spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

Chapter 153: คุกมืด

คุกของเมืองนั้นอยู่ที่ด้านนอกของเมือง กำแพงสูงๆของคุกนั้นแน่นอนว่าไม่ได้ใช้เพื่อปกป้องเหล่าอาชญากร คุกนั้นอยู่ใกล้กับประตูทางทิศตะวันตกและยังอยู่ในระยะอาวุธของเมืองด้วย

สมิหลา นั้นดูเหมือนจะวางใจได้มากกว่าเดิมในตอนที่ตาม จางเทีย และทหารผ่านประตูเมืองทิศตะวันตกไป หลังจากที่เห็นทหารนั้นส่งเรื่องให้กับคนคุมที่ตรงทางเข้าคุกแล้วเขาก็ถอนหายใจและฮึดฮัดออกมา

ก่อนที่จะมาถึง จางเทีย ยังใจเย็นเหมือนเดิมอยู่แต่หลังจากที่ส่งเรื่องเสร็จ เขาก็โดนบังคบใส่กุญแจมือไว้

โซ่ตรวนที่เท้านั้นส่งเสียงในตอนที่ลากไปกับพื้น นอกจากนั้นโซ่นั่นก็ทำให้รู้สึกอึดอัด เขาน่ะมีน้ำหนักเพิ่มขึ้นมา 20 กก.เพราะกุญแจมือและโซ่ตรวนพวกนี้

คุกของเมืองนั้นดูจะไม่ได้เปลี่ยนไปมากจากจุดจบของสมาคมเหมือง จางเทีย คิดแบบนั้นเพราะเขาเจอทหารที่ใส่ชุดเครื่องแบบอันเก่าอยู่

“ ผมจะอยู่ที่นี่นานแค่ไหน ? “ - จางเทีย ถามจ่าที่พาเขามาที่นี่

“  3 วัน ในตอนที่คดีของนายถูกยกขึ้นมาจัดการ หน่วยกองทัพจะจัดศาลมาสอบสวนคดีนาย ! “ – จ่านั้นตอบกลับด้วยท่าทีอดทน

หลังจากนั้น จางเทีย ก็ถูกผลักเข้าไปในคุก  เขาหันกลับมาและเห็น สมิหลา ยิ้มเยาะเขา จากที่เขาเข้าใจแล้วชายคนนี้ดีใจเพราะได้แก้แค้นสำเร็จ

การสอบสวนจะเริ่มในอีกสามวัน ทำไม สมิหลา ถึงได้ยิ้มออกมาในตอนนี้ ?  จางเทีย คิดหาเหตุผลไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงสงบจิตใจลงและไม่สนใจมัน

“ ข้อหาอะไร ? “

ทันทีที่เข้าไปในประตูเหล็ก จางเทีย ก็เห็นชายอายุ 40 ปีใส่เครื่องแบบสีแดงของอาณาจักรนอแมน ชายคนนั้นเป็นคนที่ถามคำถามนี้ เขาสวมเครื่องแบบระดับหัวหน้ายืนอยู่ที่บันไดใก้ล้กๆกับประตูเหล็ก แม้ว่าทหารในคุกนี้จะไม่ได้เปลี่ยนไปแต่คนที่มียศสูงน่ะมาจากกองทัพของอาณาจักรนอแมน ชายคนนี้น่ะคือหัวหน้าของคุกนี้

“ ชายคนนี้โดนกล่าวหาว่าเป็นศัตรูกับอาณาจักรนอแมน  เขามีแววที่จะเป็นความเสี่ยง ศาลของหน่วยกองทัพคาดว่าจะสอบสวนเรื่องนี้ในอีกสามวัน ! “

เมื่ออธิบายจบ หนึ่งในทหารก็ได้พา จางเทีย ไปส่งเอกสารของชายคนนี้

“ เขาโดนข้อหาว่าเป็นกบฏต่ออาณาจักรนอแมน ? เขาเป็นคนหัวร้อนแต่ก็ยังมีความจำดีเกี่ยวกับกฎของพันธมิตร ? “ - ด้วยคำพูดพวกนคั้น ชายวัยกลางคนได้มองมาที่ จางเทีย พร้อมกับเผยยิ้มที่มุมปาก เขาสั่งออกมาอย่างใจเย็น – “ พาเขาไปที่ห้องที่ใหญ่ที่สุดของชั้น 3 เอาเขาขังรวมกับพวกฆาตกร ! “

“ ได้ครับ ! “

เส้นทางในคุกนั้นเหมือนกับเขาวงกต ทั้งสองข้างนั้นกว่าง 2 ม.และมีกำแพงสูงกว่า 10 ม. ด้านบนมีตาข่าย  มันเหมือนกับป้อมปราการเล็กๆ ของพวกนี้น่ะมีเต็มคุกไปทั่ว

เนื่องจากคุกนั้นเป็นสถานที่ทิ้งร้างของเขตอุตสาหกรรมของเมือง  จางเทีย จึงได้กลิ่นถ่านในตอนที่เขาหายใจ ไม่มีใครอออกกำลังกายในคุกเพราะไม่มีที่ให้ขยับได้อย่างอิสระ  คุกนั้นดูน่าขนลุกเหมือนกับจะมีเศษหินกระเด็นกระดอนออกมาทั่วและอากาศที่ก็ยังอับอีก

หลังจากที่เดินมาได้ 100 ม. จางเทีย ก็ผ่านประตูเหล็กมาสามบาน แต่ละบานนั้นมีทหารคุ้มกันอยู่ หลังจากผ่านประตูพวกนั้นมาแล้ว จางเทีย จะรู้สึกว่าที่ที่เข้าไปนั้นมืดลงกว่าเดิมและยากที่จะหายในได้มากกว่าเดิมเพราะกลิ่นอับที่ลอยคลุ้งอยู่ข้างใน

ในตอนที่ จางเทีย เดินไปข้างหน้า เสียงของโซ่ที่ลากกับพื้นนั้นทำให้เกิดเสียงดังก้อง

เขาเพิ่งรู้ตัวว่าชั้นสามที่ว่านั้นไม่ใช่ด้านบนแต่เป็นด้านล่างต่างหาก

“ เด็กนี่ทำอะไรมา ? “ - ชายวัยกว่า 60 ผมเทาที่ยืนอยู่หน้าประตูเหล็กถามขึ้นมา เขายืนขึ้นเพื่อเปิดประตูด้วยกุญแจของเขาและสงสัยเกี่ยวกับสิ่งที่ จางเทีย ทำมาในตอนที่เห็นเด็กนี่โดนผลักเข้ามา

“เขาโดนข้อหาว่าเป็นกบฏต่ออาณาจักรนอแมน เขามีแววเสี่ยง  กัปตันอูเกน สั่งให้ขังเขาที่คลับชั้นสาม “

เมื่อได้ยินแบนบนั้นชายแก่ก็ไม่พูดอะไรแต่มอง จางเทีย ด้วยสายตาสงสารพร้อมกับเปิดประตู หลังจากที่ผลัก จางเทีย เข้าไปข้างในแล้วชายแก่ก็ทำท่าสวดออกมา

จางเทีย เดินเข้าไปอยู่นาน หลังจากที่ผ่านประตูเหล็กสามบานมาและเส้นทางที่เหมือนรูปตัว S ในที่สุดเขาก็เข้ามาที่ชั้นสามได้

เขาเดินไปตามทางที่เป็นปกติที่จะไม่มีไฟ เสียงของโซ่ตรวนนั้นดังขึ้นกว่าเดิม กลิ่นเหม็นที่นี่ทำให้คนแทบหายใจไม่ได้ ข้างๆ จางเทีย คือคุกแคบๆ เมื่อได้ยินเสียงของโซ่ตรวน นักโทษทุกคนข้างในห้องขังต่างก็โผล่หน้าออกมาดูคนมาใหม่

นักโทษนั้นเหมือนสัตว์ประหลาดมากกว่าคน พวกเขาใส่เสื้อผ้ากลิ่นเหม็นๆดูสกปรก ตาของพวกนั้นเบิกกว้างอย่างกับหมาป่าพร้อมกับยืดมือผอมๆของตัวเองออกมาจากห้องขังพยายามที่จะคว้าตัว จางเทีย

การมาของเขาทำให้ที่นี่ดูคึกคักขึ้นมา

“ เอาเขามาให้ฉัน ...เอาเขามาให้ฉัน.. “ – บางคนเริ่มเขย่าห้องขัง – “ ฉันสัญญากับนายอะไรก็ได้ถ้านายเอาเด็กนั่นมาให้ฉัน.. “

“ เอาเขามาให้ฉัน..”

“เอาเขามาให้ฉัน.. “

“ เอาเขามาให้ฉัน... “

“ แค่วันเดียว เอาเด็กนั่นมาให้ฉันแค่วันเดียวพอ.. “

นักโทษหลายคนเอื้อมมือออกมาพยายามที่จะคว้า จางเทีย เอาไว้ ตาของหมาป่าโหยพวกนี้มองมาที่ จางเทีย  นักโทษต่างก็น้ำลายไหลแล้วด่าออกมา บางคนถึงกับหอนเหมือนสัตว์ประหลาดจนทำให้ จางเทีย หน้าเบี้ยว

ที่นี่ไม่มีมนุษย์ถูกขังไว้แล้ว พวกนี้คือสัตว์ที่บ้าคลั่งรึไม่ก็เป็นสิ่งที่ จางเทีย รู้สึก  ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่า สมิหลา ต้องการอะไร  สมิหลา นั้นต้องการฆ่าเขาโดยใช้มือคนอื่นจริงๆ มือที่ สมิหลา ใช้นั้นไม่ใช่ศาลแต่เป็นของพวกนักโทษพวกนี้  สมิหลา คาดถึงผลลัพธ์ถึงได้ส่งเขามาที่นี่ซึ่งอยากให้เขาตายในคุก

ทหารนั้นเบื่อพวกนักโทษจนต้องเอากระบองเหล็กมาฟาดมือที่ยื่นออกมาจากห้องขัง

“ เด็กนี่จะถูกส่งไปที่คลับ แกอยากไปกับเขามั้ยล่ะ ? “ - ทหารนั้นด่าออกมาพร้อมกับฟาดไปที่มือพวกนั้น

หลังจากที่ได้ยินแบบนั้น ห้องขังต่างก็เงียบ  มันแปลก ในเวลาเดียวกันมือที่ยื่นออกมาต่างก็หดกลับไป

เส้นทางนี้ยาวกว่า 100 ม. ที่สุดทางเดินนั้นมีห้องขังอยู่ห้องหนึ่ง ทหารได้หยุดอยู่ที่ทางเข้าสั่งให้ จางเทีย ยืนอยูนิ่งๆเพื่อที่พวกเขาจะได้ปลดกุญแจมือและโซ่ตรวนให้

“ ไอ้หนู อย่าโทษเราเลยนะ เราแค่ทำตามคำสั่ง ถ้านายอยากโทษใครล่ะก็โทษคนที่ส่งนายมาที่นี่ดีกว่า ! “ – หนึ่งในทหารพวกนั้นได้ถอนหายใจออกมาตอนที่ปลดโซ่ให้ จางเทีย – “ ลูกชายฉันก็อายุพอๆกับนายนี่แหละ ! “

จางเทีย ตอบกลับด้วยสีหน้าใจเย็นราวกับรู้ว่าเขาคงจะโดนฆ่าข้างใน – “ แล้วถ้ามีคนตายที่นี่ล่ะ ? “

“ พวกคนที่โดนขังที่นี่น่ะเลวร้ายที่สุดแล้ว ไม่ว่าจะมีกี่คนที่ตายก็ไม่มีใครสน  ! “ – ทหารเหมือนกับจะเตือน จางเทีย – “ ไอ้หนู ถ้านายออกจากที่นี่เป็นๆได้ จากนี้นายอาจจะชอบไม้ป่าเดี่ยวกันก็ได้ ! “

“ ฉันไม่สนเรื่องนั้นหรอกนะ... “ - จางเทีย ขยับแขนขาไปมาพร้อมกับพูดขึ้น

ในตอนที่ จางเทีย พูดนั้น ทหารก็ได้เปิดประตูออกแล้วปล่อยให้เขาเดินข้าไป มีประตูเหล็กอันที่สองด้านหลังมันดู  ดูเหมือนว่าห้องขังนี่จะโดนดูแลอย่างดีเลย  สวิตซ์เปิดประตูนั้นอยู่ด้านนอกประตูแรก ดูเหมือนว่าคลับที่ว่านี้จะอันตรายที่แม้แต่คนคุมเองก็ไม่กล้าที่จะเข้าใกล้

หลังจากที่ จางเทีย เดินผ่านประตูแรกเข้าไป ทหารก็ได้ปิดมันก่อนที่จะเปิดประตูบานที่สอง

“ นายควรเข้าไปข้างในเองดีกว่า ถ้านายไม่เข้าไปในครึ่งนาที คนข้างในจะบังคับนายให้เข้าไป ถ้าเป็นแบบนั้นนายจะยิ่งโดนหนัก !  “ – ทหารด้านนอกส่งคำเตือนให้

จางเทีย เดินเข้าไปด้วยสีหน้าใจเย็น ห้องขังนี้ใหญ่กว่าห้องขังด้านนอก มันใหญ่เป็นสองเท่าของห้องเรียนที่โรงเรียน คนกว่า 20 คนนอนกระจัดกระจายอยู่ด้านใน

หลังจากที่ผ่านประตูแรกไปแล้วแต่ก่อนที่จะผ่านประตูบานที่สอง จางเทีย ก็เห็นสถานการณ์ด้านใน เพราะการมาถึงของเขานั้นทำให้ในห้องนั้นเริ่มมีเสียงหายใจหอบหืดของพวกสัตว์ที่อยู่ด้านใน

หลังจากที่ จางเทีย ผ่านประตูบานที่สองไปแล้วทหารก็ได้ปิดมันลง ไม่นานหลังจากนั้นทหารก็รีบออกไปโดยเร็วกว่าตอนที่เข้ามาอีก

ตะเกียงที่อยู่บนกำแพงระหว่างสองประตูนั้นเป็นเพียงแสงสว่างแหล่งเดียวของห้องนี้

มืด,เหม็น,น่าขนลุก – นี่แหละไอ้ที่คลับเป็นสำหรับ จางเทีย

ในตอนที่นักโทษข้างในนั้นไม่ได้ยินเสียงเท้าของทหาร พวกมันก็ค่อยๆเข้าล้อม จางเทีย เอาไว้  หน้าแดงๆและบิดเบี้ยวของพวกมันทำให้พวกมันดูเหมือนหมาป่าที่โดนแสงไฟสาดเข้าใส่