spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
| *ตั้งค่าถาวร (คลิกตั้งค่าถาวร) |
Chapter 138: เสียงเห่านอนในคืนพระจันทร์เต็มดวง
ทุ่งหญ้าพระจันทร์เสี้ยวตอนนี้นั้นดูสง่างามอย่างมาก กว้างใหญ่, ลึกลับ ภายใต้แสงจันทร์นั้นหญ้าที่พัดไปมานั้นได้เปลี่ยนรูปร่างของมันไปทำให้ จางเทีย รู้สึกเหมือนมีคลื่นพัดผ่านดินแดนแห่งนี้
เมื่อเห็นพระจันทร์สองดวงที่อยู่บนฟ้าและทุ่งหญ้าที่กว้างใหญ่ คนสวนมากนั้นจะรู้สึกชื่นชมความงามของมันจนเหม่อลอย
ตั้งแต่เขาเกิดมา ---- พระจันทร์เต็มดวงนี้จะมีทุกๆ 4 เดือน --- จางเทีย ดูเรื่องแบบนี้มาหลายสิบครั้งแล้ว เขาคิดว่ามันสวยและเขาก็ชื่นชมมันผ่านหน้าต่างห้องตัวเองอยู่ตลอดแต่วันนี้เขารู้สึกว่ามันสวยยิ่งกว่าเดิมที่เคยเห็น
แน่นอนสิ่งที่สวยที่สุดคือจำนวนหมาป่าที่เพิ่มขึ้นมาในหุบเขา ในตอนที่มีได้ 30 ตัว จางเทีย ก็รู้ว่า Wild Wolf Seven-Strength Fruit ของเขาต้องสุกในคืนนี้อย่างแน่นอน บางทีเพราะฉากอันสวยงามนี้ทำให้หน้าตาดุร้ายของพวกหมาป่านั้นดูน่ารักสำหรับ จางเทีย เพราะเขาคิดว่าเทศกาลหมาป่านี้มันเป็นงานเลี้ยงที่ยิ่งใหญ่ที่พวกมันจะได้มารวมตัวกัน เขาได้ยินมาว่าพวกคนรวยในเมืองมักจะจัดปาร์ตี้แบบนี้ที่บ้าน ยังไม่รู้ว่าพวกนั้นเลียนแบบเรื่องนี้มาจากหมาป่ารึเปล่า
เมื่อคิดถึงการรวมตัวกัน ตาของเขาได้จับจ้องไปที่พระจันทร์ ตอนนั้นเองก็ได้มีความคิดหนึ่งระเบิดขึ้นมาในหัวของเขา พระจันทร์กลมๆสองดวงนี้ทำให้เขานึกถึงหน้าอกของ มิสไดน่า และ อลิซ อันใหญ่กว่านั้นเป็นของ มิสไดน่า ส่วนอีกอันคือของ อลิซ หลังจากที่ประมาณมันด้วยสายตาแล้ว จางเทีย ก็พบว่าพวกมันมีขนาดเท่าๆกัน แม้ว่าหน้าอกของ อลิซ กับ เบเวอร์รี่ นั้นจะใหญ่กว่าสาวๆคนอื่นแต่เมื่อเทียบกับ มิสไดน่า แล้วมันยังคงเล็กกว่า
เมื่อเห็น จางเทีย ยื่นแขนออกมาแล้วใช้นิ้วหยิกพระจันทร์พร้อมกับรอยยิ้มแปลกๆ บลู --- ซึ่งนอนอยู่ที่พื้นใกล้ๆ --- เริ่มตัวสั่นแล้วแอบเขยิบหนีจาก จางเทีย
ในตอนที่พระจันทร์อยู่เหนือหัวพวกเขาแล้ว จำนวนหมาป่าในหุบเขานั้นได้เพิ่มมาเป็น 70 ตัวซึ่งมันยากที่ จางเทีย จะจัดการได้ในคราวเดียว ถ้าเขาโดดลงไปในฝูงหมาป่าแล้วแน่นอนว่า จางเทีย ต้องโดนฆ่าอย่างน่าเวทนาอย่างแน่นอน
ลมที่พัดมานั้นก็ยังเอากลิ่นของหมาป่าในหุบเขามาด้วย ซึ่งด้วยจำนวนของหมาป่าที่เพิ่มขึ้นมาทำให้ได้ยินเสียงหอนของพวกมันทีละตัวๆ
‘ ต้องมีทาง ต้องเป็นไปได้สิ ! ‘
ในตอนที่หมาป่าเริ่มหอน จางเทีย รีบคิดหาทางแล้วมองไปด้านล่างเก็บรายละเอียดทุกอย่าง ถ้าเขาโดนหมาป่า 70 ตัวล้อมเข้า เขาคงตายอย่างแน่นอน
‘ ฉันต้องใช้วิธีไหนถึงไม่ต้องโดนโจมตีพร้อมกัน ? ‘
เขาสามารถใช้ได้แค่ภูมิประเทศทำให้หมาป่าไม่อาจรุมเขาได้
ในที่สุดเมื่อเห็นรอยแตกที่ผาซึ่งห่างออกไป 70 ม. จางเทีย ก็ตะโกนในใจ ‘ ทอง ช่วยฉันด้วย ‘
รอยแตกนั้นสูงกว่า 10 ม. ด้านบนหน้าผาซึ่ง บลู และ จางเทีย นอนอยู่ มันเหมือนกับโดนขวานผ่าเข้ามา รอยแตกนั้นลึกประมาณ 20 ม. ด้านนอกนั้นกว้าง 5-6 ม. ส่วนที่ลึกไปข้างในนั้นแคบกว่า เมื่อความคิดนั้นแว๊บขึ้นมาแล้ว เขาก็เริ่มคิดแผนที่สุดยอดออกมา
เขาตบไปที่ไหล่ของ บลู
บลู รู้สึกว่าอึดอัดและเขยิบหนีออกไปข้างๆ
“ บลู... “
“ อะไร ? “
“ ฉันต้องการให้นายช่วย ฉันติดหนี้นายในคืนนี้ ! “ - จางเทีย พูดเสียงเบาๆ
“ ฉันจะไม่ทำเรื่องแปลกๆหรอกนะ ! “ - บลู รีบตอบกลับ
จางเทีย ไม่รู้ว่าทำไม เขารู้สึกว่า บลู นั้นทำตัวน่ากังวลนิดๆในคืนนี้แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
“ นายเห็นรอยแตกตรงผาด้านล่างนั่นมั้ย “ - จางเทีย ชี้ไป
“ อื้อ ! “
“ นายรู้สึกยังไงกับรอยแตกนั่น ? มันดูเซ็กซี่มั้ย ? “
บลู ขนลุกขึ้นมา เขาทำตาโตและถาม จางเทีย - “ นายต้องการอะไร ? “
“ ฉันมีแผน แผนที่น่าสนใจด้วย ฉันอยากให้นายช่วย ! “
“ แผนอะไร ? “
บลู กลืนน้ำลาย ในเวลาเดียวกันเขาก็คิดว่าสิ่งที่ จางเทีย พูดนั้นน่ารังเกียจ เขาต้องรีบออกไป ยิ่งไกลยิ่งดี
จางเทีย เลียปากซึ่งทำให้ บลู ต้องขนลุกขึ้นมาอีกครั้ง
“ หลังจากนี้สักพัก ฉันจะลงไปที่นั่นแล้วสนุกกับงานเทศกาลกับพวกหมาป่า นายน่ะจับตาดูได้เลย ถ้าฉันทนไม่ไหว นายต้องรั้งพวกหมาป่าไว้ก่อน ฉันจะได้ปีนกลับขึ้นมา ถ้าฉันทนได้ นายก็แค่ดู ... “ - จางเทีย บอกแผนซึ่งไม่ควรเรียกว่าแผนเลยสักนิดเนื่องจากเขาก็แค่ลงไปสู้กับพวกหมาป่าเท่านั้น ถ้าเขาทนไม่ไหวก็หนีออกมา เขาน่ะขอให้ บลู ช่วยใช้ธนูยิงถ่วงเวลาก็เท่านั้น
บลู อึ้งไปสักพักกับคำตอบนั้น เขาไม่เข้าใจว่าทำไม จางเทีย จะทำเรื่องบ้าๆแบบนี้ ทำไม จางเทีย ต้องไปฉลองงานเทศกาลกับพวกหมาป่าด้วย ? คำว่างานเทศกาลทำให้ บลู ต้องคิด คนๆเดียวกับหมาป่า 70 ตัว ? สนุก ? นี่หมายความว่าเขาถึงกับจะเอาหมาป่าเลยรึไง ? นี่มันน่ากลัวเกินไปแล้ว ! บลู ช็อคเล็กน้อยเมื่อรู้สึกว่า จางเทีย น่ะกลายเป็นสัตว์ประหลาดไปแล้ว
เมื่อเห็น บลู เงียบบ จางเทีย ก็เข้าใจผิดโดยเฉพาะสายตาที่ช็อคของ บลู ซึ่งเขาเองก็ดีใจกับมันอย่างมาก
ในตอนนั้น จางเทีย รู้สึกได้ว่าเขาควรที่จะถ่อมตัวบ้าง – “ หลังจากที่ระเบิดก้นพวกมันได้บ้างแล้ว หมาป่าน่ะต้องบ้าอย่างแน่นอน ฉันหวังว่าพวกมันจะต่อคิวได้นะ ถ้าพวกมันอยากรุมฉัน ฉันจะไม่จัดการกับพวกมัน ! “
เมื่อได้ยินคำพูดของ จางเทีย หน้า บลู ก็ซีดลงยิ่งกว่าเดิม เมื่อเห็นเหงื่อที่ผุดขึ้นมาที่หน้าผากของ บลู แล้ว จางเทีย ก็คิดว่า บลู น่ะเป็นห่วงเขา
“ เชื่อฉัน ฉันเคยทำแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว ตราบใดที่พวกมันมาหาฉันตามคิวถึงแม้จะทีละ 7-8 ตัวแต่ฉันก็ยังรับไหว ! “ - เมื่อพูดแบบนั้น จางเทีย ก็ได้ตบไหล่ของ บลู แล้วก้มตัวลงวิ่งไปที่รอยแตกนั่น
ทำเรื่องแบบนี้มาหลายครั้งได้ยังไง ? กับหมาป่า ?
บลู นั้นกลัวจนเขาเกือบจะหนี ที่เขายังอยู่ต่อก็เพราะความสงสัย เขาน่ะอยากเห็นว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคนที่วิ่งลงไปหาหมาป่า 60-70 ตัว นี่มันน่ากลัวเกินไปแล้ว
ตอนนั้นถ้า จางเทีย รู้ว่า บลู นั้นคิดอะไรอยู่ เขาคงกระอักเลือดออกมาอย่างแน่นอน
เขามาถึงที่ที่ห่างจากรอยแตกสองด้านนั้นไป 1 ม. จากนั้นเขาก็ได้นั่งยองๆและใช้มือค้ำที่พื้นเอาครึ่งตัวนั้นแอบเข้าไปที่รอยแยก
กำแพงทั้งสองฝั่งที่รอยแตกนั่นเหมือนกับกำแพงสูงสำหรับ จางเทีย เมื่อก้าวเข้าไปข้างใน เขาสามารถปีนขึ้นไปข้างบนได้ง่ายๆ กำแพงที่ขรุขระนี่ทำให้เขาปีนขึ้นไปได้ง่ายกว่ากำแพงที่เรียบๆ
จางเทีย ปีนขึ้นไปได้กว่าสิบเมตรในเวลาครึ่งนาที
ทุ่งหญ้าด้านล่างนั้นเต็มไปด้วยเสียงหอนของพวกหมาป่า
ด้วยหอกที่มีแล้ว จางเทีย สามารถฆ่าหมาป่าได้ 6 ตัวก่อนที่หมาป่าตัวอื่นๆนั้นจะไล่ตามเขา เขาถอยกลับมาที่รอยแตกนี้ได้ ระหว่างตอนนั้นเขาจะฆ่าหมาป่าที่วิ่งกวดมาด้านหน้าได้ จากนั้นเขาก็จะฆ่าหมาป่าได้ราวๆ 10 ตัว หลังจากงั้นเขาจะฆ่าหมาป่าอีก 10 ตัวในรอยแยกนั่น จากนั้นเขาจะได้ทำภารกิจคืนนี้สำเร็จและถอยกลับมาได้อย่างปลอดภัย มีของแค่สองอย่างที่เขาน่าจะจำให้ขึ้นใจ อย่างแรกคือเคลื่อนที่ให้เร็ว, สองคืออย่าให้โดนหมาป่าล้อม
ในตอนที่เขาไปถึงพื้น จางเทีย นั้นรู้สึกใจเย็นลงอย่างมากและเริ่มคำนวณในใจ หลังจากที่คิดดีๆแล้วและไม่คิดว่าจะไม่มีปัญหาอะไรเกิดขึ้น จางเทีย ก็ได้ดึงหอกสองอันออกมาแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพุ่งออกจากรอยแตกนั้น
เมื่อเห็น จางเทีย พุ่งออกไปจากรอยแตกพร้อมกับหอกในมือ บลู ก็ตาโตขึ้นมาอีกครั้ง – “ เขาทำอะไร ? “ – ตามมาติดก็คือ บลู ได้เห็นทักษะหอกอันสุดยอดของ จางเทีย....
เป้าหมายแรกของ จางเทีย คือหัวหน้าฝูงที่ยืนอยู่บนก้อนหินก้อนใหญ่ มันมีขนาดตัวที่ใหญ่โต มันจับจองที่ที่ดีที่สุดไป ไม่มีหมาป่าตัวไหนกล้าเข้าไปใกล้ที่ของมัน
หัวหน้าฝูงคอยเงยหน้าขึ้นแล้วหอนใส่พระจันทร์
เพราะฝูงหมาป่าที่มีหัวหน้าฝูงคอยสั่งการนั้นจัดการได้ยาก จางเทีย จึงต้องกำจัดหัวหน้าฝูงของมันก่อน
หอกนั้นตกลงมาจากฟ้าแล้วแทงเข้าที่ตัวของหัวหน้าฝูงทำให้มันกระเด็นออกจากหินไป แต่ก่อนที่ฝูงหมาป่าจะได้ตอบโต้ก็ได้มีหอกอีกอันโผล่ออกมาปักหมาป่าตัวหนึ่งเข้าที่พื้น
ภายใน 2-3 วินาทีต่อมาก็ได้มีเลือดพุ่งกระฉูดออกมาจากหมาป่าตัวที่ 3,4,5 และ 6 เพราะโดนหอกแทงเข้าจนทำให้พวกมันต้องร้องโหยหวนออกมาก่อนที่จะตายไป
ตอนนั้น จางเทีย นี่เหมือนกับอันธพาลจริงๆ เขาบุกเข้ามาในงานเลี้ยงของพวกหมาป่าแล้วเริ่มก่อเรื่อง
ซองหอกนั้นไม่นานก็หมดเกลี้ยง หลังจากนั้น จางเทีย ก็ได้ดึงดาบออกมาด้วยมือขวาและจับมีดด้วยมือซายแล้วพุ่งออกไปหาหมาป่าสองตัวที่พุ่งเข้ามาหาเขา เลือดสองสายได้กระฉูดออกมาจากดาบและมีดนั่น
ในเสี้ยววินาทีหมาป่าหลายตัวได้โดดเข้าใส่ จางเทีย เขาหลบการโจมตีพวกนี้โดยใช้มีดและดาบนั้นฆ่าหมาป่าไปโดยใช้เวลาไม่นานทำให้เลือดของพวกหมาป่านั้นสาดกระเด็นไปทั่วทุกที่
มีหมาป่ามากกว่าเดิมที่พุ่งเข้ามาหาเขา เมื่อเห็นแบบนั้น จางเทีย ก็หันหลังกลับและเริ่มหนี หมาป่าสองตัวที่เร็วที่สุดนั้นเล็งจะกัดเขาแต่ จางเทีย ไม่ได้ลดความเร็วลงเลย เขาแค่เปลี่ยนจังหวะการวิ่งและสะบัดมีดไปสองครั้งจนทำให้หมาป่าสองตัวนั้นล้มลงไปที่พื้น
บลู ที่ยืนอยู่บนทางเข้าถ้ำบนหน้าผานั้นอึ้งกับสิ่งที่เห็น สิ่งที่เขาช็อคที่สุดคือทักษะหอกของ จางเทีย ตามมาติดๆด้วยความกล้าที่จะไปท้าทายหมาป่าเป็นฝูง ครั้งนี้ในสายตาเขาแล้ว จางเทีย น่ะไม่ได้ไปฆ่าล้างพันธุ์แต่เขากำลังเต้นอยู่ หมาป่าน่ะเต้นไปกับจังหวะที่เขาได้วางเอาไว้แล้ว พวกมันโดดเข้าใส่มีดและดาบของ จางเทีย ทำให้เลือดนั้นต่างก็สาดกระเซ็นออกมาทีละตัวๆ
ภายใต้แสงสีเงินของดวงจันทร์แล้วทำให้ทุกอย่างนั้นดูสวยงามขึ้นมา...
ตอนนี้มีหมาป่าสองตัวที่ไล่ตาม จางเทีย อยู่และทำให้เขาต้องเข้าไปที่รอยแตก บลู คิดถึงสิ่งที่ จางเทีย บอกเขาเอาไว้และรีบจับธนูแล้ววิ่งไปตรงนั้น
ก่อนที่ บลู จะได้ไปถึงก็ได้มีหมาป่าหลายตัววิ่งไล่กวดเข้าไปที่รอยแตกนั้น จางเทีย ยังคงสู้อยู่พร้อมกับถอยลึกเข้าไปเรื่อยๆ ไม่นานเขาก็ไปถึงทางตัน ตรงตำแหน่งนั้นความกว้างของกำแพงทั้งสองด้านไม่ถึงสองเมตรเลยด้วยซ้ำ
แม้ว่าจะมีหมาป่าจำนวนมากอยู่ด้านนอกแต่มีแค่ไม่กี่ตัวที่เข้ามาโจมตี จางเทีย ได้ จางเทีย แค่ยืนเฉยๆแล้วโจมตีหมาป่าที่เข้ามาทำให้พวกมันตายไปทีละตัวๆ
ตรงหน้า จางเทีย แล้วมีศพหมาป่านอนตายเป็นกองๆ....
ในสายตาของ บลู แล้ว ทั้งดาบและมีดในมือ จางเทีย นั้นเหมือนกับเครื่องฆ่าหมาป่า จางเทีย นั้นเคลื่อนที่ได้รวดเร็วทั้งโหดร้ายและไร้ปราณี ดูเหมือนว่าเขาได้ฝึกการเคลื่อนที่แบบนี้มาเป็นร้อยๆครั้งเพราะมันทั้งแม่นยำและดูง่ายดาย
เมื่อโดนดาบรึมีดของ จางเทีย โจมตี หมาป่าพวกนั้นจะเสียพลังในการสู้ของพวกมันแล้วล้มลง พวกมันไม่มีทางลุกขึ้นยืนได้อีก
ในตอนที่ จางเทีย สับหัวหมาป่าโดยใช้ดาบนั้นแต่ก็สับไปได้แค่ครึ่งทางเลือดกระพุ่งออกมารดไปทั่วหน้าของเขา
หลังจากที่หมาป่าตัวนั้นตายลง หมาป่าตัวอื่นๆก็เริ่มถอย เพราะความฉลาดของพวกมัน หมาป่าได้เข้าใจว่าพวกมันไม่มีทางที่จะชนะ จางเทีย ได้ถ้าอยู่แบบนี้ต่อไป
แม้ว่าพวกมันจะออกมาจากรอยแตกแล้วแต่พวกมันยังคงล้อมที่ทางเข้าอยู่และคอยจับตาดูอยู่ตลอด สายตาอันดุร้ายของพวกมันจับจ้องไปที่ จางเทีย พร้อมกับคำรามออกมาเบาๆ หลังจากที่เปิดกงเล็บออกมาหินและพื้นดินนั้นต่างก็มีรอยเล็บของพวกมัน แต่แม้ว่าพวกมันอยากจะพุ่งเข้าไปหา จางเทีย มาแค่ไหนแต่พวกมันก็ไม่กล้าพอ !
ไม่คาดคิดเลยว่าพวกสัตว์นี้มันจะฉลาด หลังจากที่ปาดเลือดที่หน้าออกแล้ว จางเทีย ก็หัวเราะออกมา
“ นายไม่เป็นไรนะ ? “ - บลู ตะโกนขึ้นมาจากด้านบน
“ ไม่เป็นไร ! ฉันยังทนไหว... “ – เมื่อพูดจบ จางเทีย ก็พุ่งออกไปข้างหน้าอีกครั้ง เขาได้ฆ่าหมาป่าที่ไม่อาจขยับตัวได้แต่ยังไม่ตายทิ้ง
ในตอนที่เขาพุ่งออกมาจากรอยแตกนั้น หมาป่าก็เริ่มพุ่งเข้าหาเขาอีกครั้ง เมื่อเห็นแบบนั้น จางเทีย ก็ถอยกลับมาเป็นรอบที่สอง ในตอนที่เขากลับไปถึงที่เดิม หมาป่าเองก็ออกไปเช่นกัน ระหว่างที่พุ่งเข้ามานั้นมีหมาป่าได้ตายไปด้านนอกนั้นสามตัว
ทั้งสองฝั่งต่างก็ทำแบบนี้ซ้ำไปเรื่อยๆ
ในตอนที่ จางเทีย พุ่งออกมาแล้ว หมาป่าก็ไล่ตามเขา จางเทีย ถอยก็ได้มีหมาป่าหลายตัวที่ตายไป หลังจากทำแบบนี้อยู่อีกหลายครั้ง ก็ได้มีหมาป่าตายเพิม่มมากขึ้นเรื่อยๆจนทำให้กองศพนั้นสูงขึ้น...
แม้แต่ จางเทีย เองก็จำไม่ได้ว่าเขาสู้กับหมาป่ามากี่รอบแล้ว ในที่สุดเมื่อเห็นเขาพุ่งออกมาอีกครั้ง หมาป่าด้านนอกก็หันหลังกลับแล้วหนีไป จางเทีย ไม่ได้ถอยอีกต่อไป เขาไล่ตามพร้อมกับหัวเราะออกมา แม้ว่าหมาป่านั้นจะวิ่งได้เร็วแต่ จางเทีย ก็ยังคงตามไปติดๆ หลังจากที่หยิบหอกจากพื้นขึ้นมาแล้วเขาก็ได้ฆ่าหมาป่าที่วิ่งช้าสุดไปอีกสองตัว
เมื่อไม่มีหมาป่าให้เห็นที่หุบเขานั่นแล้ว จางเทีย ก็มองไปรอบๆและเห็นศพกว่า 40 ตัวนอนตายอยู่...
ภายใต้แสงจันทร์ ทั้งหุบเขาตอนนี้เต็มไปด้วยเลือดและศพของพวกหมาป่า
เขาทำมันได้ ไล่พวกหมาป่าออกไปได้หมด เมื่อเห็นความสำเร็จของตัวเอง จางเทีย ก็อึ้ง !
ก่อนหน้านี้เขาคิดว่ามันคือเขาที่ต้องหนี ! ไม่คิดเลยว่าหมาป่ากลับหนีแทน เมื่อเห็นฉากสยองขวัยญตรงหน้าแล้วก็ได้มีบางอย่างแว๊บขึ้นมาในหัวของ จางเทีย ซึ่งทำให้หัวใจของเขาพองโตขึ้นมา
‘ ดูเหมือนว่าฉันจะทำมันได้ ฉันทำมันได้จริงๆ แม้ว่าจะเจอหมาป่า 70 ตัวแต่ฉันก็ยังฆ่าพวกมันและทำให้พวกมันวิ่งหนีได้ ‘
‘ ฉันทำได้ ! ‘ จางเทีย พึมพำออกมา..
“ ฉันทำได้ ! “ - จางเทีย พูดออกมาเพื่อยืนยันอีกครั้ง
เขาเงยหน้าขึ้นมามองศพของพวกหมาป่าที่นอนตายที่พื้น ในเวลาเดียวกันก็ได้มีบางอย่างแว๊บขึ้นมาที่ตาของเขา....
“ ฉันทำได้ ! “ - จางเทีย ตะโกนออกมาดังๆ
“ วู๊ง... “ - จางเทีย เงยหน้าแล้วหอนเหมือนกับหมาซึ่งทำให้เสียงก้องไปทั่ว
ตอนนั้น บลู ที่ยืนยู่บนผานั้นมองไปที่เด็กซึ่งหน้าเต็มไปด้วยเลือดซึ่งได้ทำเรื่องสุดยอดให้เขาได้เห็น...
ภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมากระทบกับเลือดนั้นทำให้ดูเหมือนกับเกราะสีเงินที่สะท้อนออกมา
ค่ำคืนที่มืดมิด !
พระจันทร์เต็มดวง !
หุบเขา !
หมาป่าได้ตายไป !
เด็กคนหนึ่ง !
เลือดสดๆ !
ช่างเป็นฉากที่น่าตกใจซะจริงๆ !
บลู รู้สึกว่าฉากตรงหน้าเขาเหมือนกับได้ทำนายบางอย่าง มันเหมือนมีระยะห่างขึ้นมา เขาไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญในด้านการคาดเดา ดังนั้นแล้วเขาจึงไม่รู้ว่าอนาคตหลังจากเรื่องนี้จะเป็นยังไงต่อ
“ ไอ้บ้านี่หล่อจริงๆเลย ! “ - บลู พึมพำออกมา.....