spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

Chapter 166: การดวล

แบกแดด นั้นดูโดดเด่นในบรรดาผู้คนเพราะความสูงของเขา  นอกจากชายคนนี้แล้ว จางเทีย ยังเห็น แบร์ลี่, ฮิสต้า, ลิซ และ ดั๊ก  นอกจาก ชอร์วิน แล้วทุกคนในองค์กรต่างก็มารวมตัวกันที่นี่กันหมด

มีคนมากกว่า 30 คนเดินวนอยู่รอบบ้านทำเสียงเอะอะโวยวาย นอกจากสมาชิกขององค์กรแล้วก็ยังมีสมาคมพระเจ้าอยู่ด้วย  จางเทีย ยังได้เห็น กัปตันเคอร์ลิน และ เซรอม อยู่กับครูอีกสองคนที่ซึ่งเป็นกรรมการ สำหรับคนอื่นๆแล้วแค่คนอยากรู้อยากเห็น

หลังจากเห็นฉากนั้นแล้ว  จางเทีย รู้ว่าเรื่องที่เขาได้ลงมือหักคอ ซูแฮร์ ในโรงอาหารในปราสาทนั้นเป็นที่รู้กันไปทั่วแล้ว

ตัดสินจากเวลาที่ผ่านไปตั้งแต่ที่ทุกคนกลับมาจนถึงตอนนี้ การดวลนั้นกำลังจะเริ่มต้น  ครอบครัวของ ซูแฮร์ นั้นต้องมีเวลามากพอที่จะได้รับรู้การตายของลูกชายและรู้ภูมิหลังของ จางเทีย และพวกนั้นคงเตรียมตัวอย่างดีเพื่อมาสู้กับเขา

กลุ่มคนจำนวนมากได้เข้าล้อมบ้านเอาไว้ บางคนต้องการที่จะวิ่งเข้าไปด้านในแต่พี่ชายของเขาได้ห้ามพวกนั้นเอาไว้แล้วบอกว่า จางเทีย ไม่ได้อยู่บ้านแต่ก็ยังมีคนไม่เชื่อและพยายามที่จะใช้กำลังเพื่อเข้าไปในบ้านอยู่

มีคนหนึ่งตะโกนใส่ จางหยาง –“  เรียก จางเทีย ออกมา เขาฆ่าน้องชายของฉัน ตอนนี้ตามกฎของอาณาจักรนอแมนแล้วฉันอยากจะท้าดวล อย่าขี้ขลาดเหมือนกระต่ายไปหน่อยเลย ! “

“ ออกมา ออกมา เรียกฆาตกรออกมา ! ถ้า จางเทีย ไม่ออกมา เราจะเข้าไป !  “

มีหลายคนเริ่มโวยวายออกมา

“ จางเทีย น่ะไม่อยู่บ้าน รอเดี๋ยว อย่าใจร้อน..  “- แบร์ลี่ พยายามหาเหตุผลกับผู้คนพวกนี้

กรรมการหลายคนนั้นยืนห่างออกไปเล็กน้อย พวกเขาไม่ได้เลือกฝั่งใดฝั่งหนึ่ง ตามกฎของอาณาจักรนอแมนแล้วบทบาทของพวกเขานั้นทำได้แค่เป็นพยานสำหรับการต่อสู้ที่ยุติธรรมระหว่างครอบครัวของ ซูแฮร์ และ จางเทีย  นี่ก็ถือเป็นหน้าที่หนึ่งหลังจากการฝึก

“ จางเทีย ต้องซ่อนตัวอยู่ข้างในแน่ เขาต้องการที่จะหนีจากการดวล ไปจับมันข้างในกันเถอะ ! “ - บางคนเริ่มตะโกนขึ้นกระตุ้นให้ทุกคนฝ่าเข้าไป

“ ใครกล้าเข้ามาพ่อคนนี้จะฆ่าทิ้งซะ ! “ - จางหยาง คำรามออกมาพร้อมกับดึงดาบยาวที่เอวออกมาแล้วชี้ไปยังคนที่อยากจะพุ่งเข้ามาในบ้าน

เมื่อเห็นแบบนั้น หนึ่งในคนที่กระตุ้นคนอื่นก็ไม่ได้ลังเลที่จะชักดาบออกมาด้วย ในเวลาเดียวกันก็ได้มีเสียง ‘ เคร้ง ‘ ดังขึ้นอยู่ทั่วทุกที่ หลายคนนั้นถึงดาบออกมาทำให้กลิ่นเหล็กลอยคละคลุ้ง เมื่อเห็นแบบนั้นพวกคนที่มามุงดูนั้งต่างก็รีบวิ่งหนีไป

“ ใครบอกว่าฉันซ่อน ? “

ในตอนวิกฤตนั้นเองเสียงของ จางเทีย ก็ดังขึ้นมา ทุกคนหันหลังกลับไปเห็นเขาเดินเข้ามาช้าๆ

ผู้คนต่างก็หลีกทางให้ จางเทีย ได้เดินผ่าน

“ แกคือ จางเทีย ? “

เมื่อเห็น จางเทีย คนที่เผชิญหน้ากับพี่ชายเขาก็ได้หันกลับมาแล้วมองมาที่เขาด้วยความหงุดหงิด

ตัดสินจากใบหน้าที่คล้ายคลึง ซูแฮร์ แล้ว จางเทีย เดาว่าคนนี้คือ – “ นายคือพี่ชายของ ซูแฮร์ ? “

“ ใช่ ใช่มั้ยที่ว่านายเป็นคนฆ่า ซูแฮร์ ในการฝึกเอาตัวรอด ? “

“ ใช่ เขาสมควรตายละ ฉันเลยฆ่า !  “ -จางเทีย ยอมรับอย่างใจเย็น

ตอนนั้นเอง ก็ได้มีหนึ่งมาหยุดเขาไว้  เซรอม ได้เดินเข้ามาคั่นระหว่างทั้งสอง

“ มันเป็นสิทธิของนายที่จะเริ่มท้าสู้กับ จางเทีย   จางเทีย ปฏิเสธไม่ได้แต่การดวลนั้นจะดำเนินไปด้วยความยยุติธรรม การฆ่าเพื่อที่จะแก้แค้นนั้นห้าม นอกซะจากว่านายอยากเป็นฆาตกรที่ซึ่งเป็นที่ต้องการตัวของอาณาจักรนอแมน “

ในช่วงนั้น จางเทีย ก็ได้เข้าไปทักทายเพื่อนและคนที่รู้จักด้วยรอยยิ้ม รวมถึง กัปตันเคอร์ลิน และกรรมการคนอื่นๆ เขาดูสบายๆทำให้คนที่มองเขาด้วยสายตาหงุดหงิดนั้นต้องกัดฟันแน่น

“ จางเทีย ในการฝึก จากกฎป่าเถื่อนของอาณาจักรนอแมน  นายได้ฆ่า ซูแฮร์ ในที่สาธารณะ ดังนั้นนายควรที่จะรับการท้าดวลใดๆจากคอรบครัวในสามรุ่นของ ซูแฮร์ นายปฏิเสธมันไม่ได้  ฉันต้องเตือนนายว่าในการดวลนั้นมันก็เหมือนกับตอนที่นายฆ่า ซูแฮร์   ครอบครัวของ ซูแฮร์ นั้นไม่มีสิทธิจะมารับผิดชอบถ้าพวกเขาฆ่านาย ! “ - เซรอม เตือน จางเทีย อีกครั้งด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“ ขอบคุณสำหรับคำเตือน คุณเซรอม ผมรับคำท้าจากครอบครัว ซูแฮร์ ตอนไหนรึที่ไหนก็ได้ ! “ - เขาพูดอย่างใจเย็น สีหน้าเขายังคงไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด ตั้งแต่วันที่เขาได้ฆ่า ซูแฮร์ ลงไป เขาก็รอวันนี้มาโดยตลอด

ความใจเย็นของ จางเทีย นั้นถึงกับทำให้ เซรอม และ กัปตันเคอร์ลิน ที่ซึ่งมองมาที่เขานั้นอึ้งเล็กน้อย นอกจาก จางหยาง แล้วไม่มีใครที่นี่รู้ว่า จางเทีย ได้เจอกับเรื่องราวมากมายตั้งแต่ที่เขากลับมาบ้านเมื่อสองวันก่อน เขาไม่ได้เป็นเด็กชายคนเดิมอีกต่อไปแล้ว

“ ตามกฎการดวล อาวุธระยะไกลอย่างธนู,หอก อาวุธลับและหน้าไม้ รวมถึงสัตว์เลี้ยง,พาหนะ, พิษนั้นห้ามใช้ ผู้ต่อสู้สามารถเอาอาวุธได้มาสุดสองอย่าง  ฉันต้องเตือนพวกนายเรื่องนี้ก่อน มันเป็นคำขอของครอบครัว ซูแฮร์ ! “ – กรรมการที่อยู่ใกล้ๆเตือน จางเทีย อีกครั้ง

“ ผมรู้ ! “ - จางเทีย พยักหน้า

“ งั้นเมื่อนายตกลงแล้ว การดวลก็ได้การรับรอง พวกนายสองคนเซ็นต์ตรงนี้  ตามกฎของอาณาจักรนอแมนแล้ว การดวลจะเริ่มต้นในอีก 7 วันให้หลัง มันจะจัดขึ้นที่โรงเรียนของนาย ระหว่างช่วงเวลานั้นตามกฎแล้วถ้านายหนีจากการดวล นายจะกลายเป็นที่ต้องการของอาณาจักร หลังจากโดนจับแล้ว คนที่หนีจะต้องกลายเป็นทาส ส่วนครอบครัวนั้นจะมีฐานะที่ลดลง “

หลังจากที่พูดจบ ครูก็ได้ดึงประกาศออกมาจากกระเป๋าและให้ จางเทีย และพี่ชายของ ซูแฮร์ เซ็นต์

หลังจากมองอย่างโกรธแค้นไปที่ จางเทีย แล้วพี่ชายของ ซูแฮร์ ก็ได้หยิบดินสอขึ้นมาเซ็นชื่อของเขาโดยไม่ลังเล

ในตอนที่ จางเทีย รับปากกามา พี่ชายของเขาก็รีบเข้ามาและตะโกนดังๆ – “ ฉันจะเข้าร่วมการดวลนี้ในฐานะพี่ ! “

“ ไม่ การดวลนี้จะต้องเป็น จางเทีย เท่านั้น คนอื่นไม่สามารถแทนเขาได้ ! “

กัปตันเคอร์ลิน ส่ายหน้าแล้วเหยียดมือไปห้าม จางหยาง ที่กำลังวิ่งเข้าไป

“ ไอ้หัวโต ... ! “ – สมาชิกขององค์กรเริ่มตะโกนเรียกเขา

จางเทีย แค่ยิ้มให้พวกนั้นที่ซึ่งห่วงเรื่องเขา ก่อนที่เขาจะเซ็นชื่อในเอกสารโดยไม่ลังเล ในตอนที่เขาเซ็นเสร็จ เขาก็รู้ว่าพี่ชายของ ซูแฮร์ นั้นชื่อ โซดอร์

หลังจากที่ จางเทีย เซ็นชื่อแล้ว โซดอร์ ก็ได้หัวเราะออกมา เขามองมาที่ จางเทีย แล้วฟึดฟัดออกมา – “ ไอ้หนู แกเหลือเวลาอีก 7 วัน ไปสวดซะนะ อีกเจ็ดวันฉันจะหักกระดูกแกก่อนจะตัดหัวแกให้แกชดใช้ให้กับ ซูแฮร์ ! “

“ งี่เง่า ! “ –

จางเทีย กรอกตามองโดยไม่สนที่ชายคนนั้นพูด

“ โซดอร์ อยู่ระดับอะไร 4 , 5 รึ 6 ? หม่าหลง ในคุกน่ะยังดูแข็งแกร่งกว่ามันอีก ฉันไม่ต้องกังวลเรื่องการสู้กับมันเลยสักนิด “

หลังจากที่ทำตามเป้าหมายได้สำเร็จ โซดอร์ และพวกก็ได้กลับไป พวกนั้นไม่ต้องกลัวว่า จางเทีย จะหนีอีกต่อไป ถ้า จางเทีย หนีไปตอนนี้ พวกนั้นคงดีใจยิ่งกว่าเดิมเพราะนั่นจะทำให้ จางเทีย และครอบครัวกลายเป็นทาส

ในตอนที่ โซดอร์ และพวกกลับไปแล้ว กัปตันเคอร์ลิน และครูคนอื่นๆที่มาเป็นพยานก็ได้กลับไปเช่นกัน

ในตอนที่ กัปตันเคอร์ลิน กำลังจะกลับ จางเทีย ก็ได้เรียกเขา  - “ กัปตันเคอร์ลิน ! “

“ ฉันไม่ใช่กัปตันอีกแล้ว เรียกฉันว่าครูเคอร์ลินแทนแล้วกัน ! “

ชายตาเดียวฝืนยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้  ทหารประจำเมืองนั้นต่างก็หวงแหนชื่อตัวเองอย่างมาก ชายตาเดียวรู้สึกละอายกับการที่ให้คนอื่นเรียกเขาว่ากัปตันต่อ  น้ำเสียงที่เขาพูดเมื่อตะกี้ฟังดูขมขื่น

“ ขอบคุณ ! “

จางเทีย ก้มหัวให้ด้วยความจริงใจ ถ้าชายคนนี้ไม่เอาหนังสือทักษะหมัดเหล็กโลหิตให้เขา แม้ว่า จางเทีย จะยังมีชีวิตแต่คงไม่ได้มาอยู่ในจุดนี้

ไอ้โหดเกาหัวแล้วถามกลับ – “ เรื่องอะไร ?”

“ คุณจำที่คุณบอกผมในคืนที่ผมอยู่ในปราสาทได้รึเปล่า ? เพราะหลายเหตุผลพวกนั้น ผมเลยได้กลายเป็นคนหนึ่งในร้อยนั้นแล้ว ! “

จางเทีย เชื่อว่าชายตาเดียวเข้าใจว่าเขาพูดถึงอะไร

เมื่อได้ยินคำพูดของ จางเทีย ไอ้โหดก็อึ้งก่อนที่จะเบิกตากว้างมองมายจัง จางเทีย เหมือนกับเห็นผี

ในที่สุดไอ้โหดก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วรวบรวมสติ  - “ บางทีนี่อาจเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดที่ฉันทำมา ฉันหวังว่าจะเห็นความสามารถของแกในอีกเจ็ดวัน ! “

หลังจากที่พูดจบเขาก็ได้มองมายัง จางเทีย อีกครั้งก่อนจะกลับไป คนที่มุงดูส่วนมากนั้นก็ได้กลับไปกันเกือบหมดแล้ว

ที่เหลืออยู่มีเพียงเพื่อนในองค์กรที่อยู่นอกบ้าน จางเทีย

ทันทีที่ได้ยินว่า โซดอร์ มาที่นี่เพื่อท้าดวลกับ จางเทีย  แบร์ลี่ และคนอื่นๆต่างก็รีบมา ในสองวันก่อนข่าวที่ว่า จางเทีย ได้ฆ่า ซูแฮร์ นั้นกระจายไปอย่างรวดเร็ว ไม่ใช่แค่ในโรงเรียนแต่ยังที่อื่นด้วย เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ที่สุดในบรรดานักเรียนที่ฝึกการเอาตัวรอดในเมืองนี้

เพื่อนในองค์กรต่างก็รอดูว่าเรื่องมันจะพัฒนาเป็นแบบไหน ก่อนหน้านี้พวกเขาว่าจะมารวมตัวกันในวันพรุ่งนี้แต่ไม่คิดเลยว่า โซดอร์ นั้นจะตัดสินใจตามหาตัว จางเทีย ในวันนี้ เพราะเพื่อนพวกเขากำลังซวย พวกเขาจึงรีบมาที่นี่เพื่อให้กำลังใจเพื่อน

เมื่อรู้ว่า จางเทีย มีบางอย่างจะอธิบายกับครอบครัว แบร์ลี่ และคนอื่นๆต่างก็กลับไปหลังจากที่เตือนให้ จางเทีย ระวังตัว

แต่ก่อนที่ แบร์ลี่ จะได้กลับ จางเทีย ก็ดึงเขามาใกล้ๆและกระซิบบางอย่าง เมื่อได้ยิน แบร์ลี่ แทบตาถลนออกจากเบ้า

จางเทีย ได้บอกเขาสองอย่าง อย่างแรกคือเขาอยู่ในระดับ 4 แล้วและสามารถสร้างแรงลับของเหล็กโลหิตได้ อย่างที่สองคือเขาเป็นร้อยโทขั้นสองของทีม 39 ในกองทัพเขาเหล็ก

...

แม้ว่าจะออกจากบ้านครอบครัวจางมาเป็นร้อยเมตรแต่ แบร์ลี่ ก็ยังคงรู้สึกมึนๆที่หัว ในเวลาเดียวกันขาเขาก็อ่อนแอรง ในตอนที่ ฮิสต้า และ แบกแดด นันกำลังคุยเรื่องที่จะเกิดขึ้นในอีก 7 วัน มีเพียงแค่ ลิซ เท่านั้นที่เห็นว่า แบร์ลี่ ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ระหว่างทาง ลิซ ได้ถามขึ้นมา – “ แบร์ลี่ ไอ้หัวโตบอกอะไรนาย นายดูไม่ดีเลย “

เขารู้สึกตัวแล้วส่ายหน้าก่อนจะมองไปรอบๆและตระหนักได้ว่าพวกเขาอยู่ไกลจากบ้าน จางเทีย แล้ว

“ มันไม่สะดวกที่จะคุยตอนนี้ ไอ้หัวโตบอกฉันสองอย่าง เขาต้องการให้ฉันบอกพวกนายว่าไม่ต้องกังวลเรื่องการดวลของเขา ! “

“ อะไรนะ ? “

ทุกคนต่างก็สงสัยแล้วมองไปที่ แบร์ลี่

แบร์ลี่ กวักมือเรียกทั้งสี่คน หลังจากนั้นเขาก็บอกสิ่งที่ จางเทีย ได้บอกเขามาซึ่งทำให้ทุกคนต่างก็อึ้ง..

...

ในตอนที่ จางเทีย กลับมาบ้าน เขาก็เห็นแม่เขามีสีหน้ากังวล เขาไม่ลังเลที่จะไปคุกเข่าตรงหน้าในตอนที่เขาเข้าไปในบ้าน

“ แม่ ผมขอโทษ ผมทำแม่กังวลอีกแล้ว.... “

ก่อนหน้านี้เพราะ โซดอร์ และพวกนั้นได้ตะโกนอยู่นอกเบ้านโดยเรียกให้ จางเทีย มาดวล แม่ของเขาได้ยินทุกอย่างรวมถึงเรื่องที่ จางเทีย ได้ฆ่า ซูแฮร์ ในการฝึก   แม่จับไปที่หน้า จางเทีย และมองเขา แม่ของเขาร้องไห้ออกมาทันที

แม้ว่าเขาจะอธิบายชีวิตในการฝึกว่ามันง่ายและน่าสนใจแต่ไม่มีใครรู้ว่ามันขมขื่นและอันตรายแค่ไหนกับสิ่งที่เขาเจอมา สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้นั้นโผล่ขึ้นมาจากคำโกหกที่หวังดีของ จางเทีย  มันได้เผยถึงปัญหาที่เขาเคยนผ่านมาในการฝึก

“ บอกแม่มาว่าลูกลำบากและเจอกับอันตรายแค่ไหนในการฝึก  เกือบจะตายด้วยรึเปล่า ! แม่รู้ว่าลูกเป็นคนยังไง ถ้าไม่ถึงจุดหนึ่ง ลูกคงไม่ฆ่าใคร ! “

จางเทีย พยักหน้าและน้ำตาก็เริ่มไหลอาบมาที่แก้ม – “ พวกนั้นไม่ต้องการให้ผมรอด ผมไม่ต้องการที่จะโดนกลั่นแกล้งอีกรึไม่อยากเห็นแม่ร้องไห้ในตอนที่เห็นเถ้ากระดูกผม ดังนั้นผมเลยฆ่าเขาซะ แม่จะยกโทษให้ผมมั้ย ? “

“ ความผิดผมเอง ผมปกป้องน้องไม่ได้ ปล่อยให้คนอื่นมารังแก .. “ - น้ำตาของ จางหยาง ไหลอาบลงมาและเขาก็ได้คุกเข่าต่อหน้าแม่ – “ แม่ โทษผมเถอะ ! “

“ แม่ไม่โทษใครหรอก  จางเทีย ดีมาก.. “- แม่จับหน้าลูกชายทั้งสอง  แม่เริ่มร้องไห้ออกมาจนยากที่จะพูดออกมาได้ – “ จำไว้ นับจากวันนี้ ไม่ว่าใครต้องการจะฆ่าพี่น้องของลูก แม้ว่าจะเป็นจักรพรรดิก็ให้ฆ่าพวกเสีย ! พ่อและแม่น่ะพอใจกับลูกสองคนมาก ตราบใดที่ลูกสองคนรอด พ่อกับแม่รู้สึกว่าเราไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยว ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตพี่น้องลูก พ่อกับแม่คงไม่อยากมีชีวิตอยู่เหมือนกัน   ดังนั้นแล้วถ้าลูกคิดว่ามันเป็นอันตรายต่อชีวิตก็ไม่ต้องสนพ่อกับแม่ แค่ดูแลกันแล้วใช้ชีวิตให้ดีๆ นี่แหละคือสิ่งที่เราอยากเห็นมาที่สุด จำไว้ว่าลูกน่ะมาจากครอบครัวจางและเราเป็นคนจีน เราคนจีนน่ะคือเผ่าที่มีเกียรติมากที่สุดและได้รับการจุติใหม่ของลัทธิเต๋า ในฐานะครอบครัวที่ใหญ่แล้ว   จางนั้นถือว่าเป็นชื่อที่มีเกียรติ  เราครอบครัวจางนั้นเลือกที่จะสู้จนตายแทนที่จะมาคุกเข่าเพื่อขอชีวิต ในท้องฟ้าใต้พื้นดิน ไม่มีใครในโลกนี้สามารถรังแกครอบครัวจางได้ ... “