spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
spoilsoc.com
| *ตั้งค่าถาวร (คลิกตั้งค่าถาวร) |
Chapter 72: ติดตั้งกับดัก
หลังจากพักได้หนึ่งวัน ดั๊ก ก็สามารถขยับได้อย่างเดิมตอนเย็นอีกวัน ที่เขาเห็นนั้นมีแค่สีหน้าที่หงุดหงิดของเพื่อนทุกคน ทุกคนอดไม่ได้จนหัวเราะออกมาอย่างดัง ในวันแรกของการฝึกนั้น ดั๊ก โดนแมงป่องต่อยเข้าที่ก้นตอนที่ไปนั่งถ่าย ต้องขอบคุณที่มันเป็นแค่แมงป่องธรรมาดาและมีพิษน้อยทำให้เขาสามารถกลับมาขยับได้ดังเดิม เหตุการณ์นี้ทำให้ทุกคนตื่นตัวขึ้นมา พวกเขาเริ่มตระหนักได้ว่าที่ชาวนาพูดไว้ครั้งก่อนนั้นหมายความว่ายังไง ถ้ามันเป็นแมงป่องกลายพันธุ์ที่มีพิษสูงล่ะ ? ถ้าเป็นงูพิษร้ายแรงล่ะ ? ถ้าเป็นแบบนั้น ดั๊ก คงกลายเป็นศพไปแล้ว
ไม่มีใครอยากโดนอะไรกัดในตอนที่ไปนั่งถ่ายหรอก หลังจากตระหนักได้ว่ามีแวววอันตราย ทุกคนก็ต่างก็สร้างห้องน้ำขึ้นมาไม่ไกลจากต้นไม้ในเย็นวันแรกของการฝึก แบร์ลี่ ยังเอาผลยาที่ใช้ไล่สัตว์พิษเทไว้รอบๆห้องน้ำด้วย
ในตอนกลางวันในวันที่สองด้วยประสบการณ์ที่เกิดขึ้นกับ ดั๊ก ที่ซึ่งนอนอยู่ในโพรงเพื่อฟื้นตัว ทุกคนต่างก็เอาขวานไปขยายโพรง พื้นฐานแล้วพวกเขาทำขั้นที่สองในการขยายโพรงแล้ว พวกเขาได้ขยายพื้นข้างในจนทำให้คน 7 คนนอนหลับข้างในได้
หลังจาทกี่กินอาหารกว่า 2 วัน จำนวนอาหารที่พวกเขามีนั้นได้ลดลงมาน้อยกว่า 30 กก.ซึ่งเพียงพอแค่กินได้แค่ 4 วัน พวกเขาเริ่มรู้สึกกดดันขึ้นมาจากข้อจำกัดในสิ่งจำเป็นในการใช้ชีวิต ดังนั้นแล้วในวันที่สามทุกคนก็ได้ตัดสินใจออกหาอาหารกันมากินกัน
เพราะพลังคี, เลือดและพลังวิญญาณที่ฟื้นฟูขึ้นมา จางเทีย ได้ตื่นขึ้นมาจากฝันหวานประมาณ 6 โมงเข้า เขาเป็นคนแรกที่ตื่นขึ้นมา เขาลืมตาขึ้นและพบกับร่องรอยรูด้านบนนั้นโดนสับ ประสาทสัมผัสเขาได้ฟื้นฟูขึ้นมาจนวิเคราะห์ได้ว่าใช้อาวุธไหนในการทำรอยพวกนี้ ก่อนหน้านี้ จางเทีย ไม่สามารถที่จะทำแบบนี้ได้ เป็นไปได้มั้ยว่าพลังวิญญาณนั้นทำให้เขาฉลาดขึ้นและทำให้ประสาทสัมผัสนั้นเฉียบคมขึ้นด้วย ? หลังจากที่คิดสักพัก จางเทีย ก็ลุกขึ้นมา เขารู้ว่า Leakless Fruit จะสุกขึ้นมาอีก เขารู้สึกดีขึ้นกว่าเดิมและรู้สึกว่าชีวิตเขานั้นเต็มไปด้วยความหวัง
คนที่นอนอยู่รูด้านบนกับ จางเทีย นั้นคือ ฮิสต้า ในตอนที่ จางเทีย ตื่นขึ้นมานั้น ฮิสต้า ยังคงกรน อยู่ พวกคนที่อยู่โพรงด้านล่างนั้นดูเหมือนจะยังไม่ตื่นกัน ดังนั้นหลังจากที่ใส่เสื้อผ้าแล้ว จางเทีย ก็ใส่เกราะและรัดเข็มขัดทันที หลังจากที่เช็คอุปกรณ์ต่างๆแล้ว เขาก็ปีนลงจากต้นไม้ สำหรับความสามารถที่มีตอนนี้แล้วมันไม่ใช่เรื่องยากในการปีนขึ้นลงจากต้นไม้นี้เลย
ตั้งแต่เมื่อคืน ลิซ นั้นได้ทำหน้าที่เฝ้ายาม เขากอดหน้าไม้ของตัวเองเอาไว้แล้วนั่งอยู่ในหลุมที่ลึกกว่าหนึ่งเมตรใต้โพรงด้านล่างพร้อมกับตาเบิกกว้าง เมื่อเห็น จางเทีย ปีนลงมา เขาก็แปลกใจขึ้นมาทันที – “ เช้าจัง ? “
“ โฮ่โฮ่ นกตื่นเช้าจะได้หนอน ! “
“ หนอนที่ตื่นเช้าน่ะจะโดนนกกิน นายอยากทำแบบนี้จริงๆเหรอ ? ”
จางเทีย พยักหน้า – “ ใช่ ! “
“ โชคดี ! “ - ลิซ หยุดกล่อม จางเทีย ในความคิดของเขา จางเทีย น่ะจะกลับมาอย่างแน่นอนถ้ามันไม่เป็นตามที่หวัง การขุดเหมืองในตอนที่ฝึกนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายแน่
เขาโบกมือให้กับ ลิซ แล้วปีนลงจากต้นไม้และหายไปอย่างรวดเร็ว
ตอนเช้าที่หุบเขาต่างจากในเมือง ที่นี่มีอากาศบริสุทธิ์ เมื่อลงมาจากต้นไม้แล้ว จางเทีย ได้สูดหายใจเข้าลึกๆที่ต้นไม้ปล่อยออกมา เขาวิ่งไปที่แม่น้ำที่อยู่ไม่ไกลออกไป เมื่อมาถึงแม่น้ำแล้วเขาก็ได้ล้างหน้าตัวเอง เขาเอากิ่งไม้มาใช้เพื่อแปรงฟันตัวเอง หลังจากดื่นน้ำอยู่สองรอบและกินเนื้อแห้ง จางเทีย ก็เริ่มออกไปทำงานทันที
ก่อนที่จะมุ่งหน้าไปที่เหมือง ความคิดหนึ่งก็แว็บขึ้นมาในหัวของเขา ความคิดที่เขาฝันถึงตลอดแต่ก็ล้มเหลวที่จะทำ ถ้าเขาทำสำเร็จแล้ว เขาจะไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารอีกต่อไปและจะมีเวลามากมายที่จะทำอะไรตามที่เขาต้องการ ยังไงซะเหมืองนี้ก็เป็นแค่ข้ออ้างของเขา เขาไม่ได้วางแผนที่จะหาอาหารจากคนอื่นโดยการขุดเหมือง
ในตอนที่เขาช่วยงานที่ร้านของชำ จางเทีย ได้เรียนรู้ทักษะและความรู้มากมายซึ่งช่วยให้เขาเอาตัวรอดในป่าจาก ดอนเดอร์ และพวกนักผจญภัยที่มาที่ร้านได้ ทักษะและความรู้ที่ได้มานั้นไม่ใช่สิ่งที่เรียนรู้ได้จากโรงเรียน อย่างเช่นอันนี้คือติดตั้งกับดักเพื่อจับสัตว์ หลังจากสังเกตสภาพแวดล้อมแล้วกว่าสองวัน จางเทีย ก็ตระหนักได้ว่าเขาลองทักษะนี้ได้และใช้วิธีนี้เพื่อหาอาหารได้
จางเทีย ตัดกิ่งไม้ออกมาแบ่งมันเป็นสองส่วนโดยแต่ละส่วนยาว 1 ม. หลังจากที่มัดมันติดกันแล้วเขาก็ออกจากพื้นที่นั้นไป ในตอนที่เขาผ่านต้นเชสนัท จางเทีย ก็พบว่าต้นนี้นั้นมันกว้างพอๆกับไข่เป็ดและมีความสูงกว่า 3 ม. หลังจากที่ตัดกิ่งและใบไม้ออก จางเทีย ก็เดินออกไปพร้อมกับท่อนไม้ เขาเอาหัวหอกที่ห้อยที่เอวออกมาและเอามันใส่เข้ากับท่อนไม้ทำให้กลายเป็นหอกที่สมบูรณ์ที่มีความยาวกว่า 2 ม. ด้วยการที่มีหอกยาวอยู่ในมือแล้ว เขาเดินต่อไปในที่ที่เขาจำได้ที่ซึ่งห่างจากแคมป์เขากว่า 500 ม.พร้อมกับหอกและท่อนไม้ไผ่สองส่วนในมือ
เพราะผู้เข้าร่วมส่วนมากของการฝึกนี้เลือกที่จะอยู่ในระยะ 5 กม.ของปราสาท นกและสัตว์ส่วนมากเลยถูกไล่ออกไป ในตอนที่ตัวที่โชคร้ายนั้นโดนพวกเด็กๆฆ่าไปแล้ว ดังนั้นมันจึงค่อนข้างปลอดภัยในพื้นที่นี้เพราะมีสัตว์อสูรอยู่น้อยลงไปเยอะ เพราะแบบนั้นแม้ว่าเขาจะมาคนเดียวแต่เขาก็ไม่มีอะไรจะต้องกังวล
ก่อนที่เขาจะไปถึงที่หมาย เขาได้ยินเสียงของน้ำด้านหลังจากสันเขา หลังจากที่เดินลงมาจากสันเขาแล้วก็ได้มีแม่น้ำที่กว้างกว่า 7-8 ม.อยู่ตรงหน้า พวกพืชน้ำและสาหร่ายมีอยู่ตามแม่น้ำ การมาถึงของ จางเทีย นั้นทำให้นกบินหนีไป แม้ว่าแม่น้ำจะไม่ได้ใสแต่มันก็สะอาดอยู่ เขานั่งยองๆลงไปและมองไปตามแม่น้ำกว่า 5-6 นาทีและพบว่ามีปลาที่ยาวประมาณตะเกียบโดดขึ้นมาจากน้ำและไม่มีสัตว์น้ำที่ดุร้ายอย่างจระเข้ หลังจากนั้นสักพัก จางเทีย ก็ได้อีกความคิดหนึ่งมา เขาเคลียร์เส้นทางโดยใช้หอกของตัวเอง เขาเดินไปทางต้นน้ำ ที่ตำแหน่งนั้นเขาพบแม่น้ำเล็กๆที่ไหลมาจากแม่น้ำหลายทิศทาง ทุกครั้งที่เขาเห็นแม่น้ำสายอื่น จางเทีย จะหยุดและสังเกตมันดีๆแต่สุดท้ายแล้วเขาก็ต้องส่ายหน้าและเดินไปทางต้นน้ำด้วยสีหน้าผิดหวัง หลังจากเดินมาได้ 700-800 ม. จางเทีย ก็เห็นแม่น้ำ 5 สายเล็กๆแต่ไม่มีสักเส้นที่ทำให้เขาพอใจแต่เมื่อเดินต่อก็ต้องมาเจอกับผา เขาไปต่อไม่ได้แล้ว ถ้าเขาต้องการผ่านไปต่อ เขาต้องว่ายน้ำข้ามแม่น้ำแล้วเดินอ้อมไป โชคดีสำหรับ จางเทีย ก่นอที่เขาจะต้องว่ายน้ำไป เขาก็ได้ยินเสียงบางอย่างแตะที่ผิวน้ำ
“ โว๊ว ! “ - จางเทีย หยุด ถ้าประสาทสัมผัสเขาไม่ได้เพิ่มจากพลังวิญญาณซึ่งสูงขึ้นกว่า 7 เท่า งั้นเขาคงไม่ได้ยินเสียงที่นำมายังที่ซ่อนลึกลับแห่งนี้ เขาเคลียร์เส้นทางด้วยหอก จางเทีย เดินผ่านพุ่มไม้ข้างๆผามุ่งหน้าไปยังที่ที่เขาได้ยินเสียงซึ่งมันดังชัดขึ้นเรื่อยๆ เขาหาต้นตอของเสียงตามกำแพงของผา หลังจากที่เดินอ้อมหินมาหลายก้อน เขาก็เห็นแม่น้ำที่เต็มไปด้วยก้อนหินซึ่งหล่นจากผาลงมาที่แม่น้ำ แม่น้ำนี้ตื้นแค่เพียงเท้าของเขาเท่านั้น
เมื่อเห็นแม่น้ำเส้นนั้น ตาของ จางเทีย ก็เป็นประกายขึ้นมา
หลังจากที่ยืนยันตำแหน่ง,ความชัน, ความลึก,และปริมาณน้ำแล้ว จางเทีย ก็โบกมือก่อนที่จะตัดสินใจ โชคดีที่เขาพบกับที่เหมาะๆเข้าให้แล้ว..
เขาปักหอกลงไปที่พื้นแล้วเอาพลั่วและถอดรองเท้าออกเริ่มขุดดินที่ไม่ห่างจากแม่น้ำเล็กๆนั้น ในตอนที่เขาขุดนั้น จางเทีย ได้โยนทรายและก้อนหินลงไปที่แม่น้ำ หลังจากที่ขุดมานานกว่าชั่วโมง ในที่สุดเขาก็ได้สร้างบ่อเล็กๆลึกกว่า 50 ซม..และกว้างพอๆกับบ่อน้ำที่คนเราใช้
หลังจากที่สร้างบ่อเล็กๆขึ้นมาแล้ว จางเทีย ได้หยิบเอาก้อนหินใกล้ๆขึ้นมาและสร้างเขื่อนเล็กๆไว้ด้านบน จากนั้นเขาก็เริ่มปรับผิวหน้าของบ่อ เขาเอาหินและกรวดที่มีขนาดใหญ่กว่าไข่ออกมาจากน้ำ จางเทีย ทำให้มันเรียบด้วยทรายและก้อนกรวดซึ่งมีขนาดเล็กลงอีก เขาทำให้มันสายน้ำนั้นแคบลงและลึกขึ้นเรื่อยๆ....
หลังจากที่ทำแบบนั้นเสร็จ จางเทีย ได้ตัดไม้ไผ่ออกและทำให้มันเป็นแถบขึ้นมา การใช้แถบไม้ไผ่ทำเป็นรูปร่างกรวยและวางมันไว้ที่ทางออกบ่อ ตอนที่เขาทำเสร็จมันก็เกือบบ่ายแล้ว
จางเทีย พักอยู่ต้นไม้ข้างๆแม่น้ำ เขาปาดเหงื่อตัวเองจากหน้าผาก เขาพอใจกับสิ่งที่เขาทำได้ในตอนเช้า พื้นที่ 20 ม.จากจุดบ่อที่เขา ตอนนี้พื้นที่บ่อตรงนั้นได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
ประมา 2 ม.จากปากแม่น้ำ จางเทีย ได้เปลี่ยนความชันของแม่น้ำ ดังนั้นความเร็วของการไหลนั้นก็ได้ช้าลง จางเทีย เองก็ยังได้เปลี่ยนความลึกของมันด้วย ก่อนหน้านี้น้ำเส้นนี้สูงแค่ 5-10 ซม.และหินพวกนี้ก็ล้วนแต่กินพื้นที่ไปส่วนหนึ่งซึ่งแปลว่าน้ำเส้นนี้ลึกน้อยกว่า 3 ซม. หลังจากที่เอาหินก้อนใหญ่และทรายออกแล้วความลึกนั้นก็มากกว่า 20 ซม. ด้านบนน้ำนั้นจะมีทางออกของสายน้ำที่มีไผ่รูปกรวยคอยกั้นอยู่แต่แม้ว่ามันจะทำขึ้นมาลวกๆแต่มันก็เป็นทางเข้าเดียวของน้ำที่เปลี่ยนสาย เมื่อเปิดกรวยนั้นออกมาจะมีสายน้ำไหลออกมายังทิศทางนี้แล้วไหลลงไปที่บ่อ นี่คือโครงสร้างง่ายๆของกรวยที่ทำให้ปลาเข้ามาแต่มันยากที่จะปล่อยมันทิ้งไว้แบบนี้ตลอดเพราะมันเป็นไม้ไผ่ซึ่งไม่มีแรงต้านอะไรมากเพราะต้องทนกับกระแสน้ำตลอด แต่ยังไงปลาที่กว้างกว่า 1 นิ้วก็ไม่อาจรอดผ่านมันไปได้และมีแต่ต้องว่ายกลับไปที่บ่อที่เขาขุดเท่านั้น
กรวยนี้คือกุญแจของกับดักเขา อีกอย่าง จางเทีย ได้สร้างเขื่อนแบบนี้มา 8 อันด้วยกรวดก้อนใหญ่ในพื้นที่ 20 ม.จากบ่อ หินกรวดแต่ละก้อนที่เอามาสูงประมาณ 2-3 ม.ได้
ธรรมดาแล้วเขื่อนที่ทำมาจากหินนั้นจะไม่สามารถกั้นน้ำได้ พวกมันมีไว้ใช้ทำน้ำตกเพื่อเพิ่มออกซิเจนให้กับน้ำ หลังจากที่ปรับเปลี่ยนอะไรนิดหน่อยแล้วน้ำที่ไหลลงมานั้นแน่นอนว่าต้องมีออกซิเจนมากกว่าเดิมถึง 8 เท่า เพราะปลามันต้องใช้ออกซิเจน พวกมันต้องว่ายมายังปากแม่น้ำและตกลงไปในบ่อของเขา บ่อที่มีกับดักกรวยจะเป็นกรงขังของปลา ปลาตัวไหนที่เข้ามามีแต่จะต้องอยู่ข้างในนี้ต่อไปและรอให้เขามาจับมันไปกิน
นี่คือทักษะการล่าที่ ดอนเดอร์ สอนเขามา การใช้ทักษะนี้พร้อมกับการปรับเปลี่ยนพื้นที่จะทำให้ปลาเข้ามาในกับดักได้โดยไม่ต้องใช้แหรึหอกไปลงมือเองแต่อย่างใด ดอนเดอร์ น่ะเคยพูดว่าเหล้า,เซ็กส์และเงินคือของจำเป็นของมนุษย์ ออกซิเจนน่ะคือของจำเป็นสำหรับปลา กับดักดีๆก็จะใช้สิ่งที่มันชอบนี่แหละที่มาล่อเหยื่อ
หลังจากที่พักสักหน่อยและกินข้าวที่แบ่งมาแล้ว จางเทีย ก็พบว่าน้ำนั้นใสขึ้นกว่าเดิม ไม่นานแม่น้ำก็เริ่มใสซะจนเห็นโคลนด้านล่าง ก่อนที่เขาจะกลับไป เขาได้ตัดกิ่งไม้มาและใช้มันปิดบ่อเอาไว้ หลังจากนั้นเขาก็กลับไปที่ปราสาท ในตอนกลับเขาได้เก็บกิ่งไม้ที่อยู่ข้างทางมากอีกและทำกับดักขึ้นมาอีกสองอันซึ่งเอาไว้ใช้กับสัตว์ตัวเล็กๆ นี่ก็เป็นกับดักที่เขาเคยเรียนรู้มาก่อน
ไม่นานเขาก็กลับมาถึงปราสาทพร้อมกับทำตาโตมองดูฉากอึกทึกครึกโครมที่เกิดขึ้นตรงลานปราสาท