spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

Chapter 116: หอก

ผ่านไปมากกว่าชั่วโมงตั้งแต่ที่เขาออกจากปราสาทมา  จางเทีย ได้กลับมาพร้อมกับถือหอกที่เขาใช้ฆ่าหมาป่าไป

สามสาวสนั้นแน่นอนว่าโดนโจมตีโดยไม่มีเหตุผล

ตามที่ อลิซ บอกแล้ว หมาป่าสี่ตัวที่เข้าโจมตีพวกเธอนั้นโดยไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย  ในตอนที่ทั้งสามซักเสื้อผ้าให้ จางเทีย อยู่ที่แม่น้ำ ทันใดนั้นหมาป่าก็พุ่งอออกมาจากพุ่มไม้ซึ่งอยู่ใกล้ๆกับแม่น้ำด้านล่าง

เธอนั้นกลัวอย่างมากเมื่อเห็นมันและพวกเธอต่างก็หันหน้ากลับเพื่อหนี  หลังจากที่วิ่งมาได้สักพัก อลิซ ก็หันหลังกลับไปและพบว่ามันไม่ใช่แค่หมาป่าตัวเดียวแต่มากันตั้งสี่ตัวไล่ตามทั้งสามคนมา

ตั้งแต่ที่เริ่มฝึกมา ฝูงหมาป่านั้นยากที่จะเห็นภายในรัศมี 5 กม.จากปราสาท  เรื่องทั้งหมดเริ่มแปลกขึ้นเรื่อยๆในตอนที่ จางเทีย ตระหนักได้ว่าหมาป่าสี่ตัวครั้งนี้นั้นคือพวกหมาป่าเจ็ดตัวที่เคยไล่ตามเขา

เขาจำได้อย่างชัดเจนว่าสองตัวที่หนีไปนั้นตัวใหญ่กว่าตัวอื่นนิดๆและมีขนเป็นวงสีน้ำตาลแดงที่คอ ส่วนหูของตัวหนึ่งนั้นมันหูแหว่ง  นี่คือลักษณะเฉพาะของพวกหมาป่าที่เข้าโจมตีเขาในครั้งที่แล้ว

หมาป่าพวกนี้มีดวงตาที่เหมือนเดิมในตอนที่มองมาที่ จางเทีย ซึ่งเขาไม่มีทางที่จะเข้าใจผิดได้

ทำไมฝูงหมาป่าถึงได้มาปรากฏตัวสองรอบแล้ว รึว่ามันเล็งเป้าหมายมาที่เขา ? มันแปลก ที่ทนไม่ได้คือครั้งนี้หมาป่าสี่ตัวมันได้เกือบฆ่าสาวๆที่รักของเขา  ดังนั้น จางเทีย จึงตัดสินใจที่จะฆ่าหมาป่าทั้งหมด  เขาสาบานว่าจะไม่หยุดจนกว่าจะฆ่าหมาป่าสองตัวที่หนีไปและหาเหตุผลว่าทำไมพวกมันถึงได้โจมตีเขาและคนที่เขารัก

ก่อนหน้านี้ จางเทีย เองก็ตั้งใจที่จะเริ่มการฝึกเอาตัวรอดนี้คนเดียวเพราะต้องการที่จะเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับ Castle of Black Iron แต่ตอนนี้ จางเทีย มีเหตุผลอย่างอื่นที่ต้องบังคับให้เขาต้องทำแบบนี้ การฝึกเอาตัวรอดคนเดียวของเขานั้นดูเหมือนจะเพิ่งเริ่มต้น

ในตอนที่สมาชิกคนอื่นในองค์กรและสาวๆนั้นเตรียมตัวที่จะกินเนื้อหมาป่าย่างในคืนนี้  จางเทีย ก็แบกหมาป่าตัวหนึ่งที่ตายกลับไปที่ปราสาท

เขาไม่ได้อยู่ทที่ลานด้านนอกนานเท่าไหร่ เขากลับแบกมันเข้าไปที่โรงงานตีเหล็กแทน

ข้างในโรงงานนั้นเอะอะกันมาก เพราะมีแร่มาส่งมากกว่าเดิม 4-5เท่าในไม่กี่วันที่ผ่านมาทำให้คนในโรงงานที่บ่นเรื่องของขาดนั้นตื่นเต้นอย่างมาก

หลังจากมองไปรอบๆ จางเทีย ก็เห็นว่าเครื่องจักรไอน้ำนั้นทำเกือบจะเสร็จแล้ว  ‘ คงเป็นงานยากสำหรับพวกนี้ ‘ เขาพึมพำในใจ

เมื่อข้ามาในโรงงานแต่ก่อนที่เขาจะได้เปิดปากพูดก็ได้มีคนที่ชื่อ ปีเตอร์ ที่คุ้นกับ จางเทีย ได้ตะโกนออกมา – “อ่า บุคคลสุดฮ็อตในคืนงานเลี้ยงของเรามาแล้ว...”

ปีเตอร์ เดินออกมาจากโรงงานและตบที่ไหล่ จางเทีย – “ ฉันได้ยินมาว่านายเด่นมากเลยนิในคืนงานเลี้ยงเพราะมีสาวๆอกโตไปไหนมาไหนด้วย ! มันรู้สึกเป็นไงบ้าง ? ”

“ กอดของพวกนั้นรู้สึกดีชะมัด ! “ - จางเทีย หัวเราะออกมาดังๆ

“ แค่กอด ? “ – ปีเตอร์ ถามต่อ

“ นายต้องการอะไรอีกล่ะ ? “

“ นายได้.... “ - ปีเตอร์ ทำมือสื่อซึ่งเป็นที่เข้าใจสำหรับผู้ชายทุกคน

“ เรายังไม่ไปถึงขั้นนั้น ! “

เหงื่อของอีกฝ่ายนั้นชุ่มเต็มหน้าผาก จางเทีย พบว่าคนพวกนี้น่ะเหมือนกันหมดในตอนที่พูดเรื่องผู้หญิงไม่ว่าจะอยู่ในสังคมแบบไหน แม้ว่าพวกนี้จะอยู่โรงงานหลอมทั้งวันก็เถอะ

“ ไม่เอาน่า เพื่อน นายจะรู้สึกเสียใจทีหลังเอานะโว้ย ! “ -ปีเตอร์ ทำหน้าซีเรียสก่อนจะเห็นหมาป่าที่ จางเทีย แบกมา

จางเทีย เห็นว่าอีกฝ่ายนั้นกลืนน้ำลายและมองมาที่หมาป่า  คนที่ทำงานในโรงหลอมนั้นได้แค่อาหารแห้งมากกว่าคนขุดแร่

นิดหน่อย พวกเขาจึงไม่ค่อยได้มีโอกาสกินเนื้อ อย่างมากก็อาทิตย์ละครั้ง  ดังนั้นแล้วเมื่อเห็นหมาป่าที่ จางเทีย แบกมา สายตาทุกคนก็เปลี่ยนเป็นสีเขียว  ผู้คนที่เคยกินเนื้อหมาป่าจะรู้ว่ารสชาติมันเหมือนกับเนื้อหมา ถ้าปรุงดีๆจะทำให้มันอร่อยได้หลายๆแบบเหมือนกับที่ทำเนื้อหมานั่นแหละ

เมื่อเห็น ปีเตอร์ มองมา จางเทีย ก็โยนหมาป่าจากหลังไปให้อีกฝ่าย – “ ฉันเพิ่งฆ่ามันเมื่อชั่วโมงก่อน ดังนั้นมันเลยสดๆอยู่ ถ้านายจัดการกับมันตอนนี้ เพื่อนของเราที่นี่จะได้กินกันคืนนี้  มันมีพอสำหรับพรุ่งนี้เลยด้วย ! “

“ นี่....นี่ให้เราเหรอ ? “ - ปีเตอร์ ถามด้วยความแปลกใจ

“ แน่นอน ฉันเพิ่งจัดการกับมันเองและเอามันมาให้พวกนายที่นี่เพื่อขอให้พวกนายช่วยอะไรสักหน่อย ! “

“ เพื่อน เรามีเนื้อกินวันนี้แล้ว ! “ – ปีเตอร์ หัวเราะออกมาพร้อมกับตะโกนไปด้านในโรงหลอม  เมื่อได้ยินคำพูดของเขาก็ได้มีคนกรูกันออกมาด้วยตาที่เป็นประกาย

“ เนื้อ ? ไหน... “

“ เนื้ออยู่ไหน ? “

เมื่อเห็นสายตาหิวโหย จางเทีย ก็ตระหนักได้ว่าคนพวกนี้คือหมาป่าที่แท้จริง

เมื่อเห็นหมาป่าในมือ ปีเตอร์  พวกคนที่แห่งกันออกมาก็เข้ามารุมจับมัน พวกกลุ่มอื่นๆก็ตามออกมาด้วย

“ จำไว้ว่าให้เอาเนื้อไปแลกกับผักจากสาวๆด้วย เราต้องการสตูวเนื้อ ! “

“ เราต้องการพริกไทย เครื่องเทศด้วย  เราจะย่างขาหมาป่ากัน... “
“ ไอ้จ้อนมัน จำไว้ว่าต้องเก็บมันไว้... “

เมื่อได้ยินแบบนั้นแล้ว จางเทีย ก็เหงื่อท่วมตัวอีกรอบ...

เมื่อรู้ว่าพวกเขาจะกินเนื้อหมาป่ากันในคืนนี้ พวกคนทั้งในโรงงานต่างก็ดีใจกันขึ้นมา

“ เพื่อน นายอยากให้เราช่วยอะไร ? บอกมาเลย ! “

ปีเตอร์ นั้นกลัวว่า จางเทีย จะรู้สึกผิดกับการตัดสินใจนี้เลยให้คนเอาเนื้อหมาป่าไปเก็บก่อนจะตบไหลและถามสิ่งที่ จางเทีย ต้องการ

หลังจากที่ จางเทีย บอกคำขอแล้ว ปีเตอร์ ก็ถอนหายใจออกมา – “ แค่นั้น ? ได้ ตามฉันมาเลย ฉันสัญญาว่าจะทำให้นายพอใจ ! “

หลังจากที่เอาหมาป่าให้พวกนี้แล้ว ไม่ต้องเดาเลยว่า จางเทีย กลายเป็นคนดังที่สุดในโรงงาน  มีหลายคนได้เข้ามาทักทายเขา

ปีเตอร์ ลากเขาตรงไปยังที่เก็บสินค้า  เขาชี้ไปที่กองของและพูดขึ้น  - “  ของพวกนี้ทำมาจากเหล็กคาร์บอนคุณภาพต่ำ พวกนี้น่ะดีกว่าสินค้ากลุ่มแรก  มีความต่างระหว่างอาวุธที่นี่และของที่ทำจากเมือง  แม้ว่าสินค้าของเรานั้นจะมีตำหนิดแต่พวกมันก็ถือมีคุณภาพดีพอที่จะใช้เป็นหอกในการโยนได้ ! “

ในของที่ทำเสร็จแล้วนั้นมีสินค้าหลักแล้วก็ดาบและอาวุธ,อุปกรณ์ป้องกันต่างๆ  อาวุธมีนั้นสภาพแย่ทำให้มีไม่กี่คนที่สนใจมัน

มีหอกวางอยู่ตรงนั้นหลายอัน เพราะพวกมันสร้างขึ้นมาง่ายๆ กลุ่มของหอกจึงดูเหมือนไอ้จ้อนแต่มันก็ยังถือว่าเป็นหอกนี้ก็ยังขายดีอยู่  ดังนั้นแล้วของที่ทำมานี้จึงเหลือไม่มากเท่าไหร่

นี่คือสิ่งที่ จางเทีย ต้องการ --- เขาต้องการหอกที่โยนนี่

หอกนี่ทำขึ้นมาได้ง่ายและยังเป็นที่นิยมในการฝึกนี่อีก  สำหรับคนธรรมดาแล้วตอนที่พวกเขาอยู่คนเดียว หอกนี่จะไม่ได้ทรงพลังแต่เมื่อการไปล่ากันเป็นกลุ่มนั้นโดยเฉพาะคนเป็นสิบๆรึร้อยนั้นหอกพวกนี้จะโหดอย่างมาก  จากโอกาสที่แทบจะไม่ได้พลาดนั้น หอกนี้ถือว่าทำหน้าที่ของมันได้ดีเลยทีเดียว

ปีเตอร์ ดึงหอกออกมาจากกองและเอาใส่มือ จางเทีย

เขาถือมันไว้ จางเทีย รู้สึกว่ามันดีกว่าหอกยาวที่เขาเพิ่งใช้โยนไปใส่หมาป่า นอกจากนี้หอกยังยาวแค่ 1.3 ม. ในมือแล้วมันถือว่าควบคุมได้ง่ายมากๆ

หอกทั้งด้ามนั้นมีรูปลายที่ทำขึ้นมาจากเข็ม  หัวนั้นเชื่อมต่อโดยตรงกับท่อนไม้ซึ่งไม่มีการประดับแต่อย่างใด มันกลับมีสี่ส่วนที่แตกต่างกันบาง,หนา,บาง,หนากว่าเดิม, บางกว่าเดิม  เมื่อมองไปที่ด้ามหอกแล้ว  จางเทีย ก็พบกว่าพวกมันมีรูปร่างเดียวกันหมด มันทำให้เขาสับสนเล็กน้อย

“ ทำไมด้ามหอกถึงได้ดูเป็นแบบนี้ ? ไม่ใช่ว่ามันควรตั้งตรงดิ่งทั้งอันเลยรึไง ?  “

“ นายไม่เคยใช้หอกมาก่อนเหรอ ? “

“ ยัง ! “

“ นายควรรู้ว่าการออกแบบนี้น่ะได้รับการยอมรับจากคนก่อนเกิดภัยพิบัติ  จากการต้านลมแล้วส่วนต่างๆของด้ามน่ะจะมีความหนาต่างกัน  นอกจากนี้มันจะทำให้หอกนั้นไหลผ่านแรงลมต้านได้และทรงพลังยิ่งกว่าหอกที่นายเคยใช้มาที่มีด้ามแบบตรงดิ่ง มากกว่านั้นคือไม่ใช่แค่ตัวด้ามที่ทำแบบนั้นแต่แม้แต่ด้ามลูกธนูเองก็ยังต้องใช้วิธีนี้ในการผลิตด้วย ! “

จางเทีย ไม่คิดว่าการผลิตด้ามหอกขึ้นมานั้นจะต้องใช้ความรู้มากขนาดนี้ด้วยแต่เมื่อได้ยินแบบนั้นว่ามันเคยมีอยู่ก่อนภัยพิบัติและเกี่ยวข้องกับการไหลผ่านของลมซึ่งเขาไม่เคยได้ยินมาก่อน  เขาก็ไม่สนจะอะไรมากเพื่อจะได้ไม่ต้องคุยยืดเยื้อ  คนพวกนี้น่ะเก่งเรื่องหลอมและผลิตอาวุธในโรงงานอยู่แล้ว พวกเขาคือคนที่มีพรสวรรค์อย่างแท้จริงในด้านนี้

“ เป็นไง ? นายอยากลองในพื้นที่ฝึกด้านหลังโรงงานหน่อยมั้ย... “

“ ไม่จำเป็น เลือกอันดีๆมาให้ฉันสักอัน ! “ - จางเทีย พูดขึ้นพร้อมกับส่ายหน้า เขาไม่ต้องการที่จะเผยความแข็งแกร่งที่แท้จริงให้คนอื่นๆรู้

เขาถือหอกไว้ในมือและตระหนักได้ถึงบางอย่างและจ้องไปยังโคมไฟที่ห้อยอยู่ตรงประตูโรงงานซึ่งห่างออกไป 40 ก้าว  จากนั้นเขาก็รู้สึกได้ถึงการเชื่อมต่ออันลึกลับระหว่างเขากับโคมไฟนั่นเหมือนกับครั้งหนึ่งที่เขาเคยรู้สึกกับคอหมาป่า

เขาไม่ได้มั่นใจเกี่ยวกับเรื่องนี้แต่เขามั่นใจว่าเขารู้ว่าเขาสามารถที่จะใช้หอกนี่โจมตีโคมไฟนั่นได้ ตราบใดที่เขามีแรงพอ เขาก็สามารถใช้อาวุธในมือโยนเข้าใส่เป้าหมายได้อย่างแม่นยำ  ทักษะนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นสัญชาตญาณของเขา มันง่ายเหมือนกับการหายใจรึการเดิน

แม้ว่า จางเทีย เองจะสับสนกับเหตุผลที่มันเกิดขึ้น เขารู้แค่ว่ามีบางอย่างแปลกๆได้เปลี่ยนไปกับร่างกายของเขา  ถ้าเขาคิดว่าร่างกายของเขาเป็นเหมือนเครื่องจักร เขาจะรู้สึกแบบนั้นเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนที่สับเปลี่ยนร่างกายและเปิดปุ่มทำงานขึ้นมาทำให้เขาสามารถรู้จักวิธีโยนหอกได้  ดูเหมือนว่าอะไรก็ตามในมือเขาหลังจากที่ประมาณน้ำหนักได้แล้ว เขาสามารถโยนมันไปที่ไหนก็ได้ตามที่เขาต้องการ....

มีแต่นักบวชเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าเกิดอะไรกับเขา !

……

“ แพ็คเดียวพอมั้ย ? “ - ปีเตอร์ ถามอย่างใจกว้าง

“ ไม่ มันมากเกินไปแล้ว ฉันอยากได้แค่ 6 อัน ! “ – เมื่อได้ยินคำพูดของ ปีเตอร์   จางเทีย ก็ต้องตกใจเพราะแพ็คหนึ่งมีตั้ง 12 อัน เขาไม่ได้ต้องการมากขนาดนั้น

“ ดี งั้นก็ตามใจละกัน  หัวนั่นน่ะทำได้ง่าย พวกมันแค่ต้องการเหล็กนิดหน่อย  ด้ามไม้ก็ทำง่าย เรามีเครื่องมืออยู่แล้ว ถ้าพวกมันไม่ได้ผลก็เอามาที่นี่  ฉันจะเอาอันใหม่เปลี่ยนให้ .. “

“ ได้  ครั้งหน้าถ้าฉันมีเนื้ออีก ฉันจะเอามาแบ่งพวกนายละกัน ! “

“ ได้เลย  ! “ - ปีเตอร์ ยิ้มกว้างออกมา – “ เพื่อน นายได้ยินนั่นมั้ย ? เราจะมีเนื้อกินตั้งแต่วันนี้ไป  เด็กผมดำนี่น่ะฆ่าหมาป่าสามตัวได้ง่ายๆเลย !  “

เมื่อได้ยินคำชมของ ปีเตอร์  จางเทีย ก็ยิ้มออกมา  เขารู้สึกว่าถึงแม้พวกนี้จะไม่ใช่คนพูดมากและไม่ค่อยเป็นมิตรแต่พวกเขาน่ะเป็นคนง่ายๆ  ถ้าทำตัวดีด้วย พวกนั้นก็จะดีกับเรา  เขารู้สึกว่ามันสบายอย่างมากที่อยู่กับพวกนี้เพราะเขาเองก็เป็นคนแบบเดียวกัน

ในตอนที่เขาออกจากโรงงานไป เขาก็แบกหอกหกเล่มไปกับเขาด้วย  ปีเตอร์ นั้นได้ให้ที่ใส่กับเขาเพื่อเอาไว้ใส่หอก  ด้วยห่อนั่นที่อยู่บนหลังทำให้เขาเคลื่อนที่ได้ง่ายขึ้น

แต่ในตอนที่เขากลับมาที่ฐานต้นไม้  จางเทีย  ก็ต้องเจอกับบุคคลที่ไม่ได้รับเชิญ --- เบอร์วิค