจะเคลื่อนย้ายได้โดย 2-3 คน ! เราน่ะไม่มีคนพอที่จะไปสร้างบ้านพวกนั้น “

“ ไม่มีปัญหา ไม่ต้องกังวลเรื่องนี้ สำหรับความสะดวกในการขนส่งแล้ว น้ำหนักเยอะที่สุดของห่อคือ 418 กก.  ตราบใดที่มีเวลาพอ บ้านไหนๆก็สร้างได้ด้วยตัวคนเดียว คุณมีคำถามอย่างอื่นอีกมั้ย ? “

“ ใช้เวลานานแค่ไหนพวกนายถึงจะเตรียมของพวกนี้แล้วส่งไปที่คลังของฉัน ? “

“ เราจะส่งในอีกชั่วโมง ! “

“ ดี ฉันจะรอนายอยู่ที่คลัง ! “

...

ล็องค์ ยิ้มออกมาแล้วเก็บคำสั่งซื้อและเงินของ จางเทีย  ในยุคนี้ทองน่ะได้ใช้กันทั่วโลก ทองแต่ละเหรียญนั้นหนัก 25 กรัมและมันทำจากทองบริสุทธิ์  ดังนั้นแล้วน้ำหนักของ 40 เหรียญก็จะเท่ากับ 1 กก. จำนวนเงินที่ จางเทีย ได้จ่ายไปนั้นเท่ากับ 6 กก. ไม่แปลกใจเลยว่าทำไม ล็องค์ ถึงได้ยิ้มออกมา เขาเก่งเรื่องทำธุรกิจจริงๆ

นี่เป็นการซื้อขายครั้งใหญ่ที่สุดที่ จางเทีย เคยทำมาตั้งแต่ที่เขาเกิด คิดว่าเขาใช้เงินไป 200 ทองให้กับธนาคารนี้  จางเทีย ก็ขนลุกจนเหงื่อเริ่มผุด

ล็องค์ เดินออกไปและเจ้าหน้าที่ก็ได้ส่งกระเป๋าให้กับเขา – “ นอกจาก 237 ทองที่คุณจ่ายไปในวันนี้แล้ว นี่คือ 4763 ทอง คุณนับดูได้เลย ! “

มันไม่ได้ยากที่จะนับเพราะทองพวกนี้ถูกจัดเรียงกันเป็นห่อใส่ในแถว  หนึ่งแถวมี 40 เหรียญ  จางเทีย นับดูและพบว่ามันมี 119 แถว และ 3 เหรียญซึ่งหนักประมาณ 120 กก. มันไม่ได้หนักเลยสักนิดสำหรับเขา

“ กระเป๋านี่เป็นของขวัญ อีกอย่างคุณสามารถฝากเงินกับเราได้ถ้าคุณต้องการ เราหารถไปส่งให้คุณตอนไหนก็ได้ที่คุณต้องการ ! “

จางเทีย มองไปยังกระเป๋าในมือ แม้ว่า 120 กก.นี่จะดูหนักอย่างมากแต่ที่จริงแล้วมันอยู่ในกระเป๋าใบเล็กๆซึ่งไม่ได้ดูสะดุดตา เขาส่ายหน้า

“ ไม่เป็นไร ขอบคุณ ... “
โกเด้นร็อคนั้นได้จัดเตรียมทุกอย่างให้กับลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการโดยสนใจรายละเอียดอย่างมาก ยกตัวอย่างเช่นกระเป๋าที่ จางเทีย ได้มานั้นเป็นกระเป๋าที่ไม่มีตัวหนังสืออยู่เลย มันถือได้สะดวก ในตอนที่ยกด้วยมือเดียวจะไม่มีใครรู้ว่ามันมีเงิน 4763 ทองอยู่ข้างใน

ในตอนที่ จางเทีย กำลังจะกลับ เจ้าหน้าที่หนุ่มก็พาเขาออกเขาออกไปอีกประตู ด้วยวิธีนี้คนที่เห็นเขาเข้ามาแบบไม่มีกระเป๋าในมือจะไม่สามารถมองเห็นในตอนที่เขาออกไปพร้อมกับกระเป๋า มันเป็นการการันตีความปลอดภัยได้อีกอย่างหนึ่ง

เมื่อออกจากธนาคารแล้ว จางเทีย ได้แบกกระเป๋าหนักกว่า 120 กก. ไว้ที่ไหล่ เขาออกจากไบต์อเวนิวด้วยความรวดเร็ว หลังจากที่มาถึงป้ายรถเมล์แล้วและขึ้นรถ  เขาก็ได้มาถึงชุมนุมอีกที่ของเมืองในอีก 20 นาที

ปกติแล้วพวกคนที่เกิดในชนชั้นสูงในไบต์อเวนิวนั้นจะไม่ค่อยมาที่นี่ เสื้อผ้าและรองเท้าหนังในร้านที่นั่นน่ะแพงซึ่งคนธรรมดาต้องใช้เงินค่าจ้างกว่าหนึ่งปีโดยไม่ต้องกินไม่ต้องดื่ม

ที่นี่น่ะเป็นตลาดแลกเปลี่ยนสัตว์ด้านนอกประตูทิศใต้ของเมือง มันมีมานานหลายสิบปีแล้ว

เทียบกับตลาดมืดข้างๆสถานีแล้ว ตลาดสัตว์นี่น่ะคึกคักอีกระดับเลย

ที่นี่ทำการแลกเปลี่ยนสัตว์ที่มาจากป่าบานยาน ข้างๆกำแพงทิศใต้ของเมือง  ที่นี่มีกรงและกล่องมากมายที่บรรจุสัตว์เอาไว้ มีเสียงร้องของสัตว์ดังให้ได้ยินอยู่ทั่ว ต่างกับไบต์อเวนิวที่มีกลิ่นหอมแต่ที่นี่กลับเต็มไปด้วยกลิ่นขี้กลิ่นเยี่ยวของสัตว์

พวกคนมีอำนาจน่ะไม่มาที่สกปรกแบบนี้แต่ จางเทีย น่ะสนุกกับการเดินไปรอบๆ

สัตว์เลี้ยงไม่ว่าจะเป็นหมา,แมวและสัตว์ทั่วไปมีอยู่ที่นี่ สำหรับของอื่นๆอย่างนก,สัตว์แปลกๆที่จับได้จากนอกเมืองอย่างแรคคูน,ลิง , ลูกหมาป่าก็มีอยู่ด้วย สัตว์บางตัวแปลกๆน่ะเอามาที่นี่เพื่อให้คนชมและซื้ออย่างพวกงู, หนู,ผึ้งและสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ์ต่างๆ

มีม้าหลากหลายสายพันธุ์ ที่นี่ถือว่าเป็นศูนย์การแลกเปลี่ยนขนาดใหญ่เลยทีเดียว

ชาวนาและนักสำรวจจำนวนมากที่อยู่นอกเมืองน่ะอาศัยตลาดแห่งนี้

หมาป่าทองที่จับได้ในทุ่งหญ้าพระจันทร์เสี้ยวนั้นก็จะเอามาขายที่นี่ บนกระดานประกาศในตลาดนั้นมีรางวัลให้กับคนที่เอาสัตว์พิเศษกลับมาได้  ไม่ว่าจะเป็นสัตว์ตัวไหนที่คุณต้องการรึสินค้าอะไรที่คุณมี คุณแค่ใช้เพียง 1 เงินเพื่อจะประกาศที่นี่ได้ ถ้าใครมีของตรงตามเงื่อนไขก็มาหาคุณได้เลย

พวกคนเจ้าเล่ห์มักจะมาคอยสอดส่องที่นี่เพื่อหาช่องทางทำเงิน

เพราะไม่มีสวนสัตว์ในเมือง ที่นี่จึงใกล้เคียงมากที่สุด ก่อนที่ จางเทีย จะได้ไปทำงานที่ร้าน ดอนเดอร์ เขามักจะมาเดินเล่นที่นี่  ฝันของเขาตอนเด็กคือต้องมีหมาแต่พ่อของเขาบ่นว่าหมาน่ะทำบ้านสกปรกและมีผลต่อร้านเบียร์ข้าว ดังนั้นแล้วฝันจึงไม่เป็นจริง

แม้ว่า จางเทีย จะถือเงินหนักกว่า 100 กก. มาแต่เขาก็ตระหนักได้ว่าฝันของเขาตอนเด็กนั้นคงเป็นจริงตอนนี้ไม่ได้ มันง่ายที่จะซื้อหมาแต่เขาคงมีเวลาไม่พอที่จะดูแลมัน ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องทิ้งมันให้อยู่อย่างโดดเดี่ยว  มันถือว่าเป็นความไม่รับผิดชอบของเขาและไม่ยุติธรรมสำหรับหมาด้วย

หลังจากที่เดินวนรอบตลาดแล้ว  จางเทีย ก็ได้ไปยังที่ในป่าบานยาน  ที่นี่น่ะเป็นที่นิยมของนักสำรวจและชาวนาที่ไปตั้งรกรากในป่าเพราะของที่ขายที่นี่มักจะทำให้คนพอใจ ด้วยการลงทุนแค่ไม่เท่าไหร่ คุณจะได้รับความหวานในอนาคตไม่รู้จบโดยไม่ต้องดูแลมันเลย

พวกเขาขายผึ้งกันที่นี่

เพราะมีต้นไม้มากมายใน Castle of Black Iron บานรึกำลังจะบาน พวกมันต้องการผึ้งในการสืบพันธุ์ให้พวกมัน

จางเทีย ต้องการที่จะลองดูว่าเขาสามารถเอาสัตว์เข้าไปใน Castle of Black Iron ได้หลายตัวในทีเดียวรึเปล่า นอกจากนี้แล้วเขายังอยากจะทำการกลายพันธุ์สัตว์ด้วย....

หลังจากคิดสักนิด จางเทีย ก็พบว่ามันมีความต้องการสามอย่างที่จะต้องยืนยันถ้าเขาเอาผึ้งเข้าไปใน Castle of Black Iron

ผึ้งที่ขายที่นี่น่ะแตกต่างจากที่ถูกเลี้ยงดูมา พวกมันน่ะใช้รังผึ้งที่ซับซ้อนแต่ผึ้งที่นี่น่ะสร้างรังเป็นวนเวียนเหมาะกับคนขี้เกียจ รังผึ้งแบบอย่างหลังนั้นทำขึ้นมาได้แค่เจาะแก่นไม้ให้มีความกว้างประมาณ 0.5 ม.ก็ได้แล้ว

หลังจากที่เจาะไม้ออกและทำความสะอาดด้านในแล้ว พวกมันจะทำการดูแลง่ายๆโดยทำการซ่อมเนื้อไม้ข้างในแล้วเปลี่ยนให้โพรงไม้นั้นกลายเป็นรังของพวกมัน

จากที่ดูแล้วพวกมันน่ะเหมือนกับถังไวน์ที่ซึ่งโผล่ออกมาจากต้นไม้  ในช่วงดอกไม้บาน คนที่จะเก็บน้ำผึ้งได้หลายเดือนรึครึ่งปี แม้ว่าน้ำผึ้งที่เก็บมานั้นจะน้อยแต่มันก็สะดวกอย่างมาก

สำหรับชาวนาและนักสำรวจที่อยู่ในเมือง ตราบใดที่พวกเขาทำรังผึ้งแบบบนี้ไว้และเลี้ยงผึ้ง ครอบครัวของพวกเขาน่ะมไต้องกังวลเรื่องไม่มีอาหารหวานกินเลย ด้วยการที่มีรังผึ้งแค่สองอัน พวกเขาก็สามารถทำเงินจากมันได้แล้ว

รังผึ้งแต่ละอันนั้นมีรังอยู่อันหนึ่ง  รังผึ้งที่ใหญ่ขนาดพอๆกับถ้วยปากกว้างและมีราชินีผึ้ง หลังจากที่มองดูครั้งเดียว จางเทีย ก็ได้ซื้อรังผึ้งที่ใหญ่กว่าถังไวน์เล็กๆมา  เมื่อรวมกับผึ้งแล้วมันเป็นเงิน 16 เงิน หลังจากที่จ่ายไป 17 เงินแล้ว จางเทีย ก็ขอให้คนขายไปส่งรังผึ้งที่คลังของเขาที่เขาได้เช่าไว้

คนขายนั้นแค่ต้องเช่ารถสามล้อในการขนรังผึ้งเข้าไปในเมืองซึ่งคิดเงินเขาไม่ถึง 30 ทองแดง ดังนั้นเขาถึงกับให้ของขวัญ จางเทีย เป็นเครื่องมือสำหรับตัดเอาน้ำผึ้งและหมวกกันหน้าที่ไม่ให้โดนผึ้งต่อย

หลังจากที่จัดการเสร็จสรรพหมดแล้ว  จางเทีย ต้องการที่จะออกไปจากที่นี่และกลับไปที่เมืองแต่ตอนนั้นเองเขาก็พบกับคนหน้าคุ้นตา --- สมิหลา