spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
| *ตั้งค่าถาวร (คลิกตั้งค่าถาวร) |
Chapter 183: น้ำตาของ อลิซ
จางเทีย บอกกับหมอว่าเขาน่ะจะกลับไปรักษาตัวที่บ้านต่อ ด้วยอาการและชื่อเสียงของเขาตอนนี้ หลังจากที่รับยาบาอย่างออกมา หมอก็บอกด้วยท่าทีจริงจังเกี่ยวกับอาการและการดูแลอย่างตรงไปตรงมา
จริงๆแล้วในเมืองที่ต้องเจอยึดแบบนี้ โรงพยาบาลนั้นมีความหวังสำหรับ จางเทีย ให้ออกไปให้เร็วที่สุด ถ้ามีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นกับเขา ไม่มีใครรู้ว่าโรงพยาบาลนั้นจะเจอปัญหามากแค่ไหน
ในตอนบ่าย จางเทีย ได้กลับไปที่ตึกของตัวเองในโมเน็ตอเวนิวพร้อมกับ แพนโดร่า, อลิซ และ เบเวอร์รี่ นี่เป็นครั้งแรกที่สามสาวได้มายังที่พักส่วนตัวของเขา
ตึกที่ ดอนเดอร์ ทิ้งไว้ให้นี้สะอาดอย่างมาก ดูเหมือนว่าไอ้อ้วนนี้จะมีคนคอยส่งเฟอร์นิเจอร์และของใช้มาให้ก่อนที่จะยกให้กับ จางเทีย ดังนั้นแล้วทุกอย่างในห้องจึงใหม่หมดและ อากาศข้างในนั้นก็เต็มไปด้วยกลิ่นไม้
เพราะบางอย่าง ในตอนที่พวกเขาเข้าไป จางเทีย ได้ล็อคประตูห้องไว้ เมื่อเห็นแบบนั้นทั้งสามสาวก็มีท่าทีกังวลขึ้นมา
จางเทีย พาพวกเธอไปดูรอบๆ ในแต่ละห้องที่พวกเขาเข้าไปนั้น จางเทีย จะปิดม่านลงทำให้แสงนั้นสลัวมากกว่าเดิม ดังนั้นแล้วคนนอกจะไม่สามารถมองเห็นได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องบ้าง
ระหว่างทางที่กลับจากโรงพยาบาล หลังจากที่ แองเจล และสาวคนอื่นได้กลับไป จางเทีย รู้สึกร้อนไปทั่วตัว ใจของเขาเต้นแรง แต่ละครั้งที่เต้นนั้นมันทำให้เขารู้สึกอุ่นขึ้นกว่าเดิมและมันเหมือนไอ้จ้อนของเขาเองก็ด้วย
โดยเฉพาะหลังจากที่ผ่านประสบการณ์เฉียดตายมา จางเทีย เริ่มที่จะหวงชีวิตของตัวเองขึ้นมาแล้ว
เขาน่ะอยากทำบางอย่างจริงๆ....
สามสาวรู้สึกกระอักกระอ่วนกับท่าทีของ จางเทีย
ในระหว่างทางที่กลับมา เขาพูดเพียงแค่ไม่กี่คำ เขาขับรถเร็วอย่างมากซะจนทุกคนนั้นเดาว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นในวันนี้
หลังจากที่พาพวกเธอไปดูรอบๆ ในที่สุด จางเทีย ก็พาพวกเธอไปที่ห้องนอนของเขา
ห้องนอนนั้นติดอยู่กับห้องพักด้านใน มีหน้าต่างแค่บานเดียวที่เปิดไปสู่ห้องนั่งเล่น
หลังจากที่เปิดประตูห้องแล้ว เตียงขนาดใหญ่ที่ถูกปูเตียงอย่างดีก็ปรากฏตรงหน้าพวกเขา เพราะไม่มีแสงในห้อง แม้ว่าจะเป็นตอนกลางวันแต่ข้างในมันก็ยังสลัวโดยเฉพาะในตอนที่ จางเทีย ได้ปิดม่านลงไป ทั้งห้องตอนนี้มืดจนแทบมองไม่เห็นอะไรเลย
จากนั้นสามสาวก็ไม่สามารถที่จะขยับไปไหนได้ จางเทีย ได้กอด อลิซ เอาไว้ด้วยมือหนึ่งและใช้อีกมือกอด เบเวอร์รี่ หลังจากนั้นเขาก็ได้ใช้ตัวพิงกับ แพนโดร่า และพาสามสาวเข้าไปในห้องนอนโดยไม่มีทาทีคัดค้าน
เขาเตะประตูให้ปิดจากด้านใน ห้องตอนนี้ดูเหมือนพื้นที่คนละมิติ
“ นายมันแย่ นายยังไม่หายดีเลย ! “ – เบเวอร์รี่ กัดปากแล้วหัวเราะ
“ ฉันใช้ยาระดับสูงมาเมื่อคืน ตอนนี้ฉันหายดีแล้ว ! “
ในตอนที่ อลิซ นั้นกำลังจะด่ากลับ เธอก็โดนโยนไปที่เตียงจนทำให้เธอกรี๊ดออกมา
แพนโดร่า ที่ซึ่ง โดนลากเข้ามาในห้องนั้นหน้าและหูแดง เธอหันกลับมาและเริ่มจูบเขาอย่างร้อนแรง มือว่างๆของ จางเทีย นั้นได้ปลดกระดุมที่เสื้อของ เบเวอร์รี่ จากนั้นเขาก็ได้กอดเธอและแพนโดร่า ด้วยมือทั้งสองข้างและผลักพวกเธอลงไปที่เตียง
...
ห้องนั้นเต็มไปด้วยเสียงพวกเขา
...
หลังจากผ่านมากว่า 20 นาที ทั้งสี่คนก็มาถึงขั้นสุดท้าย แพนโดร่า และ เบเวอร์รี่ นั้นกอด อลิซ ไว้คนละข้างเตรียมเธอให้พร้อมเพื่อกลายเป็นผู้หญิงคนแรกของ จางเทีย จางเทีย หน้าแดงกล่ำและเขาก็เริ่มหายใจเร็วขึ้น
ตอนนั้นเองเขาได้เห็นน้ำตาจากตาของ อลิซ เธอไม่ได้ต่อต้านรึไม่ได้ดิ้นแต่น้ำตาและความเศร้าของเธอนั้นทำให้ จางเทีย ช็อค ไอ้จ้อนของเขาได้หดลงไปทันที
“ มีอะไร ? “ – เขาถามกับ อลิซ
เธอไม่ได้พูดอะไรแค่เพียงส่ายหน้าพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบมาที่แก้ม...
จางเทีย มองไปที่เธอกว่าครึ่งนาทีก่อนที่จะจูบน้ำตาที่หางตาของเธอ จากนั้นเขาก็ได้เอาผ้าห่มมาคลุมตัวเธอไว้ หลังจากนั้นเขาก็นอนลงไปที่เตียงหอบหายใจออกมาและได้มองไปที่เพดาน
“ มีอะไรงั้นเหรอ ? “ - แพนโดร่า จูบที่แก้มของ จางเทีย เบเวอร์รี่ เองก็เข้ามาใกล้และซบที่อกเขา เขารู้สึกร้อน แก้มของพวกเธอแดง พวกเธอไม่รู้ว่าทำไม จางเทีย ถึงได้หยุดในตอนนั้น
“ ฉันคิดถึงสิ่งที่แม่บอกฉันไว้ แม่บอกว่าถ้าพวกเธอเป็นผู้หญิงที่ฉันรักจริงๆ ฉันไม่ควรทำให้เธอร้องไห้ ผู้ชายที่ปล่อยให้ผู้หญิงร้องไห้น่ะไม่ใช่ผู้ชายที่ดี ! “
“ ฉันขอโทษ ... “ - อลิศ ใส่เสื้อผ้าและเข้ามากอดเขาอีกครั้ง เธอก้มหน้าลงมาและอธิบายด้วยเสียงเบาๆ – “ ฉันแค่...แค่ยังไม่ชินกับมัน ฉันฝันเรื่องนี้มาตั้งแต่ยังเด็ก ฉันหวังว่าจะเอาของล้ำค่าของฉันให้กับผู้ชายที่รักฉันแค่เพียงคนเดียวไปตลอดชีวิต ! “
“ เธออยากให้ จางเทีย เลือกหนึ่งในเรางั้นเหรอ ?” – เบเวอร์รี่ ถามพร้อมกับหันหน้ากลับมา
“ ขอโทษ เบเวอร์รี่ แพนโดร่า ฉันพยายามแล้วแม้ว่าจะบอกตัวเองไม่ให้ต่อต้านแต่ฉันบอกตัวเองไม่ให้ไม่เศร้าไม่ได้ .. “
หลังจากที่ใส่เสื้อผ้าทุกอย่างแล้ว อลิซ ก็ลุกขึ้นจากเตียง – “ บางทีฉันคงไม่เหมาะกับเกมนี้ แม่ฉันตกหลุมรักผู้ชายที่รักผู้หญิงหลายคนเธอได้เจ็บปวดมาตลอดชีวิต ฉันไม่อยากเป็นเหมือนแม่ ฉันไม่อยากทะเลาะเหมือนที่แม่คอยทะเลาะกับคนอื่น.. “
เธอกอดหัวของ จางเทีย เอาไว้ อลิซ ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอีกรอบ – “ ฉันต้องการผู้ชายที่เป็นของฉันแค่คนเดียว ฉันรู้ว่านายน่ะไม่ได้เป็นของฉันแค่คนเดียว ดังนั้นฉันเสียใจ นายเข้าใจใช่มั้ย... “
หลังจากที่อธิบายแล้ว อลิซ ได้จูบ จางเทีย จากนั้นเธอก็ได้เปิดประตูแล้วมองมาที่ จางเทีย เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะออกจากห้องไป หลังจากนั้นสักแป๊ป จางเทีย ก็ได้ยินเสียง อลิซ ปิดประตูตึก
เมื่อได้ยินแบบนั้น จางเทีย รู้สึกว่าประตูบ้านนี้เหมือนกับประตูหัวใจของ อลิซ มันเปิดออกแต่ก็ปิดอย่างรวดเร็ว ตัดการเชื่อมต่อของพวกเขา
จางเทีย รู้ว่า อลิซ นั้นจากเขาไปจิรงๆซึ่งทำให้เขารู้สึกแย่ในใจ ภาพต่างๆมากมายโผล่มาในหัวของเขาโดยที่ไม่อาจทัดทานได้
เขาไม่คิดว่า อลิซ จะทิ้งเขาไปในตอนนี้ มันรุนแรงจริงๆจนทำให้จิตใจของเขาว่างเปล่า
“ นายรักผู้หญิงแค่คนเดียวในชีวิตได้มั้ย ? “ – เบเวอร์รี่ ตาเบิกกว้าง
หูของ แพนโดร่า ก็กระดิกและมองมาที่เขา
แม่ของ จางเทีย ได้บอกกับเขาไม่ให้โกหกผู้หญิงที่เขารัก
เมื่อคิดถึงคำพูดนั้น จางเทีย ก็ได้ลุกขึ้นนั่งและเริ่มคิดคำถามนั้นอย่างจริงจัง ‘ ฉันรักผู้หญิงคนเดียวในชีวิตได้มั้ย ? ‘
ช่วงที่ผ่านมา 15 ปี จางเทีย น่ะยากที่จะคิดเกี่ยวกับคำถามนี้ เขาทำการคิดอยู่กว่าสิบนาที เขาคิดถึง มิสไดน่า และพยาบาลที่คอยล้างไอ้จ้อนให้เขา เขานึกถึง แมรี่ และยังสาวน่ารักที่ชื่อ ฟิโอกน่า แล้วยัง มิสกิลิ....
จางเทีย คิดถึงผู้หญิงทุกคนที่เขาได้ประทับใจตั้งแต่ที่เขาเกิดมา ในที่สุดเขาก็ได้ข้อสรุป --- เขารักผู้หญิงคนเดียวไม่ได้ เขาอาจจะตกหลุมรักผู้หญิงหลายคน หาสาวๆน่ารักมาอยู่ข้างๆเขาซึ่งมักจะทำเรื่องอย่างว่า
รึว่านี่เป็นผลของฮอร์โมนที่เพิ่มขึ้นมาในวัยรุ่น ? คนอื่นเป็นแบบนี้ด้วยรึเปล่า ?
ภายใต้การมองของทั้งคู่ จางเทีย ต้องการที่จะโกหกพวกเธอ ‘ ฉันรักแค่พวกเธอ’ รึไม่ก็แค่ส่ายหน้า ‘ ฉันไม่รู้จริงๆ อย่าถามฉันอีกเลย ‘ แต่ลึกๆในใจเขาปฏิเสธ
แต่ จางเทีย ก็ไม่ได้เลือกสักอย่าง เขากลับพูดสิ่งที่เขาคิดจริงๆออกมา
“ ในชีวิตของฉัน ฉันไม่สามารถตกหลุมรักผู้หญิงได้เพียงคนเดียว มีผู้หญิงมากมายที่น่าดึงดูดสำหรับฉัน ฉันยังชอบ มิสไดน่า ที่อยู่ที่โรงเรียน ฉันไม่รู้ว่าจะมีผู้หญิงอีกกี่คนที่ฉันจะรักแต่ฉันมั่นใจว่าฉันไม่ใช่คนรักเดียวใจเดียวที่รักเพียงแค่คนเดียว อีกอย่างฉันอยากได้ผู้หญิงมาครอบครอง ฉันรัก ฉันทนไม่ไหวที่จะเห็นคนของฉันไปรักคนอื่น สรุปแล้วฉันอาจจะรักหลายคนแต่ฉันน่ะรับไม่ได้ที่แฟนของฉันจะไปมีคนอื่น แม้แต่คิดก็ไม่ได้แล้ว ! “
“ นายจะบอกว่านายน่ะใจหวั่นไหวและคนที่รักเดียวใจเดียวที่ซึ่งหวงแฟนน่ะเป็นคนใจแคบงั้นเหรอ ! “ – เบเวอร์รี่ พูดอ้อมๆออกมาพร้อมกับเขี่ยอก จางเทีย – “ ถ้าสาวคนไหนมาตกหลุมรักนาย มันก็จะเป็นการทดสอบที่ยิ่งใหญ่ในเรื่องความอดทนและความเข้าใจ “
“ นายน่ะงี่เง่า ! “ - แพนโดร่า ใช้นิ้วดีด จางเทีย พร้อมกับยิ้มออกมา
“ แต่เพราะนายซื่อสัตย์ต่อเรา เราควรมอบรางวัลให้เขาดีมั้ย ? “ – เบเวอร์รี่ พูดกับ แพนโดร่า
“ รางวัลอะไร ? “ - แพนโดร่า ถาม
“ เธอจำที่ฉันบอกครั้งที่แล้วไม่ได้รึไง ? “ – เบเวอร์รี่ ขยิบตาให้
หน้าของ แพนโดร่า แดงขึ้นมา – “ ฉันเคยได้ยินมาจากผู้หญิงคนอื่น ฉันยังไม่เคยลองเลย ! “
“ ฉันก็ยังไม่เคย เราจะได้ลองกับผู้ชายคนนี้ ! “
“ พวกเธอพูดอะไรกัน ? “
จางเทีย สับสนไปหมดไม่รู้เลยว่าสาวๆพูดอะไรกัน
“ เราอยากให้นายเชื่อฟัง เพื่อที่จะตามเกม นายไม่ควรที่จะใช้มือ ถ้านายใช้มือ แพนโดร่า กับฉันจะหยุด ! เราจะลงโทษนายที่นายโลเลด้วยวิธีนี้.. “ – เบเวอร์รี่ ขยิบตาให้พร้อมกับผลักเขาลงที่เตียงอีกรอบ
“ ยืนขึ้น เด็กน้อย ! “ - เธอบอกกับ จางเทีย แล้วหันหน้ามาหาเขา
ทันใดนั้น จางเทีย ก็ตัวแข็งทื่อไปทันที