spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

spoilsoc.com

Chapter 115: การตื่น

แม้ว่ามันจะห่างออกไป 50 ม.แต่ จางเทีย ก็ใช้เวลาไม่กี่วินาทีก็ไปถึงที่นั่น

ในตอนที่เขาวิ่งไปผ่านดงไม้ไผ่ด้วยความเร็วสูงเท่าที่เขาทำได้ ฉากที่ผ่านตาของเขานั้นแทบจะทำให้เขาตาถลนออกมาด้วยความหงุดหงิด

อลิซ กับ เบเวอร์รี่ รีบวิ่งเข้ามาหาเขาและตามมาด้วย แพนโดร่า  ด้านหลังสามสาวนั้นมีหมาป่าสี่ตัวที่ไล่ตาม แพนโดร่า มาติดๆและหมาป่าที่อยู่ใกล้ที่สุดก็ห่างออกไปแค่ 2.5-3 ม.

สีหน้าของ แพนโดร่า นั้นบ่งบอกได้ถึงความกลัว  หมาป่าที่ไล่ตามเธอมานั้นได้กระโดดและอ้าปากของมันเตรียมพร้อมที่จะกัดเข้าที่คอของเธอแล้ว

เวลาดูเหมือนจะหยุดลงไปในตอนนั้น ถ้าคอของเธอโดนกัดและฉีกออกด้วยเขี้ยวคมๆของมัน เส้นเลือดใหญ่คงได้รับบาดเจ็บในเวลาวินาทีเดียวซึ่งนั่นอาจจะเป็นการบาดเจ็บร้ายแรงได้

“ แพนโดร่า ! “ - จางเทีย ตะโกนออกมา

ตอนนั้น จางเทีย ที่ซึ่งวิ่งไปหาพวกเธอนั้นยังห่างจาก แพนโดร่า กว่า 20 ก้าว

เมื่อเห็น จางเทีย แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเหตุผลอะไรแต่ความกลัวทุกอย่างที่มีนั้นได้หายไปและรู้สึกสงบขึ้นมาแทน

ในเวลาเดียวกัน จางเทีย ก็เริ่มโจมตีกลับ  เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขาจะเริ่มโจมตีโดยห่างจากเป้าหมายไปถึง 20 ก้าว

ในสายตาของ จางเทีย แล้วเวลาเหมือนจะหยุดลง......

เขาเห็นความสงบที่แสดงออกมาบนหน้าของ แพนโดร่า...

เขาเห็นน้ำลายที่หยดลงมาจากปากของหมาป่า....

เขาถึงกับเห็นโคลนและเศษหินที่กระเด็นขึ้นมาตอนที่เขาพุ่งไปข้างหน้าและการเคลื่อนที่ของต้นไม้ไปกับสายลม

เขามองไปที่หมาป่าที่กระโดดขึ้นมาพร้อมกับขนที่ลุกชูขึ้น ทุกอย่างมันล้วนแต่ชัดเจนไปหมด

เขาจ้องไปจังจุดอ่อนที่คอของหมาป่า  จางเทีย รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างแว๊บขึ้นมาในหัวเขา ในเวลาเดียวกันเขาก็รู้สึกได้ถึงการเชื่อมต่ออันแปลกประหลาดระหว่างมือของเขากับจุดอ่อนที่คอของหมาป่า  เส้นทางนั้นไม่ได้โผล่ขึ้นมาแต่เขารู้สึกถึงมันได้  ช่องทางในการโยนหอกออกไปและจุดบนคอของหมาป่า

มันเป็นความรู้สึกลึกลับ ตอนนั้น จางเทีย คิดว่าแม้ว่าเขาจะหลับตาลงแต่ตราบใดที่เขาโยนหอกออกไป เขาจะโจมตีโดนหมาป่าแน่ๆ  นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างแน่นอน  มันเหมือนกับการที่เด็กนั้นสามารถเก็บลูกแก้วดีดลงกรวย ไม่ว่าลูกแก้วจะขยับยังไงแต่สุดท้ายมันก็ต้องลงไปที่หลุมอยู่ดี

ดังนั้น จางเทีย เลยใช้แรงที่มีทั้งหมดโยนหอกของเขาออกไปพร้อมกับแรงที่เขาเหวี่ยงตัวที่ได้จากการวิ่งด้วย....

ในตอนที่ จางเทีย ขว้างหอกออกไป ทุกคนรวมไปถึง อลิซ, เบเวอร์รี่และแม้แต่คนที่ตามมาอย่าง แบร์ลี่ ก็ยังต้องใจเต้น ตอนวิกฤตนั้น แบร์ลี่ และคนอื่นๆคิดว่า จางเทีย บ้าไปแล้ว แม้ว่าจะเรียนรู้การใช้หอกที่โรงเรียนมาแต่การขว้างนี่น่ะพกวเขาจะเรียนรู้จากการทำงานเป็นทีม ในโอกาสพิเศษแบบนี้พวกเขาสามารถเอาชนะได้ด้วยการใช้หอกจำนวนมากโยนเข้าใส่แต่ความแม่นยำแล้วคงไม่มีเด็กคนไหนในโรงเรียนกล้าที่จะอวดทักษะการโยนแน่  ไม่คาดคิดว่าหอกของ จางเทีย นั้นบินตรงผ่านสามสาวออกไปและเข้าหาหมาป่าที่ตามมาติดๆ  แม้ว่ามันจะอยู่มุมเดียวกันแต่ จางเทีย ไม่ได้เล็งไปที่สาวๆเลย มันยังคงอันตรายเกินไปอยู่ดีที่ทำการโจมตีแบบนี้....

เมื่อคิดว่ามันเป็นเรื่องฉุกเฉินก็ไม่มีใครมีเวลาคิดเรื่องผลลัพธ์ที่ออกมาถ้า จางเทีย พลาดที่จะโจมตีหมาป่าได้แต่ในเสี้ยววินาทีสถานการณ์ก็ได้กลับกัน

หอกนั้นพุ่งไปในระยะ 20 ก้าวพร้อมกับมีลมกระชากพุ่งผ่าน อลิซ และ เบเวอร์รี่ อีกทั้งยังผ่านหูของ แพนโดร่า ไปนิดเดียว ก่อนที่หมาป่าจะได้อ้าปากของมันกัดเข้าที่คอของ แพนโดร่า หอกก็ได้พุ่งแทงทะลุเข้าที่คอของมันและฝังมันลงกับพื้นโดยห่างออกไปจากจุดเดิน 5 ก้าวทำให้หมาป่านั่นตายทันที

หลังจากนั้น จางเทีย ได้วิ่งผ่าน อลิซ, เบเวอร์รี่ และ แพนโดร่าไปและพุ่งเข้าหาหมาป่าตัวที่สองซึ่งกระโดดขึ้นมาและพุ่งมาที่แขนของเขา

ในตอนที่หมาป่าตัวที่สองกระโดดขึ้นมา แบร์ลี่ และคนอื่นๆที่ตามมาติดๆนั้นได้เข้าล้อมสามสาวเอาไว้เพื่อปกป้องพวกเธอก่อนที่ แบกแดด และ ดั๊ก จะได้พุ่งเข้าไปหา จางเทีย เพื่อช่วยเขา  หลังจากที่รวบรวมสติได้แล้วสามสาวที่ซึ่งตอนนี้หน้าซีดสนิทได้มองกลับไปที่ จางเทีย

ในตอนที่พวกเธอเห็นหมาป่าพุ่งเข้าใส่แขนเขานั้น สามสาวได้ร้องออกมาพร้อมกัน พวกเธอต้องการที่จะเตือน จางเทีย ให้ระวังแต่สิ่งที่เห็นต่อมาก็ต้องทำให้พวกเธอช็อค

แม้ว่าหมาป่าจะเคลื่อนที่ได้อย่างรวดเร็วแต่ จางเทีย น่ะเร็วกว่า  ในตอนที่หมาป่าอ้าปากของมันให้กว้างที่สุดเท่าที่ทำได้ มือสองข้างของ จางเทีย ก็คว้าเข้าที่ปากของมันและได้ใช้มือของเขาฉีกปากของมันออก  มือหนึ่งนั้นจับปากบนและอีกมือจับปากล่างเอาไว้  จางเทีย ใช้แรงทั้งหมดที่มีฉีกมันออกจากกัน

ทุกคนได้ยินเสียงร้องของหมาป่าที่ซึ่งโดนฉีกปากนั้นดังขึ้น  จางเทีย โยนมันทิ้งที่พื้นก่อนจะเตะไปที่คอของมันแล้วหักคอของมันทันทีจนเสียงร้องนั้นได้หยุดลง

 ไม่ใช่แค่คนเท่านั้น หมาป่าที่เหลืออีกสองตัวตรงหน้าก็ยังช็อคกับสิ่งที่เห็น

“ มา …. “  - ในตอนที่เขาเหยียบศพหมาป่าตัวที่สอง จางเทีย ก็แสดงสายตาแดงกล่ำและตะโกนใส่หมาป่าสองตัวที่เหลือ

แบกแดด และ ดั๊ก ที่วิ่งมาไม่นานก็มาอยู่ข้างๆ จางเทีย   เมื่อเห็นแบบนั้นหมาป่าสองตัวก็ไม่มีตัวเลือกนอกจากต้องหันหลังกลับและหนีไป  หลังจากวิ่งไปได้หลายสิบก้าว หนึ่งในนั้นได้หันกลับมามาอง จางเทีย อีกครั้งก่อนจะพุ่งเข้าไปในพุ่มไม้ข้างๆแม่น้ำทำให้ แบกแดด และ ดั๊ก ที่เข้ามานั้นโล่งใจ

“ พวกเธอไม่เป็นไรใช่มั้ย ? “ จางเทีย พูดด้วยความกังวลกับสาวๆอยู่หลายรอบและคอยเช็คเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า  แม้ว่าคนอื่นจะมองเขาแปลกๆแต่สายตาของเขานั้นมองไปที่สาวๆเท่านั้นทำให้เขาไม่รู้ตัว  ในตอนที่เขาเห็นเลือดที่คอของ แพนโดร่า จางเทีย ก็กลัวขึ้นมาซะจนเกือบสะดุ้ง ในเสี้ยววินาทีเขาได้ใช้แขนเสื้อตัวเองเช็ดเลือดให้เธอและต้องขอบคุณที่เขาไม่เจอแผลเลยหลังจากที่เช็ดเลือดออก  เขารู้ว่าเลือดนี่คงเป็นเลือดของหมาป่าที่เขาฆ่าไปโดยใช้หอก   เขาถอนหายใจออกมาราวกับภาระที่มีได้ถูกยกออกไป

สามสาวไม่ได้พูดอะไรออกมาในตอนที่ จางเทีย เช็คอาการเธอแต่กลับกันพวกเธอกลับมอง จางเทีย ด้วยสายตาจริงจังกับสิ่งที่เขาเพิ่งทำไป  ความเครียดและความเป็นห่วงปรากฏบนใบหน้าของ จางเทีย และมันดูตลกในตอนที่มาเช็คอาการบาดเจ็บของพวกเธอ  แม้จะเป็นแบบนั้นแต่สามสาวก็จำเรื่องที่เกิดขึ้นตะกี้ได้รวมถึงความกังวลที่ จางเทีย แสดงออกมาตอนที่เห็นเลือดตรงคอของ แพนโดร่า  ในตอนที่เขาเห็นมัน เขาก็รีบใช้แขนเสื้อเช็ดแต่เมื่อเขาตระหนักได้ว่าเสื้อของเขาไม่สะอาด เขาก็รีบฉีกเสื้อออกแล้วใช้ด้านในเช็ดมัด

“ ดีนะที่พวกเธอไม่เป็นอะไร ! “ - ไม่นานหลังจากที่ถอนหายใจออกมาแล้ว เขาก็โดนสามสาวกอดไว้แน่น ความรู้สึกที่สามสาวกอดเขาพร้อมกันนี่สุดยอดชะมัดโดยเฉพาะ อลิซ กับ เบเวอร์รี่ ที่มีรูปร่างสุดยอด  ในเสี้ยววินาที จางเทีย รู้สึกว่าต้นแขนของเขาฝังไปกับเนินหน้าอกของเหล่าสาวๆ  แม้ว่าจะมีเสื้อผ้าคั่นอยู่แต่ จางเทีย ก็รู้สึกได้ถึงความนุ่มในตอนที่โดนลูกบอลเนื้อพวกนั้น  ไอ้จ้อนของเขาเริ่มแข็งขึ้นมาและแทงเข้าไปที่ท้องของ แพนโดร่า ทันที

เขาเงยหน้าขึ้นมาและอายนิดๆ เขาไม่รู้ว่าจะเอามือไว้ตรงไหน  เขามองไปที่ แบร์ลี่ และคนอื่นๆที่ซึ่งจ้องมาที่เขาด้วยสายตาอิจฉาและชื่นชม  ฮิสต้า ถึงกับโยกสะโพกไปมาและชี้ไปที่สามสาวเงียบๆพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้ จางเทีย

แม้แต่ตอนนี้เขาก็ไม่รู้ว่าจะเอามือไว้ตรงไหนและได้ตัดสินใจกอดทั้งสามคนเอาไว้ สองมือของเขากอดสาวๆหลายคนพร้อมกันไม่ได้ – “ โอเคๆ ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว...”

แพนโดร่า รู้สึกเหมือนมีอะไรแข็งๆมาแหย่ที่ท้องของเธอ เธอเข้าใจผิดคิดว่าเป็นมีด เธอจึงเอื้อมมือออกมาจับมันและคิดจะผลักลงไปให้มันเข้าฝักแต่เมื่อแตะมีดนั่นแล้วเธอก็ตระหนักได้ว่า จางเทีย ตัวแข็งทื่อ ในเวลาเดียวกันความรู้สึกที่มือของเธอก็ทำให้ แพนโดร่า รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น  เธอทำตัวเหมือนกระต่ายที่ตกใจที่โดดออกพร้อมกับหน้าแดงกล่ำ

ในตอนที่ แพนโดร่า กระโดดออกไป จางเทีย ก็ตะโกนขึ้นมาในใจ – ‘ แย่แล้ว ! ‘ - เพราะ อลิซ กับ เบเวอร์รี่ ยังกอดเขาอยู่สองข้างทำให้เขาไม่มีโอกาสที่จะปิดความอายตัวเองได้ ผลก็คือไอ้จ้อนเขายังคงตั้งโด่งดันกางเกงขึ้นมาโชว์ต่อหน้าทุกคน

ทุกคนช็อคกับสิ่งที่ จางเทีย แสดงออกมาทั้งตอนนี้และก่อนหน้านี้

“ ว๊าว จางเทีย ! เอาอะไรซ่อนในกางเกงน่ะ ? ดูเหมือนว่ามันอยากโดดออกมานะ ! “ - ฮิสต้า ตะโกนเสียงแปลกๆข้างๆ

เมื่อได้ยินเสียงตะโกนแปลกๆ อลิซ กับ เบเวอร์รี่ ก็หันหน้ากลับมามองที่กางเกงของ จางเทีย   แม้ว่าพวกเธอจะไม่กลัวแต่ก็ยังรู้สึกอายอย่างมากในตอนที่โดนคนอื่นมองและในเสี้ยววินาทีพวกเธอก็ปล่อยมือและถอยกลับไปหลายก้าว  ก่อนที่ อลิซ จะได้ถอยกลับไปเธอถึงกับหยิกแขน จางเทีย เลยด้วยซ้ำ

เมื่อเห็นสามสาวมองมาที่เขาด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน  จางเทีย ที่ซึ่งเพิ่งเป็นฮีโร่เมื่อตะกี้ก็อายขึ้นมาทันที เขารีบใช้มือขวาของเขากดไอ้จ้อนตัวเองลง  แม้ว่ามันจะได้ผลแต่เมื่อเห็น จางเทีย ทำแบบนั้นสามสาวก็ทำตาโตพร้อมกับปิดปากและถอยไปอีกสองก้าว

จางเทีย รู้สึกนิดๆว่าเขาเพิ่งทำผิดพลาดขึ้นมาและรู้สึกอายกับการใช้มือขวากดไอ้จ้อนตัวเองไป  ในที่สุด แบกแดด ที่ซึ่งเดินเข้ามาก็ได้พูดเปลี่ยนเรื่องซึ่งทำให้ จางเทีย หายอายขึ้นนิดหน่อย  เขาเอามือข้างหนึ่งมาแตะที่ไหล่ของ จางเทีย  แบกแดด จ้องไปที่ จางเทีย อย่างสงสัย – “ นายเก่งเรื่องการขว้างหอกขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ? นายควรจะรู้ไว้ว่าสิ่งที่นายทำน่ะทำฉันกลัวแทบตาย ... “

เมื่อเห็นทุกคนมองมาที่เขา จางเทีย ก็พบว่ามันยากที่จะตอบออกมาได้ –‘ ถูกต้องเลย ฉันไปเก่งการขว้างหอกมาตั้งแต่ตอนไหน ? ความรู้สึกลึกลับตะกี้มันอะไรกัน..... ‘  จางเทีย ถามตัวเองในใจ