spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

Chapter 126: เปิดโปงแผนร้าย

นี่เศษผ้าทั่วไปแต่เป็นผ้าเช็ดตัวขนาดพอๆกับฝ่ามือซึ่งโดนใครบางคนจงใจฉีกออกมา สิ่งที่แปลกในตอนที่ถือผ้าสกปรกนี่คือ จางเทีย รู้สึกคุ้นเคย  เขาไปคุ้นเคยกับเศษผ้าที่เก็บได้ในรังหมาป่าได้ยังไง ? “

บางอย่างแว๊บขึ้นมาในหัวของเขา จางเทีย เริ่มอึ้งพร้อมกับจำได้ว่าเขาทำผ้าเช็ดตัวหายไปตอนที่เช็ดตัวเสร็จแล้ววางไว้ในตู้ที่โรงเรียน  เขารีบหันกลับไปมองเศษผ้านั่นอีกครั้งและลายบนผ้านั้นก็ทำให้เขานึกถึงผ้าที่เขาได้ทำหายไป

ถ้ำที่เต็มไปด้วยศพหมาป่า ฝูงของมันโดนคนฆ่า ผ้าเช็ดตัวของเขาถูกพบในถ้ำนั่น ผ้าที่เขาทำหายไปที่โรงเรียน  คำบ่นของ ชาร์ลอน, รอยเท้าของ เกรซ , หมาป่าที่เกลียดชังเขา

ทันใดนั้น จางเทีย ก็รู้ทุกอย่าง เขารู้ว่ากลุ่มของ เกรซ ได้แก้แค้นเขายังไง  พวกมันขโมยผ้าของเขาที่โรงเรียน จากนั้นก็มาเจอรังหมาป่านี่และฆ่าฝูงของมันแล้วทิ้งผ้าที่มีกลิ่นของเขาไว้และเนื่องจากหมาป่านั้นมีจมูกที่ดี พวกมันจึงสามารถที่จะหาเขาได้จากกลิ่นของผ้าที่พวก เกรซ ทิ้งเอาไว้

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขารู้สึกว่าหลายวันที่ผ่านมานี้นั้นโดนตาม มันเพราะ เกรซ ได้ส่งคนมาจับตาดูเขาไว้  การโจมตีของหมาป่านั้นไม่ใช่อุบัติเหตุแต่เป็นการจัดฉาก การฆาตกรรมโดยใช้หมาป่า  ถ้าเป็นคนอื่นอย่างคนทั่วไปที่ยังไม่พัฒนามาอยู่ในระดับ 1 รึแม้แต่นักรบระดับ 1 ธรรมดา แน่นอนว่าคนๆนั้นต้องตายเมื่อเจอการโจมตีจากหมาป่าทั้งเจ็ดตัว

คำเตือนของ เซรอม นั้นถูกต้อง การโจมตีนี้มีไว้เพื่อ จางเทีย   หมาป่าพวกนี้หาเขาเจอจากกลิ่นและไล่ตามเขาลงไปในหลุมลึก จากนั้นพวกมันก็เข้าใจผิดคิดว่าเขาตายและกลับออกไป

แต่เมื่อ แพนโดร่า และสองสาวนั้นเอาเสื้อเขาไปซักที่แม่น้ำ หมาป่าสี่ตัวที่เหลือที่ซึ่งน่าจะไปดื่มน้ำที่แม่น้ำนั่นก็ได้กลิ่นของเขา อย่างนั้นแล้วมันคงเป็นเหตุผลอื่นที่พวกมันอาจได้กลิ่นของเขาและแอบซุ่มโจมตีใกล้ๆกับฐานต้นไม้แล้วเกือบที่จะทำให้สามสาวต้องตาย

หลังจากที่คิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว จางเทีย ก็รีบรวบรวมสติ  เขาไม่คิดเลยว่าการที่เขาปฏิเสธกลุ่มของ เกรซ นั้นจะทำให้เกิดปัญหามาแบบนี้ได้  พวกนั้นบ้าซะจนเกือบที่จะทำมันสำเร็จ

พวกมันคือปิศาจ  เขาเข้าใจผิดมาตลอด  ตอนนี้ จางเทีย รู้ว่าตัวเองผิดพลาด  ก็อย่างที่ ดอนเดอร์ พูดเอาไว้ เขาไม่น่าคิดว่าศัตรูจะใจดีเหมือนที่เขาเป็น

จางเทีย โยนเศษผ้าทิ้งแล้วเดินจากมา  เขารู้ดีว่าเศษผ้านี่คงใช้เป็นหลักฐานกับพวกกรรมการไม่ได้  อย่างแรกเลยเขาไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าเศษผ้านี่คือเศษจากผ้าเช็ดตัวของเขา  เขาไม่สามาถพิสูจน์ได้ว่าเก็บมันได้จากรังหมาป่ารึกลุ่มของ เกรซ เอาไปทิ้งไว้ได้

อีกอย่างเขาไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าหมาป่าพวกนี้โดนฆ่าโดย เกรซ  มีหลายอย่างมากเกินไปที่เขาไม่อาจพิสูจน์ได้  มันดูเหมือนว่าคนถือผ้าเช็ดตัวที่หายไปเดินไปหากรรมการและบอกว่ามีใครบางคนอยากจะฆ่าเขา  ถ้าทำแบบนั้นมันโง่ชัดๆ  จางเทีย ไม่ต้องการถูกเรียกว่าไอ้โง่  หลักฐานน่ะคือสิ่งจำเป็นในศาล  ถ้าเขาต้องการที่จะแก้แค้ เขาจำเป็นต้องมีหลักฐาน

หลังจากออกจากเนินเขานั้นมา จางเทีย ก็มองไปออกมาจากหุบเขา มันคือพื้นที่ระหว่างหุบเขาและทุ่งหญ้า  ตามที่ บลู บอกมาแล้ว กลุ่มของ เกรซ นั้นน่าจะอยู่ที่นั่น

“ เกรซ รอก่อนเหอะ ! “ - จางเทีย พึมพำออกมา  หลังจากนั้นเขาก็มองกลับไปที่เนินเขาซึ่งเป็นรังของหมาป่าก่อนที่จะเดินไปยังทุ่งหญ้าพระจันทร์เสี้ยว

ตามที่ บลู บอกมา สำหรับผู้โดดเดี่ยวที่ซึ่งยังไม่แข็งแกร่งแล้วสิ่งที่สำคัญที่สุดนั้นคือคุ้นเคยกับภูมิศาสตร์และหาที่ปลอดภัยเพื่อพักผ่อน  ในฐานะผู้โดดเดี่ยวที่มี Castle of Black Iron และ Manjusaka Karma Fruit Tree แล้ว จางเทีย สรุปว่าฐานของเขาน่าจะถูกซ่อนไว้อย่างดี นอกจากนี้ก็ต้องให้เขาพักผ่อนได้อย่างปลอดภัยด้วย ! มันน่าจะสะดวกสำหรับเขาในการเข้าไป Castle of Black Iron ที่ซึ่งความลับนี้ไม่ควรเปิดเผยให้ใครรู้

เพราะ เกรซ   จางเทีย จึงต้องเพิ่มความแข็งแกร่งของตัวเอง  ตอนนี้เขาอยากจะหาที่ที่เขาสามารถกิน Iron-Body Fruit ผลที่สองได้ อีกอย่างหลังจากที่ขุดเหมืองมาหลายวัน เขาต้องฟื้นฟูแรงตัวเองให้ได้มากที่สุด   เขาคิดว่าเวลาถึงเวลลาที่จะต้องปรับเปลี่ยนภูมิประเทศใน Castle of Black Iron แล้วซึ่งถ้าทำแบบนั้นแล้วมันจะช่วยได้อย่างมากในการอยู่ตัวคนเดียวของเขา

อะไรคือช่วยได้มาก ? อะไรที่เขาสิ่งจำเป็นมากที่สุดเมื่ออยู่ในป่า ?  แน่นอนน้ำไงล่ะ ! น้ำสะอาด !  ถ้าเขามีน้ำสะอาดใน Castle of Black Iron เขาก็สามารถมีโอกาสรอดเพิ่มขึ้นในป่าแห่งนี้ ผลก็คือเขาสมารถที่จะทำหลายอย่างได้สะดวกยิ่งขึ้น

เพราะหุบเขาแห่งนี้มีรูปร่างเหมือนแตร ยิ่งไกลจากปราสาทมากเท่าไหร่ยิ่งกว้างมากเท่านั้น  เขาเดินไปยังทุ่งหญ้าพระจันทร์เสี้ยวแล้วรู้สึกได้ว่ารอบข้างนั้นดูกว้างขึ้นเรื่อยๆ  ในตอนที่เขาผ่านถ้ำที่เขาเคยใช้ในการหลบฝน  จางเทีย ก็รู้สึกได้ว่าเขาน่ะอยู่ในที่เล็กๆมาโดยตลอด

ตามที่ บลู เสนอมา  เขาได้สำรวจเส้นทางในหุบเขาแล้ว  แม้ว่ามันจะกินเวลาเยอะแต่เพราะเขานั้นมีเวลามากพอมันจะทำให้เขานั้นคุ้นเคยกับภูมิศาสตร์ของที่นี่ได้เร็วและสามารถหาแหล่งทรัพยากรรึฐานที่เหมาะๆได้ง่าย

เมื่อเจอฐานดีๆเข้า เขาก็จะไปสำรวจพื้นที่ในระยะ 5 กม.  ในฐานะผู้โดดเดี่ยวแล้วเขาน่าจะปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมให้ได้เหมือนกับมันเป็นหลังบ้านตัวเอง

ความแข็งแกร่งที่สามารถฆ่าสัตว์ระดับ 2 ได้และสามารถปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมได้นั้นจะทำให้ผู้โดดเดี่ยวสามารถเคลื่อนไหวได้อิสระราวกับสายลม

มันคุ้มจริงๆที่จะทำการสำรวจเส้นทางในหุบเขารูปตัว S นี้ ตอนบ่ายเมื่อกินผลไม้ที่สุกและแอปเปิ้ลอร่อยๆแล้ว  จางเทีย ก็ได้มาถึงตรงหน้าถ้ำแห่งหนึ่ง....